Στις 24 Σεπτεμβρίου 1958 στα στενά της Ταϊβάν, ένα αεροσκάφος F-86 Sabre της αεροπορίας της Ταϊβάν (σύμφωνα με άλλες πηγές ήταν αμερικανικό αεροσκάφος F-I05) εκτόξευσε εναντίον ενός ή περισσότερων κινεζικών Mig 17 μερικούς πυραύλους ΑIΜ-9Β Sidewinder, κάποιος/οι από τους οποίους κατέπεσαν χωρίς να εκραγούν σε κινεζικό έδαφος. Οι Κινέζοι έστειλαν έναν πύραυλο στη Μόσχα, όπου μελετήθηκε από τα σχεδιαστικά γραφεία ΟΚΒ-134 (“Vympel”) και N11-2. Εκεί διαπιστώθηκε ότι το αμερικανικό βλήμα ήταν υψηλότερης τεχνολογίας από τα αντίστοιχα σοβιετικά της εποχής εκείνης. Ήταν απλό στην κατασκευή και εύκολο στη χρήση.
Το σύστημα υπέρυθρης καθοδήγησης του Sidewinder υποστηριζόταν από ελεύθερους γυροσκοπικούς μηχανισμούς με μικρότερες διαστάσεις, συγκριτικά με ανάλογο σύστημα των Σοβιετικών, ενώ το σύστημα ελέγχου της πτήσης ήταν ασύγκριτα καλύτερο. Σε σχετική δήλωση του ο Genadii Sokolovskii (αργότερα επικεφαλής του σχεδιαστικού γραφείου ΟΚΒ “Vympel”) είπε: “Ο πύραυλος Sidewinder ήταν για μας πραγματικά ένα πανεπιστήμιο. Ήταν ένα μάθημα κατασκευής πυραύλων, το οποίο πλούτισε τις γνώσεις των μηχανολόγων μας πάνω στις μεθόδους κατασκευής νέων πυραύλων”.
Το σύστημα υπέρυθρης καθοδήγησης του Sidewinder υποστηριζόταν από ελεύθερους γυροσκοπικούς μηχανισμούς με μικρότερες διαστάσεις, συγκριτικά με ανάλογο σύστημα των Σοβιετικών, ενώ το σύστημα ελέγχου της πτήσης ήταν ασύγκριτα καλύτερο. Σε σχετική δήλωση του ο Genadii Sokolovskii (αργότερα επικεφαλής του σχεδιαστικού γραφείου ΟΚΒ “Vympel”) είπε: “Ο πύραυλος Sidewinder ήταν για μας πραγματικά ένα πανεπιστήμιο. Ήταν ένα μάθημα κατασκευής πυραύλων, το οποίο πλούτισε τις γνώσεις των μηχανολόγων μας πάνω στις μεθόδους κατασκευής νέων πυραύλων”.
Το 1960 ο σοβιετικός πύραυλος “Sidewinder” με την κωδική ονομασία Κ-13(R-3 ή αλλιώς Object 310) ήταν έτοιμος. Ο πύραυλος αυτός προερχόταν από το σχεδιαστικό γραφείο ΟΚΒ-134. Για το σύστημα καθοδήγησης υπέρυθρων έγινε κρατικός διαγωνισμός μεταξύ των σχεδιαστικών γραφείων 1GS-59/ΝΙΙ-10 και TGS/CKB “Geofizika”. . Το σύστημα καθοδήγησης υπέρυθρων του βλήματος του έδινε δυνατότητα για βολή μόνο στο οπίσθιο ημισφαίριο του στόχου. Το 1961 μπήκε σε παραγωγή ο ΚΙ 3, ενώ το 1962 το ίδιο βλήμα με την ονομασία R-3S με υπέρυθρη κεφαλή καθοδήγησης τύπου TGS-13K όπλισε τα μαχητικά αεροσκάφη Mig-21F-13 και Mig-21PF. Σε σύγκριση με το βλήμα ΑΙΜ-9Β Sidewinder ο R-3S χρειαζόταν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα για τον “εγκλωβισμό” του στόχου (22 δευτερόλεπτα έναντι 11 δευτερολέπτων του ΑΙΜ-9Β). Η εμβέλεια του πυραύλου ήταν από ένα μέχρι οκτώ χλμ., και το ύψος εγκλωβισμού / προσβολής στόχου από 1.000 μ. μέχρι 20 χλμ.
Το 1961 εμφανίστηκε η έκδοση με χαρακτηριστικό R-3R μεγάλου ύψους με ημιενεργό ραντάρ, η οποία μπήκε σε παραγωγή το 1966 και όπλισε τα μαχητικά Mig-21MB και Mig-21bis. Ο πύραυλος μπορούσε να “εγκλωβίσει” στόχους σε ύψη μέχρι και 21 χλμ. Η εμβέλεια του ήταν από 300 μ. μέχρι 15 χλμ.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 το σχεδιαστικό γραφείο “Vympel” δρομολόγησε μια εξέλιξη του πυραύλου την Κ-13Μ (R-l 3M) με καινούργιο σύστημα καθοδήγησης. Το 1973 το βλήμα αξιολογήθηκε από την αεροπορία με καλά αποτελέσματα. Ο καινούργιος πύραυλος εφοδιάστηκε με βελτιωμένο αισθητήρα υπέρυθρης ακτινοβολίας και ενεργό ηλεκτρονικό πυροσωλήνα προσέγγισης αντί του παθητικού οπτικού και μεγαλύτερη πυροκεφαλή. Υπήρχε μία ακόμα έκδοση του πυραύλου R-13M1 με βελτιωμένα συστήματα ελέγχου (επανασχεδιασμένα πτερύγια που βελτίωσαν ακόμα πιο πολύ την ευελιξία και ισχυρότερο προωθητικό σύστημα). Το βλήμα R-13 χρησιμοποιήθηκε ευρέως στον πόλεμο του Βιετνάμ και από την αεροπορία της Αιγύπτου στον πόλεμο Γιομ Κιπούρ (1973). Όλες οι εκδόσεις του πυραύλου είχαν γνωρίσει μεγάλες εξαγωγικές επιτυχίες σε Βιετνάμ, Αίγυπτο, Συρία, Περού, Πολωνία, Ινδία, Ιράκ, Κίνα, Κούβα, Ρουμανία, Συρία, Λιβύη, Γιουγκοσλαβία, κ.ά. Κατασκευάστηκε με άδεια στην Κίνα (ως PL-2, PL-3/5), στη Ρουμανία (ως Α91) και στην Ινδία. Το 1980 τερματίστηκε οριστικά η παραγωγή του, ενώ οι εξαγωγές του βλήματος συνεχίζονταν μέχρι και το τέλος της δεκαετίας 80.
Κ-13
PL-2
PL-3
PL-5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου