Adolf Hitler συναντά τον Ante Pavelić το 1941
Adolf Hitler συναντά τον Ante Pavelić το 1941
του Παντελή Καρύκα
Συγγραφέα – hellasforce.com
Στις 6 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην Γιουγκοσλαβία.
Οι Κροάτες είδαν τη γερμανική επίθεση ως ευκαιρία απελευθέρωσης από τη Γιουγκοσλαβία, στην οποία είχαν ενταχθεί, ακούσια, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στις 10 Απριλίου, στο Ζάγκρεμπ, ο Άντε Πάβελιτς, ο επικεφαλής της φασιστικής κροατικής, αυτονομιστικής οργάνωσης Ουστάσα, επέστρεψε από την Ιταλία, όπου διαβιούσε, τη συνεργεία του Μουσολίνι, υπονομεύοντας τη Γιουγκοσλαβία.
Ο Πάβελιτς ανακηρύχθηκε «ηγέτης» (Πογκλάβνικ – όρος αντίστοιχος του γερμανικού φύρερ και του ιταλικού ντούτσε). Ο Πάβελιτς εγκατέστησε το καθεστώς των Ουστάσι, το οποίο ευθύνεται για την εξόντωση τουλάχιστον 2.000.000 Σέρβων και πολλών χιλιάδων Εβραίων και Τσιγγάνων, με την συνδρομή και του ρωμαιοκαθολικού καρδινάλιου της Κροατίας Στέπινατς, τον οποίο το Βατικανό αγιοποίησε, σχετικά πρόσφατα.
Ο πρώτος στρατιωτικός σχηματισμός που οργάνωσε το καθεστώς Πάβελιτς ήταν το Τάγμα Φρουράς του Πογκλάβνικ, το οποίο σταδιακά έφτασε στο επίπεδο μεραρχίας. Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου η Μεραρχία ανέλαβε «αντιπαρτιζανικά» καθήκοντα, μαχόμενη κατά των Τσέτνικ του συνταγματάρχη Μιχαήλοβιτς και κατόπιν κατά των παρτιζάνων του Τίτο, αλλά και διαπράττοντας φρικτά εγκλήματα κατά των Σέρβων της Κροατίας, τους οποίους, ο Πάβελιτς, επιθυμούσε να εξαφανίσει από προσώπου γης.
Οι Ουστάσι αποδείχθηκαν χειρότεροι ακόμα και από τα SS, δολοφονώντας αδιάκριτα, κάθε μη κροατικής καταγωγής και ρωμαιοκαθολικού δόγματος, άνδρα, γυναίκα και παιδί που έπεφτε στα χέρια τους. Η πρώτη μεγάλης κλίμακας σφαγή σημειώθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1941, όταν σφαγιάστηκαν 800 Σέρβοι κάθε φύλου και ηλικίας. Τον Φεβρουάριο του 1942 περισσότεροι από 2.100 Σέρβοι δολοφονήθηκαν με φτυάρια, μαχαίρια και τσεκούρια, υπό την επίβλεψη του ρωμαιοκαθολικού ιερέα της μονάδας, τότε, Βιέκοσλαβ Φιλίποβι. Παρόμοιες σφαγές σημειώθηκαν μέχρι το τέλος του πολέμου.
Αν και ο Πάβλιτς δεν υπέστη τη μοίρα που του άξιζε, οι περισσότεροι από τους άνδρες της Μεραρχίας αιχμαλωτίστηκαν από τους άνδρες του Τίτο και εκτελέστηκαν, σε πολλές περιπτώσεις, με ιδιαίτερα φρικτό τρόπο, από παρτιζάνους πουν είχαν χάσει τις οικογένειές τους από τους Κροάτες. Γνωρίζοντας την τύχη που τους ανέμενε πολλοί Κροάτες συνέχισαν να πολεμούν μέχρι τις 22 Μαΐου 1945, αρκετές, δηλαδή, ημέρες, μετά το επίσημο πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Ευρωπαϊκό θέατρο επιχειρήσεων.