\
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Ο «πατέρας» της Ιστορίας, Ηρόδοτος, τα είπε όλα με μία φράση,
η οποία και εμπεριέχει την ουσία του προβλήματος της χώρας μας αυτή τη
στιγμή το οποίο δεν σχετίζεται τόσο με το οξύ οικονομικό πρόβλημα που
αντιμετωπίζουμε αλλά με το θέμα της μετατροπής ενός χρηματοοικονομικού ζητήματος σε ένα μείζων ζήτημα εθνικής ασφάλειας και κρατικής επιβίωσης.
Η χώρα μας στη παρούσα της μορφή (δηλαδή από τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους το 1830) περιβάλλεται από τρεις πλευρές από θάλασσα, ενώ για τρία έτη είχε μεταβληθεί και σε κράτος των «δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» (1919-1922).
Πηγαίνοντας πιο πίσω, το έθνος μας την περίοδο του Μεσαίωνα μεγαλούργησε μέσω της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ως ένα κράτος κατεξοχήν ναυτικό, το οποίο μόλις απώλεσε τη ναυτική του ισχύ, μετατράπηκε σε κράτος δευτέρας διαλογής, μετά σε κράτος υποτελές στους Οθωμανούς και εξαρτώμενο από τις ανερχόμενες ναυτικές δυνάμεις της Ιταλίας και κατέληξε να εξαφανιστεί μετά από 1123 (!) έτη ύπαρξης (αρχίζοντας το. μέτρημα από το 330 μ.Χ. και δεν το πάμε στην περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας).
Εάν γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου ακόμα πιο πίσω θα φτάσουμε στις απαρχές της ιστορίας του Ελληνισμού η οποία συνδέεται με την ανάπτυξη της ναυτικής ισχύος σε βαθμό που η υπάρχουσα πολιτιστική και πολιτική πορεία της Δύσης των τελευταίων δύο χιλιάδων ετών να ορίζεται από τα τεκταινόμενα και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα το έτος 479 π.Χ. στα ιερά νερά της Σαλαμίνος εκεί που ναυλοχεί, όχι τυχαία πάντως, η μόνη ναυτική δύναμη του πλανήτη η οποία από την εποχή του Ομήρου και μετά δεν κατέθεσε ποτέ τα όπλα, δεν υπέστειλε ποτέ τη σημαία και κατά περιόδους κατά τις οποίες το έθνος μας βρισκόταν υπό ξένη κατοχή στη ξηρά, η δύναμη αυτή αποτελούσε την ίδια τη ψυχή του λαού μας, αλλά ακόμα και τη νομική υπόσταση του κράτους μας. Αυτή η δύναμη φυσικά δεν είναι άλλη από το Πολεμικό Ναυτικό.
Ο
Θεμιστοκλής σε λόγο του προς τους Αθηναίους είναι σαφής όταν αναφέρει
πως «Πατρίδα σας είναι αι διακόσιαι νήαι πεπληρωμέναι (και τα πληρώματά
τους)», και έχει απόλυτο δίκιο, αφού στην ουσία αναφέρει και αυτός ότι
για το έθνος των Ελλήνων η ναυτική ισχύς αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξή, μακροημέρευση και πρόοδό του.
Η δημόσια θέα, άρα και η έκθεσή τους στη βάσανο του δημόσιου ελέγχου και της κριτικής (ήδη ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά, σοβαρά και βλακώδη), των μέχρι πρόσφατα ηγετών του Ναυτικού, οι οποίοι με λίγα λόγια μίλησαν για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ναυτικής ισχύος της χώρας, ήταν συγκλονιστική. Ο ναύαρχος Χρηστίδης είχε απόλυτο δίκιο, άλλο το «ηθικό» και άλλο το «φρόνιμα», ο Α/ΓΕΝ δεν μπορούσε να ήταν περισσότερο σαφής λέγοντας «είμαστε έτοιμοι για όλα», όμως το ερώτημα δεν είναι εάν οι συγκεκριμένοι λαμπροί αξιωματικοί έχουν δίκιο ή όχι, είμαστε σίγουροι και αυτό αποδεικνύεται κάθε ημέρα σε κάθε θαλάσσια γωνιά της πατρίδας μας, ότι ο καθένας θα κάνει το καθήκον του ΌΤΑΝ αυτή η ώρα θα έρθει, γιατί δεν υπάρχει το «εάν» στη συγκεκριμένη περίπτωση, παρά μόνο το «όταν».
Το μέγιστο ζήτημα το οποίο ανακύπτει δεν είναι λοιπόν η ικανότητα σήμερα ή στο άμεσο μέλλον του Πολεμικού Ναυτικού, καθώς και φυσικά των άλλων κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, να αντεπεξέλθουν της επερχόμενης σύγκρουσης, το ερώτημα είναι γιατί η χώρα μας ακολουθεί μία πολιτική η οποία στην ουσία δημιουργεί «το αίσθημα του νικητή» σε έναν αντίπαλο ο οποίος λόγω θρασυδειλίας, και υπολογισμού φυσικά, θα περιμένει στη γωνία να προσπαθήσει να αποκτήσει αυτό που θέλει τη στιγμή που η χώρα μας θα καταρρεύσει οικονομικά και ίσως κοινωνικά, όταν δηλαδή εκ των πραγμάτων η Αθήνα αλλά και η Λευκωσία για μία σειρά εσωτερικών ή εξωτερικών λόγων θα αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις… δανειακές τους υποχρεώσεις προς τους «εταίρους».
Το γιατί η χώρα θα φτάσει στο συγκεκριμένο σημείο το έχουμε αναλύσει πολλάκις και ενυπόγραφα άρα δεν πιστεύουμε ότι θα πρέπει να επεκταθούμε στο παρών σημείωμα.
Όπως
έχει επισημανθεί και στο παρελθόν, η αλαζονική συμπεριφορά της
Τουρκίας, όχι μόνο απέναντι στους «τιποτένιους» Έλληνες της Ελλάδας και
της Κύπρου αλλά ακόμα και σε πιο «υπολογίσιμους» αντιπάλους είναι από
εριστική έως και αλαζονική. Το να τους βοηθάμε στον συγκεκριμένο
τομέα με την υπέρμετρη και Ιώβεια «στρατηγική ψυχραιμία» που
επιδεικνύουμε, το μόνο που καταφέραμε είναι να έχουμε δημιουργήσει ένα
«τέρας» το οποίο λόγο των δικών μας λαθών και παραλείψεων φαίνεται
έτοιμο να απελευθερώσει εναντίον μας την ισχύ του, όπως αυτό φυσικά την
αντιλαμβάνεται και πιστεύει ότι διαθέτει.
Κι αυτό όχι τώρα που κάποιος θα πει ότι λόγω συγκυρίας δεν πρέπει να δημιουργήσουμε θέμα, αλλά ακόμα και τα χρόνια της ευμάρειας, όταν τα δισεκατομμύρια έτρεχαν από τα μπατζάκια μας, όταν αγοράζαμε μαχητικά, άρματα και υποβρύχια χωρίς πολλές οικονομικές σκέψεις και αναστολές ακόμα και τότε υπογράφαμε τη Μαδρίτη, δίναμε τον Οτζαλάν, αφήναμε να δολοφονηθούν σε «ζωντανή μετάδοση» Έλληνες της Κύπρου, κάναμε πίσω στους S-300 και φυσικά χορεύαμε ζεϊμπέκικα, αφήναμε τη διπλωματία των «σεισμών» να μας φέρει «πιο κοντά», ενώ στο Αιγαίο οι γείτονες ξεσάλωναν με κάθε ευκαιρία σε θάλασσα και αέρα.
Με άλλα λόγια, τα τελευταία 70 έτη, από την εποχή των Σεπτεμβριανών και μετά στον βωμό της κακώς εννοούμενης «ειρήνης» έχουμε βάλει στον ντορβά την «ελευθερία» μας.
Δυστυχώς, το έθνος μας πολύ σύντομα, πρόκειται να αντιμετωπίσει το ερώτημα του τι ακριβώς θέλει «ειρήνη» ή «ελευθερία», διότι όπως θα τεθεί από τους πολιτικούς, δημοσιογραφικούς και οικονομικούς μας ταγούς, για χάρη της «ειρήνης» καλό θα είναι να δώσουμε και λίγο… «ελευθερία», τι θα πειράξει να έχουμε ένα νησί λιγότερο, ή λίγα μίλια στη θάλασσα λιγότερα (όπως κάποτε δημοσιογραφικά φερέφωνα του συστήματος, μετά τα Ίμια, παρίστανα ότι δεν κατανοούσαν τα περί γκρίζων ζωνών), τι θα πειράζει εάν εξαφανιστούμε από τον «γεωπολιτικό» χάρτη του πλανήτη, αφού θα βρισκόμαστε πλέον στον «τουριστικό», ενώ το ισοζύγιο πληρωμών μας θα είναι θετικό και οι αγορές ευχαριστημένες;
Αυτά κατά την άποψή μας είναι εκείνα που οι λαμπροί αξιωματικοί μας προσπάθησαν να πουν με τον πλέον διπλωματικό, πλην όμως δραματικό, τρόπο και να το περάσουν στην κοινή γνώμη, αλλά και σε αυτούς που πρέπει να σταματήσουν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Αυτά είναι που με το σπάσιμο της φωνής τους στο άκουσμα της λέξης «Ελλάδα» και «παιδιά» προσπάθησαν να προφέρουν.
DEFENCEPOINT
Η χώρα μας στη παρούσα της μορφή (δηλαδή από τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους το 1830) περιβάλλεται από τρεις πλευρές από θάλασσα, ενώ για τρία έτη είχε μεταβληθεί και σε κράτος των «δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» (1919-1922).
Πηγαίνοντας πιο πίσω, το έθνος μας την περίοδο του Μεσαίωνα μεγαλούργησε μέσω της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ως ένα κράτος κατεξοχήν ναυτικό, το οποίο μόλις απώλεσε τη ναυτική του ισχύ, μετατράπηκε σε κράτος δευτέρας διαλογής, μετά σε κράτος υποτελές στους Οθωμανούς και εξαρτώμενο από τις ανερχόμενες ναυτικές δυνάμεις της Ιταλίας και κατέληξε να εξαφανιστεί μετά από 1123 (!) έτη ύπαρξης (αρχίζοντας το. μέτρημα από το 330 μ.Χ. και δεν το πάμε στην περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας).
Εάν γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου ακόμα πιο πίσω θα φτάσουμε στις απαρχές της ιστορίας του Ελληνισμού η οποία συνδέεται με την ανάπτυξη της ναυτικής ισχύος σε βαθμό που η υπάρχουσα πολιτιστική και πολιτική πορεία της Δύσης των τελευταίων δύο χιλιάδων ετών να ορίζεται από τα τεκταινόμενα και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα το έτος 479 π.Χ. στα ιερά νερά της Σαλαμίνος εκεί που ναυλοχεί, όχι τυχαία πάντως, η μόνη ναυτική δύναμη του πλανήτη η οποία από την εποχή του Ομήρου και μετά δεν κατέθεσε ποτέ τα όπλα, δεν υπέστειλε ποτέ τη σημαία και κατά περιόδους κατά τις οποίες το έθνος μας βρισκόταν υπό ξένη κατοχή στη ξηρά, η δύναμη αυτή αποτελούσε την ίδια τη ψυχή του λαού μας, αλλά ακόμα και τη νομική υπόσταση του κράτους μας. Αυτή η δύναμη φυσικά δεν είναι άλλη από το Πολεμικό Ναυτικό.
Η δημόσια θέα, άρα και η έκθεσή τους στη βάσανο του δημόσιου ελέγχου και της κριτικής (ήδη ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά, σοβαρά και βλακώδη), των μέχρι πρόσφατα ηγετών του Ναυτικού, οι οποίοι με λίγα λόγια μίλησαν για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ναυτικής ισχύος της χώρας, ήταν συγκλονιστική. Ο ναύαρχος Χρηστίδης είχε απόλυτο δίκιο, άλλο το «ηθικό» και άλλο το «φρόνιμα», ο Α/ΓΕΝ δεν μπορούσε να ήταν περισσότερο σαφής λέγοντας «είμαστε έτοιμοι για όλα», όμως το ερώτημα δεν είναι εάν οι συγκεκριμένοι λαμπροί αξιωματικοί έχουν δίκιο ή όχι, είμαστε σίγουροι και αυτό αποδεικνύεται κάθε ημέρα σε κάθε θαλάσσια γωνιά της πατρίδας μας, ότι ο καθένας θα κάνει το καθήκον του ΌΤΑΝ αυτή η ώρα θα έρθει, γιατί δεν υπάρχει το «εάν» στη συγκεκριμένη περίπτωση, παρά μόνο το «όταν».
Το μέγιστο ζήτημα το οποίο ανακύπτει δεν είναι λοιπόν η ικανότητα σήμερα ή στο άμεσο μέλλον του Πολεμικού Ναυτικού, καθώς και φυσικά των άλλων κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, να αντεπεξέλθουν της επερχόμενης σύγκρουσης, το ερώτημα είναι γιατί η χώρα μας ακολουθεί μία πολιτική η οποία στην ουσία δημιουργεί «το αίσθημα του νικητή» σε έναν αντίπαλο ο οποίος λόγω θρασυδειλίας, και υπολογισμού φυσικά, θα περιμένει στη γωνία να προσπαθήσει να αποκτήσει αυτό που θέλει τη στιγμή που η χώρα μας θα καταρρεύσει οικονομικά και ίσως κοινωνικά, όταν δηλαδή εκ των πραγμάτων η Αθήνα αλλά και η Λευκωσία για μία σειρά εσωτερικών ή εξωτερικών λόγων θα αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις… δανειακές τους υποχρεώσεις προς τους «εταίρους».
Το γιατί η χώρα θα φτάσει στο συγκεκριμένο σημείο το έχουμε αναλύσει πολλάκις και ενυπόγραφα άρα δεν πιστεύουμε ότι θα πρέπει να επεκταθούμε στο παρών σημείωμα.
Κι αυτό όχι τώρα που κάποιος θα πει ότι λόγω συγκυρίας δεν πρέπει να δημιουργήσουμε θέμα, αλλά ακόμα και τα χρόνια της ευμάρειας, όταν τα δισεκατομμύρια έτρεχαν από τα μπατζάκια μας, όταν αγοράζαμε μαχητικά, άρματα και υποβρύχια χωρίς πολλές οικονομικές σκέψεις και αναστολές ακόμα και τότε υπογράφαμε τη Μαδρίτη, δίναμε τον Οτζαλάν, αφήναμε να δολοφονηθούν σε «ζωντανή μετάδοση» Έλληνες της Κύπρου, κάναμε πίσω στους S-300 και φυσικά χορεύαμε ζεϊμπέκικα, αφήναμε τη διπλωματία των «σεισμών» να μας φέρει «πιο κοντά», ενώ στο Αιγαίο οι γείτονες ξεσάλωναν με κάθε ευκαιρία σε θάλασσα και αέρα.
Με άλλα λόγια, τα τελευταία 70 έτη, από την εποχή των Σεπτεμβριανών και μετά στον βωμό της κακώς εννοούμενης «ειρήνης» έχουμε βάλει στον ντορβά την «ελευθερία» μας.
Δυστυχώς, το έθνος μας πολύ σύντομα, πρόκειται να αντιμετωπίσει το ερώτημα του τι ακριβώς θέλει «ειρήνη» ή «ελευθερία», διότι όπως θα τεθεί από τους πολιτικούς, δημοσιογραφικούς και οικονομικούς μας ταγούς, για χάρη της «ειρήνης» καλό θα είναι να δώσουμε και λίγο… «ελευθερία», τι θα πειράξει να έχουμε ένα νησί λιγότερο, ή λίγα μίλια στη θάλασσα λιγότερα (όπως κάποτε δημοσιογραφικά φερέφωνα του συστήματος, μετά τα Ίμια, παρίστανα ότι δεν κατανοούσαν τα περί γκρίζων ζωνών), τι θα πειράζει εάν εξαφανιστούμε από τον «γεωπολιτικό» χάρτη του πλανήτη, αφού θα βρισκόμαστε πλέον στον «τουριστικό», ενώ το ισοζύγιο πληρωμών μας θα είναι θετικό και οι αγορές ευχαριστημένες;
Αυτά κατά την άποψή μας είναι εκείνα που οι λαμπροί αξιωματικοί μας προσπάθησαν να πουν με τον πλέον διπλωματικό, πλην όμως δραματικό, τρόπο και να το περάσουν στην κοινή γνώμη, αλλά και σε αυτούς που πρέπει να σταματήσουν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Αυτά είναι που με το σπάσιμο της φωνής τους στο άκουσμα της λέξης «Ελλάδα» και «παιδιά» προσπάθησαν να προφέρουν.
Από
τη πλευρά μας δεν έχουμε παρά να αφιερώσουμε σε όλους τους ανά τη χώρα
«εκσυγχρονιστές» που κυβέρνησαν, κυβερνούν και πιστεύουν πως θα
συνεχίσουν να κυβερνούν, αυτό που είπε ο πατέρας του πραγματικού
εκσυγχρονισμού της χώρας μας, ο Χαρίλαος Τρικούπης: «Κάθε ημέρα που
παρέρχεται άνευ ναυτικής παρασκευής, αποτελεί καταστροφή για τον τόπο
μας».
Ο μεγάλος αυτός πρωθυπουργός της χώρας γνώριζε,
ότι χωρίς πλοία στη θάλασσα (συμπεριλαμβανομένου και των πληρωμάτων
τους) δεν θα έχουμε «γη» και «πατρίδα». Οι σύγχρονοι ταγοί μας το
γνωρίζουν ή μάλλον για την ακρίβεια, συνειδητοποιούν το βάθος της
γνώσης, της σκέψης και της ανάλυσης του μεγάλου αυτού ηγέτη;DEFENCEPOINT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου