πάνω από τα παραπήγματα στέκει τεράστιο, κούφιο,ανολοκλήρωτο και ηττημένο…
μέσα στα παραπήγματα στέκουν μικροί, ασήμαντοι, μουσκεμένοι και ηττημένοι 30.000 άνθρωποι…
ανάμεσα, οι προσευχές, η υπερβατική μεγαλοθυμία, η αξιοθαύμαστη ενσυναίσθηση…
καρτερικότητα, φιλανθρωπία, ματαιότητα, θυσία,αδικία, ουσιαστικά στο έπακρο υπηρετημένα από δυο ιερείς και μια κοινωνική λειτουργό…
Ρικάρντο Νταρίν, Ζερεμί Ρενιέ και Μαρτίνα Γκουσμάν!
πρωταγωνίστρια η Villa 21 ή Miseria!
μέσα στα παραπήγματα στέκουν μικροί, ασήμαντοι, μουσκεμένοι και ηττημένοι 30.000 άνθρωποι…
ανάμεσα, οι προσευχές, η υπερβατική μεγαλοθυμία, η αξιοθαύμαστη ενσυναίσθηση…
καρτερικότητα, φιλανθρωπία, ματαιότητα, θυσία,αδικία, ουσιαστικά στο έπακρο υπηρετημένα από δυο ιερείς και μια κοινωνική λειτουργό…
Ρικάρντο Νταρίν, Ζερεμί Ρενιέ και Μαρτίνα Γκουσμάν!
πρωταγωνίστρια η Villa 21 ή Miseria!
με ξεκάθαρο, ψυχρό σενάριο και λιτή σκηνοθεσία, σαν ντοκυμαντέρ, ο Πάμπλο Τραπέρο, κάνει σαφές πως είναι εύκολο να γίνει κανείς ήρωας ή μάρτυρας,αλλά είναι πολύ δύσκολο να εργάζεται κάποιος ενσυνείδητα χωρίς ανταμοιβή…
ενδιάμεσα θα παρεισφρήσουν οι ανθρώπινες αδυναμίες , για κάποιους αδυναμίες και κινηματογραφικές, που διακόπτουν την αφήγηση, αλλά δεν τις θεώρησα φλύαρες, τις θεώρησα καίρια υπαινικτικές της αλήθειας…
παρακολουθώντας την ταινία,βίωσα μια πραγματικότητα γεμάτη θρησκευτικό συναίσθημα, όπου όμως η ματαιότητα της φιλανθρωπίας αποδομείται κάθε στιγμή από μια εκκλησιαστική ή πολιτική εξουσία ηθελημένα τυφλή αλλά όχι δίκαιη…
χωρίς να προσβάλλεται το θρησκευτικό συναίσθημα ή η ανάγκη – αναγκαιότητα της πίστης, ο Τραπέρο δείχνει εντελώς προσγειωμένος, χωρίς φτιασίδια, ανεπιτήδευτα με συναρπαστικό όμως τρόπο, ποια είναι τα προβλήματα της Miseria, της χωματερής των ανθρώπινων υπάρξεων…
μια παραγκούπολη έξω από το Μπουένος Άϊρες είναι η Μiseria, οι κάτοικοί της είναι απλοί φτωχοί άνθρωποι,έμποροι ηρωίνης, πρεζόνια,παιδιά χωρίς όραμα φυγής, εργάτες οι περισσότεροι στο έργο ολοκλήρωσης της κατασκευής ενός τεράστιου κτιρίου,του λευκού ελέφαντα!
μα εκείνος,γιαπί ανθρωποφάγο, στέκει σαν να ναι ο κορμός ενός βίαιου γίγαντα βραχίονες του οποίου αποτελούν το καθολικό ιερατείο και οι δυνάμεις της πολιτικής τάξης…
οι εργάτες δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, μια μέρα οι εργασίες σταματούν, οι ταραχές αρχίζουν και τα ιδανικά μένουν να επιβεβαιώνουν τη διαχρονική εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο!
24 ώρες μετά την προβολή, εξακολουθώ να νιώθω ζοφερά και στενάχωρα, να συγκινούμαι βαθιά,να ιδρώνω μέσα από προβληματισμούς και να ταλανίζω την ψυχή μου με σκέψεις υπερεγκεφαλικές, να κλωτσάω τον αέρα ακριβώς όπως έκανα και κάποιες στιγμές μέσα στο σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας…
γράφω, σχεδόν έγραψα αυτό το κείμενο ακούγοντας τη μουσική της ταινίας,συνθέσεις του Μάικλ Νάιμαν, γεμάτη θυμό, μα και αγάπη…
η πραγματικότητα, όπως λέει ο Τραπέρο, είναι πάντα πιο δυνατή απ’ όλα τα θεωρητικά σχήματα του κόσμου!
«Πιστεύω ότι το παρελθόν της Αργεντινής, εξαιτίας της πολυπλοκότητας του, μοιάζει με το παρελθόν ενός ανθρώπου, κάθε μέρα που περνά μας μαθαίνει και κάτι. Το παρελθόν του καθένα μας αντανακλά στο παρόν, και μια χώρα προοδεύει όταν μπορεί να αντανακλά το παρελθόν της. Δεν πιστεύω σε ολοκληρωτικές απαντήσεις, αλλά ένας τρόπος να μαθαίνεις από το παρελθόν, είναι να το χρησιμοποιείς σα καθρέφτη. Δε μπορούμε να ξεχάσουμε το παρελθόν, αλλά να το θυμόμαστε για να κάνουμε ένα καλύτερο μέλλον. Κοιτώντας πίσω, μπορούμε να χτίσουμε καλύτερα το μέλλον, κι αυτός είναι κοινός παρονομαστής για κάθε χώρα, για κάθε άνθρωπο.»
Πάμπλο Τραπέρο
υ.γ.1: η ταινία αφιερώθηκε στο δολοφονημένο το 1974 ακτιβιστή ιερέα Κάρλος Μουχίκα…
υ.γ.2:η έκφραση «Elefante Blanco»στην Αργεντινή χρησιμοποιείται όταν ένα πρόβλημα βρίσκεται μπροστά σου, αλλά εσύ υποκρίνεσαι ότι δεν το βλέπεις
Από: https://katabran.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου