Ο ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ο Σύρος
Ασκητής με πολλή απλότητα, εγκράτεια και ενθουσιώδη πίστη. Προικισμένος με πλουσιότατη και φλογερώτατη φαντασία, εξασκούσε μεγάλη επιρροή στους συμπολίτες του. ο Έφραίμ γεννήθηκε στις αρχές του 4ου αιώνα, στη Νίσιβη της Συρίας. Διδάσκαλο ευτύχησε να έχει τον επίσκοπο Ιάκωβο, άνδρα μεγάλης θεολογικής παιδείας, πού τον χειροτόνησε διάκονο. Αλλ΄ αυτός παραδίδεται ολοκληρωτικά στις μελέτες του και δε θέλησε να προβιβασθεϊ σε ανώτερο αξίωμα. Διότι θεωρεί σπουδαιότερο αυτό πού είπε ο Απόστολος Παύλος: «Πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη, ίνα άρτιος ή ο του Θεού άνθρωπος, προς πάν έργον αγαθόν έξηρτισμένος»1. Δηλαδή, όλη ή Γραφή έχει εμπνευσθεί από το Θεό. Γι” αυτό είναι ωφέλιμη να διδάσκει την αλήθεια, να ελέγχει τις πλάνες, να διορθώνει αυτούς πού άμαρτάνουν, να παιδαγωγεΐ στην αρετή, και έτσι ο άνθρωπος του Θεοϋ να είναι τέλειος, καταρτισμένος σε κάθε έργο αγαθό. Ετσι, μ” αυτό τον τρόπο ο Έφραίμ απέκτησε ξεχωριστή θέση στην εκκλησιαστική κίνηση του έθνους του. Ηταν ο περίφημος ρήτορας, ο βαθύς και φλογερός συγγραφέας. Ονομάστηκε προφήτης των Σύρων, στύλος της Ορθοδοξίας, στόμα και κιθάρα του Άγιου Πνεύματος. ο Έφραίμ πέθανε το 379 (κατ΄ άλλους το 373 στην Έδεσσα της Συρίας) αφού άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. 1. Β” πρόςΤιμόθεον, γ” 16-17.
Ασκητής με πολλή απλότητα, εγκράτεια και ενθουσιώδη πίστη. Προικισμένος με πλουσιότατη και φλογερώτατη φαντασία, εξασκούσε μεγάλη επιρροή στους συμπολίτες του. ο Έφραίμ γεννήθηκε στις αρχές του 4ου αιώνα, στη Νίσιβη της Συρίας. Διδάσκαλο ευτύχησε να έχει τον επίσκοπο Ιάκωβο, άνδρα μεγάλης θεολογικής παιδείας, πού τον χειροτόνησε διάκονο. Αλλ΄ αυτός παραδίδεται ολοκληρωτικά στις μελέτες του και δε θέλησε να προβιβασθεϊ σε ανώτερο αξίωμα. Διότι θεωρεί σπουδαιότερο αυτό πού είπε ο Απόστολος Παύλος: «Πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη, ίνα άρτιος ή ο του Θεού άνθρωπος, προς πάν έργον αγαθόν έξηρτισμένος»1. Δηλαδή, όλη ή Γραφή έχει εμπνευσθεί από το Θεό. Γι” αυτό είναι ωφέλιμη να διδάσκει την αλήθεια, να ελέγχει τις πλάνες, να διορθώνει αυτούς πού άμαρτάνουν, να παιδαγωγεΐ στην αρετή, και έτσι ο άνθρωπος του Θεοϋ να είναι τέλειος, καταρτισμένος σε κάθε έργο αγαθό. Ετσι, μ” αυτό τον τρόπο ο Έφραίμ απέκτησε ξεχωριστή θέση στην εκκλησιαστική κίνηση του έθνους του. Ηταν ο περίφημος ρήτορας, ο βαθύς και φλογερός συγγραφέας. Ονομάστηκε προφήτης των Σύρων, στύλος της Ορθοδοξίας, στόμα και κιθάρα του Άγιου Πνεύματος. ο Έφραίμ πέθανε το 379 (κατ΄ άλλους το 373 στην Έδεσσα της Συρίας) αφού άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. 1. Β” πρόςΤιμόθεον, γ” 16-17.
Απολυτίκιο. Ήχος γ”. Θείας πίστεως
Ρεϊθρον άϋλον, εν τη ψυχή σου, τον ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατήρ άναδέδειξαι · όθεν ημάς προς ηθών τελειότητα, τοίς ίεροίς σου ρυθμίζεις διδάγμασιν. Έφραίμ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν Ικέτευε, δωρήσασθαι ήμίν το μέγα έλεος.
Ρεϊθρον άϋλον, εν τη ψυχή σου, τον ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατήρ άναδέδειξαι · όθεν ημάς προς ηθών τελειότητα, τοίς ίεροίς σου ρυθμίζεις διδάγμασιν. Έφραίμ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν Ικέτευε, δωρήσασθαι ήμίν το μέγα έλεος.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚ, ο Σύρος.
Επίσκοπος Νινευί (+ 6ος αϊ.)
Επίσκοπος Νινευί (+ 6ος αϊ.)
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΛΛΑΔΙΟΣ
Μέγας ασκητής ο Παλλάδιος, έκτισε ένα μικρό κελί σ” ένα βουνό πού ονομαζόταν Ίμμαι (ή “Ήμμη). Εκεί, με πολλή αγρυπνία, νηστεία και συνεχή προσευχή, αξιώθηκε από τον Θεό να θαυματουργεί. Κάποτε μάλιστα, βρέθηκε μπροστά στην πόρτα του κάποιος έμπορος σφαγμένος, πού τον είχε σφάξει και ληστέψει κάποιος ληστής. Τότε όλοι καταδίκασαν τον Παλλάδιο, σαν φονιά του εμπόρου. ο Παλλάδιος, όμως, προσευχήθηκε και άνέστησε τον έμπορο πού αμέσως έδειξε τον αληθινό φονιά, πού ήταν μάλιστα ανάμεσα σ” αυτούς πού κατηγορούσαν τον Παλλάδιο. Το θαύμα αυτό έκανε ν” αποκτήσει ο Παλλάδιος φήμη αγίου ανδρός σ” όλα τα περίχωρα. Έτσι λοιπόν, θεοσεβώς, αφού έζησε ο Παλλάδιος, ειρηνικά τελείωσε την επίγεια ζωή του. (Κατά τον Παρισινό Κώδικα 259, καθώς και σε ορισμένους Λαυριωτικούς, ή μνήμη του φέρεται και κατά την 27η Νοεμβρίου).
Μέγας ασκητής ο Παλλάδιος, έκτισε ένα μικρό κελί σ” ένα βουνό πού ονομαζόταν Ίμμαι (ή “Ήμμη). Εκεί, με πολλή αγρυπνία, νηστεία και συνεχή προσευχή, αξιώθηκε από τον Θεό να θαυματουργεί. Κάποτε μάλιστα, βρέθηκε μπροστά στην πόρτα του κάποιος έμπορος σφαγμένος, πού τον είχε σφάξει και ληστέψει κάποιος ληστής. Τότε όλοι καταδίκασαν τον Παλλάδιο, σαν φονιά του εμπόρου. ο Παλλάδιος, όμως, προσευχήθηκε και άνέστησε τον έμπορο πού αμέσως έδειξε τον αληθινό φονιά, πού ήταν μάλιστα ανάμεσα σ” αυτούς πού κατηγορούσαν τον Παλλάδιο. Το θαύμα αυτό έκανε ν” αποκτήσει ο Παλλάδιος φήμη αγίου ανδρός σ” όλα τα περίχωρα. Έτσι λοιπόν, θεοσεβώς, αφού έζησε ο Παλλάδιος, ειρηνικά τελείωσε την επίγεια ζωή του. (Κατά τον Παρισινό Κώδικα 259, καθώς και σε ορισμένους Λαυριωτικούς, ή μνήμη του φέρεται και κατά την 27η Νοεμβρίου).
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ο Ασκητής
Ό όσιος Ιάκωβος εγκατέλειψε τον κόσμο και παρέμεινε για 20 χρόνια κλεισμένος μέσα σε μια σπηλιά κοντά στην κωμόπολη Πορφυριανή, αυστηρά ασκούμενος. Στό διάστημα αυτό, προσήλθε στον όσιο μια πόρνη και τον βίαζε να αμαρτήσει μαζί της. ο όσιος με διακριτικό τρόπο της υπενθύμισε τη μέλλουσα κρίση και έτσι κατόρθωσε να την επαναφέρει στο δρόμο της θεογνωσίας. Κάποτε όμως θεράπευσε από το δαιμόνιο μια νεαρή κόρη και ο πατέρας της την άφησε κοντά του για να μη επανέλθει ή αρρώστια. Τότε ο ασκητής ηττήθηκε. Διέφθειρε τη νεαρή κόρη και κατόπιν τη σκότωσε με τον αδελφό της. Τα πτώματα τους τα έριξε στο ποτάμι. Ή συνείδηση του όμως τον ταρακούνησε και συναισθάνθηκε το άνοσιούργημά του. Τότε κλείστηκε μέσα σ” έναν τάφο, οπού έκλαιγε και προσευχόταν νυχθημερόν και έχυνε δάκρυα μετανοίας. ο Θεός για να δείξει στον Ιάκωβο ότι τον συγχώρεσε για την πραγματική του μετάνοια, φάνηκε στο όνειρο του επισκόπου της περιοχής και του είπε να πάει να παρακαλέσει τον Ιάκωβο να προσευχηθεί για να βρέξει, διότι ο τόπος είχε μεγάλη ανομβρία. Πράγμα πού έγινε. Αυτό ενθάρρυνε τον Ιάκωβο και εντονότερα ασκούμενος απεβίωσε ειρηνικά.
Ό όσιος Ιάκωβος εγκατέλειψε τον κόσμο και παρέμεινε για 20 χρόνια κλεισμένος μέσα σε μια σπηλιά κοντά στην κωμόπολη Πορφυριανή, αυστηρά ασκούμενος. Στό διάστημα αυτό, προσήλθε στον όσιο μια πόρνη και τον βίαζε να αμαρτήσει μαζί της. ο όσιος με διακριτικό τρόπο της υπενθύμισε τη μέλλουσα κρίση και έτσι κατόρθωσε να την επαναφέρει στο δρόμο της θεογνωσίας. Κάποτε όμως θεράπευσε από το δαιμόνιο μια νεαρή κόρη και ο πατέρας της την άφησε κοντά του για να μη επανέλθει ή αρρώστια. Τότε ο ασκητής ηττήθηκε. Διέφθειρε τη νεαρή κόρη και κατόπιν τη σκότωσε με τον αδελφό της. Τα πτώματα τους τα έριξε στο ποτάμι. Ή συνείδηση του όμως τον ταρακούνησε και συναισθάνθηκε το άνοσιούργημά του. Τότε κλείστηκε μέσα σ” έναν τάφο, οπού έκλαιγε και προσευχόταν νυχθημερόν και έχυνε δάκρυα μετανοίας. ο Θεός για να δείξει στον Ιάκωβο ότι τον συγχώρεσε για την πραγματική του μετάνοια, φάνηκε στο όνειρο του επισκόπου της περιοχής και του είπε να πάει να παρακαλέσει τον Ιάκωβο να προσευχηθεί για να βρέξει, διότι ο τόπος είχε μεγάλη ανομβρία. Πράγμα πού έγινε. Αυτό ενθάρρυνε τον Ιάκωβο και εντονότερα ασκούμενος απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ο Πάριος
Επιφανής θεολόγος και μέγας διδάσκαλος του Γένους, από τους πολυγραφότερους και σπουδαιότερους συγγραφείς της εποχής του. Γεννήθηκε στο Κώστο της Πάρου το 1721/2 και πέθανε στα Ρευστά Χίου το 1813. Την πρώτη παιδεία έλαβε στη γενέτειρα του και συνέχισε στη Σμύρνη κοντά στον Ιερόθεο Δενδρινό και τον ιατροφιλόσοφο Χριστόδουλο. Το 1752 αναχώρησε για το Άγιο «Ορος και γράφτηκε στην περιώνυμη Άθωνιάδα Σχολή, πού διηύθυνε ο Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης και αργότερα ο Ευγένιος Βούλγαρης. Μαθήματα άκουσε άργότερα στην Κέρκυρα και από τον Νικηφόρο Θεοτόκη. Μέ παράκληση του Παν. Παλαμά ήρθε στο Μεσολόγγι αλλά μετακλήθηκε στη Θεσσαλονίκη για να διδάξει (1767-1770). Από την Άθωνιάδα Σχολή, όπου κλήθηκε για να διδάξει, αναγκάστηκε να αποχωρήσει εξαιτίας της αναμίξεως του στις έριδες των Κολλυβάδων. Έφτασε στη Θεσσαλονίκη και ανέλαβε τη διεύθυνση της έκεϊ Σχολής μέχρι το 1786. Επιθυμώντας να επιστρέψει στην Πάρο, αναχώρησε στα τέλη του 1786 από τη Θεσσαλονίκη, αλλά τελικά βρέθηκε στη Χίο. Διευθυντής της Σχολης της Χίου κατόρθωσε να τη διευρύνει και να την οδηγήσει σε μεγάλη ακμή (1788-1811). Σε ηλικία 90 περίπου χρόνων αποσύρθηκε στο μονίδριο του Αγ. Γεωργίου Ρευστών, Οπου πέθανε στις 24 Ιουνίου 1813.
Ό Αθανάσιος ανήκει στη μεγάλη χορεία των διδασκάλων του Γένους πού με όλη τους τη δύναμη εργάστηκαν ακαταπόνητα για τη μόρφωση του. Πρέπει όμως να σημειωθεί εδώ ότι ο Πάριος διδάσκαλος ήταν πολέμιος των νέων ιδεών του Διαφωτισμού και της Γαλλικής επαναστάσεως, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε να ξεσηκώσει τη σφροδρότατη διαμαρτυρία του Κοραή.
Το συγγραφικό έργο του Αθανασίου καλύπτει ευρύτατο χώρο της θεολογικής και της θύραθεν επιστήμης. Τα έργα του, έκδομένα και ανέκδοτα, θα μπορούσαν να καταταγούν στις παρακάτω γενικές κατηγορίες: Απολογητικά, Ίστορικοδογματικά, Λειτουργικά, Ύμνολογικά, Φιλοσοφικά, Παιδαγωγικά, Ποιητικά, Βιογραφίες, Όμιλίες, λόγοι, Επιστολές κ.ά. Από τα πιο σπουδαία είναι τα παρακάτω: ΆντΊπαπας (1785)· εξυμνεί το έργο του Μάρκου Ευγενικού και κατακρίνει τις καινοτομίες των Λατίνων, Χριστιανική απολογία (1798) καταπολεμά τις αρχές της Γαλλικής επαναστάσεως και γράφτηκε με αξίωση του Γρηγοριου Ε”. Μεταφράστηκε στη Ρουμανική. Άλεξικακον φάρμακον ήτοι πνευματικόν έγχειρίδιον γράφτηκε εναντίον των ιδεών του Βολταίρου, Πατρική διδασκαλία (1798)” εκδόθηκε από τον «Ανθιμο Ιεροσολύμων. Προκάλεσε τη σφοδρότατη διαμαρτυρία του Κοραή, πού απάντησε με το έργο Αδελφική διδασκαλία (1798), «Άντιφώνησις προς τον παράλογον ζήλον των από Ευρώπης ερχομένων φιλοσόφων, δεικνύουσα ότι μάταιος και ανόητος είναι ο ταλανισμός οπού κάμνουσι του Γένους μας και ή διδάσκουσα οποία είναι ή Οντως και αληθινή φιλοσοφία…», πού εκδόθηκε το 1802 με το ψευδώνυμο Ναθαναήλ Νεοκαισαρεύς. Άλλα έργα του Αθανασίου είναι: Επιτομή γραμματικής του κυρού Νεοφύτου εκείνου (1787), Ρητορική πραγματεία, Στοιχεία μεταφυσικής.
Επιφανής θεολόγος και μέγας διδάσκαλος του Γένους, από τους πολυγραφότερους και σπουδαιότερους συγγραφείς της εποχής του. Γεννήθηκε στο Κώστο της Πάρου το 1721/2 και πέθανε στα Ρευστά Χίου το 1813. Την πρώτη παιδεία έλαβε στη γενέτειρα του και συνέχισε στη Σμύρνη κοντά στον Ιερόθεο Δενδρινό και τον ιατροφιλόσοφο Χριστόδουλο. Το 1752 αναχώρησε για το Άγιο «Ορος και γράφτηκε στην περιώνυμη Άθωνιάδα Σχολή, πού διηύθυνε ο Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης και αργότερα ο Ευγένιος Βούλγαρης. Μαθήματα άκουσε άργότερα στην Κέρκυρα και από τον Νικηφόρο Θεοτόκη. Μέ παράκληση του Παν. Παλαμά ήρθε στο Μεσολόγγι αλλά μετακλήθηκε στη Θεσσαλονίκη για να διδάξει (1767-1770). Από την Άθωνιάδα Σχολή, όπου κλήθηκε για να διδάξει, αναγκάστηκε να αποχωρήσει εξαιτίας της αναμίξεως του στις έριδες των Κολλυβάδων. Έφτασε στη Θεσσαλονίκη και ανέλαβε τη διεύθυνση της έκεϊ Σχολής μέχρι το 1786. Επιθυμώντας να επιστρέψει στην Πάρο, αναχώρησε στα τέλη του 1786 από τη Θεσσαλονίκη, αλλά τελικά βρέθηκε στη Χίο. Διευθυντής της Σχολης της Χίου κατόρθωσε να τη διευρύνει και να την οδηγήσει σε μεγάλη ακμή (1788-1811). Σε ηλικία 90 περίπου χρόνων αποσύρθηκε στο μονίδριο του Αγ. Γεωργίου Ρευστών, Οπου πέθανε στις 24 Ιουνίου 1813.
Ό Αθανάσιος ανήκει στη μεγάλη χορεία των διδασκάλων του Γένους πού με όλη τους τη δύναμη εργάστηκαν ακαταπόνητα για τη μόρφωση του. Πρέπει όμως να σημειωθεί εδώ ότι ο Πάριος διδάσκαλος ήταν πολέμιος των νέων ιδεών του Διαφωτισμού και της Γαλλικής επαναστάσεως, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε να ξεσηκώσει τη σφροδρότατη διαμαρτυρία του Κοραή.
Το συγγραφικό έργο του Αθανασίου καλύπτει ευρύτατο χώρο της θεολογικής και της θύραθεν επιστήμης. Τα έργα του, έκδομένα και ανέκδοτα, θα μπορούσαν να καταταγούν στις παρακάτω γενικές κατηγορίες: Απολογητικά, Ίστορικοδογματικά, Λειτουργικά, Ύμνολογικά, Φιλοσοφικά, Παιδαγωγικά, Ποιητικά, Βιογραφίες, Όμιλίες, λόγοι, Επιστολές κ.ά. Από τα πιο σπουδαία είναι τα παρακάτω: ΆντΊπαπας (1785)· εξυμνεί το έργο του Μάρκου Ευγενικού και κατακρίνει τις καινοτομίες των Λατίνων, Χριστιανική απολογία (1798) καταπολεμά τις αρχές της Γαλλικής επαναστάσεως και γράφτηκε με αξίωση του Γρηγοριου Ε”. Μεταφράστηκε στη Ρουμανική. Άλεξικακον φάρμακον ήτοι πνευματικόν έγχειρίδιον γράφτηκε εναντίον των ιδεών του Βολταίρου, Πατρική διδασκαλία (1798)” εκδόθηκε από τον «Ανθιμο Ιεροσολύμων. Προκάλεσε τη σφοδρότατη διαμαρτυρία του Κοραή, πού απάντησε με το έργο Αδελφική διδασκαλία (1798), «Άντιφώνησις προς τον παράλογον ζήλον των από Ευρώπης ερχομένων φιλοσόφων, δεικνύουσα ότι μάταιος και ανόητος είναι ο ταλανισμός οπού κάμνουσι του Γένους μας και ή διδάσκουσα οποία είναι ή Οντως και αληθινή φιλοσοφία…», πού εκδόθηκε το 1802 με το ψευδώνυμο Ναθαναήλ Νεοκαισαρεύς. Άλλα έργα του Αθανασίου είναι: Επιτομή γραμματικής του κυρού Νεοφύτου εκείνου (1787), Ρητορική πραγματεία, Στοιχεία μεταφυσικής.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΜΗΤΕΡΑ και ΘΥΓΑΤΕΡΑ
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Η ΑΓΙΑ ΧΑΡΙΣ
Μαρτύρησε αφού της έκοψαν τα πόδια.
Μαρτύρησε αφού της έκοψαν τα πόδια.
ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΗΜΙΤΩΝ
Ή μνήμη τους σύμφωνα με το Ίεροσολυμιτικό Κανονάριο
σελ. 32.
Ή μνήμη τους σύμφωνα με το Ίεροσολυμιτικό Κανονάριο
σελ. 32.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ο Ίβηροσκητιώτης
(Βλ. βιογραφία του την 1η Νοεμβρίου)
(Βλ. βιογραφία του την 1η Νοεμβρίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου