Ερμής Σούλης*
Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, με τους ομολόγους του από την Γερμανία και την Αυστρία |REUTERS / Francois Lenoir
Ένας καταιγισμός πληροφοριών, δημοσευμάτων,αναλύσεων, απόψεων, ¨τιτιβισμάτων¨ κατακλύουν την καθημερινότητά μας τις τελευταίες δύο ημέρες. Ανάλογα την κομματική χροιά της κάθε ιστοσελίδας παρατηρούμε και μία διαφορετική πραγματικότητα. Σημείο εκκίνησης ο νέος ΥΠΕΞ κ. Κοτζιάς και η ανακοίνωση δυσαρέσκειας της ελληνικής πλευράς προς την ΕΕ, σχετικά με την ανακοίνωση για τη Ρωσία.
Η λογική αναζητείται διακαώς στον καθημερινό βίο μας. Από τη μία είναι πράκτορας των Ρώσων ο κ.Κοτζιάς! Είναι Ρωσολάγνος;! Εθνομπολσεβίκος! Και από την άλλη, επιτέλους κάποιος τους αντιστάθηκε, είπε ΟΧΙ, χάραξε ελεύθερη πολιτική! This is madness, όπως λένε αγγλιστί. Η κατάντια του δημόσιου διαλόγου αντικατοπτρίζει και την πολιτική ηλικία μας – βρέφη!!!, αλλά και την ψυχολογική μας σύγκρουση, απόρροια παλαιάς κοπής τεθνεώτων κομματικών διαχωρισμών, που πεισματικά προσπαθούμε, εν είδει βρικολάκων, να ξυπνήσουμε!!! Το πως στέκεται η χώρα ετούτη με όλο το θέατρο του παραλόγου να εξελίσσεται, ίσως να αποτελέσει case study για τις μελλοντικές γενεές, πλην όμως μετά βεβαιότητος συνιστά δείγμα θαυμαστού γεγονότος ή κατά το κοινώς γνωστό θαύματος!!!.
Τελικώς η απόφαση πάρθηκε με ομοφωνία και ιδού τα κυριότερα σημεία: παράταση των περιοριστικών μέτρων έναντι προσώπων μόνο για έξι μήνες και όχι για ένα έτος, αφαίρεση αναφοράς σε τυχόν ενίσχυση των οικονομικών κυρώσεων, αλλά μνεία σε γενικές «κατάλληλες ενέργειες», καταδίκη των ενεργειών των αυτονομιστών και όχι άμεσα της Ρωσίας, πρόσθεση ειδικής αναφοράς για την προστασία ειδικών εθνικών μειονοτήτων (π.χ. Έλληνες Μαριούπολης) και άλλα.
Η υποστήριξη των ελληνικών συμφερόντων είναι χρέος της εκάστοτε κυβέρνησης. Προσωπικά θεωρώ πως η Ελλάδα προσεκτικά δύναται να λειτουργήσει με διττή στόχευση. Να προωθεί τα συμφέροντά της και παράλληλα να επιτελεί το ρόλο γέφυρας μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας, δράση η οποία στην τελική είναι επωφελής εκατέρωθεν. Παρόλα αυτά, την όποια αντίθεση, οφείλουμε να την εκφράζουμε διπλωματικά και κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και όχι με τρόπο άτσαλο, ολίγον τι βερμπαλιστικό, χάριν συμβολισμών και εσωτερικής κατανάλωσης. Η όποια διάσπαση της κοινής ευρωπαϊκής θέσης είναι ορθό να εντάσσεται στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων σε συννενόηση με τυχόν άλλες σύμφωνες για το θέμα χώρες (πχ. με Ιταλία, Γαλλία, Κύπρο, Φιλανδία, Αυστρία) και όχι με άκομψες, ανούσιες και επιζήμιες πολλές φορές δηλώσεις.
Το κείμενο των συμπερασμάτων αποδεικνύει εν μέρει πως η Ελλάδα μπορεί και οφείλει να έχει φωνή. Στη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της ΕΕ στις 12 Φεβρουαρίου θα τεθεί το θέμα της Ουκρανίας ξανά. Εκεί, όπως αρμόζει σε μια σοβαρή χώρα με συνέχεια, οφείλουμε να επιδείξουμε σταθερότητα, ώστε να είμαστε αξιόπιστοι.
Να υπενθυμίσω βέβαια, πως αυτό απέχει πολύ από τυχόν μη στήριξή μας σε κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσική Ομοσπονδία για το θέμα της Ουκρανίας. Η επιχειρηματολογία πάνω στην οποία βασίστηκε η Ρωσία για την εισβολή στην Κριμαία (προστασία ρωσικού πληθυσμού,αποτελούσε έδαφός της παλαιότερα, παράνομη χρήση βίας), αντίκεινται σφόδρα στα ελληνικά συμφέρονται λόγω Κύπρου και άλλων ειδικών συνθηκών…. Επιπλέον λόγω της ύπαρξης έντονου ελληνικού στοιχείου στις εμπόλεμες περιοχές, η πολιτική των ίσων αποστάσεων απέναντι στην Ουκρανία και Ρωσία είναι ο μόνος οδηγός μας. Στον διεθνή στίβο τίποτα δεν είναι μαύρο ή άσπρο, ούτε καν γκρι. Έχει όλες τις αποχρώσεις και απαιτεί να είσαι έτοιμος για όλες, ανά πάσα στιγμή.
Η ισορροπία είναι λεπτή και απαιτεί λεπτούς χειρισμούς, δίχως τυμπανοκρουσίες. Οπότε πράξεις και μόνο πράξεις και όχι πολλά λόγια. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Υ.Γ Προσωπική άποψη: Από τη στιγμή που είσαι Υπουργός και δή Εξωτερικών, το να ¨τιτιβίζεις¨ εισερχόμενος σε ανούσιες και ενεργοβόρες διενέξεις, απλώς είναι περιττό, ενδεχομένως και επιζήμιο, καθότι μετατίθεται ετεροβαρώς η προσοχή στο τιτίβισμα παρά σε έναν κατ’ αρχήν επιτυχή και εθνικά ωφέλιμο χειρισμό.
Η λογική αναζητείται διακαώς στον καθημερινό βίο μας. Από τη μία είναι πράκτορας των Ρώσων ο κ.Κοτζιάς! Είναι Ρωσολάγνος;! Εθνομπολσεβίκος! Και από την άλλη, επιτέλους κάποιος τους αντιστάθηκε, είπε ΟΧΙ, χάραξε ελεύθερη πολιτική! This is madness, όπως λένε αγγλιστί. Η κατάντια του δημόσιου διαλόγου αντικατοπτρίζει και την πολιτική ηλικία μας – βρέφη!!!, αλλά και την ψυχολογική μας σύγκρουση, απόρροια παλαιάς κοπής τεθνεώτων κομματικών διαχωρισμών, που πεισματικά προσπαθούμε, εν είδει βρικολάκων, να ξυπνήσουμε!!! Το πως στέκεται η χώρα ετούτη με όλο το θέατρο του παραλόγου να εξελίσσεται, ίσως να αποτελέσει case study για τις μελλοντικές γενεές, πλην όμως μετά βεβαιότητος συνιστά δείγμα θαυμαστού γεγονότος ή κατά το κοινώς γνωστό θαύματος!!!.
Τελικώς η απόφαση πάρθηκε με ομοφωνία και ιδού τα κυριότερα σημεία: παράταση των περιοριστικών μέτρων έναντι προσώπων μόνο για έξι μήνες και όχι για ένα έτος, αφαίρεση αναφοράς σε τυχόν ενίσχυση των οικονομικών κυρώσεων, αλλά μνεία σε γενικές «κατάλληλες ενέργειες», καταδίκη των ενεργειών των αυτονομιστών και όχι άμεσα της Ρωσίας, πρόσθεση ειδικής αναφοράς για την προστασία ειδικών εθνικών μειονοτήτων (π.χ. Έλληνες Μαριούπολης) και άλλα.
Η υποστήριξη των ελληνικών συμφερόντων είναι χρέος της εκάστοτε κυβέρνησης. Προσωπικά θεωρώ πως η Ελλάδα προσεκτικά δύναται να λειτουργήσει με διττή στόχευση. Να προωθεί τα συμφέροντά της και παράλληλα να επιτελεί το ρόλο γέφυρας μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας, δράση η οποία στην τελική είναι επωφελής εκατέρωθεν. Παρόλα αυτά, την όποια αντίθεση, οφείλουμε να την εκφράζουμε διπλωματικά και κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και όχι με τρόπο άτσαλο, ολίγον τι βερμπαλιστικό, χάριν συμβολισμών και εσωτερικής κατανάλωσης. Η όποια διάσπαση της κοινής ευρωπαϊκής θέσης είναι ορθό να εντάσσεται στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων σε συννενόηση με τυχόν άλλες σύμφωνες για το θέμα χώρες (πχ. με Ιταλία, Γαλλία, Κύπρο, Φιλανδία, Αυστρία) και όχι με άκομψες, ανούσιες και επιζήμιες πολλές φορές δηλώσεις.
Το κείμενο των συμπερασμάτων αποδεικνύει εν μέρει πως η Ελλάδα μπορεί και οφείλει να έχει φωνή. Στη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της ΕΕ στις 12 Φεβρουαρίου θα τεθεί το θέμα της Ουκρανίας ξανά. Εκεί, όπως αρμόζει σε μια σοβαρή χώρα με συνέχεια, οφείλουμε να επιδείξουμε σταθερότητα, ώστε να είμαστε αξιόπιστοι.
Να υπενθυμίσω βέβαια, πως αυτό απέχει πολύ από τυχόν μη στήριξή μας σε κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσική Ομοσπονδία για το θέμα της Ουκρανίας. Η επιχειρηματολογία πάνω στην οποία βασίστηκε η Ρωσία για την εισβολή στην Κριμαία (προστασία ρωσικού πληθυσμού,αποτελούσε έδαφός της παλαιότερα, παράνομη χρήση βίας), αντίκεινται σφόδρα στα ελληνικά συμφέρονται λόγω Κύπρου και άλλων ειδικών συνθηκών…. Επιπλέον λόγω της ύπαρξης έντονου ελληνικού στοιχείου στις εμπόλεμες περιοχές, η πολιτική των ίσων αποστάσεων απέναντι στην Ουκρανία και Ρωσία είναι ο μόνος οδηγός μας. Στον διεθνή στίβο τίποτα δεν είναι μαύρο ή άσπρο, ούτε καν γκρι. Έχει όλες τις αποχρώσεις και απαιτεί να είσαι έτοιμος για όλες, ανά πάσα στιγμή.
Η ισορροπία είναι λεπτή και απαιτεί λεπτούς χειρισμούς, δίχως τυμπανοκρουσίες. Οπότε πράξεις και μόνο πράξεις και όχι πολλά λόγια. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Υ.Γ Προσωπική άποψη: Από τη στιγμή που είσαι Υπουργός και δή Εξωτερικών, το να ¨τιτιβίζεις¨ εισερχόμενος σε ανούσιες και ενεργοβόρες διενέξεις, απλώς είναι περιττό, ενδεχομένως και επιζήμιο, καθότι μετατίθεται ετεροβαρώς η προσοχή στο τιτίβισμα παρά σε έναν κατ’ αρχήν επιτυχή και εθνικά ωφέλιμο χειρισμό.
Ο Ερμής Σούλης είναι πολιτικός επιστήμων – διεθνολόγος και συγγραφέας του βιβλίου “ΕΛΛΗΝΟ-ΡΩΣΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ: από την αδράνεια στην ενσυνείδητη επιλογή αναθέρμανσης”
ινφογνώμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου