Η «Αξιοπιστία» του ΔΝΤ

ΤΡΊΤΗ, 8 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2011

Η «Αξιοπιστία» του ΔΝΤ

του Manlio DiNucci

Tο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) προτίθεται να επιβλέπει την Ιταλία για να ελέγξει τη «αξιοπιστία» της!

 Αλλά ποιος θα ελέγξει την αξιοπιστία του ΔΝΤ; 

Στην επίσημη παρουσίασή του, εξηγούν ότι σε αντίθεση με την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, όπου κάθε χώρα διαθέτει μία ψήφο, το Ταμείο έχει σχεδιαστεί για να αντανακλά τη θέση της κάθε χώρας μέλους στην παγκόσμια οικονομία. Με βάση αυτό το κριτήριο, ανατέθηκε σε κάθε μία από τις 187 χώρες
μέλη μια ποσόστωση που προσδιορίζει την οικονομική συμμετοχή της στο ΔΝΤ και, ανάλογα με αυτή τη ποσόστωση των «ψήφων» της. Η «δημοκρατική» αρχή είναι σαφής: όσο περισσότερο οικονομικά ισχυρή είναι μια χώρα, τόσο περισσότερες ψήφους διαθέτει. Όσο αδύνατη είναι, τόσο λιγότερες ψήφους. Έτσι, όταν γίνεται ψηφοφορία, η ομάδα των 21 χωρών της υποσαχάριας Αφρικής μπορεί να ανυψώσει μόνο 3 χέρια, ενώ ο μοναδικός εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών, μέσω μιας τερατώδους μετάλλαξης, σηκώνει 17 χέρια.

Στο Ταμείο, το οποίο εδρεύει στην Ουάσιγκτον, οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν  το  17% του συνόλου των ψήφων. Ακολουθούν η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία με ποσοστώσεις του 6-4%, ενώ η Ιταλία διαθέτει περίπου το 3%, ελαφρώς πάνω από τον Καναδά. Συνολικά, οι χώρες του G7 κατέχουν περίπου το 45% των ψήφων, και μαζί  με αυτές των «άλλων  προηγμένων οικονομιών», ανέρχονται στο 60%. Συνεπώς, έχουν αποφασιστικό ρόλο σε όλες τις αποφάσεις.

Η ιστορία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπως εξηγεί η επίσημη παρουσίαση, πέρασε από πέντε φάσεις: την ανοικοδόμηση της μεταπολεμικής περιόδου (1944-1971), την παύση της εφαρμογή της  συνθήκης Μπρέτον Γουντς (1972-1981), το χρέος με τις «επώδυνες μεταρρυθμίσεις» (1982-1989), την αλλαγή των καθεστώτων των χωρών  της Ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας (1990-2004), την παγκοσμιοποίηση και την κρίση (2005-σήμερα). 

Σε κάθε μία από αυτές τις φάσεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι μεγαλύτερες δυτικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν το Ταμείο ως ένα πασπαρτού, για να διεισδύσουν στις οικονομίες των υπο-ανάπτυξη  χωρών και σε εκείνες των χωρών υπό μετάβαση από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό. Ο κύριος άξονας της πολιτικής του ήταν η «διαρθρωτική προσαρμογής», που οδηγεί στην «δημοσιονομική λιτότητα» με την αύξηση των φόρων και την περικοπή των κοινωνικών δαπανών προς όφελος ιδιωτικών ομίλων, η  «ιδιωτικοποίηση» για να περάσουν οι δημόσιες επιχειρήσεις στα χέρια των πολυεθνικών, η «οικονομική απελευθέρωση» για να ανοιχτούν οι  πόρτες των χωρών στις μεγάλες επενδυτικές τράπεζες και να τις  στραγγαλίζει με τη θηλιά του χρέους.

Γνωρίζουμε καλά ποιες είναι οι καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής της «διαρθρωτικής προσαρμογής», που εφαρμόστηκε από το ΔΝΤ στις οικονομικά λιγότερο αναπτυγμένες περιφέρειες. 

Αντιθέτως, λίγα γνωρίζουμε πως, ακόμη και μεταξύ των «προηγμένων οικονομιών» που ελέγχουν το Ταμείο, είναι σε εξέλιξη αυτή τη εποχή μια διαμάχη για την κυριαρχία του Ταμείου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συμφέρον να καταστραφεί το ευρώ, αντίπαλος του δολαρίου, και να αποτραπεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να ανεξαρτητοποιηθεί   από την επιρροή τους. Επωφελούνται από την οικονομική κρίση, η οποία προέρχεται από τις φούσκες που οι ίδιοι δημιούργησαν και που επηρεάζουν και την Ιταλία σήμερα. 

Μετά την συνάντηση των  G20 στις Κάννες, ο Πρόεδρος Ομπάμα επαίνεσε την απόφαση της Ιταλίας να τεθεί υπό την εποπτεία του ΔΝΤ, διότι, ενώ είναι μια μεγάλη χώρα, «έχει επίσης και μεγάλο χρέος».

 Αλλά ξεχνάει ότι σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι  η περισσότερο χρεωμένη χώρα του κόσμου, με ένα δημόσιο χρέος που ξεπέρασε τα  15 τρις δολάρια, δηλαδή  αρκετά πάνω από το ΑΕΠ. 

Ωστόσο, κανείς δεν ζήτησε από το ΔΝΤ να βάλει τις Ηνωμένες Πολιτείες υπό κηδεμονία  για να ελέγξει την «αξιοπιστία» τους. 

Ο μόνος που το αποτρέπει είναι ο αντιπρόσωπος  τους που σηκώνει 17 χέρια όταν ψηφίζει.

Μετάφραση από τα ιταλικά της Marie-Ange Patrizio

Πηγή: mondialisation