Tea party και Λαϊκιστική Ριζοσπαστική Δεξιά

23/10/2013 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Το ψυχόδραμα των τελευταίων εβδομάδων το οποίο παρήγαγε την εικόνα των ΗΠΑ ως εξαγωγέα αστάθειας στην παγκόσμια σκηνή μας προσέφερε πολύτιμα συμπεράσματα και σε πολιτικό επίπεδο. Η Αμερικανική Κοινωνία είναι μια άκρως πολωμένη κοινωνία σε πολιτικό, κοινωνικό και γεωγραφικό επίπεδο, Oι αιτίες της , χάνονται στο βάθος του χρόνου.Ο χάρτης των ΗΠΑ σχηματίζεται σήμερα απο τη μιά πλευρά με τις δύο παράκτιες περιοχές της καινοτομίας, ανοχής ελευθεριότητας και πολυπολιτισμικότητας και από την άλλη με τις Μεσοδυτικές και Νότιες Πολιτείες όπου κυριαρχεί ο ακραίος ηθικολογικός συντηρητισμός και η εσωστρέφεια. Αυτή η διαχωριστική γραμμή σε πολιτιστικό επίπεδο καθόρισε και την βασική διαχωριστική γραμμή της πολιτικής ζωής.

 

Μια διαχωριστική γραμμή όχι ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά, όπως συνέβαινε κατά τον προηγούμενο αιώνα, αλλά ανάμεσα στις κεντρώες, φιλελεύθερες ελίτ που κυβερνούν και σε κινήματα διαμαρτυρίας μιας λαϊκιστικής, ριζοσπαστικής Δεξιάς. Σε επίπεδο λαϊκό στρωμάτων έχει εδραιωθεί η πεποίθηση οτι οι ΗΠΑ χάνουν με γρήγορους ρυθμούς τη μοναδικότητά της ως η χώρα των ελεύθερων ανθρώπων, όπου όλα είναι δυνατά. Η παραδοσιακή ανοχή των κοινωνικών ανισοτήτων επιτυγχάνεται με την μεγαλύτερη κοινωνική κινητικότητα αυτή ήταν η κρατούσα αντίληψη. Σε αυτή την κομβική παράμετρο οικοδομήθηκε το Αμερικανικό Όνειρο

 

Η κοινωνική στασιμότητα η απόλυτη διάψευση στο σήμερα, οι αριθμοί αμείλικτοι.  Το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών έχει συγκεντρώσει το 42% του χρήματος, ενώ στο 80% του λιγότερο ευνοημένου πληθυσμού αντιστοιχεί μόλις το 15% του εθνικού πλούτου. Αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τόσο των Ρεπουμπλικανών του Μπους όσο και των «Νέων Δημοκρατών» του Κλίντον, αυτή η τάση ουδόλως υποχώρησε επί Ομπάμα. Την τελευταία επταετία, οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά 7%, ενώ τα επιχειρηματικά κέρδη αυξήθηκαν κατά 18%, ξεπερνώντας, ως ποσοστό του ΑΕΠ, κάθε άλλη εποχή στην αμερικανική ιστορία. Η συγκέντρωση του πλούτου και της ισχύος σε πολύ λίγα χέρια το κεφαλαιώδες πρόβλημα των σύγχρονων Δημοκρατιών.

 

Απο την κατανομή αυτή προκύπτουν οι κοινωνικές ανισότητες οι οποίες με την σειρά τους ορίζουν τα κοινωνικά δικαιώματα και την αξία της ανθρώπινης ζωής. Η πρόσβαση στον πλούτο το απόλυτο κριτήριο για την λογική των Ρεπουμπλικανών.

Από την εποχή της Σάρα Πάλιν, το νεοφιλελεύθερο στην οικονομική ατζέντα και ακραία συντηρητικό σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής Tea Party έχει επιτύχει να επιβάλει την παρουσία του στο εσωτερικό του Grand Old Party. Το πολιτικό σκηνικό βαθιά πολωμένο , αφορμές τα όσα έλαβαν χώρα μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών την περίοδο 1995-1996 και το 2000 .

 

Μια μεταρρύθμιση για την Υγεία η οποία και ψηφίστηκε το 2010 και επικυρώθηκε από τον αμερικανικό λαό με την επανεκλογή Ομπάμα στην προεδρία το 2012, εξακολουθεί να απασχολεί εμμονικά τους ακροδεξιούς του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Το μίσος για το Κράτος Πρόνοιας του Αμερικανού Προέρδου Ομπάμα οδήγησε στην επιστράτευση στην μάχη κάθε διαθέσιμου στοιχείου. Ενα μίσος τόσο  προς την πλευρά των δημοκρατικών όσο και πρός την πλευρά των Ρεπουμπλικανών μετριοπαθών οι οποίοι διάκεινται φιλικά σε δράσεις του Μπαράκ Ομπάμα. Ο πολιτικός αμοραλισμός τους οδήγησε ήττα ή οποία προετοιμάζει το έδαφος και για άλλες πιο οδυνηρές ήττες σε μέλλοντα χρόνο

 

Μικροκομματικοί, εμπρηστικοί, διχαστικοί και πάνω απ’ όλα… επικίνδυνοι, όχι μόνο για την αμερικανική, αλλά και για την παγκόσμια σταθερότητα. Οι «φονταμενταλιστές» του Tea Party έβαλαν στόχο να θυσιάσουν τη μεγαλύτερη οικονομία της υφηλίου στον βωμό των (μικρο)πολιτικών εμμονών τους, συμπαρασύροντας μάλιστα ολόκληρη τη ρεπουμπλικανική παράταξη προς την ίδια καταστροφική κατεύθυνση. Οι Ρεπουμπλικάνοι δεν υποθήκευσαν την αξιοπιστία τους μόνον στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στη διεθνή σκηνή. Οι ακραίες επιλογές του στρώνουν τον δρόμο της αυτοακύρωσης του Δείξε μου τους χρηματοδότες σου, να σου πω ποιος είσαι (πολιτικά μιλώντας). Το εν λόγω «αξίωμα» έρχεται να ταιριάξει γάντι στην περίπτωση του αντιδραστικού Κινήματος του Τσαγιού, το οποίο «τα παίρνει χοντρά» από υπερσυντηρητικούς Αμερικανούς μεγιστάνες οι οποίοι και καθορίζουν την πολιτική ατζέντα της Αμερικανικής ακροδεξιάς .

 

Ομως πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν αρκεί να αποδομηθούν οι προφανέστατα ανορθολογικοί μύθοι της λαϊκής Δεξιάς. οι εμποτισμένοι με μίσος, ξενοφοβία, ρατσισμό, εθνικιστική ψύχωση, συνομωσιολογία και προγονοπληξία. Η προσπάθεια θα μένει πάντα ατελέσφορη,στον βαθμό που δεν αντιμετωπίζονται οι υπολανθάνουσες και πολύ πραγματικές αγωνίες λαϊκών στρωμάτων, που νιώθουν ξαφνικά τη γη να υποχωρεί κάτω από τα πόδια τους, καθώς όλες οι σταθερές της ύπαρξής τους –οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές– απειλούνται σε εποχές καθολικής κρίσης. Οι ακραίες επιλογές του στρώνουν τον δρόμο της αυτοακύρωσης του 

 

Η πορεία προς την συνέχιση της γραμμής πλεύσης που χάραξε ως προς τις κοινωνικές ισορροπίες στο εσωτερικό της χώρας ο Αμερικανός Πρόεδρος δύναται να διασφαλιστεί απο πρόσωπο της εμπιστοσύνης του ο οποίος και θα οριστεί ως υποψήφιος διάδοχος του. Οι επιλογές της ηγετικής ομάδας των Δημοκρατικών κατέδειξαν πώς έχουν ορίζοντα πέραν της λήξης της θητείας του Αμερικανού προέδρου

 

Εγκατέλειψαν οι Δημοκρατικοί την τακτική της άχρωμης κεντρώας συμβιβαστικής σύνθεσης στο εσωτερικό και απέναντι στην ακροδεξιά αναδίπλωση των Ρεπουμπλικάνων, δεν μετακινήθηκαν αντανακλαστικά ιδεολογικά πρός το κέντρο ώς είθισται. Αντίθετα τόνισαν με εμφατικό τρόπο την διακριτή ιδεολογική και προγραμματική-κυβερνητική ταυτότητα τους σε σχέση με το αντίπαλο στρατόπεδο.

Η λύση της όποιας δικομματικής συναίνεσης ως λύση χαμηλότερου κόστους ακυρώθηκε απο την συμπεριφορά των αντιπάλων του όμως επίτρεψε την συσπείρωση στην εκλογική βάση τους. Απέναντι στις ραγδαίες εξελίξεις και στον ωμό εκβιασμό της χρεοκοπίας με στόχο την συνθηκολόγηση απο την πλέον σκληροπυρηνική τάση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος αντιπαρατέθηκαν καθαρές λύσεις, το κόστος εναντίωσης σε αυτές, εξ ολοκλήρου καταλογίζεται στην αντίπαλη πλευρά .

 

Eχει καταδειχθεί πως τακτική επιλογή του βραχυπρόθεσμου υπολογισμού χωρίς μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα παράγει καταστροφή. Εν μέσω δυσκολιών και εσωτερικών αντιφάσεων η ηγετική ομάδα των Δημοκρατικών προσπαθεί να διαχειρισθεί τη μετάβαση από την παντοδυναμία των ΗΠΑ στην μεταψυχροπολεμική περιόδου στην πολιτική πρωτοκαθεδρία της σε έναν πολυπολικό, ασταθή και απρόβλεπτο κόσμο, με αντίπαλη πρόταση έναν ακραίο συντηρητισμό στο εσωτερικό και νεοαπομονωτισμό στο εξωτερικό.

 

Μια αναγωγή των ανωτέρω στην Ελληνική πραγματικότητα θα προσφέρει τα μέγιστα . Η “Καραμανλική” Συνιστώσα , το Αριστερό Ρεύμα του Γ.Λαφαζάνη αλλά και η Σκληροπυρηνική Δεξιά δεν είναι μακριά απο το να υιοθετήσουν ανάλογες πρακτικές με το ¨Πάρτι του Τσαγιού”. Εθισμένοι  σε μια σχολή ανάλυσης που αντιλαμβάνεται την πολιτική ως χαρτοπαικτικό κόλπο, πολλοί στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν θεμελιακά ζητήματα που άπτονται της επιβίωσης του Ελληνικού κράτους  ως άθροισμα ελιγμών.

 

*Βασισμένο σε άρθα που δημοσιεύτηκαν στον Ημερήσιο Τύπο