Μπορώ, μέχρι ένα βαθμό, να καταλάβω το ερώτημα «τί φταίει ένας εγγονός για τον παππού του;» το οποίο έθεσαν ορισμένοι με αφορμή τα στοιχεία που έφερε σήμερα στο φως το Candianews για την προγονική οικογένεια του υποψήφιου πρωθυπουργού και υποψήφιους βουλευτή, προέδρου της ΝΔ, Βαγγέλη Μεϊμαράκη (δείτε εδώ). Αλήθεια, τι φταίει;
Στα σοβαρά, όμως, έτσι είναι τα πράγματα; Δε μιλάμε για κάποιο πολίτη, σπεύδω να πω, όχι σε εκείνους που με καλή προαίρεση θέτουν το ερώτημα, αλλά σε εκείνους που ένιωσαν ότι «δεν τρέχει και τίποτα» αν πρωθυπουργός εκλεγεί κάποιος η οικογένεια του οποίου αναγκάστηκε να φύγει από την Κρήτη με το τέλος της κατοχής επειδή τα θύματα ή οι συγγενείς των θυμάτων των Γερμανών «έδειχναν» μερικά από τα πιο γνωστά μέλη της ως συμμέτοχους στα εγκλήματα κατά της πατρίδας και των ανθρώπων της.
Αναρωτιέμαι αν στη Νορβηγία, για παράδειγμα, ή στην ίδια τη Γερμανία, διεκδικούσε το πρωθυπουργικό αξίωμα ή την καγκελαρία ο εγγονός ενός από τους συνεργάτες των Γερμανών ή τους πρωταγωνιστές του ναζιστικού καθεστώτος, έτσι απλά θα περνούσε το θέμα. Θα στηνόταν στον τοίχο όχι εκείνος που έκανε ή συμμετέχει στο κακό, αλλά εκείνος που το αποκάλυψε, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα;
Ελλάδα…
Μα η περίπτωση Μεϊμαράκη είναι ακριβώς η πορεία της Ελλάδας σχεδόν τον τελευταίο αιώνα. Οι ίδιοι πρωταγωνιστές ενός συστήματος που κυριάρχησε σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο ακόμα από την καταστροφή της Σμύρνης. Οι ίδιοι πολιτικοί πρωταγωνιστές του συντηρητικού συστήματος της χώρας εντάχτηκαν και στο σύστημα της νέας τότε κατάστασης. Έγιναν κυρίαρχοι και στην κατοχή.
Με το τέλος της, και αφού στην Ελλάδα οι συνεργάτες των Γερμανών στην ουσία δεν πλήρωσαν ποτέ για όσα έκαναν, το σύστημα παρέμεινε αλώβητο και επανήλθε στα πολιτικά πράγματα. Όχι περιθωριακό, όχι στη γωνία. Το ίδιο κυρίαρχο σύστημα, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, αν ζούσαν, ή με τους επιγόνους, σε διαφορετική περίπτωση. Εκλέχτηκαν βουλευτές, έγιναν υπουργοί, διοικητές. Όπως και πριν την κατοχή, ανεξάρτητα αν την περίοδο του πολέμου ανέλαβαν αξιώματα ή έγιναν εκλεκτοί των ναζί.
Μετά τον πόλεμο, μεσουρανούσαν πολιτικά σε μια Ελλάδα που ήθελε να ξεχάσει ή δεν της επιτρεπόταν να θυμηθεί γιατί οι πρωταγωνιστές ήταν και πάλι μπροστά της… Όπως αποφάσιζαν στην κατοχή, αποφάσιζαν και τώρα. Οι ίδιοι άνθρωποι ή τα ίδια τζάκια…
Ο χρόνος προχωρούσε, η Ελλάδα άλλαζε προς το χειρότερο, συνήθως, αλλά το σύστημα με τα «διακεκριμένα» μέλη του παρέμενε το ίδιο. Χωρίς κανείς να δίνει λόγο ή να τιμωρείται για την προηγούμενη καταστροφή, η διαδρομή συνεχιζόταν μέχρι την επόμενη και την άλλη επόμενη.
Φτάσαμε μέχρι και μετά τη Μεταπολίτευση να κυριαρχούν και πάλι απόγονοι των προηγούμενων πρωταγωνιστών, αν εκείνοι είχαν πλέον «αποχωρήσει». Εκείνοι, οι προηγούμενοι, που είχαν διαδεχτεί κάποιους άλλους δικούς τους προηγούμενους. Πάντα από το ίδιο συντηρητικό σύστημα της Ελλάδας.
Και με αυτή τη «διαδρομή» φτάσαμε μέχρι και το σήμερα. Σήμερα αξιώνουν εκείνοι, του ίδιου συστήματος, να μας βγάλουν από την καταστροφή που μας έβαλαν οι ίδιοι. Όπως έκαναν οι πατεράδες, οι παππούδες και προπαππούδες τους.
Ας μιλήσουμε για την περίπτωση Μεϊμαράκη, για να κατανοήσουμε καλύτερα τι είναι αυτό που συνέβη στην Ελλάδα. Γιατί δεν συνέβη απλώς για 40 χρόνια, από τη Μεταπολίτευση. Αυτό το σύστημα, που προλάβαμε κι εμείς, είναι ο «εγγονός» εκείνου που ξεκίνησε τη φωτιά.
Η οικογένεια Μεϊμαράκη είχε βουλευτές του συστήματος που κυβερνούσε την Ελλάδα, από τη δεκαετία του 1920! Είχε και νωρίτερα, στην Κρητική Πολιτεία, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Βουλευτής του τότε συντηρητικού κόμματος ο Βασίλειος, αδελφός του Ευάγγελου Μεϊμαράκη, του παππού, δηλαδή, του σημερινού προέδρου της ΝΔ. Αυτοί ήταν οι τοπικοί «προύχοντες» που προσχώρησαν στη νέα κατάσταση, αμέσως μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς. Και πρωταγωνίστησαν στη νέα κατάσταση.
Στη μεταπολεμική περίοδο, και αφού «ξεχάστηκαν» (ή έπρεπε να ξεχαστούν…) τα γεγονότα της κατοχής, η οικογένεια είχε και πάλι τους δικούς της προύχοντες στην Κρήτη. Ένας από αυτούς εξελέγη και βουλευτής της ΕΡΕ, το 1961. Ο Ιωάννης Μεϊμαράκης, πατέρας του σημερινού προέδρου της ΝΔ,γιος του Ευάγγελου.
Μετρήσατε πόσες γενιές και πόσα πολιτικά συστήματα (ουσιαστικά ένα και το ίδιο), με τους ίδιους πρωταγωνιστές; Από τη δεκαετία του 1920, η δεκαετία του 1960 ήταν η πέμπτη.
Δείτε και την μετά τη χούντα περίοδο. Ένας άλλος Μεϊμαράκης έρχεται να γίνει επίλεκτο μέλος του συνεχιζόμενου συστήματος. Βουλευτής 26 χρόνια είναι ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ, έχοντας περάσει από όλα τα αξιώματα της δημόσιας ζωής, πλην εκείνου του πρωθυπουργού, που διεκδικεί τώρα. Τα 26 χρόνια δεν είναι το μεγαλύτερο μέρος της περιόδου που όλοι ξέρουμε ότι κατέστρεψε τη σημερινή Ελλάδα;
Κουραστήκατε από τις περιγραφές; Φανταστείτε τι έπαθε η ίδια η Ελλάδα…
Ένα πολιτικό σύστημα, με τους ανάλογους «εκσυγχρονισμούς» και προσαρμογές, από τη δεκαετία του 1920. Σχεδόν ένα αιώνα. Με την εξουσία να περνά από τον παππού στον γιό, στον εγγονό κοκ.
Αυτό είναι το παλιό, το παμπάλαιο σύστημα. Αυτό που έκατσε στον σβέρκο της Ελλάδας, όχι από τη Μεταπολίτευση, αλλά στην πραγματικότητα από την καταστροφή της Σμύρνης και μετά!
Ψάξτε πόσα επώνυμα υπουργών και βουλευτών ακόμα από τη δεκαετία του 1920 υπάρχουν μέχρι τις μέρες μας. Η Ελλάδα μοιάζει το περιουσιακό τους στοιχείο. Και οι ίδιοι ιδιοκτήτες. Που «πρέπει» να συνεχίζουν να κατέχουν…
Αυτό είναι λοιπόν το θέμα μας. Με το πολιτικό σύστημα που κυριαρχεί στην Ελλάδα σχεδόν ένα αιώνα, ανεξάρτητα από τις πολιτικές ή άλλες συνθήκες. Με εκείνο το σύστημα να είναι υπεύθυνο γιατί μια χώρα παρέμεινε ψωροκώσταινα, λεηλατήθηκε, απαξιώθηκε, δεσμεύτηκε κάθε της στοιχείο, μαζί με την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία.
Αναρωτιέμαι, με τη σειρά μου, αν κανείς πιστεύει ότι θα πάρει ποτέ ανάσα η Ελλάδα με τους ίδιους ανθρώπους, με το «σοι πάει το βασίλειο» στο πολιτικό σύστημα…
Αυτή λοιπόν είναι η απάντηση στο ερώτημα «τι φταίει ο εγγονός». Σκεφτείτε όλη αυτή την πορεία και βγάλτε μόνοι σας συμπεράσματα.
Και ναι, υπάρχει μια ντροπή. Για όλες τις γενιές των Ελλήνων που ανέχτηκαν και που σήμερα «ανατριχιάζουν» όταν η ιστορική και πολιτική πραγματικότητα είναι αδυσώπητα οδυνηρή, όταν αποδεικνύεται αναμφισβήτητα ένοχη. Ανατριχιάζουν όχι επειδή υπάρχει η πραγματικότητα, αλλά επειδή λέγεται…
Είναι το γνωστό: αν η αλήθεια δε μας συμφέρει, τόσο το χειρότερο γι αυτήν…
Έτσι μάθαμε, κρυμμένοι πίσω από το δάκτυλό μας, μην τυχόν και χαλάσει η βολή, μην τυχόν και σπάσει το πόδι, αναζητώντας νέους δρόμους…
Αν αυτή είναι η επιλογή και των Νεοελλήνων – και δεν αναφέρομαι στην εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής- τότε απλά, καληνύχτα Ελλάδα… Τότε οι Μεϊμαράκηδες θα είναι εδώ με το ίδιο σύστημα, κι όταν τα δισέγγονά μας δεν θα υπάρχουν… Με ό,τι σημαίνει αυτό…
Αυτή μάλλον είναι η ντροπή… Σίγουρα, δηλαδή…
Candiot
Aπό:
http://www.candianews.gr/2015/09/15/ntropi-na-milas-gia-ton-engono-gia-to-politiko-sistima-tou-pappou-ke-tou-engonou/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου