Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν ήμουν στο δημοτικό, η δασκάλα μου έδινε τις ορθογραφίες των συμμαθητών μου και ένα κόκκινο στυλό, για να τις διορθώσω στη διάρκεια της πρώτης διδακτικής ώρας, όσο εκείνη θα παρέδιδε το μάθημα. Τότε, ήμουν αρκετά μικρή για να καταλάβω πόσο μεγάλη ευθύνη ήταν να παραδίδεις σε έναν ανορθόγραφο συμμαθητή σου, το Γ….., το τετράδιό του γεμάτο κοκκινίλες (ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μπλε στυλό ή μολύβι..)… κοκκινίλες και διορθώσεις από τη συμμαθήτρια που «ήξερε ορθογραφία»…!
Τα χρόνια πέρασαν και κάποια στιγμή, στη διάρκεια των σπουδών, συνειδητοποίησα ότι ο σπιρτόζος, ζωηρός και τετραπέρατος Γ….., με τον οποίο έκανα συνέχεια παρέα (διότι επιπλέον ήταν ψηλός, ξανθός και κούκλος), ήταν απλώς ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες.
Οι μαθησιακές δυσκολίες αποτελούν σύνηθες φαινόμενο και περιλαμβάνουν μία ευρεία γκάμα συμπτωμάτων. Οι πιο συνηθισμένες εξ αυτών είναι η δυσλεξία, η δυσορθογραφία, η διάσπαση της προσοχής και η υπερκινητικότητα και άλλες. Σε αντίθεση με την εσφαλμένη άποψη μίας μεγάλης μερίδας του κόσμου, τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες έχουν δείκτη νοημοσύνης μέσου όρου και υψηλότερο του μέσου όρου, διότι οι μαθησιακές δυσκολίες δε συσχετίζονται με το δείκτη ευφυΐας του παιδιού. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο θα αντιληφθεί και θα επεξεργαστεί μία πληροφορία ένα παιδί το οποίο έχει διαγνωσθεί με κάποια μαθησιακή δυσκολία, διαφέρει εν συγκρίσει με τα υπόλοιπα παιδιά και τους ενήλικες. Εάν πχ. ένα παιδί παρουσιάζει μαθησιακό πρόβλημα στην ανάγνωση, θα διαπιστώσει κανείς ότι ο ρυθμός ανάγνωσης είναι βραδύτερος ή ότι χρησιμοποιεί το δάχτυλό του, για να βλέπει σε ποιο σημείο είναι κτλ. Εάν πάσχει από Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα, δε θα δύναται να συγκεντρωθεί εύκολα, προκειμένου να ολοκληρώσει μία εργασία κτλ.
Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει αρκετά συμπτώματα ανάλογα με το είδος της μαθησιακής δυσκολίας του παιδιού, αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ αυτών των παιδιών από τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και το σχολικό περίγυρο, μια και ο τελευταίος περιλαμβάνει τον πρώτο στενό, κοινωνικό-φιλικό κύκλο κάθε παιδιού και συμβάλλει τα μέγιστα στη διαδικασία κοινωνικοποίησής του. Ο αναίτιος αποκλεισμός και η μη αποδοχή των οποίων γίνονται συχνά αποδέκτες τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, κυρίως από τους συνομηλίκους τους, αποτελούν τροχοπέδη στην εξελικτική τους πορεία. Ως εκ τούτου, μετά την επίτευξη του πρώτου στόχου, δηλαδή την έγκαιρη και ακριβή διάγνωση από ειδικό θεραπευτή (ο οποίος θα υποδείξει και μία εξατομικευμένη προσέγγιση), το παιδί το οποίο αντιμετωπίζει μαθησιακή δυσκολία χρειάζεται να είναι πάνω από όλα αποδεκτό και να μην περιθωριοποιείται. Εάν ένα παιδί διαγνωσθεί με κάποια μαθησιακή δυσκολία δε θα πρέπει πχ. να υποχρεώνεται να καθίσει στο τελευταίο θρανίο, αλλά αντιθέτως, είναι ωφελιμότερο να καθίσει κοντά σε μαθητές οι οποίοι θεωρούνται καλοί. Αντιστοίχως, είναι σκόπιμο να ενθαρρύνεται η συνεργασία με τους συμμαθητές του, να δέχεται επιβράβευση για κάθε προσπάθειά του, να ωθείται και σε εξωσχολικές δραστηριότητες (πχ. μουσική, αθλητισμός κτλ), να του δίνεται η ευκαιρία της πρωτοβουλίας και της ανάληψης υπευθυνοτήτων εντός και εκτός της σχολικής αίθουσας και, ΚΥΡΙΩΣ, ΝΑ ΜΗ ΦΟΡΤΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΜΗΛΙΚΩΝ… Βεβαίως, η επίτευξη όλων των παραπάνω μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο, όταν υπάρχει συνεργασία αλλά και καλή διάθεση γονέων-εκπαιδευτικών.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ, ας θυμόμαστε αυτό: Τα παιδιά τα οποία μεγαλώνουμε δεν προορίζονται να «στελεχώσουν μία Αρία φυλή» κατά το προβληματικό και αμφιλεγόμενο συχνά δοκούν της εκάστοτε κοινωνίας. Στα παιδιά τα οποία μεγαλώνουμε οφείλουμε να διδάσκουμε την αλληλεγγύη, την αποδοχή και, εν τέλει, την αγάπη προς τον εαυτό και τον άλλο. Τα παιδιά τα οποία μεγαλώνουμε είναι όλα «μικρά φυλλαράκια του ίδιου δέντρου» και, γι’ αυτό, δύνανται να κάνουν το ίδιο μακρινό ταξίδι… Εάν σε αυτά τα φυλλαράκια φυσήξουμε την πνοή μας, θα πετάξουν πέρα από τον ορίζοντα. Εάν, αντιθέτως, δημιουργήσουμε μία «σιδηρόφρακτη» και υποκριτικά προστατευτική αγκαλιά αναίτιας λύπησης και ενοχών θα τα φυλακίσουμε σε έναν «αυτομαρασμό»…
«Κείμενο, ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΒΑΡΔΟΥ»
Photo by Panagiotis Agaliotis
Από: Eirini Varvara Lagouvardou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου