Το
σκηνικό είναι κάθε χρόνο το ίδιο. Μνημόσυνα, καταδίκες, επετειακές
συνεδριάσεις της Βουλής, αφηγήσεις, κομματικές εκδηλώσεις και μετά οι
σημαίες πίσω στα ντουλάπια. Η μνήμη διαρκεί μερικά 24ωρα και
αξιοποιείται πολιτικά για να συντηρούνται τα κομματικά μαγαζιά. Στο
υπόλοιπο του χρόνου, άλλες οι προτεραιότητες κι άλλης μορφής είναι οι
συμμαχίες και οι επιλογές.Γι αυτό και όροι πραξικοπηματίες- αντιπραξικοπηματίες, έχουν για πολλούς πλέον συμβολικό χαρακτήρα και εν πολλοίς μουσειακό. Όλοι κρίνονται από την πολιτική τους δράση και τις επιλογές και όχι από τα όσα λένε επετειακά. Δεν μπορεί για παράδειγμα να επιστρατεύεται σκληρή και απόλυτη ρητορική και την ίδια ώρα να υπάρχουν συνδιαλλαγές ( π.χ. το ηλεκτρονικό μήνυμα που έφυγε κατά λάθος προς τα ΜΜΕ με τα τηλεφωνικά ραντεβού και που επιβεβαίωνε τις επαφές με την «αντίπερα όχθη», οι χορηγίες και η συμμετοχή στο επιτελείο κ.α.).Είναι σαφές πως κάποιοι έκτισαν καριέρες στην καταστροφή του 1974. Όπως έκτισαν καριέρες κάποιοι μετά την ανεξαρτησία του 1960. Το καθήκον στην πατρίδα ήταν το διαβατήριο για το κλαπ των προνομιούχων. Γιατί αυτό ακριβώς έγινε. Τις δάφνες τις έκαναν βόλεμα και λίρες (μετέπειτα ευρώ). Οι θέσεις έγιναν πολλές φορές και κληρονομικές.
Η περίοδος που διανύουμε είναι πολύ δύσκολη και τα προβλήματα φαντάζουν ανυπέρβλητα. Αυτή τη φορά η επέλαση, το πραξικόπημα, η εισβολή, έγιναν με καθαρά οικονομικούς όρους και χαρακτηριστικά. Και όπως τότε, το 1974, κάποιοι διαδραμάτισαν ρόλο δούρειου ίππου, έτσι και σήμερα, υπήρξαν εκείνοι, που με τις συμπεριφορές και ενέργειες τους, άνοιξαν το δρόμο σε τρόικα και μνημόνια. Δεν εξισώνονται τα γεγονότα. Απλά, εκείνο που εξισώνεται είναι οι λογικές που υιοθετούνται διαχρονικά, οι συμπεριφορές, οι προσεγγίσεις και πέραν των όλων των άλλων και η ατζαμοσύνη. Το τελευταίο δεν συνιστά άλλοθι. Εξακολουθεί να θεωρείται έγκλημα.
Τιμώνται αυτές τις ημέρες οι πεσόντες κατά του πραξικοπήματος, της εισβολής. Τιμώνται όσοι έπεσαν διαχρονικά για τη δημοκρατία, την Κυπριακή Δημοκρατία και την πατρίδα. Αυτοί έφυγαν νωρίς. Δεν πρόλαβαν να ζήσουν την παρακμή σε αυτή τη χώρα, όπου προτάσσεται ο ατομικισμός και η σκέψη, η αξιοπρέπεια, αιχμαλωτίζονται στο πρόσκαιρο.
Τριάντα εννέα χρόνια μετά, δεν έχουμε μάθει τίποτε από τα λάθη και τις παραλείψεις. Οι «αγώνες» έχουν αλλάξει ατζέντα. Η προσαρμογή( ή εναρμόνιση) κάποιων με την κατοχή αποτελεί τη συγκαλυμμένη εκδοχή του «εκσυγχρονισμού». Κυριαρχούν οι μάχες εξουσίας που δεν έχουν όρια και φραγμούς. Τα επετειακά είναι πάντα στην ατζέντα, όπως και τα μνημόσυνα τις Κυριακές, οι γάμοι και τα βαφτίσια.
Φωτογραφία: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Read more: http://mignatiou.com/?p=8975#ixzz2ZDApnmOF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου