Του Παύλου Κιρκασίδη
Eσύ που κατέβηκες την Κυριακή στο Σύνταγμα μαζί με άλλους… 156 και κράτησες το πλακάτ με το «όχι στους αιώνιους φοιτητές», γνωρίζεις πραγματικά ποιοι είναι αυτοί;
Μάλλον όχι, έλα λοιπόν να στους «συστήσω»…
Είναι παιδιά που στη νιότη τους χτυπήθηκαν από άσχημες αρρώστιες και συ βιάζεσαι να τους ξεγράψεις πιο πολύ κι απ” την ίδια τους την αρρώστια…
Παιδιά που δεν κατάφεραν οικονομικά να ανταπεξέλθουν κι έπρεπε να δουλέψουν… Κι εσύ τους αρνείσαι να επιστρέψουν πίσω όταν και άμα καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους.
Παιδιά που συγκλονίστηκαν από κάποιον άσχημο κι αιφνίδιο θάνατο δικού τους ανθρώπου… Κι εσύ τους λες πως ένα τυχαίο τραγικό συμβάν έχει δικαίωμα να τους κλείσει κάθε παράθυρο…
Παιδιά αβοήθητα και με ψυχολογικά προβλήματα… Κι εσύ τα θες ακόμη πιο αβοήθητα, αποκομμένα από κάθε κοινωνική ομάδα και με ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα…
Παιδιά που για κάποιους λόγους, αισθάνθηκαν ευάλωτα μακριά από τα σπίτια τους. Κι εσύ στέκεσαι «ολόρθος» μπροστά τους γιατί κάποτε ΕΣΥ τα κατάφερες σα μάγκας, ίσως οδηγώντας στην απόγνωση κάποιον Γιακουμάκη…
Κοπέλες που έπεσαν θύματα βιασμού ή κακοποίησης, (πολύ πιθανόν κι από σένα τον ίδιο) και ξαφνικά τα πάντα άλλαξαν γύρω τους… Κι εσύ τους λες πως δεν υπάρχει χρόνος για να αναρρώσει η ψυχή τους…
Κι άλλες πάλι που βρέθηκαν μπροστά σε μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη και έπρεπε να σταματήσουν για να παίξουν τον ρόλο της μάνας με την ελπίδα πως θα μπορέσουν να επιστρέψουν κάποτε στο όνειρό τους… Κι εσύ δεν τους δίνεις το δικαίωμα σ” αυτό το όνειρο…
Παιδιά που στα 19 και στα 20 ξαφνικά είδαν πως η απόφαση που το κράτος τους υποχρέωσε να πάρουν στα 16 τους, δεν τους εκφράζει πλέον. Και συ τους λες ότι δεν έχουν καμιά δεύτερη ευκαιρία, ούτε καν για να σκεφθούν…
Παιδιά… Παιδιά… Παιδιά… Όλα δικά μας παιδιά…
Και ναι… ανάμεσα σ” αυτά τα παιδιά, υπάρχουν και κάποια «άλλα»… Αλλά μήπως κι εκείνα τα… «άλλα»; Δεν είναι δικά μας παιδιά; Βιάζεσαι μήπως να τα δεις πίσω από κανένα κελί; Eκεί δηλαδή που πιστεύεις πως πρέπει να βρίσκεται όποιος δεν σου μοιάζει;
Πίσω λοιπόν από αυτό το μένος σου για τους «αιώνιους» φοιτητές, όταν δεν κρύβεται η εικόνα του φοιτητή Τζανετάκου που γλεντοκοπά στην «πρωτεύουσα» με τη Μπέλα Μπούλα με τα λεφτά που του στέλνει ο γελαδάρης αδερφός του από το χωριό, δεν υπάρχει παρά ένα μίσος για την ίδια τους τη «μοίρα». Και επειδή «μοίρες» δεν υπάρχουν, για την ίδια τους την τάξη.
Γιατί κατά βάθος, εσύ που κρατάς αυτό το πλακάτ, γνωρίζεις καλά, πως η ευθύνη αυτής της «μοίρας» ανήκει στη δική του τάξη. Στην οποία πάντα κάποιος, είτε μηχανισμός είτε τραπεζικός λογαριασμός θα υπάρχει που θα στέκται…αρωγός στην όποια «αναποδιά» καταφέρνοντας να μην αλλάξει στη ζωή σου σχεδόν τίποτε…
Πίσω από κάθε αναφορά σε «αιώνιους φοιτητές», δεν βρίσκεται τίποτε λιγότερο από ένα κακοκαμουφλαρισμένο άσβεστο ταξικό μίσος. Όταν φυσικά δεν κρύβεται μια απλή ηλιθιότητα. Που κι αυτή, όπως σε βλέπω τουλάχιστον να χαμογελάς άνευ λόγου στον φακό, δεν την αποκλείω καθόλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου