B
της Ελένης Φανουράκη
Η διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας και
πρόνοιας δεν είναι προ των πυλών. Συντελείται από την πρώτη στιγμή που
εκδηλώθηκε αυτή η συστημική οικονομική κρίση και η κατά μέτωπο επίθεση
στα φτωχά στρώματα του πληθυσμού. Σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της
Eurostat στις αρχές του 2000, δηλαδή πολύ πριν την εκδήλωση της
οικονομικής κρίσης, η αναπηρία είναι άκρως συνδεδεμένη με τη φτώχεια,
ενώ όσο μεγαλύτερη είναι η βαρύτητα της αναπηρίας τόσο μεγαλύτερο είναι
το πρόσθετο κόστος που απαιτείται για την κάλυψη των αναγκών αυτής.
Το σημαντικό αυτό πρόσθετο κόστος τα κόμματα εξουσίας και διαπλοκής
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όσα χρόνια κυβερνούν, δεν φρόντισαν ποτέ να το
υπολογίσουν για να χαράξουν ουσιαστικές κοινωνικές πολιτικές για τα
άτομα με αναπηρία και τους χρόνια πάσχοντες.Επομένως, το πρώτο χαρακτηριστικό που διέπει της πολιτικές των κομμάτων εξουσίας είναι η απασποσματικότητα των κοινωνικών πολιτικών για τους αναπήρους (και όχι μόνο) και η λήψη των όποιων μέτρων- ημίμετρων, κατά κανόνα στις προεκλογικές περιόδους, αφού τα άτομα με αναπηρία αποτελούν το 15% του πληθυσμού όπως αναφέρει σε πρόσφατα στατιστικά στοιχεία η Eyrostat.
Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι η ΕΛΣΤΑΤ ουδέποτε προχώρησε στην απογραφή των ατόμων με αναπηρία και χρόνια πάθηση, επομένως τα όποια στοιχεία αντλούνται κατά προσέγγιση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η έλλειψη από μόνη της δηλώνει απαξίωση μιας πληθυσμιακής ομάδας, για την οποία κόπτονται σε κάθε προεκλογικό τους πρόγραμμα με τα γνωστά και συνήθη ΘΑ. Θα ήταν χρήσιμο να ανατρέξουμε στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, προ κρίσης και συγκεκριμένα το έτος 2009. Αυτό το προεκλογικό πρόγραμμα που στηρίχτηκε στη φράση ¨λεφτά υπάρχουν¨ κόπτονταν για την ίδρυση δικτύου αποκατάστασης, και δικτύου μονάδων χρονίως πασχόντων. Το γνωστότερο, βέβαια, μεγαλεπήβολο ψευδεπίγραφο σχέδιο τους αποτελεί διαχρονικά η ψυχιατρική μεταρρύθμιση και το Πρόγραμμα «ΨΥΧΑΡΓΩΣ». Λίγους μήνες μετά η χώρα πωλείται στους δανειστές της και μέσω εφαρμοστικών μνημονιακών νόμων το μοναδικό Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης μετονομαζόμενο σε Εθνικό Κέντρο Αποκατάστασης συγχωνεύεται με το Νοσοκομείο ΚΑΤ. Κοντολογίς οι προεκλογικές εξαγγελίες περί Δικτύου Αποκατάστασης αποτελούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες αφού το μοναδικό κέντρο αποκατάστασης λειτουργεί πλέον χωρίς Οργανισμό και Διοικητικό Συμβούλιο. Η κατεδάφιση του συστήματος υγείας και πρόνοιας έχει ήδη αρχίσει να συντελείται.
Τα γνωστά κόμματα εξουσίας εκμεταλλεύτηκαν το κενό της αριστεράς στη χώρα μας, η οποία δεν φρόντισε να αφουγκραστεί εγκαίρως την αγωνία των ατόμων με αναπηρία που διεκδικούσαν την υιοθέτηση της νέας δικαιωματικής προσέγγισης για την αναπηρία, που αναπτύχθηκε στην Αμερική και στις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης στις εποχές που εφαρμόζονταν οι κευνσιανές πολιτικές. Στη δεκαετία του 1980 καταρτίζονται συμβάσεις και πρότυποι κανόνες όπως οι Πρότυποι Κανόνες του ΟΗΕ για την εξίσωση των ευκαιριών των ατόμων με αναπηρία και την ισότιμη ένταξή τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Αυτοί οι πρότυποι κανόνες υιοθετήθηκαν μέσω της ψήφισης του ν. 2430 και ενσωματώθηκαν στο εθνικό θεσμικό δίκαιο το έτος 1996.
Κάλπικες συμβάσεις και πρότυποι κανόνες, ανάλογες με αυτές που κυκλοφορούν για τα δικαιώματα των μεταναστών, προσπαθώντας να ρίξουν στάχτη στα μάτια των πεινασμένων!!!
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Τα Μάιο του έτους 2012, 4 Μαίου 2012, λίγο πριν τις εκλογές της 6ης Μαϊου, η Βουλή κύρωσε με το ν. 4074/2012 τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Μία σύμβαση που αναφέρεται στο δικαίωμα της πρόσβασης, της εργασίας, της απρόσκοπτης πρόσβασης των αναπήρων στην υγεία και την πρόνοια, της ισότιμης συμμετοχής στην άθληση και τον πολιτισμό. Δικαιώματα, δικαιώματα, δικαιώματα τα οποία ακυρώνονται αυτομάτως μέσω των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών τους. Τα ίδια τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι δεν αφήνουν περιθώρια για την εφαρμογή της Διεθνούς Σύμβασης των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία Ο τρόπος και ο χρόνος που ψηφίστηκε ο ν. 4074/12 και κυρώθηκε αυτή η Διεθνής Σύμβαση δείχνει την απροκάλυπτη υποκρισία όλων όσων έσπευσαν να την ψηφίσουν με συνοπτικές διαδικασίες, μόλις μία ημέρα πριν την έναρξη της επίσημης τρέχουσας προεκλογικής περιόδου! Λίγες ημέρες μετά την ψήφιση της Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία του ΟΗΕ ξεσπάει έλλειψη φαρμάκων για καρκινοπαθείς και όλους τους χρόνια πάσχοντες. Τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο μείωσης των ανεξελέγκτων φαρμακευτικών δαπανών εις βάρος της υγείας των πολιτών της χώρας. Από αυτό το μεγαλεπήβολο θησαύρισαν μεγαλοφαρμακέμποροι και αδίστακτοι φαρμακοβιομήχανοι. Μόνο, οι εργαζόμενοι, οι χρόνια πάσχοντες και οι ηλικιωμένοι χαμηλοσυνταξιούχοι αναγκάστηκαν να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για την κάλυψη των φαρμακευτικών τους αναγκών.
Σε αυτό το ζοφερό τοπίο ψηφίζεται το κείμενο της Σύμβασης και η κοινοβουλευτική αριστερά εκφράζει τις αντιρρήσεις της θέτοντας, προβληματισμούς για το ίδιο το Κείμενο αλλά και για την εφαρμογή των διατάξεων αυτής. .
Ο Ν. Παπακωνσταντίνου βουλευτής του ΚΚΕ (βλ πρακτικά της βουλής), επισημαίνει ότι το κείμενο της Δικαιωματικής Σύμβασης έχει εξαντλητικές περιγραφές και αναφέρεται σε αφηρημένους τρόπους για το τι πρέπει να γίνει, παρουσιάζοντας τα προβλήματα αυτονομημένα από την γενικότερη οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Κατά λέξη αναφέρει«Για να μη μακρηγορώ, όμως, θα ήθελα να αναφέρω ότι σήμερα ασκείται στη χώρα μας σε επίπεδο κυβερνητικής πολιτικής, στη βάση αυτού που λέγεται «κριτήρια ανταγωνιστικότητας, κερδοφορίας και επιχειρηματικότητας», μία πολιτική δίωξης, εξουθένωσης, μέχρι και εξόντωσης των δικαιωμάτων των αναπήρων. Αναφερόμαστε στον περιβόητο «Κανονισμό Παροχών» για τους αναπήρους και για τα κριτήρια ακόμα-ακόμα προσδιορισμού της έννοιας του αναπήρου». Παρακάτω, συνεχίζει ο σ. Ν. Παπακωνσταντίνου, «θα ψηφίσουμε «ΠΑΡΩΝ» στην κύρωση της Σύμβασης, προσπαθώντας να αξιοποιήσουμε ακόμα και αυτά που έστω και αφηρημένα και διακηρυκτικά εμπεριέχονται σ’ αυτή τη Σύμβαση, υπογραμμίζοντας ότι δεν βλέπουμε τα προβλήματα των αναπήρων αυτονομημένα από την κοινωνική και οικονομική πολιτική που ασκείται.»
Ο Θ. Δρίτσας από το ΣΥΡΙΖΑ, σε άνευρο τόνο, αναφέρει κατά λέξη: «Κατά τούτο, έχω να δηλώσω στην Ολομέλεια ότι θεωρούμε τη σύμβαση σωστή και δίκαιη και την υπερψηφίζουμε!!! Βέβαια, επισημαίνουμε ότι δεν αρκεί. Απαιτείται, και μάλιστα άμεσα, εφαρμοστικός νόμος, για να χρησιμοποιήσω και την ορολογία της εποχής, διότι αυτά αν δεν τεθούν στη δεσμευτική υποχρέωση και τον προγραμματισμό του ελληνικού κράτους, θα μείνουν απλώς ευχολόγιο ή δυνατότητες. Δεν φτάνει να είναι απλές δυνατότητες. Πρέπει να είναι υλοποιημένο πρόγραμμα καθημερινής υποχρέωσης του ελληνικού κράτους»!!!!
Η αδυναμία της αριστεράς – λιγότερο του ΚΚΕ, που για να μη το αδικήσουμε αναφέρει τις λέξεις ανταγωνιστικότητα κερδοφορία, και ολοκληρωτικά του ΣΥΡΙΖΑ- να σταθεί στο ύψος της συνίσταται στο γεγονός ότι δεν αναφέρει και δεν ξεμπροστιάζει με σαφήνεια την υποκρισία και το φαρισαϊσμό που χαρακτηρίζει την εσπευσμένη διαδικασία κύρωση αυτής της Σύμβασης από τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ. και ΛΑΟΣ. Το αστείο είναι ότι αυτή σύμβαση κυρώθηκε με ένα διαφορετικό λόγο από τους βουλευτές όλων των κομμάτων.
Το θέμα όμως είναι ότι οι κοινωνικές πολιτικές για την αναπηρία δεν χαράχτηκαν με σχέδιο αλλά με τρόπο αποσπασματικό και ψίχουλα, που δίνονταν κατά κανόνα σε προεκλογικές περιόδους. Αυτά τα ψίχουλα για κινητικά αναπήρους ή τυφλούς ή κωφούς μπορεί να μην ήταν αρκετά, ήταν όμως κάτι σπουδαίο, αν σκεφτούμε και θυμηθούμε την Ελλάδα του Κωσταλέξι ̇ την Ελλάδα στην οποία οι κινητικά ανάπηροι ήταν αόρατοι, δηλαδή κλεισμένοι μέσα στο σπίτι τους. Ακόμη και σήμερα δεν θα ναι υπερβολή να πούμε ότι στα μικρά χωριά υπάρχουν οικογένειες που κάνουν αγώνα για να ανακοινώσουν ότι το παιδί της φαμίλιας είναι διαβητικό. Η έκφραση κακιά αρρώστια, αντί καρκίνος ακούγεται ακόμα. Η ασθένεια ή η αναπηρία θεωρείται ενδόμυχα και για πολύ κόσμο ντροπή, αν σκεφτούμε την ενοχή και το φόβο που έχει σπείρει μέσω αιώνων το παπαδαριό και η εκκλησία.
Η πραγματικότητα και πριν την κρίση, παρά τα όποια βήματα προόδου έγιναν από το 1980 κάτω από τις πιέσεις των σωματείων που εκπροσωπούν μόνιμες και σοβαρές αναπηρίες και χρόνιες παθήσεις, ήταν και παραμένει σκληρή για τους αναπήρους και τις οικογένειές τους.
Το κενό της αριστεράς να προσεγγίσει τα θέματα αναπηρίας μέσω της δικαιωματικής προσέγγισης που αποτελούσε το όραμα του αναπηρικό κινήματος εκμεταλλεύτηκε με αριστοτεχνικό τρόπο το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ εκμεταλλεύτηκε το παναναπηρικό αίτημα της ισότιμης ένταξης των αναπήρων σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής με προεξέχοντα τον τομέα της εργασίας. Παράλληλα προχώρησε με εύσχημο τρόπο στη στηλίτευση των προνοιακών πολιτικών των σοσιαλιστικών χωρών που στηρίζονταν σε πολιτικές ιδρυματικού τύπου. Από το 1980 άρχισε να εντάσσει στη λογική του την νέα δικαιωματική προσέγγιση για την αναπηρία, η οποία θεωρεί τον ανάπηρο υποκείμενο του εαυτού του και της τύχης του και όχι αντικείμενο για το οποίο αποφασίζουν άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως γιατροί πολιτικοί κοινωνικοί λειτουργοί. Κατ’ αυτό τον τρόπο το ΠΑΣΟΚ προσέγγισε μία μεγάλη εκλογική δεξαμενή, όπως τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους.
Ο ντόρος όμως γινόταν μόνο για την εκλογική δεξαμενή. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ενώ φρόντιζαν επιμελώς να στρώσουν το δρόμο του κοινωνικού αυτοματισμού, δεν φρόντισαν για την οργάνωση ενός συστήματος υποστηρικτικών υπηρεσιών στα άτομα με τις πιο βαριές αναπηρίες, όπως τα άτομα με νοητική αναπηρία, αυτισμό, σύνδρομο down. Τέτοιου είδους υπηρεσίες οργανώθηκαν από τους ίδιους τους γονείς των ατόμων με βαριά αναπηρία, με πολύ κόπο. Δυστυχώς η χρηματοδότηση των υποστηρικτικών προνοιακών κέντρων σε πολλές περιπτώσεις στηρίχτηκε στα φιλανθρωπικά γκαλά Δεσποτοπούληδων και Βαρδινογιάννηδων, παρά την εκφρασμένη αντίθετη γνώμη της ίδιας της Συνομοσπονδίας των αναπήρων η οποία όμως δεν έμπηγε το μαχαίρι στο κόκκαλο. Και το μαχαίρι στο κόκκαλο σημαίνει ότι καταγγέλλεις αυτούς που σου πίνουν το αίμα, κερδίζοντας από το μεροκάματό σου για να αυγαταίνουν τα κέρδη τους. Μετά από αυτή τη στυγνή εκμετάλλευση, υπό τύπου φιλανθρωπίας, σου φτιάχνουν και μια πτέρυγα για την νοσοκομειακή περίθαλψη των παιδιών με καρκίνο.
Για τι να μιλήσουμε; Για την οργάνωση μονάδων χρονίων παθήσεων, μεσογειακής αναιμίας, διαβητολογικών κέντρων μεταμοσχευτικών κέντρων. Η υγειονομική περίθαλψη χρονίως πασχόντων, απλά στοιχειώδης!!! Ας θυμηθούμε λίγα χρόνια πριν ότι οι θαλασσαιμικοί της χώρας μεταγγίζονταν στα υπόγεια του νοσοκομείου Παίδων. Μόλις το 2006 θεσμοθετήθηκε το πλαίσιο οργάνωσης των μονάδων μεσογειακής αναιμίας στη χώρα μας. Ως συνήθως όμως, μέχρι και σήμερα η το πλαίσιο αυτό παραμένει ανεφάρμοστο, ενώ οι μονάδες μεσογειακής αναιμία λειτουργούν υποτυπωδώς λόγω έλλειψης ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Πόσοι και πόσοι μολύνθηκαν από μεταγγιζόμενο αίμα, λόγω της έλλειψης της διαδικασίας του μοριακού ελέγχου, η οποία εισήχθη στα νοσοκομεία της χώρας μας πριν λίγα χρόνια!!!
Το Μεταμοσχευτικό Κέντρο Ήπατος στο Λαϊκο Νοσοκομείο, στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, έκλεισε γιατί δεν πληρούσε τις κατάλληλες προδιαγραφές, χωρίς ουδείς υπουργός υγείας να σκεφθεί πως θα συνεχίσει να παρακολουθείται ο ασθενής που έχει ήδη υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο άθλιος Λοβέρδος άνοιξε θεσμικά το δρόμο των μεταμοσχεύσεων στις ιδιωτικές κλινικές.
Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα για κάθε χρόνια πάθηση και κάθε αναπηρία. Σε όλους τους τομείς οι ανάπηροι ήταν ξεχασμένοι. Η ειδική εκπαίδευση για τους μαθητές με αναπηρία ήταν και παραμένει από υποτυπώδης έως ανύπαρκτη. Οι μαθητές με βαριές αναπηρίες βρίσκονται διαχρονικά εκτός εκπαιδευτικού συστήματος. Στην παρούσα περίοδο το εκπαιδευτικό σύστημα για τους μαθητές με αναπηρία, και όχι μόνο, διαλύεται με σκοπό να περάσει στα χέρια του ιδιωτικού τομέα. Με πρόσφατη θεσμική διάταξη επιτρέπουν στον γονέα, εάν το επιθυμεί να διαθέσει δικό του προσωπικό βοηθό για τις ανάγκες του ανάπηρου παιδιού του. Μαθητές δύο ταχυτήτων. Έχεις λεφτά, το παιδί σου μαθαίνει γράμματα. Δεν έχεις λεφτά, το σχολείο λειτουργεί απλά ως Parking.
Το θεσμικό πλαίσιο που υποχρεώνει μεγάλες επιχειρήσεις άνω των 50 εργαζομένων να προσλάβουν υποχρεωτικά ένα συγκεκριμένο αριθμό εργαζομένων με αναπηρία (ποσοστό 8% επί του συνόλου των εργαζομένων) υποτυπωδώς εφαρμόστηκε από το 1986 έως και σήμερα. Δεκάδες εκατοντάδες θέσεις εργασίας με τη σιωπηρή ανοχή του ΟΑΕΔ στις πιέσεις των μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλεμπόρων έχουν χαθεί από τότε έως και σήμερα. Ακόμα και το κράτος ως εργοδότης δεν ενδιαφέρθηκε για την ετήσια έκδοση προκηρύξεων πρόσληψης ατόμων με αναπηρία σε θέσεις του δημοσίου.
Και βέβαια είναι οφθαλμοφανές γιατί οι κεφαλαιοκράτες δεν δέχτηκαν πολιτικές προστατευτικές για την απασχόληση των αναπήρων, αφού η μόνη λογική τους είναι η μείωση του κόστους παραγωγής ταυτόχρονα με την αύξηση της παραγωγικότητας για την αύξηση των κερδών τους. Ο ανάπηρος σε μια τέτοια παραγωγική διαδικασία δεν είναι παραγωγικός, αλλά φύρα για τα κέρδη τους.
Γίνεται σαφές ότι η αριστερά της ανατροπής του καπιταλισμού, η αριστερά που έχει στο επίκεντρό της τις ανάγκες του κάθε ανθρώπου, αυτή η αριστερά καλείται να βρεθεί δίπλα στους αναπήρους. Να ακούσει τις ανάγκες τους, οι οποίες είναι πολυποίκιλες και σαφώς όχι ίδιες για κάθε αναπηρία ή χρόνια πάθηση.
Αυτό που έχει να δώσει η αριστερά της ανατροπής στο αναπηρικό κίνημα είναι να τους ανοίξει το δρόμο της ταξικής πάλης. Γιατί η πλειονότητα των αναπήρων προέρχονται από το χώρο της εργατικής τάξης. Ο οικοδόμος που καθίσταται νεφροπαθής, ή ο εργάτης που του εμφανίζεται ξαφνικά βαριά αναπηρία νευρολογικής ή κινητικής φύσης αναγκαστικά δεν μπορεί να συνεχίσει την εργασία του. Η επανένταξή του σε νέα θέση εργασίας που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αναπηρίας του αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Ο ΟΑΕΔ μέχρι σήμερα αγνοεί τις ανάγκες των εργαζομένων με αναπηρία και δεν έχει σχεδιάσει ένα σύστημα εκπαίδευσης και κατάρτισης του εργαζόμενου με αναπηρία για την επανένταξή του σε μία νέα εργασία.
Είναι ξεκάθαρο σε μας ότι ανάπηροι και χρόνια πάσχοντες ανήκουν στην εργατική τάξη και στον κόσμο της εργασίας. Είναι ξεκάθαρο ότι όσο ο καπιταλισμός δείχνει την πιο βάρβαρη πλευρά του το ποσοστό των αναπήρων μέσα στο γενικό πληθυσμό θα αυξάνεται. Η λύσσα των καπιταλιστών να σε δουν να πεθαίνεις πάνω στα γρανάζια της δουλειάς θα γεννά αναπήρους που το βάρβαρο σύστημά τους θα τους πετάει πραγματικά στον καιάδα.
Κι αυτό έχουμε αρχίσει να το βλέπουμε ήδη. Καμία προστασία για τον εργάτη και τον εργαζόμενο πόσο μάλλον για τον εργαζόμενο με αναπηρία ή χρόνια πάθηση. Τα άτομα με αναπηρία έρχονται απροκάλυπτα αντιμέτωπα με τον φαρισαϊσμό και την υποκρισία που επιδεικνύουν τα κόμματα – υπηρέτες του αδηφάγου κεφαλαίου.
Αυτή η υποκρισία θα τελειώσει όταν τα άτομα με αναπηρία πρωτοστατήσουν για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο από τη φύση του είναι αντίθετο με κάθε έννοια δικαίου.
Πηγή. http://ergatikosagwnas.gr/EA/index.php/2012-02-04-20-05-02/1735-2014-04-04-06-50-07
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου