Οδηγούν στην αυτοκτονία τη γενιά της Δημοκρατίας
Τα πράγματα πλέον δεν είναι αστεία. Από φήμες διάχυτες για "κάποιες αυτοκτονίες", φτάσαμε σε καθημερινές τραγωδίες... Νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι, αποφασίζουν να βάλουν τέρμα στη ζωή τους. Κάποτε, ακούγαμε για αυτοκτονίες σε χώρες του Βορρά, όπου η γκριζάδα του ουρανού είναι καθημερινό σταθερό τοπίο. Ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι θα έχουμε έξαρση αυτοκτονιών στην Ελλάδα του ήλιου και του γαλάζιου ουρανού. Και όμως, οι κάποιες διάχυτες φήμες στην αρχή της διετίας, τώρα έγιναν βεβαιωμένες καθημερινές τραγωδίες.
Νέοι άνθρωποι, στη μέση της παραγωγικής τους ζωής, αυτοκτονούν λόγω..αδιεξόδου. Η ερώτηση που ανακύπτει από αυτό το δραματικό φαινόμενο είναι μια. Τελικά, οι Ελληνες άρχισαν να λυγίζουν;
Είναι ίσως το χειρότερο πλήγμα που θα μπορούσε να συμβεί σ΄αυτή τη χώρα, όπου το γέλιο, η αισιοδοξία και η ανεμελιά, κυριαρχούσαν λίγο καιρό πριν. Οι Ελληνες, αυτός ο θαρραλέος λαός, άρχισε να βλέπει αδιέξοδο χωρίς επιστροφή, ή του κόστισε το ξεβόλεμα απ΄αυτά που είχε συνηθίσει; Οπωσδήποτε μια ανατροπή, έστω και με διαβαθμίσεις στη ζωή καθενός μας, είναι αρκετά επώδυνη και οι αντοχές των ανθρώπων, διαφέρουν. Θα μου πείτε, η μακριά περίοδος ευημερίας και σιγουριάς, κάνει τις αντιστάσεις χαλαρές οπότε, απελπίζεσαι με τα πρώτα ζόρια. Αυτή είναι ίσως μια πρώτη επιφανειακή ερμηνεία του φαινομένου, που όμως δεν συνάδει ούτε με τον χαρακτήρα των Ελλήνων, ούτε με την παράδοση ενός ανδρείου λαού. Μάλλον τους "τιμωρούς" μας βολεύει περισσότερο...
Οχι, οι Ελληνες δεν αυτοκτονούν επειδή έχασαν τα προνόμια και τη βολή τους. Η Ιστορία τους, είναι γεμάτη τέτοιες περιπτώσεις ανατροπών και ακόμα σκληρότερων ακόμα, σε εποχές με πολύ λιγότερα μέσα και ευκολίες. Δεν αυτοκτόνησαν οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου που ξεριζώθηκαν από τις πατρίδες τους, ας πούμε. Επέζησαν από εποχές διωγμών και καταστροφών άνθρωποι που δεν είχαν ούτε τα σημερινά τεχνικά μέσα για να κινηθούν ή να επικοινωνήσουν. Αναστήθηκαν γενιές πάνω σε αποκαίδια πολέμων, με αφάνταστες στερήσεις υλικών αγαθών και χωρίς καθόλου χρήματα και έδωσαν στην κοινωνία ευηπόλυπτους ανθρώπους, δημιουργικούς και άξιους. Τι ήταν αυτό που τους κράταγε το ηθικό ακμαίο και αλύγιστο; Μα τι άλλο, από την πίστη στο μέλλον. Την πίστη ότι μπορεί να αλλάξει κάτι σ΄αυτόν τον κόσμο με τη δική τους συμβολή, αξιοποιώντας θετικές και αρνητικές εμπειρίες.
Αυτό τώρα, πάει να χαθεί, σαν κάποιος να προσπαθεί να το βουλιάξει. Και είναι το μεγαλύτερο έγκλημα, μια γενοκτονία που συντελείται προσεκτικά χωρίς να βάψει με αίμα κανένας ένοχος τα χέρια του. Ετσι, δεν θα υπάρξουν και ίχνη ενοχής στο μέλλον για κανέναν. Ετσι, θα περάσει ίσως στην Ιστορία ότι οι Ελληνες, μόλις έχασαν τα χρήματά τους, διαλύθηκαν σαν καπνός...
Βλέποντας τις ηλικίες των συνήθων θυμάτων, σκέφτεται κανείς άμεσα κάτι. Είναι δυστυχώς νέοι, που είτε γεννήθηκαν στη μεταπολίτευση, είτε μεγάλωσαν σ΄αυτήν. Νέοι που πίστεψαν στην παλινόρθωση της Δημοκρατίας, που επένδυσαν τις ελπίδες τους στην Ενωμένη Ευρώπη η οποία με τη συνεργασία όλων των κοινωνιών, θα ξεπερνούσε κάποτε τους εφιάλτες των πολέμων. Τώρα, στην Ελλάδα που βρίσκεται δέκα χρόνια μέσα στο ευρώ και τριάντα μέσα στην Ευρωπαική Ενωση, οι εφιάλτες επιστρέφουν με άλλη εκδοχή. Ενα καινούριο στύλ πολέμου και αλληλοεξόντωσης, λαμβάνει χώρα στον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο, επιβεβαιώνοντας τους φόβους που διατύπωσε κάποτε ο Αινστάιν. "Δεν ξέρω με τι θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, αλλά σίγουρα ο τέταρτος, θα γίνει με ρόπαλα και πέτρες όπως γινόταν στις προιστορικές κοινωνίες".
Ας ξέρουν όμως όλοι, ακόμα και κείνοι που μας λοιδωρούν τόσο ανάλγητα σ΄αυτή τη δύσκολη καμπή μας, ότι η Ελλάδα δεν θα είναι το μοναδικό θύμα σ΄αυτό το παιχνίδι. Γι΄αυτό, ας μην εφησυχάζουν ότι η συμφορά μας, είναι η επάξια τιμωρία μας, όπως έκαναν κάποτε και με την Αλωση της Πόλης. Οι συμφορές δεν έχουν τόπο και πατρίδα και αλίμονο σε όποιον τις υποτιμά όταν βλέπει πως κάπου συμβαίνουν. Μηδενί συμφορά ονειδίσεις, κοινή γάρ η τύχη και το μέλλον, αόρατο. Διότι και αυτοί όπως εμείς, έχουν κοινωνίες ανθρώπων και νέους....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου