ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΕΓΙΝΕ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

  11.11.13

Γράφει ο  Παναγιώτης Μπατσαρισάκης

Οικονομικός-Επιχειρηματικός Σύμβουλος – Αναλυτής

Εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα «μεγάλωνε» τα παιδιά της με την λογική και την πραγματικότητα του “κάθε μέρα και καλύτερα”. Καλύτερο σπίτι, μεγαλύτερο σπίτι, εξοχικό σπίτι. Καλύτερο φαγητό, περισσότερο φαγητό. Ποδήλατο, αυτοκίνητο, δεύτερο αυτοκίνητο, καινούρια αυτοκίνητα. Σινεμά, θέατρο, πολιτιστικές εκδηλώσεις, ταξίδια και χίλια δυο άλλα που ανέβαζαν την ποιότητα ζωής. Οι επιχειρήσεις ανθούσαν, τα μοντέλα διαφήμιζαν τις καινούριες κολεξιόν για τους πολλούς και στη συνέχεια για τους περισσότερους αφού το χρήμα κυκλοφορούσε και κυρίως υπήρχε.

Τα θέατρα και οι χώροι πολιτισμού γενικά ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια. Οι εγκυκλοπαίδειες και τα βιβλία έκαναν χρυσές δουλειές στις πωλήσεις. Όλα αυτά τα παραπάνω καλλιέργησαν κατά πολύ την κουλτούρα του Έλληνα, ο οποίος είχε χρόνο, χρήμα και κυρίως διάθεση να ασχοληθεί με ευχάριστες και ποιοτικές ενασχολήσεις. Άλλωστε είναι ίδιο του Έλληνα, της φυλής μας ο πολιτισμός και μέσω αυτού η ανάπτυξη, ή απλά “πάμε μπροστά”.

Η ανεργία αν ξεπερνούσε το 8% ήταν θέμα για συζήτηση και αντιμετώπιση με μέτρα που συζητούσε το κοινοβούλιο και οι ειδικοί. Οι αυτοκτονίες σχεδόν ανύπαρκτες και ασυνήθιστες για τις εποχές της ευημερίας.

Πριν από λίγα χρόνια άρχισε η ΚΡΙΣΗ, επηρεάζοντας δραματικά την συλλογική συνείδηση, αλλά και την συλλογική μνήμη των φορέων άτομο – κοινωνία. Η εικόνα της Ελλάδας που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο, άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει δραματικά. Η αίσθηση της αποσύνθεσης είναι γενική και δεσπόζει σε όλες τις συζητήσεις, ενώ εξίσου διάχυτη και η δυσφορία παντού γύρω μας. Όλοι μας ζούμε την εποχή του περιορισμού. Λιγότερα αυτοκίνητα, λιγότερες μετακινήσεις, πολλά πλέον δίτροχα και ποδήλατα και χαρακτηριστικά, σε κάθε αγορά νέου αυτοκινήτου, αντιστοιχεί αγορά έξι νέων ποδηλάτων. Πουλάμε τα πάντα που δημιουργούν πρόσθετα έξοδα. Το φαγητό του Έλληνα άλλαξε ποιότητα αφού επετράπησαν να πωλούνται και τα ληγμένα. Ακόμη και το γάλα είναι είδος πολυτελείας για πολλές οικογένειες και είναι πολύ τραγικό για πολλά παιδιά που μεγαλώνουν το 2013 κάτω από τέτοιες συνθήκες. Να πούμε και για τα φροντιστήρια που κλείνουν λόγω έλλειψης μαθητών.

Τα συσσίτια καλά κρατούν και όσο βαθαίνει η κρίση και πέφτουν οι μάσκες της ντροπής, συνεχώς εμφανίζονται να ζητούν βοήθεια άνθρωποι που δεν το φανταζόμαστε. Όσο για τον πολιτισμό, έγινε πολυτέλεια, τα θέατρα κλείνουν, μεγάλα βιβλιοπωλεία κλείνουν ή φυτοζωούν.

Οι συγκεντρώσεις και οι ομιλίες είναι βέβαια πολλές και σε πολλά σημεία κάθε μέρα , αλλά το αντικείμενο της κουβέντας το ίδιο σχεδόν παντού, “ΚΡΙΣΗ”. Η μιζέρια της κρίσης, το φαινόμενο να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και να περιχαρακώνονται στον πλούτο τους και οι φτωχοί φτωχότεροι, ψάχνοντας λόγους και αιτίες της κατάστασης που βρίσκονται, χωρίς να φταίνε όπως νιώθουν και νομίζουν, είναι έντονο και είναι στοιχείο διχασμού με μεγάλους κινδύνους για το άμεσο μέλλον .

Έχουμε λοιπόν μπροστά μας μια εικόνα γενικότερης υλικής και πνευματικής μιζέριας και όχι αδικαιολόγητα, ούτε αναίτια. Όμως οι πολίτες που έχουν την ελάχιστη ευθύνη για την κρίση, καλούνται να βιώσουν αυτή τη μιζέρια και να χάσουν την υψηλή κουλτούρα που έχτισε η κοινωνία δεκαετίες στη σύγχρονη Ελλάδα.

Οι Έλληνες έχουν το αισθητήριο και αργά η γρήγορα θα διώξουν τη μιζέρια και η κουλτούρα και ο πολιτισμός θα ανθίσουν και θα ανατείλουν από το σκοτάδι της εποχής.