Ο κ. Ρίχτερ ανάμεσα στην Ιστορία και τη Γερμανία!

Γράφει ο Αριστομένης Ι. Συγγελάκης
Μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης
των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα
και της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου
aristomenis.syngelakis@gmail.com

«Όταν η Μάχη τέλειωσε, ο στρατός είχε νικήσει. Μα οι γυναίκες των ηττημένων που είχαν χάσει παιδιά, αδέρφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο γιαλό, σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού, το τίμησαν: το έπλυναν
και το έθαψαν,όπως του έπρεπε. Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός. Ήταν ο άταφος αδελφός. Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους νεκρούς.».
Απόσπασμα από την επιστολή του Μανώλη Γλέζου στη γερμανική εφημερίδα Die Welt, 3.5.2013.

«Ποιος από εμάς μπορεί να φανταστεί την ντροπή που θα πέσει επάνω μας και επάνω στα παιδιά μας όταν θα βγουν στο φως τα τρομερά εγκλήματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία;».
Απόσπασμα από την πρώτη προκήρυξη της γερμανικής νεολαιίστικης αντιναζιστικής οργάνωσης «Λευκό Ρόδο», 

Ιούνιος 1942.

Με σεβασμό στην επιστημονική έρευνα, τον δημοκρατικό διάλογο και την αυτοτέλεια του Πανεπιστημίου Κρήτης, αλλά πάνω από όλα με αγάπη για την Ιστορία του τόπου μου, απέχθεια για τον
ναζισμό και τον φασισμό και διακαή πόθο για δικαίωση του ολοκαυτωθέντος από τους κατακτητές ελληνικού λαού, καταθέτω την άποψή μου σε σχέση με την αναγόρευση του Γερμανού Καθηγητή κ. Ρίχτερ, σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Μία βράβευση ενός αμφιλεγόμενου ιστορικού, που τελικά έγινε εν κρυπτώ και προκάλεσε δικαίως τις σεισμικές αντιδράσεις της κοινωνίας της Κρήτης και τις ισχυρές ενστάσεις καθηγητών του ίδιου του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης.

Η Μάχη της Κρήτης, η σπουδαιότερη, ίσως, στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και η μεγαλειώδης Αντίσταση του κρητικού και του ελληνικού λαού στο σύνολό του απέναντι στον φασισμό αξίζει κάθε τιμής κι αποτελεί παράδειγμα για τις νεότερες γενιές σε όλο τον κόσμο αυτοθυσίας για την ελευθερία! Χωρίς υποσημειώσεις και επιφυλάξεις. Πρώτα απ΄ όλα γιατί είναι το πρώτο παράδειγμα
πάνδημης αντίστασης ενός λαού απέναντι σε ένα κράτος/εισβολέα.

Ο ηρωικός λαός της Κρήτης, με τα όπλα των προγόνων του ή ακόμη και με γυμνά χέρια, αμύνθηκε με αυτοθυσία υπέρ της πατρίδας του. Υπερβαίνοντας την παντελή  έλλειψη
προπαρασκευής και θωράκισης της Κρήτης και μη υπακούοντας στις συστάσεις της ελληνικής και αγγλικής στρατιωτικής διοίκησης Κρήτης, που στις 11 Μαΐου 1941 καλούσε τους κατοίκους της Κρήτης να απομακρύνονται από τα σημεία της επίθεσης και να κλείνονται στα σπίτια τους, οργάνωσε μέσα σε χρόνο-ρεκόρ 600 μικρότερες και μεγαλύτερες ομάδες και αντιστάθηκε με ηρωισμό στους ναζί, προκαλώντας τους βαρύτατες απώλειες. Η νίκη δεν ήλθε αλλά ο Κρητικός λαός έγραψε Ιστορία. Ένας λαϊκός ξεσηκωμός, ένας πάνδημος συναγερμός χωρίς προηγούμενο!

Κάτι, που φαίνεται ότι το βαθύ γερμανικό κράτος, παρά τις ρητορικές διακηρύξεις, ακόμη δεν μας το έχει συγχωρήσει.

Όταν η Μάχη τέλειωσε, οι Κρήτες έδειξαν τη σπάνια λεβεντιά τους τιμώντας τους νεκρούς της Βέρμαχτ και περιθάλποντας τους τραυματίες, όπως πλήθος μαρτυριών και στοιχείων το αποδεικνύει.
Όμως, παρά τη γενναιοψυχία του, ο Κρητικός λαός πλήρωσε σκληρά την «αυθάδειά» του να αντισταθεί στον πανίσχυρο κι αήττητο έως τότε Άξονα: για πρώτη φορά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εφαρμόστηκε στην Κρήτη από τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα, από το Μάιο έως τον Ιούλιο του 1941, το αποτρόπαιο δόγμα της συλλογικής ευθύνης με τις πρώτες μαζικές σφαγές αμάχων, κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου.

Συνολικά, περίπου 2.000 Κρητικοί πολίτες δολοφονούνται εν ψυχρώ, αμέσως μετά τη Μάχη της Κρήτης, ενώ τα χωριά τους καταστρέφονται και οι περιουσίες τους λεηλατούνται. Για να «νομιμοποιηθούν» τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, οι απίστευτες ωμότητες των ναζιστικών γερμανικών στρατευμάτων, κατασκευάζεται, κατά την πάγια πρακτική του Γ’ Ράιχ, μια καθ’ ολοκληρίαν ψεύτικη εικόνα «αγριοτήτων» στις οποίες, δήθεν, επιδόθηκαν οι Κρητικοί. Όπως άλλωστε για να δικαιολογήσουν τα
Ολοκαυτώματα του Κομμένου, της Βιάννου, των Καλαβρύτων,
του Διστόμου, του Χορτιάτη και άλλων μαρτυρικών τόπων, που
διέπρατταν τα γερμανικά στρατεύματα μέχρι την τελευταία μέρα
της Κατοχής, τα χαλκεία του Γ΄ Ράιχ επιστράτευαν
προκατασκευασμένες, ψευδείς, αναφορές, που έριχναν την ευθύνη στους αντάρτες (ακόμα και στις περιπτώσεις που η απόφαση για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις είχε ληφθεί μήνες πριν δοθεί η όποια αφορμή…) ή μιλούσαν για «αναπότρεπτα γεγονότα στο πλαίσιο πολεμικών επιχειρήσεων»!

Η συνέχεια στη σελίδα 55 του διαδικτυακού περιοδικού του Geopolitics ακολουθώντας τον εξής σύνδεσμο:

http://iisca.eu/downloads/November-December-2014.pdf