Οι εκλογές προϋποθέτουν ενημερωμένους πολίτες και όχι φοβισμένους ιδιώτες. Το κακό είναι πως η δεύτερη κατηγορία είναι ήδη μία μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα, μία ομάδα φτιαγμένη από την κυρίαρχη τάξη της χώρας προκειμένου να ψηφίζει πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες της κυρίαρχης αυτής τάξης.
Ίσως αυτή τη φορά, μετά από την αφόρητη πίεση της φτώχειας που σκέπασε τη χώρα και που προέρχεται όσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, ο λαός αντιδράσει. Ίσως επιτέλους ριζοσπαστικοποιηθεί και πάρει επιτέλους τις αποφάσεις που απαιτούν οι ιστορικές στιγμές που ζούμε. Και η ριζοσπαστικοποίηση αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επισφράγιση της λαϊκής απόφασης πως ο λαός, η κοινωνία και η χώρα έχουν μέλλον. Και το μέλλον θα υπάρξει εφόσον υπάρξουν πολίτες που αποφασίζουν γενναία και όχι ιδιώτες που κλίνουν το γόνυ στα μαντρόσκυλα των αρπακτικών. Ίδωμεν
Μέσα στον ορυμαγδό των προεκλογικών εκστρατειών φόβου που εξαπολύουν τα -καλοταϊσμένα- παπαγαλάκια της κυρίαρχης τάξης, καλό είναι να διαδώσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ν. Μπελογιάννη, αυτού του αληθινού Ανθρώπου, του Πολίτη που δεν χρειαζόταν την απόδοση της ιδιότητας του αυτής από κανένα επίσημο ξεπουλημένο κράτος. Την ιδιότητα του Πολίτη την έφερε επαξίως, όπως και εκείνες του αγωνιστή και του στοχαστή.
Στο βιβλίο του ¨Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» (έκδοση της ΑΓΡΑΣ -2010 με επιμέλεια Γ. Αντωνίου), υπάρχει ένα απόσπασμα που αφορά το ρόλο του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα από το 1898. Κάτι σαν τον σημερινό έλεγχο που ασκεί στη χώρα η τριμερής (τρόικα) που δεν είναι τίποτα άλλο από το τσοπανόσκυλο των αφεντικών (Τράπεζες – Ε.Ε. – ΗΠΑ/ΔΝΤ).
Ας του ρίξουμε μια ματιά, σήμερα που έχουμε γίνει σχεδόν «Στο ίδιο Έργο θεατές»
Ν.Μπελογιάννης: Ο ρόλος του ΔΟΕ
Ο ΔΟΕ(1) είναι ένα από τα δώρα που χάρισε στην Ελλάδα η πολιτική των αστοκοτζαμπάσηδων και το ξένο κεφάλαιο. Είναι το σήμα κατατεθέν της ιεράς συμμαχίας των ντόπιων με τους ξένους κεφαλαιούχους. Όλος ο κόσμος βουίζει πως η επιβουλή του αποτέλεσε και αποτελεί σοβαρή μείωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Και όμως εμείς, η «επίσημη» Ελλάδα, καμαρώνουμε γιατί τάχα ο ΔΟΕ έσωσε την Ελλάδα!(2)
Δεν είναι λίγοι οι αστοί πολιτικοί και οικονομολόγοι που τον υμνήσανε και τον δοξολογήσανε επειδή, καθώς λένε, έσωσε τον τόπο μας από την οικονομική καταστροφή.
Ανάφερα αρκετά στο κεφάλαιο που περιγράφω τον τρόπο της επιβολής του. Ακόμα κι ο Άγγελος Αγγελόπουλος το 1937 έγραφε ότι «η εγκαθίδρυσις του ελέγχου είχεν αναμφισβητήτως αγαθά αποτελέσματα επί της ελληνικής οικονομίας»(3).
Το πιο αξιοθρήνητο για την κυρίαρχη τάξη είναι που προσπαθεί να ξεμοναχιάσει την οικονομική πλευρά του ζητήματος, χωρίς να δίνει καμιά σημασία στην πολιτική, χωρίς να δίνει καμιά σημασία στην πολιτική, προσπαθεί να ξεχωρίσει το ΔΟΕ από τους ξένους τοκογλύφους, λες κι αποτελεί κανένα ανεξάρτητο οικονομικό οργανισμό που δουλεύει για τα συμφέροντα της χώρας.
Εκεί είναι πιο εύκολο να θολώσεις τα νερά με χίλιους δυο ταχυδακτυλουργικούς λογαριασμούς και με γελοία σοφίσματα. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική.
Ο ΔΟΕ επιβλήθηκε με τη βία από το ξένο κεφάλαιο και τους ντόπιους αστοκοτζαμπάσηδες, με μοναδικό σκοπό να εξασφαλίσει μια για πάντα τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων τοκογλύφων. Όταν πάρουμε σαν βάση αυτή την ολοφάνερη διαπίστωση, τότε αμέσως βγαίνει το συμπέρασμα ότι όποιος παινεύει το ΔΟΕ ή είναι άθλιος πράκτορας αυτών που μας τον επιβάλανε ή δεν ξέρει τι του γίνεται και λέει κουραφέξαλα.(4)
Γιατί είναι αφάνταστο ένας ληστρικός οργανισμός, που μοναδικός του σκοπός είναι να ξεζουμίζει το λαϊκό εισόδημα μιας χώρας, να συντελεί ταυτόχρονα και στην πρόοδο αυτής της χώρας! (5)
Όλο τον 20ό αιώνα, ο λαός μας γίνεται όλο φτωχότερος και μια από τις κυριότερες αιτίες είναι ότι το ότι ένας μεγάλο μέρος από το εθνικό εισόδημα πήγαινε στο εξωτερικό ή συγκεντρώθηκε στα χέρια των ντόπιων πλουτοκρατών. Και το έργο αυτό ανάλαβε να το εκτελεί ο ΔΟΕ. Έτσι, σιγά σιγά, το αγαπημένο τούτο παιδί τους γινόταν ο εισπράκτορας και ταμίας του λαϊκού ιδρώτα, που τον μάζευε με τη μορφή φόρων και δασμών, για να τον στείλει στους ξένους, μα και στους δικούς μας τοκογλύφους.
Οι θεωρητικοί απολογητές του όμως δεν περιορίζονται σε γενικές γνώμες, μα φέρνουν και συγκεκριμένα επιχειρήματα. Εκείνο που κανοναρχάνε πιο συχνά είναι ότι ο ΔΟΕ πέτυχε τη νομισματική και συναλλαγματική μας εξυγίανση. Απ’ αυτή όμως την εξυγίανση μόνο ο ΔΟΕ βγήκε περισσότερος κερδισμένος, γιατί έτσι, καθώς είδαμε, μας άρμεγε καλύτερα και συστηματικότερα. Δεν την προκάλεσε όμως αυτός, ίσα ίσα, το άγριο ξεζούμισμα του αναιμικού μας προϋπολογισμού θα ’φερνε με μαθηματική ακρίβεια καινούργιο πληθωρισμό μόλις θα ’λειπαν καινούργια δάνεια. Τη σταθεροποίηση της δραχμής την προκάλεσε την περίοδο εκείνη πρώτα πρώτα η αύξηση του εθνικού εισοδήματος και των εξαγωγών μας και κοντά σ’ αυτό τα κέρδη της ναυτιλίας και τα εμβάσματα των ομογενών, που άρχισαν τότε να μπαίνουν στην Ελλάδα.
Ο ΔΟΕ μόνο ζόρισε αρκετά τα πράγματα, ώστε η δραχμή να ξεπεράσει το φράγκο και έτσι με τις γνωστές του παπατζίδικες ταχυδακτυλουργίες ν’ αυξήσει τα ποσοστά των τοκογλύφων. Και το γεγονός αυτό είχε για την παρτρίδα μας αποτελέσματα, όχι ευχάριστα.
Ο Ζολώτας στο βιβλίο του «Συναλλαγματικά και νομισματικά φαινόμενα» γράφει ότι «η υπολανθάνουσα παρατεταμένη οικονομική κρίσις, ήτις υπήρξε αποτέλεσμα της πολιτικής του αντιπληθωρισμού (6), εξηκολούθησε υφισταμένη» ίσαμε και πέρα από το 1909 (7)» Και ακόμα προσθέτει ότι «η σταθεροποίησης της τιμής του εθνικού νομίσματος παρά την επιτευχθείσα ισοτιμία καθίστατο προβληματική». Και δεν είναι μόνο η δραχμή που έγινε κηδεμόνας της ο ΔΟΕ. Αποτέλεσε πραγματικό κράτος εν κράτει και χαντάκωσε τις παραγωγικές και πλουτοφόρες πηγές της χώρας. (8)
Αρκετά καθαρά μιλάει το παράδειγμα της ναξιώτικης σμύριδας. Ολόκληρη η ακαθάριστη απόδοση από την πώληση της έχει διατεθεί για την εξυπηρέτηση του ελληνικού δημοσίου χρέους και μάλιστα είναι από την κατηγορία εκείνη των εσόδων, που τα πλεονάσματα τους χρησιμεύουν για την αύξηση των τόκων. Σύμφωνα με τη σύμβαση (νόμος ΒΨΙΑ του 1898), οι όροι της εκμετάλλευσης υξς σμύριδας και η τιμή της καθορίζονται από το Υπουργείο της Εθνικής Οικονομίας, ύστερα από συνεννόηση με τον ΔΟΕ. Φαίνεται όμως ότι το βέτο το έχει πάντα ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος και έτσι επικρατεί πάντοτε η γνώμη του πάνω στο ν τρόπο της εκμετάλλευσης, που είναι αφάνταστα πρωτόγονος – και στο ζήτημα του καθορισμού της τιμής.
Ο ΔΟΕ έχει συμφέρον να πουλιέται ακριβά η σμύριδα η σμύριδα. Σε περίοδο όμως συναγωνισμού, οι τιμές πρέπει να πέσουν. Το υπουργείο πολλές φορές ζήτησε να ρίξει τις τιμές κι άλλες τόσες ο έλεγχος με την απληστία του αρνήθηκε. Έτσι αρχίσαμε τις διαπραγματεύσεις γι’ αυτό το ζήτημα που κράτησαν από το 1929 ίσαμε το 1931.
Το αποτέλεσμα ήταν να χαντακωθεί η εξαγωγή της δικιάς μας σμύριδας και να πάρει τη θέση της η τούρκικη.. Από το 34 έχουμε σταθερό πέσιμο της πώλησης. Ενώ στην τούρκικη εξαγωγή έχουμε αύξηση.
| Χρόνος | Ελληνική σε τόνους | Τούρκικη σε τόνους |
| 1934 | 13.192 | 6.704 |
| 1935 | 12.511 | 11.625 |
| 1936 | 11.785 | 20.550 |
Και ο Σ. Κορώνης ομολογεί, καθώς είδαμε, ότι το συστηματικό ξεζούμισμα της χώρας από το ΔΟΕ εμπόδιζε να γίνουν σιδηροδρομικές γραμμές στην Ελλάδα.(9)
Ώστε, με δυο λόγια, ο διεθνής οικονομικός έλεγχος στάθηκε το μαντρόσκυλο του ξενικού κεφαλαίου και δεν μπορούσε παρά να χαντακώσει την οικονομία μας και τη γενικότερη εξέλιξη μας. Γιατί λοιπόν η κυρίαρχη τάξη του τόπου μας κόβεται να υπερασπίσει αυτή τη λάμια που μας ρουφάει το αίμα; Αυτό θα το εξηγήσουμε εύκολα αν θυμηθούμε από ποιους οργανώθηκε η συνωμοσία για την επιβολή του.
Πιο εύκολά μας το εξηγεί ο παρακάτω πίνακας που δείχνει το πώς είναι μοιρασμένοι σε διάφορες χώρες οι τίτλοι του εξωτερικού μας χρέους που εξυπηρετεί ο ΔΟΕ.
| Χώρα | Αναλογία χρέους |
| Αγγλία | 41,21% |
| Γαλλία | 7,78% |
| ΗΠΑ | 12,02% |
| Αίγυπτος | 0,06% |
| Ελλάδα | 38,93% |
| Σύνολο | 100,00% |
Στο ποσοστό αυτό πρέπει να προσθέσουμε και το 0,06% της Αιγύπτου, γιατί και αυτών οι κάτοχοι είναι ομογενείς. Αν τώρα βάλεις και τα εσωτερικά δάνεια που εξυπηρετεί ο Διεθνής Έλεγχος, τότε το ποσοστό γίνεται πολύ μεγαλύτερο. Και έτσι καταντάει ο ΔΟΕ να είναι μισός των ξένων τοκογλύφων και μισός δικός μας! Φτάνει μόνο αυτός ο άνομος συνεταιρισμός σε βάρος του λαού μας για να καταδικάσει κανείς, οριστικά και τελεσίδικα την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας.
Σ’ αυτό βρίσκεται άλλωστε και το μυστικό γιατί δεν βρέθηκε ούτε ένας πολιτικός απ’ αυτούς που ανακατώθηκαν στην πολιτική ζωή της χώρας μας, που να βγει ανοιχτά και να καταγγείλει τον πραγματικό ρόλο του ΔΟΕ.
Μια κι έπαιρνε κι η τάξη τους το μερτικό της από το ξεζούμισμα του λαού και της χώρας, συνήθισαν και αυτοί, όπως το σκυλί συνηθίζει το μαστίγιο, στον έλεγχο του αφέντη του. Πόσο βολική έρχεται στους Έλληνες αστοτσιφλικάδες η εταιρεία διαχείρισης των υπεγγύων προσόδων του Χάμπρο10, που τη χρησιμοποιεί ο ΔΟΕ σαν βάση του, αποδείχνεται πως από το ότι το 1925, όταν έληξε γη εικοσιπεντάχρονη διάρκεια της, όπως όριζε η σύμβαση του 1898, ο Πάγκαλος με τον Κοφινά ανανέωσαν τη σύμβαση για άλλα δέκα χρόνια και το ίδιο έγινε και το 1935. Η καινούργια όμως Ελλάδα, δεν είναι η Ελλάδα του 1935 και πολύ περισσότερο του 1898. Ο ελληνικός λαός που πάλεψε στο βουνό, δεν έχει καμία διάθεσξ να ανεχτεί μπροστά στα μάτια του να προσβάλλονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας από τους κάθε λογής ελέγχους κλπ.
Νίκος Μπελογιάννης Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα Κεφάλαιο 4: ΕΘΝΟΤΡΑΠΕΖΑ – ΜΟΝΑΡΧΙΑ και ΔΟΕ (εκδόσεις ΑΓΡΑ 2010)
- Με σύγχρονους όρους: Η Τρόικα και τα αφεντικά της.
- Ποιος δεν έχει ακούσει τα παπαγαλάκια και τα αφεντικά τους να μας μιλάνε για το πώς μας έσωσαν από τη χρεοκοπία;
- Θ. Πάγκαλος: Το μνημόνιο είναι ευτυχία για τον τόπο, είναι ευλογία για τον τόπο
- Σήμερα, πλην του αποδεδειγμένα γκάου Άδωνι, στο ίδιο πνεύμα εντάσσεται και η Παγκάλεια αιτιολόγηση μέσω του «Μαζί τα φάγαμε»
- Απλό συμπέρασμα που καταπνίγεται από τα ΚΜΜΕ (καθεστωτικά ΜΜΕ)
- Τα πραγματικά αίτια, όπως τα αντελήφθη ο Ξ. Ζολώτας, είναι αίτια και για τα σημερινά δεινά (μαζί με τη διόγκωση και συσσώρευση κερδών από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο
- Δεν βγήκε δηλαδή η χώρα από την τότε κρίση (όπως και σήμερα)
- Η μόνη αλήθεια και το αληθινό επιδιωκόμενο των τοκογλύφων. Κέρδη πάνω στην ισοπέδωση της χώρας. Καπιταλισμό της καταστροφής τον λένε σήμερα.
- Και τα υπόλοιπα της υπανάπτυξης μας, παραμένουν κουραφέξαλα.
- Ο μεγαλοτοκογλύφος που έπαιξε με την ελληνική χρεοκοπία. Σήμερα θα τον λέγαμε «επενδυτή» ή «δανειστή» και άλλα πιο εύηχα
Από: http://jungle-report.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου