Η ημέρα της κηδείας… Φωτογραφία Σ. ΜΙΧΑΗΛ, ΡΙΚ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
«Μέχρι το 2014, πίστευα πως ο αδερφός μου ζούσε.. Μία τουρκάλα δημοσιογράφος, υψηλά αμειβόμενη από τον αείμνηστο πατέρα μου, τον ενημέρωσε πως ο γιος του, ο αδερφός μου δηλαδή είναι ζωντανός και καταξιωμένος γιατρός….», εξομολογήθηκε η ετεροθαλής αδερφή του μικρού αγνοούμενου, Μαρία Κυριάκου Κωνσταντίνου… Ακολουθεί η αφήγησή της:
« Του έδειχνε ψεύτικα στοιχεία όπως διαπιστώθηκε. Ακόμα και παιδί «μαϊμού» αγκάλιασε, νομιζόμενος πως ήταν ο Αντρέας μας. Έφυγε από τη ζωή, μαζί με το παραμύθι που του πούλησαν… Ίσως και με τον καημό του. Τελικά με τον Αντρέα, ήτανε γραφτό να συναντηθούν στην άλλη πλευρά, στην απέναντι.. Εκεί τον περίμενε ο αδερφός μου. Σαράντα μέρες μετά το θάνατο του πατέρα μου, μάθαμε πως ο Αντρέας βρέθηκε δολοφονημένος μαζί με την μητέρα του Αγγελική, που κυοφορούσε το αδελφάκι του – μας ( η μητέρα του Αντρέα βρισκόταν στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της) και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του (από τη μεριά της μητέρας του). Η μέθοδος του DNA αποκάλυψε πως σχεδόν ολόκληρη οικογένεια είχε ξεκληριστεί από τους Τούρκους, αφού βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο Τραχώνι (ο έξι μηνών Αντρέας Κυριάκου Κώστα Γιατρού, Αγγελική Κυριάκου, Θεμιστούλα Θεμιστοκλέους, Ελένη Θεμιστοκλέους, Μάρω και Σούλλα Θεμιστοκλεους).
Μας έλεγαν πως ένας τούρκος αξιωματικός τον είχε απαγάγει. Δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει με τη γυναίκα του και «υιοθέτησαν» τον αδερφό μου. Είπαν πως ο Αντρέας μας είναι γιατρός. Πως παντρεύτηκε μάλιστα με μία ελληνοκύπρια που επίσης την είχαν απαγάγει και απέκτησαν δύο πανέμορφα κοριτσάκια… Πολλά βράδια ονειρευόμουνα αυτή τη συνάντηση. Σκεφτόμουνα πως θα είναι… Αναρωτιόμουν σε ποιον θα έμοιαζε. Σε εμένα, στον Ερμή, στην Κωνσταντίνα, στο Γιώργο; Ακόμα και σήμερα στην κηδεία σκεφτόμουνα πως τελικά δεν τον συνάντησα ποτέ. Το δικό μου όνειρο δεν πραγματοποιήθηκε κι ας το πίστευα τόσο.
Μετά το θάνατο του πατέρα μας , Δεκέμβριος 2014 συγκεκριμένα, ενημερώθηκα πως ο Αντρέας, βρέθηκε σε ομαδικό τάφο στο Τραχώνι μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια του. Στην αναγνώριση των οστών στο Παλιό Αεροδρόμιο Λευκωσίας, νόμιζα πως μπορεί και να τρελαθώ. Ένοιωθα το σώμα μου να μουδιάζει. Δεν είχα πια αίμα. Πάγωσα. Είδα την πιπίλα του. Το κορμάκι του. Το ματάκι που του φορούσε η μαμά του. Ποιες αμαρτίες πλήρωνε ένα βρέφος; ¨Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να δει καλά – καλά τον κόσμο. Η σφαίρα του κάρφωσε το ποδαράκι του. Πόσο βάρβαροι, Χριστέ μου; Και πόσο ξεφτίλες, όλοι αυτοί που μας κορόιδευαν όλα αυτά τα χρόνια; Για πόσα ξεπούλησαν τη ψυχή τους στο διάολο δε μας αποκάλυψαν…
Κατά τη διάρκεια της κηδείας, κοίταζα το κουτί… Σκέφτηκα πως ο θάνατος λύτρωσε τον πατέρα μου. Ναι ήταν πολύ τυχερός που έφυγε από τη ζωή παρέα με το «παραμύθι». Ίσως η ψυχή του Αντρέα μας και να τον προστάτευσε. Να μην ήθελε να το δει. Πολλά ήταν τα βράδια, που το ξημέρωμα τον έβρισκε στο Αλεθρικό. Του είχαν πει, πως ο γιατρός μας, διασχίζει το Πέργαμος και έρχεται στο Αλεθρικό για μπύρες. Εκεί τον περίμενε. Τελικά συναντήθηκαν αλλού. Και εμείς εδώ στην αιματηρή πραγματικότητα του σήμερα. Οστά και σφαίρες. Ούτε την πιπίλα του και τα υπόλοιπα πραγματάκια του δε μας έδωσαν. Είναι δικά μου. Μου ανήκουν. Από τη μέρα που έφυγε ο πατέρας μου, παλεύω με το θάνατο του Αντρέα…. Παλεύω με δύο θανάτους… Ορκίστηκα τότε πως θα κάνω τα αδύνατα δυνατά, για να μάθω τα πάντα γύρω από τη δολοφονία του «μικρού» μας αλλά και τα πάντα γύρω από την πλεκτάνη που η Τουρκάλα δημοσιογράφος, με ελληνοκυπριακές άκρες έστησε στον πατέρα μου… Και πόσους άλλους ακόμα θα ξεγέλασε ε;»
Πολύ πιο μικρή, έβλεπα τους συγγενείς των αγνοουμένων στην τηλεόραση και δεν μπορούσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν να ελπίζουν ακόμα. Σήμερα κατάλαβα πολλά. Ακόμα περισσότερα συνειδητοποίησα πέρυσι το καλοκαίρι, όταν για μήνες έψαχνα στα αναχώματα για να βρω ένα σημάδι – κλειδί που να οδηγεί στην ταυτοποίηση ενός δικού μου προσώπου…
Να σημειώσουμε ότι η οικογένεια της μητέρας του μικρού αγνοούμενου, σχεδόν ξεκληρίστηκε βάναυσα από τον Αττίλα… Οι μοναδικοί επιζώντες τα δύο αδέρφια Βάσος και Παναγιώτης Κυριάκου. «Η είσοδος των τάνκς στο Τραχώνι, μας χώρισε ως οικογένεια» μαρτύρησε ο κύριος Παναγιώτης Κυριάκου (θείος του βρέφους). “Ο θειος μας ήταν πληγωμένος. Ήμουν 16 χρονών τότε. Μόνο εγώ και ο αδερφός μου σωθήκαμε. Τρέξαμε για να σωθούμε. Την ώρα εκείνη δεν το σκέφτηκα. Μα σήμερα 41 χρόνια μετά, σκέφτεσαι… Σκέφτεσαι πολλά…. Αν δεν έτρεχα; Ίσως να νοιώθω και τύψεις. Δε ξέρω. Το μόνο που ξέρω, είναι πως σήμερα γράφτηκε ο επίλογος του δράματος.. Ο από μηχανής Θεός δεν εμφανίστηκε ποτέ και η ελπίδα έσβησε μια για πάντα… Ας αναπαυτεί τουλάχιστον η ψυχή τους…»
mignatiou.com
«Μέχρι το 2014, πίστευα πως ο αδερφός μου ζούσε.. Μία τουρκάλα δημοσιογράφος, υψηλά αμειβόμενη από τον αείμνηστο πατέρα μου, τον ενημέρωσε πως ο γιος του, ο αδερφός μου δηλαδή είναι ζωντανός και καταξιωμένος γιατρός….», εξομολογήθηκε η ετεροθαλής αδερφή του μικρού αγνοούμενου, Μαρία Κυριάκου Κωνσταντίνου… Ακολουθεί η αφήγησή της:
« Του έδειχνε ψεύτικα στοιχεία όπως διαπιστώθηκε. Ακόμα και παιδί «μαϊμού» αγκάλιασε, νομιζόμενος πως ήταν ο Αντρέας μας. Έφυγε από τη ζωή, μαζί με το παραμύθι που του πούλησαν… Ίσως και με τον καημό του. Τελικά με τον Αντρέα, ήτανε γραφτό να συναντηθούν στην άλλη πλευρά, στην απέναντι.. Εκεί τον περίμενε ο αδερφός μου. Σαράντα μέρες μετά το θάνατο του πατέρα μου, μάθαμε πως ο Αντρέας βρέθηκε δολοφονημένος μαζί με την μητέρα του Αγγελική, που κυοφορούσε το αδελφάκι του – μας ( η μητέρα του Αντρέα βρισκόταν στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της) και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του (από τη μεριά της μητέρας του). Η μέθοδος του DNA αποκάλυψε πως σχεδόν ολόκληρη οικογένεια είχε ξεκληριστεί από τους Τούρκους, αφού βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο Τραχώνι (ο έξι μηνών Αντρέας Κυριάκου Κώστα Γιατρού, Αγγελική Κυριάκου, Θεμιστούλα Θεμιστοκλέους, Ελένη Θεμιστοκλέους, Μάρω και Σούλλα Θεμιστοκλεους).
Μας έλεγαν πως ένας τούρκος αξιωματικός τον είχε απαγάγει. Δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει με τη γυναίκα του και «υιοθέτησαν» τον αδερφό μου. Είπαν πως ο Αντρέας μας είναι γιατρός. Πως παντρεύτηκε μάλιστα με μία ελληνοκύπρια που επίσης την είχαν απαγάγει και απέκτησαν δύο πανέμορφα κοριτσάκια… Πολλά βράδια ονειρευόμουνα αυτή τη συνάντηση. Σκεφτόμουνα πως θα είναι… Αναρωτιόμουν σε ποιον θα έμοιαζε. Σε εμένα, στον Ερμή, στην Κωνσταντίνα, στο Γιώργο; Ακόμα και σήμερα στην κηδεία σκεφτόμουνα πως τελικά δεν τον συνάντησα ποτέ. Το δικό μου όνειρο δεν πραγματοποιήθηκε κι ας το πίστευα τόσο.
Μετά το θάνατο του πατέρα μας , Δεκέμβριος 2014 συγκεκριμένα, ενημερώθηκα πως ο Αντρέας, βρέθηκε σε ομαδικό τάφο στο Τραχώνι μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια του. Στην αναγνώριση των οστών στο Παλιό Αεροδρόμιο Λευκωσίας, νόμιζα πως μπορεί και να τρελαθώ. Ένοιωθα το σώμα μου να μουδιάζει. Δεν είχα πια αίμα. Πάγωσα. Είδα την πιπίλα του. Το κορμάκι του. Το ματάκι που του φορούσε η μαμά του. Ποιες αμαρτίες πλήρωνε ένα βρέφος; ¨Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να δει καλά – καλά τον κόσμο. Η σφαίρα του κάρφωσε το ποδαράκι του. Πόσο βάρβαροι, Χριστέ μου; Και πόσο ξεφτίλες, όλοι αυτοί που μας κορόιδευαν όλα αυτά τα χρόνια; Για πόσα ξεπούλησαν τη ψυχή τους στο διάολο δε μας αποκάλυψαν…
Κατά τη διάρκεια της κηδείας, κοίταζα το κουτί… Σκέφτηκα πως ο θάνατος λύτρωσε τον πατέρα μου. Ναι ήταν πολύ τυχερός που έφυγε από τη ζωή παρέα με το «παραμύθι». Ίσως η ψυχή του Αντρέα μας και να τον προστάτευσε. Να μην ήθελε να το δει. Πολλά ήταν τα βράδια, που το ξημέρωμα τον έβρισκε στο Αλεθρικό. Του είχαν πει, πως ο γιατρός μας, διασχίζει το Πέργαμος και έρχεται στο Αλεθρικό για μπύρες. Εκεί τον περίμενε. Τελικά συναντήθηκαν αλλού. Και εμείς εδώ στην αιματηρή πραγματικότητα του σήμερα. Οστά και σφαίρες. Ούτε την πιπίλα του και τα υπόλοιπα πραγματάκια του δε μας έδωσαν. Είναι δικά μου. Μου ανήκουν. Από τη μέρα που έφυγε ο πατέρας μου, παλεύω με το θάνατο του Αντρέα…. Παλεύω με δύο θανάτους… Ορκίστηκα τότε πως θα κάνω τα αδύνατα δυνατά, για να μάθω τα πάντα γύρω από τη δολοφονία του «μικρού» μας αλλά και τα πάντα γύρω από την πλεκτάνη που η Τουρκάλα δημοσιογράφος, με ελληνοκυπριακές άκρες έστησε στον πατέρα μου… Και πόσους άλλους ακόμα θα ξεγέλασε ε;»
Πολύ πιο μικρή, έβλεπα τους συγγενείς των αγνοουμένων στην τηλεόραση και δεν μπορούσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν να ελπίζουν ακόμα. Σήμερα κατάλαβα πολλά. Ακόμα περισσότερα συνειδητοποίησα πέρυσι το καλοκαίρι, όταν για μήνες έψαχνα στα αναχώματα για να βρω ένα σημάδι – κλειδί που να οδηγεί στην ταυτοποίηση ενός δικού μου προσώπου…
Να σημειώσουμε ότι η οικογένεια της μητέρας του μικρού αγνοούμενου, σχεδόν ξεκληρίστηκε βάναυσα από τον Αττίλα… Οι μοναδικοί επιζώντες τα δύο αδέρφια Βάσος και Παναγιώτης Κυριάκου. «Η είσοδος των τάνκς στο Τραχώνι, μας χώρισε ως οικογένεια» μαρτύρησε ο κύριος Παναγιώτης Κυριάκου (θείος του βρέφους). “Ο θειος μας ήταν πληγωμένος. Ήμουν 16 χρονών τότε. Μόνο εγώ και ο αδερφός μου σωθήκαμε. Τρέξαμε για να σωθούμε. Την ώρα εκείνη δεν το σκέφτηκα. Μα σήμερα 41 χρόνια μετά, σκέφτεσαι… Σκέφτεσαι πολλά…. Αν δεν έτρεχα; Ίσως να νοιώθω και τύψεις. Δε ξέρω. Το μόνο που ξέρω, είναι πως σήμερα γράφτηκε ο επίλογος του δράματος.. Ο από μηχανής Θεός δεν εμφανίστηκε ποτέ και η ελπίδα έσβησε μια για πάντα… Ας αναπαυτεί τουλάχιστον η ψυχή τους…»
mignatiou.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου