Παρασκηνιακές κινήσεις με επίκεντρο την Ελλάδα

Το ελληνικό στοίχημα, οι προθέσεις Ρωσίας-Κίνας, η συνήθης υπονομευτική ετοιμότητα των Η.Π.Α. και η… «ρωσική» ρουλέτα των Τούρκων

Βάσει των τελευταίων εξελίξεων η Ελλάδα προσπαθεί να ελιχθεί ανάμεσα σε μεγάλα συμφέροντα και παρασκηνιακά τεκταινόμενα. Οι μέρες είναι γενικά κρίσιμες, καθότι ο «πόλεμος» συμφερόντων φουντώνει με επίκεντρο την μικρή αλλά χρήσιμη χώρα μας.

Η Κίνα βλέπει την Ελλάδα ως πύλη εισόδου στις αγορές της Ευρώπης, επιθυμώντας να διακινήσει και να προωθήσει τα προϊόντα κατά βάση μέσω του λιμανιού του Πειραιά αλλά και των ελληνικών σιδηροδρόμων, τους οποίους διεκδικούν επίσης Γαλλία και Ρωσία. Βέβαια η αναβάθμιση του λιμανιού του Πειραιά βάζει σε σκέψεις κάποιους Ευρωπαίους, μιας και θα εκτοπιστεί κυρίως το λιμάνι του Ρότερνταμ στην Ολλανδία.

Η Ρωσία επιθυμεί διακαώς, τουλάχιστον την ΔΕΠΑ, προκειμένου να αυξήσει την επιρροή της στο ενεργειακό «παιχνίδι» της περιοχής. Επιπλέον θέλει, μεταξύ άλλων, πρόσβαση σ’ ένα -κόντρα στις διεκδικήσεις της Άγκυρας- ελληνικό Αιγαίο, το οποίο οδηγεί στην σημαντική για τα ρωσικά συμφέροντα Συρία.

Από το ό,τι στις στρατηγικής σημασίας ιδιωτικοποιήσεις εμπλέκονται εταιρείες κρατικών συμφερόντων των δύο προαναφερθεισών χωρών (COSCO, GAZPROM), προκύπτει η γεωπολιτική σημαντικότητα της Ελλάδας για «Αρκούδα» και «Δράκο», γεγονός που εκ των πραγμάτων ενισχύει την θέση της οικονομικά καθημαγμένης χώρας μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, εφόσον οι ιθύνοντες κινηθούν προσεκτικά.

Οι Αμερικανοί, οι οποίοι κατηγορούνται πλέον ανοιχτά για την υπονομευτική πολιτική τους απέναντι στην Ευρώπη, έβλεπαν και βλέπουν την Ελλάδα ως δική τους περιοχή, άσχετα εάν τα τελευταία χρόνια οι Γερμανοί δηλώνουν δυναμικά παρόν στα της πατρίδας μας. Η σύγκλιση ορισμένων συμφερόντων μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Γερμανίας σε γεωοικονομικό επίπεδο (συναλλαγές όχι με δολάριο, ενέργεια, εμπόριο κτλ.) έχει «πονοκεφαλιάσει» την άλλη μεριά του Ατλαντικού.

Η κατά τα φαινόμενα θετική έκβαση στο deal για την πώληση της ΔΕΠΑ στους Ρώσους δεν αρέσει καθόλου στην Ουάσινγκτον, την οποία η Αθήνα προσπαθεί να κατευνάσει μέσω της επίσκεψης του Αντώνη Σαμαρά στο Αζερμπαϊτζάν, όπου επί τάπητος τέθηκε η προώθηση της επιλογής του αγωγού TAP έναντι του Nabucco West που παρακάμπτει την Ελλάδα.

Πέραν τούτου, ίσως επιχειρηθεί, η εξαγορά της ΔΕΣΦΑ από την αμερικανικών συμφερόντων αζερικήSOCAR, κάτι που, όπως είχα γράψει, θα μείωνε ενδεχόμενα τις δυτικές αντιδράσεις περί ρωσικού μονοπωλίου στον ελλαδικό χώρο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Αμερικανοί δεν θα κινηθούν, κατά τα ειωθότα, παρασκηνιακά, προκειμένου να ανατρέψουν δεδομένα. Ήδη παραδοσιακές φιλοαμερικανικές φωνές στην Ελλάδα προσπαθούν να επηρεάσουν με έντεχνο τρόπο την ελληνική κοινή γνώμη από διάφορα πόστα, στα οποία βρίσκονται.

Στην Ουάσινγκτον έχουν αποφασίσει να παίξουν το χαρτί της Τουρκίας αφενός γιατί αποτελεί τον συνδετικό της κρίκο με τους Σουνίτες μουσουλμάνους της Μέσης Ανατολής, αφετέρου γιατί αποτελεί ανέκαθεν τον μπαμπούλα-απειλή, έτσι ώστε να φοβάται η Αθήνα, όταν αποφασίζει να σηκώσει κεφάλι.

Εντούτοις, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα για την Άγκυρα. Η επιθυμία αναβίωσης της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μεταξύ των άλλων περιοχών, στις χώρες της Μέσης Ανατολής, υπονομεύει την εθνική κυριαρχία κρατών σαν την Συρία, προκαλώντας αναταραχή στον γύρο χώρο, η οποία ενοχλεί έντονα την Ρωσία. Οι Τούρκοι επιχειρούν να τα έχουν με όλους καλά (Κούρδους, Ισραηλινούς-μετά την «συγγνώμη»-, Παλαιστίνιους, Αλεβίτες -αν και μάχονται τον αλεβίτη Άσαντ, κτλ.), μολονότι στην ουσία λειτουργούν για τα δικά τους συμφέροντα, συνδυάζοντάς τα, όσο μπορούν, με τις «ντιρεκτίβες» των φίλων Αμερικανών, κάτι που τους «ξεμπροστιάζει» στα μάτια των μουσουλμάνων, των οποίων διεκδικούν την κηδεμονία.

Στο τέλος θα μείνουν μάλλον χωρίς συμμάχους στην ευρύτερη περιοχή, με πιθανή διάλυση του τουρκικού κράτους με τα μύρια όσα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, και τους Αμερικανούς να συμβιβάζονται αναγκαστικά με τον ρου των γεγονότων.

Άπαξ και η Ελλάδα προχωρήσει την παρούσα πολυδιάστατη πολιτική και κλείσει, εκμεταλλευόμενη τις ευνοϊκές συγκυρίες, συμφωνίες σ’ αυτό το πνεύμα, θα εξασφαλίσει ενεργή ουδετερότητα και γεωπολιτικά πλεονεκτήματα που ούτως ή άλλως ταιριάζουν σε μια χώρα με τόσα ανεκμετάλλευτα ατού. Αφού οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται που γίνονται, ας γίνουν έξυπνα και όχι μονόπλευρα.

Οι επόμενοι μήνες είναι πάντως κρίσιμοι για την Ελλάδα από πολλές απόψεις, καθώς στο παρασκήνιο η πατρίδα μας αποτελεί για πολλούς το μήλο της έριδος…  

Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων

ΠΥΓΜΗ.gr