(Ησ. ξς’ 2)
Γράφει ο Πελασγός ο Μιλήσιος
Γράφει ο Πελασγός ο Μιλήσιος
Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι, και κατακρινούσιν Αυτόν θανάτω, και παραδώσουσιν Αυτόν τοις έθνεσι, και εμπαίξουσιν αυτώ και μαστιγώσουσιν αυτόν και εμπτύσουσιν αυτώ και αποκτενούσιν αυτόν, και τη τρίτη ημέρα αναστήσεται.(Μαρκ. ι’ 33, 34)
Έτσι προετοίμασε ο Ιησούς τους δώδεκα μαθητές του, “λέγειν αυτοίς, τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν”.
Ο δε Υμνωδός τα αποδίδει με στίχους, που ο “πλαγίου του πρώτου” ήχος, σαρκώνειτην τεθλιμμένη οδό: “Νύν ούν καιρός εφέστηκεν, όν είπον υμίν. ιδού γαρ παραδίδομαι αμαρτωλών χερσίν εμπαιχθήναι, οί και σταυρώ με προσπήξαντες, ταφή παραδόντες, εβδελυγμένον λογιούνται ως νεκρόν. Όμως θαρσείτε. τριήμερος γαρ εγείρομαι εις αγαλλίασιν πιστών και ζωήν την αιώνιον.“
Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν έχει συνδέσει την ύπαρξή του με το Χριστό όπως ο δικός μας.
Σε κάθε του έκφανση, δημιουργική, πνευματική, εμπερίστατη, ανατρέχει και επανεισάγει στη ζωή του το Χριστό.
Η προσδοκία της Ελευθερίας που τρέφει το υπόδουλο Γένος στις κατά καιρούς πτώσεις του, αυτοτροφοδοτείται από τη ζώπυρη ζύμη, ότι ο ίδιος είναι υπεύθυνος και για την απώλεια της Ελευθερίας του, αλλά κι ο ίδιος μπορεί να Εγερθεί αν αποφασίσει.Το αναπεσόν Γένος εκοιμήθη, τίς εγερεί αυτό;
Το Γένος μας σύμφυτο με τον “Αναπεσόντα” Χριστό.Ο Μανουήλ Πανσέληνος, έχει αποτυπώσει την Πτώση και την Έγερση, με τον “Αναπεσώντα Χριστό”, στα τέλη του 13ου με αρχές του 14ου αιώνα, στο Πρωτάτο,στο Αγιώνυμο Όρος.
Η προφητεία του Ιακώβ, λίγο προ του θανάτου του στο γιό του Ιούδα, προτύπωσε την έλευση του Χριστού που εξαγγέλθηκε από το Θεό,με την υπόσχεση της Σωτηρίας του ανθρωπίνου Γένους, μετά την Πτώση των Πρωτοπλάστων.
“Αναπεσών εκοιμήθης ως λέων και ως σκύμνος. Τις εγερεί αυτόν;”(Γέν. μθ’ 9)
Πέρα από τη δογματολογική υπόμνηση της Έλευσης του Χριστού, το Γένος μας βρέθηκε εμπερίστατο και υπόδουλο στα βάθη των ιστορικών του χρόνων.
Στην Αγιογραφική παράσταση του Αναπεσόντος Χριστού, συμβολίζεται ο Κύριος σε υπνώττουσα κατάσταση ως την Έλευσή του, “Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα έως εάν έλθει τα αποκείμενα αυτώ.” (Γέν. στ’ 10). Στα “αποκείμενα αυτώ”,προτυπώνονται ο Σταυρός, το πάθος, ο θάνατος. Αλλά, αναφέρεται στο θάνατο ως ύπνο (αναπεσών εκοιμήθης) και προφητεύοντας την Ανάστασή Του: “Τις εγερεί αυτόν;”. Ποιος δύναται να αναστήσει έναν βασιλέα; Κανείς εκτός από Αυτόν.
Αφήνοντας ο Ιακώβ, παρακαταθήκη ευχών διαπύρων Αγάπης πρός τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο, τον υπερύμνησε ως “υιός ηυξημένος Ιωσήφ, υιός ηυξημένος μου ζηλωτός, υιός μου νεώτατος. πρός με ανάστρεψον. εις όν διαβουλευόμενοι ελοιδόρουν και ενείχον αυτώ κύριοι τοξευμάτων”(Γέν. μθ’ 22, 23), αποδίδοντάς τον πρωτύτερα την κληρονομίαν την πρέπουσαν, και τον παρέδωσε στον κόσμο, Υψιπετή Δόξει, δι “ευλογίας πατρός σου και μητρός σου. υπερίσχυσεν υπέρ ευλογίας ορέων μονίμων και επ’ ευλογίαις θινών αενάων. έσονται επί κεφαλήν Ιωσήφ και επί κορυφής ών ηγήσαντο αδελφών”(Γέν. μθ’ 26). Κληρονομία ευλογίας πατρός του και μητρός του, που θα είναι ανώτερες από την αιωνιότητα των ορέων και τις αέναες αμμώδεις λοφοσειρές. Ευλογίες που θα έρθουν επί της κεφαλής του Ιωσήφ, του ηγέτη των αδελφών του.
Και τους άφησε παρακαταθήκη: “θάψετέ με μετά των πατέρων μου εν τω σπηλαίω, ό εστίν εν τω αγρώ Εφρών του Χετταίου”(Γέν. μθ’ 29)
, η οποία απέβη και ευχή προς τον ζηλωτό του Ιωσήφ. Λίγο πρό του θανάτου του, και ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος άφησε και αυτός στα αδέλφια του την παρακαταθήκη “εν τη επισκοπή, ή επισκέψηται ο Θεός υμάς, και συνανοίσατε τα οστά μου εντεύθεν μεθ’υμών”(Γέν. ν’ 25), όταν ο Θεός σας επισκεφθεί και σας επαναφέρει (στη γή Χαναάν), να πάρετε απο δώ τα οστά μου και να τα φέρετε μαζύ σας.
Η Παράδοση του Γένους μας, υμνώντας τον ενάρετο Ιωσήφ και τιμώντας την Ταφήν.
Προτυπώνοντας την Ταφή του Κυρίου, δοξάζοντάς τη και υμνώντας την Έγερση. Τις εγερεί Αυτόν; Μέτοχοι των Παρακαταθηκών και προτυπώσεων του Αναπεσόντος Χριστού και της Εγέρσεως. Της Ταφής και της Αναστάσεως.
Και ομιλεί ο Θεός δια του προφήτου Ησαία “και εξαποστελώ εξ’ αυτών σεσωσμένους εις τα έθνη, εις Θαρσίς και Φούδ και Λούδ και Μοσόχ και εις την Ελλάδα και εις τας νήσους τας πόρρω, οί ουκ ακηκόασί μου το όνομα ουδέ εωράκασί μου την δόξαν, και αναγγελούσι την δόξαν μου εν τοις έθνεσι” (Ησ. ξς’, 19), θα αποστείλλω από αυτούς, σεσωσμένους στα έθνη, στα Θαρσίς και Φούδ και Λούδ και Μοσόχ και Θοβέλ και στην Ελλάδα και στα νησιά που απέχουν πολύ , που δεν έχουν μέχρι σήμερα ακούσει το όνομά μου ούτε έχουν δει τη δόξα μου, και θα αναγγείλουν τη δόξα μου στα έθνη, “και απ’αυτών λήψομαι εμοί ιερείς και Λευίτας” (Ησ. ξς’, 21), και από αυτούς θα πάρω για εμένα ιερείς και Λευίτας.
Και εις την Ελλάδα…
Το κλέος και εσχάτως, όνειδος της Οικουμένης. Στην ουσία προτυπώνεται μακαρισμός του Γένους από το Θεό μέσω του προφήτη Ησαία, πριν την ενσάρκωση του Θεού Λόγου, κι αργότερα ο Καινός Μακαρισμός του Γένους “νύν εδοξάσθη το όνομα του Κυρίου…” αναφερόμενος στους Έλληνες, κατά την ενσάρκωση.
Στους Έλληνες με τις αέναες πτώσεις μας, τον σκοτεινό μας νού και τις παντοειδείς μας χρεοκοπίες. Εμείς, που διακοινώνομε την Πίστη μας ότι “Είς Άγιος, Είς Κύριος, Ιησούς Χριστός”, και ταυτοχρόνως καθιστούμε το πρόσωπό μας αποσυνάγωγο της Μετοχής μας σ’ Αυτόν. Διπρόσωποι και πολυπρόσωποι. Και δεν γνωρίζομε με ποιό απ’όλα τον αντικρύζομε, όταν βεβαίως τον χρειαζόμαστε. Γιατί τις υπόλοιπες φορές, ουκ εστι χρείαν Ιησού…
Εμπερίστατος, χρεωκοπημένος Ελλαδισμός, πόρρω απέχων από του κλέους του Ελληνισμού! Πρόσωπα και προσωπεία, ατενίζουμε κάποιον, που θα μας σώσει από το βούρκο της παντοειδούς ασωτείας, του σαρκίου και της ψυχής. Και δεν υπάρχει έλεος!
Ικέτες προς τους “ιερείς” του Μαμμωνά, επί αντικαταβολή της Παραδόσεώς μας, και λύτρο τις ψυχές μας!
Σωρευμένα αργύρια στις “εξωχώριες” κρύπτες, αναμείχθηκαν με τα “επιχώρια” “τελωνεία”, προς αποφυγήν ευθύνης των “δρεπανηφόρων της Οικουμένης”, “για να σπογγίσουν κάθε ικμάδα ζωής” από τους πένητες-εγχώριους ασώτους!
Και ατενίζουμε τον Αλάστορα REX για να μας σώσει, ξεχνώντας το καντήλι, την προσευχή, την αγρύπνια στις Άγιες Μονές, αποδιώκοντας από τον οίκο μας τον Ιησού, απαντώντας τους αν τον γνωρίζουμε, με το “απεταξάμην”!
Και επιζητεί το Έθνος σύμπαν, αντί του Αγίου Τριαδικού Θεού, από τον Οικουμενιστικό “απροσδιόριστο” Θεό για τον τυφλωμένο και πλανεμένο μας λαό, έναν ηγέτη, να μας εξαγνίσει από τα βδελύγματα της βιοτής μας, και να εγείρει το Γένος μας!
Κρίμα γι αυτόν το λαό, που ο σκοτισμένος νούς μας εξέλεγε ηγέτες που “και αυτοί εξελέξαντο τας οδούς αυτών και τα βδελύγματα αυτών, ά η ψυχή αυτών ηθέλησε” (Ησ. ξς’ 3), που και αυτοί προτιμούσαν τους δικούς τους δρόμους και τα σιχάματά τους, τα οποία η ψυχή των διάλεξε.
Οδηγηθήκαμε σε μια “κατ εγκατάλειψιν» απ’ το Θεό ερημική περιπλάνηση,επειδή το “κατά παραχώρηση” θέλημά του δεν μας συνέτισε.
Και εκζητούμε το λαό μας εν παλλιγγενεσία, “εν τη επισκοπή” από τις παιδευτικές επιφορές, σε έναν λαό “Λυόμενο” από τα Πάθη του, χωρίς θυσίες και κυρίως μετάνοια!
Μακρόθυμος, και φιλεύσπλαχνος ο ετάζων νεφρούς και καρδίας, αναζητεί τον Ηγέτη, είτε κατ’ ευδοκίαν ή κατ’οικονομίαν, αλλά τα ρήματά του αποφαίνονται προς τους φυλλάσσοντας καρδίαν νήφουσαν και σκηνούμενος εν αυταίς:
Επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον;
Πελασγός ο Μιλήσιος
Ο δε Υμνωδός τα αποδίδει με στίχους, που ο “πλαγίου του πρώτου” ήχος, σαρκώνειτην τεθλιμμένη οδό: “Νύν ούν καιρός εφέστηκεν, όν είπον υμίν. ιδού γαρ παραδίδομαι αμαρτωλών χερσίν εμπαιχθήναι, οί και σταυρώ με προσπήξαντες, ταφή παραδόντες, εβδελυγμένον λογιούνται ως νεκρόν. Όμως θαρσείτε. τριήμερος γαρ εγείρομαι εις αγαλλίασιν πιστών και ζωήν την αιώνιον.“
Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν έχει συνδέσει την ύπαρξή του με το Χριστό όπως ο δικός μας.
Σε κάθε του έκφανση, δημιουργική, πνευματική, εμπερίστατη, ανατρέχει και επανεισάγει στη ζωή του το Χριστό.
Η προσδοκία της Ελευθερίας που τρέφει το υπόδουλο Γένος στις κατά καιρούς πτώσεις του, αυτοτροφοδοτείται από τη ζώπυρη ζύμη, ότι ο ίδιος είναι υπεύθυνος και για την απώλεια της Ελευθερίας του, αλλά κι ο ίδιος μπορεί να Εγερθεί αν αποφασίσει.Το αναπεσόν Γένος εκοιμήθη, τίς εγερεί αυτό;
Το Γένος μας σύμφυτο με τον “Αναπεσόντα” Χριστό.Ο Μανουήλ Πανσέληνος, έχει αποτυπώσει την Πτώση και την Έγερση, με τον “Αναπεσώντα Χριστό”, στα τέλη του 13ου με αρχές του 14ου αιώνα, στο Πρωτάτο,στο Αγιώνυμο Όρος.
Η προφητεία του Ιακώβ, λίγο προ του θανάτου του στο γιό του Ιούδα, προτύπωσε την έλευση του Χριστού που εξαγγέλθηκε από το Θεό,με την υπόσχεση της Σωτηρίας του ανθρωπίνου Γένους, μετά την Πτώση των Πρωτοπλάστων.
“Αναπεσών εκοιμήθης ως λέων και ως σκύμνος. Τις εγερεί αυτόν;”(Γέν. μθ’ 9)
Πέρα από τη δογματολογική υπόμνηση της Έλευσης του Χριστού, το Γένος μας βρέθηκε εμπερίστατο και υπόδουλο στα βάθη των ιστορικών του χρόνων.
Στην Αγιογραφική παράσταση του Αναπεσόντος Χριστού, συμβολίζεται ο Κύριος σε υπνώττουσα κατάσταση ως την Έλευσή του, “Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα έως εάν έλθει τα αποκείμενα αυτώ.” (Γέν. στ’ 10). Στα “αποκείμενα αυτώ”,προτυπώνονται ο Σταυρός, το πάθος, ο θάνατος. Αλλά, αναφέρεται στο θάνατο ως ύπνο (αναπεσών εκοιμήθης) και προφητεύοντας την Ανάστασή Του: “Τις εγερεί αυτόν;”. Ποιος δύναται να αναστήσει έναν βασιλέα; Κανείς εκτός από Αυτόν.
Αφήνοντας ο Ιακώβ, παρακαταθήκη ευχών διαπύρων Αγάπης πρός τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο, τον υπερύμνησε ως “υιός ηυξημένος Ιωσήφ, υιός ηυξημένος μου ζηλωτός, υιός μου νεώτατος. πρός με ανάστρεψον. εις όν διαβουλευόμενοι ελοιδόρουν και ενείχον αυτώ κύριοι τοξευμάτων”(Γέν. μθ’ 22, 23), αποδίδοντάς τον πρωτύτερα την κληρονομίαν την πρέπουσαν, και τον παρέδωσε στον κόσμο, Υψιπετή Δόξει, δι “ευλογίας πατρός σου και μητρός σου. υπερίσχυσεν υπέρ ευλογίας ορέων μονίμων και επ’ ευλογίαις θινών αενάων. έσονται επί κεφαλήν Ιωσήφ και επί κορυφής ών ηγήσαντο αδελφών”(Γέν. μθ’ 26). Κληρονομία ευλογίας πατρός του και μητρός του, που θα είναι ανώτερες από την αιωνιότητα των ορέων και τις αέναες αμμώδεις λοφοσειρές. Ευλογίες που θα έρθουν επί της κεφαλής του Ιωσήφ, του ηγέτη των αδελφών του.
Και τους άφησε παρακαταθήκη: “θάψετέ με μετά των πατέρων μου εν τω σπηλαίω, ό εστίν εν τω αγρώ Εφρών του Χετταίου”(Γέν. μθ’ 29)
, η οποία απέβη και ευχή προς τον ζηλωτό του Ιωσήφ. Λίγο πρό του θανάτου του, και ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος άφησε και αυτός στα αδέλφια του την παρακαταθήκη “εν τη επισκοπή, ή επισκέψηται ο Θεός υμάς, και συνανοίσατε τα οστά μου εντεύθεν μεθ’υμών”(Γέν. ν’ 25), όταν ο Θεός σας επισκεφθεί και σας επαναφέρει (στη γή Χαναάν), να πάρετε απο δώ τα οστά μου και να τα φέρετε μαζύ σας.
Η Παράδοση του Γένους μας, υμνώντας τον ενάρετο Ιωσήφ και τιμώντας την Ταφήν.
Προτυπώνοντας την Ταφή του Κυρίου, δοξάζοντάς τη και υμνώντας την Έγερση. Τις εγερεί Αυτόν; Μέτοχοι των Παρακαταθηκών και προτυπώσεων του Αναπεσόντος Χριστού και της Εγέρσεως. Της Ταφής και της Αναστάσεως.
Και ομιλεί ο Θεός δια του προφήτου Ησαία “και εξαποστελώ εξ’ αυτών σεσωσμένους εις τα έθνη, εις Θαρσίς και Φούδ και Λούδ και Μοσόχ και εις την Ελλάδα και εις τας νήσους τας πόρρω, οί ουκ ακηκόασί μου το όνομα ουδέ εωράκασί μου την δόξαν, και αναγγελούσι την δόξαν μου εν τοις έθνεσι” (Ησ. ξς’, 19), θα αποστείλλω από αυτούς, σεσωσμένους στα έθνη, στα Θαρσίς και Φούδ και Λούδ και Μοσόχ και Θοβέλ και στην Ελλάδα και στα νησιά που απέχουν πολύ , που δεν έχουν μέχρι σήμερα ακούσει το όνομά μου ούτε έχουν δει τη δόξα μου, και θα αναγγείλουν τη δόξα μου στα έθνη, “και απ’αυτών λήψομαι εμοί ιερείς και Λευίτας” (Ησ. ξς’, 21), και από αυτούς θα πάρω για εμένα ιερείς και Λευίτας.
Και εις την Ελλάδα…
Το κλέος και εσχάτως, όνειδος της Οικουμένης. Στην ουσία προτυπώνεται μακαρισμός του Γένους από το Θεό μέσω του προφήτη Ησαία, πριν την ενσάρκωση του Θεού Λόγου, κι αργότερα ο Καινός Μακαρισμός του Γένους “νύν εδοξάσθη το όνομα του Κυρίου…” αναφερόμενος στους Έλληνες, κατά την ενσάρκωση.
Στους Έλληνες με τις αέναες πτώσεις μας, τον σκοτεινό μας νού και τις παντοειδείς μας χρεοκοπίες. Εμείς, που διακοινώνομε την Πίστη μας ότι “Είς Άγιος, Είς Κύριος, Ιησούς Χριστός”, και ταυτοχρόνως καθιστούμε το πρόσωπό μας αποσυνάγωγο της Μετοχής μας σ’ Αυτόν. Διπρόσωποι και πολυπρόσωποι. Και δεν γνωρίζομε με ποιό απ’όλα τον αντικρύζομε, όταν βεβαίως τον χρειαζόμαστε. Γιατί τις υπόλοιπες φορές, ουκ εστι χρείαν Ιησού…
Εμπερίστατος, χρεωκοπημένος Ελλαδισμός, πόρρω απέχων από του κλέους του Ελληνισμού! Πρόσωπα και προσωπεία, ατενίζουμε κάποιον, που θα μας σώσει από το βούρκο της παντοειδούς ασωτείας, του σαρκίου και της ψυχής. Και δεν υπάρχει έλεος!
Ικέτες προς τους “ιερείς” του Μαμμωνά, επί αντικαταβολή της Παραδόσεώς μας, και λύτρο τις ψυχές μας!
Σωρευμένα αργύρια στις “εξωχώριες” κρύπτες, αναμείχθηκαν με τα “επιχώρια” “τελωνεία”, προς αποφυγήν ευθύνης των “δρεπανηφόρων της Οικουμένης”, “για να σπογγίσουν κάθε ικμάδα ζωής” από τους πένητες-εγχώριους ασώτους!
Και ατενίζουμε τον Αλάστορα REX για να μας σώσει, ξεχνώντας το καντήλι, την προσευχή, την αγρύπνια στις Άγιες Μονές, αποδιώκοντας από τον οίκο μας τον Ιησού, απαντώντας τους αν τον γνωρίζουμε, με το “απεταξάμην”!
Και επιζητεί το Έθνος σύμπαν, αντί του Αγίου Τριαδικού Θεού, από τον Οικουμενιστικό “απροσδιόριστο” Θεό για τον τυφλωμένο και πλανεμένο μας λαό, έναν ηγέτη, να μας εξαγνίσει από τα βδελύγματα της βιοτής μας, και να εγείρει το Γένος μας!
Κρίμα γι αυτόν το λαό, που ο σκοτισμένος νούς μας εξέλεγε ηγέτες που “και αυτοί εξελέξαντο τας οδούς αυτών και τα βδελύγματα αυτών, ά η ψυχή αυτών ηθέλησε” (Ησ. ξς’ 3), που και αυτοί προτιμούσαν τους δικούς τους δρόμους και τα σιχάματά τους, τα οποία η ψυχή των διάλεξε.
Οδηγηθήκαμε σε μια “κατ εγκατάλειψιν» απ’ το Θεό ερημική περιπλάνηση,επειδή το “κατά παραχώρηση” θέλημά του δεν μας συνέτισε.
Και εκζητούμε το λαό μας εν παλλιγγενεσία, “εν τη επισκοπή” από τις παιδευτικές επιφορές, σε έναν λαό “Λυόμενο” από τα Πάθη του, χωρίς θυσίες και κυρίως μετάνοια!
Μακρόθυμος, και φιλεύσπλαχνος ο ετάζων νεφρούς και καρδίας, αναζητεί τον Ηγέτη, είτε κατ’ ευδοκίαν ή κατ’οικονομίαν, αλλά τα ρήματά του αποφαίνονται προς τους φυλλάσσοντας καρδίαν νήφουσαν και σκηνούμενος εν αυταίς:
Επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον;
Πελασγός ο Μιλήσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου