Γράφει ο Δημήτρης Μ.
Το τελευταίο πράγμα στον κόσμο που θα ήθελαν οι διαχειριστές μας, είναι ένας κόσμος ενήμερος και μορφωμένος. Γι αυτό και ο πρώτος-πρώτος στόχος παντού και πάντα ήταν και είναι η παιδεία. Για την εποχή μας αρκεί να θυμηθεί ο καθένας μας τι έχει συμβεί από τότε που ήταν παιδί έως σήμερα. Από το κακό στο χειρότερο. Έχουν πετύχει να «μεγαλώνουν» παιδιά-παπαγάλους, εξαφανίζοντας από τα βιβλία και τον τρόπο διδασκαλίας ο,τιδήποτε έχει σχέση με την σκέψη και την κριτική. Δεν χρειάζεται να κουραζόμαστε, σκέφτονται και πράττουν άλλοι για μας. Ασφαλώς υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις δασκάλων που δυστυχώς έχουν καταντήσει να είναι μια μικρή μειοψηφία.
Η προέκταση που υπάρχει στην πολιτική είναι, ότι μια αρκετά μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας δεν ψάχνεται, δεν αναρωτιέται και έχει ως δεδομένο ότι αρχηγός και κόμμα δεν κάνουν ποτέ λάθη. Είναι υπερήφανοι που μένουν σταθεροί στα ιδανικά τους και είτε αγνοώντας είτε χωρίς να αντιλαμβάνονται τις μεταλλαγές αυτών των ιδανικών από τους αρχηγούς τους, ψηφίζουν τελικά ενάντια στον εαυτό τους, στα παιδιά τους και στην πατρίδα τους. Όπως αποδείχθηκε δε από τα ποσοστά των μνημονιακών κομμάτων στις πρόσφατες εκλογές, αρκετός κόσμος πέφτει στην προπαγάνδα και στα ψέματα ότι δεν θα πληρωθεί ο μισθός ή η σύνταξή τους, αποδεχόμενοι στην ουσία ότι το μνημόνιο «είναι ευλογία», χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν καθόλου το λουτρό αίματος με τις έως τώρα 2.500 αυτοκτονίες Ελληνικών ψυχών.
Αλήθεια, ηθικοί αυτουργοί υπάρχουν γι αυτές τις αυτοκτονίες, οι οποίες κατά πως φαίνεται θα συνεχίζονται; Με τι χρώμα μελάνι υπεγράφησαν άραγε τα μνημόνια;
Τι είδους άνθρωποι μπορεί να είναι όλοι αυτοί που προσπαθούν χρόνια τώρα να μας μετατρέψουν σε ζώα πένητες-εγωϊστές, εκποιώντας πλαγιοτρόπως την δημόσια και ιδιωτική περιουσία;
Και επί τέλους, τι είδους άνθρωποι μπορεί να είναι την στιγμή που μας έφθασαν στο σημείο να κινδυνεύουν ζωές συνανθρώπων μας από έλλειψη φαρμάκων;
Το τελευταίο πράγμα στον κόσμο που θα ήθελαν οι διαχειριστές μας, είναι ένας κόσμος ενήμερος και μορφωμένος. Γι αυτό και ο πρώτος-πρώτος στόχος παντού και πάντα ήταν και είναι η παιδεία. Για την εποχή μας αρκεί να θυμηθεί ο καθένας μας τι έχει συμβεί από τότε που ήταν παιδί έως σήμερα. Από το κακό στο χειρότερο. Έχουν πετύχει να «μεγαλώνουν» παιδιά-παπαγάλους, εξαφανίζοντας από τα βιβλία και τον τρόπο διδασκαλίας ο,τιδήποτε έχει σχέση με την σκέψη και την κριτική. Δεν χρειάζεται να κουραζόμαστε, σκέφτονται και πράττουν άλλοι για μας. Ασφαλώς υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις δασκάλων που δυστυχώς έχουν καταντήσει να είναι μια μικρή μειοψηφία.
Η προέκταση που υπάρχει στην πολιτική είναι, ότι μια αρκετά μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας δεν ψάχνεται, δεν αναρωτιέται και έχει ως δεδομένο ότι αρχηγός και κόμμα δεν κάνουν ποτέ λάθη. Είναι υπερήφανοι που μένουν σταθεροί στα ιδανικά τους και είτε αγνοώντας είτε χωρίς να αντιλαμβάνονται τις μεταλλαγές αυτών των ιδανικών από τους αρχηγούς τους, ψηφίζουν τελικά ενάντια στον εαυτό τους, στα παιδιά τους και στην πατρίδα τους. Όπως αποδείχθηκε δε από τα ποσοστά των μνημονιακών κομμάτων στις πρόσφατες εκλογές, αρκετός κόσμος πέφτει στην προπαγάνδα και στα ψέματα ότι δεν θα πληρωθεί ο μισθός ή η σύνταξή τους, αποδεχόμενοι στην ουσία ότι το μνημόνιο «είναι ευλογία», χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν καθόλου το λουτρό αίματος με τις έως τώρα 2.500 αυτοκτονίες Ελληνικών ψυχών.
Αλήθεια, ηθικοί αυτουργοί υπάρχουν γι αυτές τις αυτοκτονίες, οι οποίες κατά πως φαίνεται θα συνεχίζονται; Με τι χρώμα μελάνι υπεγράφησαν άραγε τα μνημόνια;
Τι είδους άνθρωποι μπορεί να είναι όλοι αυτοί που προσπαθούν χρόνια τώρα να μας μετατρέψουν σε ζώα πένητες-εγωϊστές, εκποιώντας πλαγιοτρόπως την δημόσια και ιδιωτική περιουσία;
Και επί τέλους, τι είδους άνθρωποι μπορεί να είναι την στιγμή που μας έφθασαν στο σημείο να κινδυνεύουν ζωές συνανθρώπων μας από έλλειψη φαρμάκων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου