Στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ βάζουν μόνες τους τα χέρια τους και βγάζουν τα μάτια τους, καθώς μετατρέπουν μια περιφερειακή διαμάχη για «σφαίρες επιρροής» σε μια παγκόσμια. Εκτός αν το τρένο διαφυγής εκτροχιαστεί γρήγορα, ο κόσμος αντιμετωπίζει μια αντιπαράθεση του 21ου αιώνα, μεταξύ ανατολής και δύσης. «Τιμωρώντας» τη Ρωσία για αντίσταση στις Δυτικές απόπειρες να «αρπάξει» την Ουκρανία, θέτουν τις βάσεις για μια πολύ πιο σοβαρή κλιμάκωση.
Μια διαμάχη που ξεκίνησε όταν ο Πρόεδρος Πούτιν εμπόδισε τις ελπίδες που είχαν στην Ουάσιγκτον να κάνει πόλεμο με τη Συρία, έχει τώρα τη δυνατότητα να αναμορφώσει ολόκληρο τον κόσμο. Όλοι ξέρετε την ιστορία μέχρι τώρα, οι φατρίες των νεοσυντηρητικών στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ πήραν εκδίκηση εναντίον των πεισματικών θεωρούμενων του Πούτιν για την ραγδαία αύξηση των εντάσεων στην Ουκρανία, που οδήγησε σε βίαιη επανάσταση και εμφύλιο πόλεμο. Οι ανθρωποι της Κριμαίας ψήφισαν για να επανασυνδεθούν με τη Ρωσία και η Ουάσιγκτον, σε συνεργασία με την ΕΕ, επέβαλε κυρώσεις στη Μόσχα.
Μόνο που δεν ήταν το είδος των κυρώσεων για να βλάψουν την ικανότητα της Ρωσίας να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Αντ “αυτού, είχαν σαφώς έμφαση στην αλλαγή καθεστώτος με στόχευση κοντά στους υποστηρικτές του Ρώσου Προέδρου. Ως συνέχεια, οι κοντόφθαλμες κυρώσεις οδήγησαν σε πρωτοφανή ποσοστά αποδοχής του Πούτιν από τον ρωσικό λαό, ο οποίος συσπειρώθηκε γύρω από τον ηγέτη του. Στα μάτια τους, μια επίθεση κατά του προέδρου τους, ήταν μια επίθεση κατά του έθνους. Αυτό που στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν κατάλαβαν, είναι ότι οι Ρώσοι, με υψηλά επίπεδα εκπαίδευσης, είναι πολύ έξυπνοι για να ξεγελαστούν από την τακτική της παιδικής χαράς.
Από τότε, οι διμερείς σχέσεις μεταξύ Λευκού Οίκου και Κρεμλίνου έχουν φθάσει στο χαμηλότερο σημείο τους από την ίδρυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας το 1991. Αυτό συνέβη μόλις 4 χρόνια αφότου ο Πούτιν τάχθηκε υπέρ μιας συμφωνίας ελευθέρου εμπορίου μεταξύ της ΕΕ και της Ρωσίας. «Μια αρμονικής οικονομικής κοινότητας που εκτείνεται από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ», όπως έγραψε στο γερμανικό Süddeutsche Zeitung εκείνη την εποχή.
Σε 48 μήνες έχουμε περάσει από μια προοπτική γιγαντιαίας δυτικής συμμαχίας, με τη Ρωσία στο κέντρο της, σε μια κατάσταση όπου η Ρωσία είναι έτοιμη ενδεχομένως να συμμετάσχει σε μια συμμαχία υπό Ανατολική ηγεσία, με όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, από την Κίνα. Ξέρουμε ότι οι νεοσυντηρητικοί δεν είναι και οι πιο έξυπνοι που υπάρχουν, αλλά είναι πραγματικά τόσο ηλίθιοι;
Αν δεν ήξερες τις προσωπικότητες που εμπλέκονται και κλήθηκαν να προτείνουν την προφανή ευθυγράμμιση του κόσμου, θα έλεγες πιθανότατα ότι η θέση της Ρωσίας ήταν στο ευρωπαϊκό στρατόπεδο. Μοιράζεται την χριστιανική πίστη με την υπόλοιπη ήπειρο και ήταν πάντα τουλάχιστον μια «ελαφρά» ευρωπαϊκή δύναμη – περίπου όπως το Ηνωμένο Βασίλειο.
Στην πραγματικότητα, η Ρωσία έχει ελάχιστα κοινά με την ασιατική κουλτούρα, πέρα από τη γεωγραφία. Ακόμη και στο μακρινό Βλαδιβοστόκ στην Άπω Ανατολή (που είναι στην αθέατη πλευρά της Κίνας), ένας Ιταλός είναι πολύ πιο πιθανό να ενσωματωθεί σε σχέση με έναν Μαλαίσιο. Αυτό δεν έχει σχέση με την εμφάνιση – υπάρχουν πολλοί εθνοτικοί ανατολικο-Ασιάτες στην περιοχή, οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους Ρώσους και δυνάμει, Ευρωπαίους. Πράγματι, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι ανατολικά των Ουραλίων που πραγματικά ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους σε ό,τι θεωρείται γενικά Ευρώπη, αλλά περιγράφουν τους εαυτούς τους ως Ευρωπαίους. Είναι μια κατάσταση του μυαλού, αλλά, και πάλι, η Ευρώπη ήταν τόσο μια ιδέα όσο και ένα μέρος.
Για χρόνια οι σχολιαστές έκαναν εικασίες: «Φανταστείτε τους πόρους της Ρωσίας και τη στρατιωτική δύναμη με την τεχνολογία της Δυτικής Ευρώπης και της δημοσιονομικής ανάπτυξης». Θα ήταν, φυσικά, ο πιο ισχυρός οικονομικός και πολεμικός συνασπισμός στον κόσμο. Όχι μόνο αυτό, αλλά μια τέτοια προσέγγιση είναι απολύτως λογική και έχει ξεκινήσει από το 1991.
Ωστόσο, αυτός είναι ο χειρότερος εφιάλτης της Ουάσιγκτον. Μια συμμαχία ΕΕ-Ρωσίας και μια μερική ένωση θα διαβρώσει την επιρροή της Αμερικής στην Ευρώπη. Ως εκ τούτου, για να τη χτυπήσει στο κεφάλι, όταν ακριβώς φάνηκε η Γερμανία να συμφωνεί με τη συμμαχία αυτή, οι ΗΠΑ κατάφεραν να βάλουν μια τεράστια σφήνα ανάμεσα στη Μόσχα και τους φυσικούς της συμμάχους στην Ευρώπη.
Πριν χτυπήσουν τους εαυτούς τους στην πλάτη, οι Αμερικανοί ίσως να πρέπει να σταματήσουν για ένα δευτερόλεπτο. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού, θα έχουν καταφέρει να στείλουν τη Ρωσία να περιπέσει στη ζεστή αγκαλιά της Κίνας.
Έτσι, βάζουν τα χέρια τους και βγάζουν τα μάτια τους. Αντί να επιτρέψουν ένα τρι-πολικό κόσμο, με τις ΗΠΑ στον έλεγχο της Αμερικής, την Κίνα στον έλεγχο της Ασίας και μια γιγαντιαία ευρασιατική συμμαχία ως ρυθμιστή- η Ουάσινγκτον έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν πολύ πιο επιθετικό διπολικό κόσμο. Στην μπλε γωνία, οι ΗΠΑ και μια ευνουχισμένη, χωρισμένη Ευρώπη που τραβιέται σε όλα τα είδη των κατευθύνσεων και στην κόκκινη γωνία, μια αναζωπύρωση της Κίνας και της Ρωσίας που, κατά πάσα πιθανότητα, θα προτιμούσαν να είναι σε διαφορετική γωνία ή και σε καμία.
Αυτός είναι ο τρόπος που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ επιθυμεί τον κόσμο – σε μια διαρκή κατάσταση χάους. Τώρα, αντί για μια ύφεση στις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας, έχουν καταφέρει να κατασκευάσουν έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο για τον 21ο αιώνα με την Ουκρανία, να είναι το νέο Βερολίνο.
Με τη Ρωσία αποξενωμένη από τη Δύση και την Κίνα πρόθυμη να αγοράσει όπλα τελευταίας τεχνολογίας, μια κοινή στρατιωτική συμφωνία φαίνεται να είναι το πιθανό αποτέλεσμα. Παράλληλα, το -προηγουμένως ζόμπι- ΝΑΤΟ, ξύπνησε σαν ένας συνταξιούχος που ανακάλυψε τη house μουσική και φαντάζεται έναν τελευταίο νεανικό χορό.
Εάν μια στρατιωτική συμμαχία Μόσχας-Πεκίνου δημιουργηθεί, ένας τέτοιος συνασπισμός θα κυριαρχούσε στην Ευρασία, με ναυτικές βάσεις σε όλη τη διαδρομή από τη Βαλτική, μέσω της Αρκτικής και του Ειρηνικού, στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Μια ένωση μεταξύ των προηγμένων όπλων της Ρωσίας και του τεράστιου πληθυσμό και βιομηχανικού δυναμικού της Κίνας θα αποδεικνυόταν τελικά ισάξιος του ΝΑΤΟ, δίνοντας έτσι στις ΗΠΑ μια δικαιολογία για να αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες. Εάν η Ευρώπη προσπάθησε να ακολουθήσει το παράδειγμά τους, πιθανότατα θα εμβάθυνε την οικονομική δυσπραγία της. Το βασικό σημείο είναι ότι η όλη ιδέα είναι μια απίστευτα άχρηστη σπάταλη των πεπερασμένων παγκόσμιων πόρων.
Η αντιπαράθεση μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης είναι ένα δώρο που συνεχώς δίνεται στην Κίνα. Ακριβώς όπως η αυτο-καταστροφή του ευρω-κεντρικού κόσμου πριν από έναν αιώνα επέτρεψε το χτίσιμο ενός νέου αμερικανο-κεντρικού συστήματος, η αποδυνάμωση των ΗΠΑ πιθανότατα θα οδηγήσει την Κίνα στο να γίνει ηγέτιδα δύναμη στον κόσμο.
Η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης να διεκδικήσει το μερίδιό της, εξατμίστηκε, χάρη σε μια στενοκέφαλη, υποταγμένη (στην Ουάσιγκτον) στρατηγική στο ανατολικό τμήμα της ηπείρου. Η ανικανότητα της Ευρώπης να διαχωρίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση από το αρχαϊκό ΝΑΤΟ υπήρξε η ανατροπή της.
Τέσσερα χρόνια μετά την πρόταση του Πούτιν για μια συμμαχία Ρωσίας-ΕΕ από «τη Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ», έχουμε αντ” αυτού, έναν νεογέννητο Ψυχρό Πόλεμο. Δεν είναι πολύ αργά για να σταματήσει, αλλά ο χρόνος είναι περιορισμένος.
Η επόμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ, αν είναι αρκετά ευλογημένη και δεν περιλαμβάνει νεοσυντηρητικούς, πρέπει να αποφασίσει ποιο είναι πιο σημαντικό: να ανταγωνίζεται τη Ρωσία στα ανατολικά σύνορα, χάνοντας την παγκόσμια ηγεμονία της στη διαδικασία, ή να βρει έναν τρόπο για την επίλυση της τριβής με τη Μόσχα, σταματώντας έτσι τη διαδικασία ένταξης της Κίνας στον ρόλο της παγκόσμιας υπερδύναμης;
Bryan MacDonald, RT
Μετάφραση-απόδοση: Hellasforce
Μετάφραση-απόδοση: Hellasforce
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου