Κυριακή, 3 Ιουνίου 2012
Η κερκόπορτα της Ελλάδος
ΗΒασιλεύουσα έπεσε στα χέρια των Σελτζούκων Τούρκων το 1453, όχι μόνο εξαιτίας της κατάληψής της και της λεηλασίας της από τους Φράγκους, όχι μόνο από την ήττα του Ρωμανού του Διογένη το 1071 στο Ματζικέρτ. Οι ημερομηνίες αυτές απλώς συμβολίζουν την κορύφωση παρακμιακών φαινομένων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Της Άλωσης προηγήθηκε μια βαθιά, πολύπλευρη, ευρύτατη παρακμή της κοινωνίας, των λαών της αυτοκρατορίας της αλλά κυρίως της ηγεσίας της, σε όλα τα επίπεδα. Οι αυτοκρατορίες, και τα κράτη κατ’ επέκταση, δεν καταρρέουν από μία και μόνον ήττα ή πολεμική αναμέτρηση, δεν καταρρέουν από μία κρίση, όσο βαθιά και να είναι. Καταρρέουν μέσα από την κρίση ταυτότητας της κοινωνίας, μέσα από τη διάρρηξη του συστήματος αξιών του συλλογικού υποκειμένου, μέσα από τη διάβρωση, διαφθορά, ανικανότητα και παρακμή της ίδιας της ηγεσίας και της οντότητας που λέγεται κράτος, οργανωμένη κοινωνία, αυτοκρατορία ή εν γένει συλλογικό οργανωμένο υποκείμενο. Η κρίση θεσμών, αξιών και πολιτισμού, ο εκφυλισμός και η αλλοτρίωση των πνευματικών ταγών μιας κοινωνίας, οδηγεί σε παράδοση του συστήματος στο σύνολό του, φέρνει την άλωση, προϊονίζει την πτώση.
Η Ελλάδα ζει τηρουμένων των αναλογιών, στιγμές της προΆλωσης περιόδου του ελληνοχριστιανικού και ελληνορωμαϊκού πολιτισμού της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία κατέρρευσε πριν από την Άλωση. Ζούμε σήμερα, ως ελληνισμός, ώρες βαθύτατης υπαρξιακής κρίσης, η οποία οφείλεται στο ότι η μετα-πολιτευτική ηγεσία, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, όχι μόνο δεν διδάχτηκε από την ιστορία, όχι μόνο δεν πήρε το νήμα της συνέχειας της ιστορίας και του πολιτισμού αυτής της χώρας, ώστε να οδηγήσει το Ελληνικό Εθνικό Κράτος σε ένα αξιοπρεπή δρόμο ανόρθωσης, ανόρθωσης που αφορά όχι μόνο στον πολιτισμό και τη διεθνή παρουσία της χώρας, η οποία θα έπρεπε και μπορούσε να ήταν πρωταγωνιστική στην αξιοποίηση της φαντασίας και της ικανότητας των Ελλήνων. Αντ’ αυτών απεδείχθη όχι μόνο διεφθαρμένη, αλλά ανίκανη κα αδιάφορη.
Δεν μπόρεσε να συλλάβει, να κατανοήσει τη βαθιά πληγή σε επίπεδο αξιοπιστίας, σε επίπεδο ηθικής τάξεως, ιστορίας και πολιτισμού. Γεγονότα όπως η εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου από τους Τούρκους, η μη οργανωμένη στρατηγική του έθνους για την αποκατάσταση της νομιμότητας, της αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας του Ελληνικού Έθνους, όχι μόνο στην περιοχή αλλά και διεθνώς, η ανοχή της επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας όλα αυτά τα χρόνια, το να διεκδικεί παρανόμως δικαιώματα στο Αιγαίο, το γεγονός πως δεν αντιδρούμε για να κατοχυρώσουμε εμπράκτως το διεθνές δίκαιο που θα έπρεπε με εθνικές δυνάμεις να το υπερασπιζόμαστε, το ότι επιτρέψαμε στην περίπτωση των Ιμίων, η Τουρκία να θεωρείται ισότιμος πλέον εταίρος στο ελληνικό Αιγαίο, αποτελούν σημάδια αδυναμίας κατανόησης της σημαντικότητας των τεκταινομένων και των συνεπακόλουθων τους για το μέλλον της χώρας. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία.
Η φήμη της χώρας διεθνώς είναι ότι λειτουργεί ως καρπαζοεισπράκτορας, ότι δεν διαθέτει ηγεσία που να υπερασπίζεται και να διεκδικεί τα δίκαια και τα δικαιώματα του λαού και του κράτους, ότι αυτή η ηγεσία ενδιαφέρεται μόνο για ευκαιριακές συνεννοήσεις και μίζες, ότι δεν έχει όνειρο, ούτε όραμα, ούτε στρατηγική για τη χώρα. Όλα αυτά δείχνουν πως φτάσαμε σήμερα στην ώρα μηδέν νομοτελειακά. Την κερκόπορτα της Ελλάδος την άνοιξε η πολιτική ηγεσία της διάπλατα.
Όλοι εμείς, οι πνευματικοί άνθρωποι και μη, που διαθέτουμε όμως στοιχειώδη κοινή λογική, λέμε ότι δεν μπορεί αυτό το έθνος που συνεισέφερε τα μέγιστα στον παγκόσμιο πολιτισμό να συνεχίσει να διασύρεται στα σαλόνια των διαφόρων μάνατζερ της παγκοσμιοποίησης, αλλά πρέπει να βρει τρόπο να αντιδράσει, να αντισταθεί και να σηκώσει ψηλά τη σημαία της αξιοπρέπειας. Είναι το μόνο που έμεινε σε όλους εμάς τους Έλληνες που εξακολουθούμε να είμαστε όρθιοι, πέραν και πάνω από συμφέροντα και οικονομικά προγράμματα διάσωσης ενός ευρωπαϊκού ναυαγίου.
* Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου