Για πολλούς, δεν αποκλείεται να μην είναι γνωστό ότι η υπόθεση “ιστορία της ευρωπαϊκής ένωσης” και πιο συγκεκριμένα οι θεμελιακές ιδέες που οδήγησαν στην συγκρότησή της δεν είναι μια ιστορία καινούργια.Από παλιά οι κυρίαρχες τάξεις συνεταιρίζονταν και συμμαχούσαν με στόχο την επέκταση και το βάθεμα της εκμετάλλευσης των λαών.Και αυτή είναι η κόκκινη κλωστή που διαπερνάει αυτές της συμμαχίες.Συμμαχίες που δεν άμβλυναν τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους και που τελικά κατέληγαν σε λουτρά αίματος για τους λαούς.
Πολλοί αναφέρουν ότι η πρώτη ύλη μιας πολιτικής και οικονομικής ενότητας της Ευρώπης ήταν η ανάμνηση της δια τον όπλων ρωμαϊκής ενότητας που ωφελούσε την άρχουσα τάξη της Ρώμης.Που λεηλατούσε αισχρά τις κατακτημένες επαρχίες.Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ωστόσο είχε αρχίσει να παρακμάζει Απέραντα καλλιεργήσιμα εδάφη, τα ρωμαϊκά λατιφούντια, εγκαταλείφθηκαν αφού οι πόλεις είχαν αρχίσει να παρακμάζουν και είχαν πάψει να αποτελούν αγορές για τα αγροτικά προϊόντα.Σε αυτά τα εδάφη εισέβαλαν διάφορες φυλές οργανωμένες σε ισχυρές συνομοσπονδίες που εκδίωξαν τις Ρωμαϊκές Λεγεώνες και την Ρωμαϊκή αριστοκρατία και θεμελίωσαν τα δικά τους βασίλεια.Η καλλιεργήσιμη γη πέρασε στην κατοχή των βασιλιάδων που κομμάτια της παραχωρούσαν στις στρατιωτικές ηγεσίες και στους ευνοούμενους των αυλών τους.Έτσι διαμορφώθηκε μια καινούργια αριστοκρατία.Όμως η γη χρειαζόταν καλλιεργητές.Τότε αναπτύχθηκαν δεσμοί υποτέλειας ανάμεσα στους ανθρώπους.
Τα σπέρματα της φεουδαρχίας είχαν πέσει στις απέραντες εκτάσεις της παρηκμασμένης δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.Όμως η ανάμνηση του αμύθητου πλούτου που αποσπούσαν οι πατρίκιοι της Ρώμης από την φτωχολογιά και τους λαούς που είχαν υποτάξει, καταδίωκε τα όνειρα των νέων ηγεμόνων και της νέας αριστοκρατίας.Πολύ από αυτούς επιχείρησαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να ξαναζωντανέψουν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, να την βάλουν κάτω από την δική τους ηγεμονία και να την καταληστεύουν.Ένας από αυτούς τους ηγεμόνες, ο Καρλομάγνος ηγήθηκε σε μια σειρά κατακτητικούς πολέμους για να αποσπάσει καινούργια καλλιεργήσιμα εδάφη και να λεηλατήσει των πλούτο άλλων βασιλείων.Με αυτούς τους πολέμους δημιουργήθηκε ένα βασίλειο που με εξαίρεση την Βρετανία και την Ισπανία που κατέχονταν την εποχή εκείνη από τους Μουσουλμάνους αποτελούσε αυτό που σήμερα ονομάζεται δυτική Ευρώπη.Στους πολέμους που εξαπέλυσε ο Καρλομάγνος διακρίθηκε για μια σειρά ελιγμούς που απέφεραν συμμαχίες με άλλους ηγεμόνες.
Αυτές οι συμμαχίες σχεδόν πάντα κατέληγαν σε πόλεμο μεταξύ τους.Φυσικά ο πόλεμος και η αρπαγή αλλά και η καταπίεση στο εσωτερικό της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας όπως ονομάστηκε εκείνο το βασίλειο, χρειαζόταν και το κατάλληλο ιδεολογικό περίβλημα.Και αυτό δόθηκε πρόθυμα από την παπική εκκλησία που είχε στο μεταξύ δημιουργηθεί για λόγους που δεν είναι πάλι τις στιγμής να αναλύσουμε.Αυτό το περίβλημα ήταν η δημιουργία της αυτοκρατορίας του θεού στα όρια που καθόριζαν οι ληστές του Καρλομάγνου.Εξάλλου ο Καρλομάγνος είχε ορίσει τον εαυτό του προστάτη της αγίας έδρας.Αυτή η αυτοκρατορία τελικά ξέπεσε.Βρέθηκε στα πόδια άλλων αρπάγων όπως πριν απο χρόνια η ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε βρεθεί στα δικά της πόδια.
Είναι όμως το προπατορικό εγχείρημα μιας κυρίαρχης τάξης να επεκτείνει την κυριαρχία της.Να λεηλατήσει λαούς.Να αποκομίσει αμύθητα πλούτη.Ξέπεσε μέσα σε λουτρό αίματος από τους ανταγωνισμούς των ηγεμόνων της για την μοιρασιά του πλούτου που λήστευαν.Από τότε μια αντίφαση συνόδευσε την πολιτική των τάξεων που κυριαρχούσαν.Από την μία η σύναψη συμμαχιών για την εντατικότερη εκμετάλευση λαών και πλουτοπαραγωγικών πηγών.Από την άλλη οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί για την μοιρασιά αυτών των πηγών.Που οδηγούσαν πάντα σε αιματηρές πολεμικές συγκρούσεις.Νέες πολεμικές συγκρούσεις ανάμεσα σε βαρόνους, ευγενείς πρίγκιπες και αυτοκράτορες συγκλόνισαν την Ευρώπη στους αιώνες που ήρθαν.Στην πραγματικότητα ήταν βάρβαρες αναμετρήσεις ανάμεσα σε βάρβαρους ληστές με έπαθλο εδάφη και πλουτοπαραγωγικές πηγές.
Τότε έπεσαν και τα πρώτα σπέρματα των εθνικών κρατών που είχαν νέα γεωστρατηγικά συμφέροντα, πυροδοτώντας νέους ανταγωνισμούς και επομένως νέους, ακόμα πιο αιματηρούς πολέμους.Εκείνη η ταραγμένη εποχή όμως άφησε κάτι στην επόμενη.Ότι οι κυρίαρχες τάξεις είχαν θεόθεν μία ενιαία αποστολή.Το ιερό καθήκον της αποικιακής εξάπλωσης.Την υποδούλωση απολίτιστων ιθαγενών από τους πολιτισμένους χριστιανούς.Έτσι μεγάλες αποικιακές αυτοκρατορίες κατέλαβαν σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη όμως καμία παγκόσμια ευημερία δεν αγκάλιασε τον κόσμο ούτε οι αρχές του χριστιανισμού και του ανθρωπισμού θριάμβευσαν.Όμως ο θεός εμφανίστηκε με το διεθνές εμπόριο και τη βιοτεχνική παραγωγή που πέρασε στην μαζική κατασκευή και στον καταμερισμό εργασίας.Ήταν τα χρόνια που ο ατομικός πλούτος και η συσσώρευση του προϋπόθετε την θεία χάρη.Ήταν το χάραμα μιας νέας εποχής, της καπιταλιστικής και της βαθμιαίας εμφάνισης δύο νέων τάξεων.Της αστικής και της εργατικής.
Αυτή η εποχή σημαδεύτηκε από την απότομη επιδείνωση της ταξικής πάλης ανάμεσα στην καινούργια επαναστατική τάξη και τους φεουδάρχες.Αυτή η πάλη μέσα από μια πορεία που δεν ήταν ευθύγραμμη και σημαδεύτηκε από επαναστάσεις, μεταρρυθμίσεις, αντεπαναστάσεις και πισωγυρίσματα οδήγησε τελικά σε ένα κορυφαίο γεγονός.Τη Γαλλική επανάσταση.
Το επαναστατικό σύνθημα ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη αντήχησε πάνω από την Ευρώπη των μοναρχών μαζί με τα κανόνια που γκρέμιζαν τους τοίχους της Βαστίλης αναγγέλλοντας μια νέα εποχή.Λίγο αργότερα η επανάσταση έκοψε το κεφάλι του Λουδοβίκου του 16ου αποδεικνύοντας ότι το αίμα του ήταν κόκκινο σαν όλων των υπόλοιπων θνητών.Μετά από δέκα χρόνια που η Γαλλική επανάσταση σάρωνε την παλιά Ευρώπη, την 18η Μπρυμαίρ του έτους 8 που αντιστοιχούσε στην 9η Νοεμβρίου 1799 του παλιού ημερολογίου ο Ναπολέων Βοναπάρτης έβαλε τέλος σε αυτή την κατάσταση.Τότε ηγήθηκε στην πρώτη δύναμη της Ηπείρου που στην εξουσία της βρισκόταν η αστική τάξη.Που ήδη αναζητούσε καινούργιες αγορές πνίγοντας τα ιερά ρίγη των συνθημάτων της Γαλλικής επανάστασης στον ψυχρό υπολογισμό του δούναι και λαβείν.Η Γαλλική αστική τάξη κατέχοντας την πολιτική εξουσία και την οικονομική πρωτοκαθεδρία με αιχμή του δόρατος τον Ναπολέοντα ξεκίνησε πόλεμο ενάντια στις αντιδραστικές μοναρχίες της Ευρώπης. Σε αυτή την Ευρώπη όμως που ταξικά βάραθρα χώριζαν τους παπάδες, τους γαιοκτήμονες, τους εμπόρους και τους τραπεζίτες, από τον άπλυτο όχλο, την φτωχολογιά των πόλεων και την τάξη που δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από τα χέρια της, την εργατική τάξη, τα συνθήματα της Γαλλικής επανάστασης ξεσήκωσαν ελπίδες λύτρωσης από την βαθιά καταπίεση.
Ανάμεσα στο 1805 και το 1811 διαμορφώθηκε από την Γαλλική αστική τάξη η ιδέα ενός ηπειρωτικού συστήματος, υπό την ηγεμονία τους, στο οποίο εμπεριέχονταν ολόκληρη η Ευρώπη πλην της μεγάλης Βρετανίας.Αυτό το σύστημα ονομάστηκε ναπολεόντεια Ευρώπη και δεν ήταν τίποτα άλλο από μια τεράστια αγορά την οποία θα έλεγχε η γαλλική αστική τάξη.
Σε αυτή την αγορά που ξεκινούσε από την Ιταλία και έφτανε στην Πολωνία επιβλήθηκε ένα συγκεντρωτικό και αυταρχικό σύστημα που αντικατέστησε τα δεσμά της φεουδαρχίας με τα δεσμά της δικτατορίας της γαλλικής αστικής τάξης.Η δικαιοσύνη, η τοπική αυτοδιοίκηση, οι δημόσιες υπηρεσίες υποτάχτηκαν σε αυτή.Μια πανταχού παρούσα αστυνομία επιτηρούσε τα πάντα ενώ συντηρούνταν ένα εξαιρετικά μεγάλο και πολύπλοκο σύστημα πληροφοριοδοτών που πληρώνονταν με κρατικό χρήμα.Όσοι αντιδρούσαν χαρακτηρίζονταν παράφρονες και συλλαμβάνονταν χωρίς να έχουν δικαίωμα υπεράσπισης ή να τους απαγγέλλεται συγκεκριμένη κατηγορία.Εφημερίδες έκλεισαν και όσες έμειναν ελέγχονταν απευθείας από την αστυνομία.Στο θέατρο επιβλήθηκε άγρια λογοκρισία.
Στην Ολλανδία, στην Ισπανία και στο Βασίλειο της Νεάπολης ο Ναπολέων ανέλαβε προσωπικά την διοίκηση.Άλλα κράτη έγιναν προτεκτοράτα στα οποία βασίλευαν άτομα της αυλής του και του οικογενειακού του κύκλου όπως στην δυτική Πρωσία, στο βασίλειο της Βεστφαλίας και στο δουκάτο του Μπέρζ.Στην Πολωνία που κυβερνιόταν από Γάλλους κρατικούς υπαλλήλους, και στην Ελβετική συνομοσπονδία αλλά και στην Αυστρία δεν αγγίχτηκαν οι φεουδαρχικές σχέσεις ιδιοκτησίας.Στην τελευταία διατηρήθηκε και η μοναρχία αφού ο αυτοκράτορας ήταν πεθερός του Ναπολέοντα.Σε μια προσπάθεια πνευματικού ελέγχου της κοινωνίας η γαλλική γλώσσα έγινε υποχρεωτική και η εκμάθησή της επιβλήθηκε δια νόμου στα σχολικά ιδρύματα.Τα γαλλικά άρχισαν να γίνονται η γλώσσα στις αυλές των υποτελών βασιλιάδων και στην ανωτάτη διοίκηση και έγιναν απαραίτητα σε όποιον ήθελε να σταδιοδρομήσει στον δημόσιο τομέα.Επιβάλλονταν συντάγματα που δεν πρόβλεπαν εκλογές ενώ συστηματικά οικοδομήθηκαν σχέσεις με την παπική εκκλησία στην οποία παραδόθηκε η πρωτοβάθμια εκπαίδευση.Μάλιστα ο Ναπολέων έκτισε εκκλησία για να εξιλεωθεί τάχα η Γαλλία από τον αποκεφαλισμό του Λουδοβίκου και της Μαρίας Αντουανέτας.Αυτή την εκκλησία γκρέμισαν οι κομμουνάροι το 1871.
Μέσα από ποταμούς αίματος που προκάλεσαν οι ναπολεόντειοι πόλεμοι αποκαλύφθηκε πώς κάτω από τα συνθήματα για Ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη κρυβόταν τελικά μια επιχείρηση της γαλλικής αστικής τάξης και όσων αστών Ευρωπαίων συντάχθηκαν με αυτή για να διεκδικήσουν την ηγεμονία της Ευρώπης επιβάλλοντας ένα βαθιά αυταρχικό και αντιδραστικό καθεστώς.Ήταν δηλαδή ένα παιχνίδι κοσμοκρατορίας με επικάλυψη τις μεγάλες ιδέες της Γαλλικής επανάστασης.Αποτέλεσμα αυτής της πολεμικής εκστρατείας ήταν η συντριπτική ήττα της Γαλλίας που συνοδεύτηκε με την παλινόρθωση της μοναρχίας.Όμως η επαναστατική θύελλα που είχε αναστατώσει τις αυτοκρατορίες δεν θα μπορούσε να καταλαγιάσει και να σβήσει με την ήττα του Ναπολέoντα ή με μια απλή παλινόρθωση της μοναρχίας.
Τίποτα πια στην γηραιά ήπειρο δεν ήταν το ίδιο και τίποτα δεν μπορούσε, όπως αποδείχτηκε, να σταματήσει την επαναστατική δημοκρατική πλημμύρα που είναι χαρακτηριστικό της ιστορίας του πρώτου μισού του 19ου αιώνα.Μετά την νίκη της επανάστασης των μπολσεβίκων οι καπιταλιστές συμμάχησαν για να αντιμετωπίσουν το επαναστατικό κίνημα που φούντωσε απειλώντας την κυριαρχία τους χωρίς ωστόσο να ξεχάσουν τις διαφορές τους και τους ανταγωνισμούς τους.Μάλιστα το 1929 για πρώτη φορά προβλήθηκε επίσημα και ολοκληρωμένα η σύσταση μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας από τον Γάλλο Σοσιαλιστή Αριστίντ Μπριάντ που τότε ήταν πρωθυπουργός της Γαλλίας.Κύριο χαρακτηριστικό της πρότασης ήταν η συσπείρωση σε μια πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ενότητα για την αντιμετώπιση της τότε καπιταλιστικής κρίσης που είχε ήδη ξεσπάσει μέσα απο την κατάργηση των δασμών.Αυτή η συσπείρωση θα είχε ενιαίο μέτωπο κατά της σοβιετικής ένωσης η οποία άλλωστε δεν έγινε δεκτή σε αυτή την Ομοσπονδία.Και αυτοί οι ανταγωνισμοί οδήγησαν το σχέδιο σε αποτυχία.Οι Βρετανοί θεώρησαν το σχέδιο υπερβολικά κεντροευρωπαικό.Άλλα κράτη το θεώρησαν υπερβολικά υπερεθνικό ενώ άλλα ακριβώς το αντίθετο.Η Γερμανία το απέρριψε γιατί το δικό της όραμα για την ενωμένη Ευρώπη ήταν απόλυτα ταυτισμένο με την μεγάλη Γερμανία.Τελικά το σχέδιο θάφτηκε στα πρακτικά των επιτροπών αφού εργαλείο για το μοίρασμα των αγορών θα ήταν τελικά ο πόλεμος.Ο Ναζισμός, ο πολιτικός εκφραστής του πιο αντιδραστικού τμήματος της αστικής τάξης, ήταν πλέον προ των πυλών.
Ο καπιταλισμός στην ηπειρωτική Ευρώπη αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο αναδύθηκε αποδυναμωμένος στον ανταγωνισμό του με τις ¨Ηνωμένες Πολιτείες και την Μεγάλη Βρετανία. Η τελευταία έπαιζε ένα περίπλοκο διπλωματικό παιχνίδι προσβλέποντας στην ακόμα μεγαλύτερη αποδυνάμωση της Γαλλίας και στην ελεγχόμενη ενίσχυση της Γερμανίας με στόχο να ηγηθεί η τελευταία σε αντεπαναστατικό πόλεμο κατά της σοβιετικής ένωσης.Από την άλλη η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και του κομμουνιστικού κινήματος που ανέβαινε ραγδαία απειλούσε την ύπαρξή των καπιταλιστών και δεν τους άφηνε και πολλά περιθώρια.Για την ακρίβεια η λύση ήταν μία.Η αμείλικτη καταστολή, η χωρίς όρια λεηλασία πρώτων υλών και αποθεμάτων που διέθετε η γηραιά ήπειρος και η άγρια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Ο Ναζισμός που έγινε πολιτική και στρατιωτική δύναμη έχοντας την ενίσχυση των νικητριών καπιταλιστικών δυνάμεων έβλεπε την λύση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην παγκόσμια κυριαρχία του άξονα και στην δημιουργία μιας και μόνης βιομηχανικής καρδιάς στην Ευρώπη.Ο κόσμος θα χωριζόταν στους λαούς των Αρίων που θα είχαν σαν ενασχόληση τον πόλεμο και στους λαούς των υπανθρώπων που θα εργάζονταν στα βιομηχανικά κάτεργα και στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις που βρίσκονταν κυρίως στην σοβιετική ένωση.Το φυλετικό δικαίωμα δεν ήταν παρά το ταξικό δικαίωμα των ισχυρών.Έτσι σύμφωνα με τους Ναζί θα σταματούσαν οι κρίσεις και θα αναχαιτίζονταν το επαναστατικό κίνημα και θα συντρίβονταν η Σοβιετική Ένωση.Έτσι θα σταθεροποιούνταν το καπιταλιστικό σύστημα.Σε αυτή την κατεύθυνση συνεργάστηκε ένα μέρος της ευρωπαϊκής αστικής τάξης.
Στην Νορβηγία, στην Ολλανδία, στην Ελλάδα, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο στην Γαλλία και σε άλλες χώρες συγκροτήθηκαν κατοχικές κυβερνήσεις.Όλες συνέβαλλαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην προετοιμασία της Γερμανίας στην επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης
Το αιματοβαμμένο εγχείρημα των ναζιστών δεν μπορεί να συγκριθεί με το σημερινό εγχείρημα της Έυρωπαϊκής Ένωσης.Η ναπολεόντεια αυτοκρατορία δεν μπορεί να συγκριθεί με το εγχείρημα των ναζιστών.Παρουσιάζοντας αυτές τις τρεις απόπειρες των κυρίαρχων τάξεων να επεκτείνουν την κυριαρχία τους άλλοτε συμμαχώντας με τους άλλοτε εχθρούς τους και άλλοτε πολεμώντας τους άλλοτε φίλους τους ξεκαθαρίσαμε ότι ανήκουν σε διαφορετικές βαθμίδες ανάπτυξης των κοινωνικών εκμεταλλευτικών συστημάτων.Ωστόσο με διαφορετικό τρόπο στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο πλανιέται το φάντασμα όλων των προκατόχων.Συμμαχίες με στόχο την κατάληψη νέων αγορών.Ανταγωνισμοί στην συνέχεια για την μοιρασιά αυτών των αγορών.Πολύπλοκες σχέσεις που στην άκρη τους έχουν πάντα νέα δεινά για τους λαούς.
Το σοβαρότερο εγχείρημα συμμαχίας καπιταλιστικών δυνάμεων είναι αυτό που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1957 από την Ρώμη της Ιταλίας.Έτσι στις 9 Μαΐου 1950 πέντε χρόνια από την ημέρα που στο Βερολίνο κυμάτιζε η σημαία με το σφυροδρέπανο ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν διάβασε στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση τη Διακήρυξη για τη “γαλλογερμανική συμφιλίωση και την Ευρωπαϊκή Ένωση”.Σύμφωνα με την διακήρυξη η Ευρώπη θα έπρεπε να οργανωθεί σε ομοσπονδιακή βάση και γιααυτό μια γαλλογερμανική ένωση ήταν ουσιώδης.Η πρώτη φάση αυτής της ένωσης θα ήταν η καθιέρωση κοινών βάσεων οικονομικής ανάπτυξης και για αυτό η γαλλική κυβέρνηση πρότεινε να δημιουργηθεί μια υψηλή αρχή,η οποία θα ήταν ανοικτήκαι σε άλλες χώρες της Ευρώπης, που θα έθετε υπό την εποπτεία της την γαλλογερμανική παραγωγή άνθρακα και χάλυβα.Οι χθεσινοί αντίπαλοι πριν ακόμα κοπάσει ο απόηχος του πολέμου θα γίνονταν άσπονδοι φίλοι βάζοντας σε δεύτερο επίπεδο τους ανταγωνισμούς τους με στόχο την από κοινού επέκταση στις αγορές που ανοίγονταν και τους ζάλιζαν από την κερδοφορία που προδιαγράφονταν, αλλά και την από κοινού αντιμετώπιση του εχθρού που δεν ήταν άλλος από την Σοβιετική Ένωση.
Ο Ιθύνων νους της ιδέας, ο Ζάν Μονέ που υπήρξε σύμβουλος του Ρούσβελτ στην διάρκεια του πολέμου και αρχιτέκτονας του σχεδίου για την απορρόφηση από την Γαλλία των πόρων του σχεδίου Μάρσαλ, τόνιζε από το 1947 ότι για την επιτυχία του εγχειρήματος ήταν αναγκαία η αμερικανική κηδεμονία.Μάλιστα υποστήριζε ότι η “εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν σήμαινε ότι οι Ηνωμένες πολιτείες θα εμπόδιζαν την Ευρώπη να γίνει μια ζώνη ύφεσης στο έλεος του κομμουνισμού.Οι Αμερικάνοι Ιμπεριαλιστές επιχειρούσαν να ελέγξουν τις εξελίξεις ώστε να τις στρέψουν στις κατευθύνσεις που θα εξυπηρετούσαν τα δικά τους σχέδια.Έτσι συμμετείχαν ενεργά στην δημιουργία μιας τέτοιας ένωσης που θα ήταν υπό την κηδεμονία τους, θα μπορούσε για παράδειγμα να πληρώνει η ίδια τα τεράστια ποσά για τον εξοπλισμό της και θα γινόταν αιχμή του δόρατος της επίθεσης κατά της Σοβιετικής Ένωσης, και μάλιστα με δικά της λεφτά.Από την πρώτη στιγμή άλλωστε η Σοβιετική Ένωση κατήγγειλε την πολιτική Σουμάν ότι υπηρετεί όχι μόνο τα μονοπώλια αλλά και τους πολεμοκάπηλους Αμερικάνους.Με την ενεργό αμερικανική συμμετοχή υπογράφηκε λοιπόν στο Παρίσι, τον Απρίλιο του 1951, η ιδρυτική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα.Ιδρυτικά μέλη η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο.Υπέρμαχοι αυτής της πολιτικής αναδείχτηκαν οι σοσιαλδημοκράτες και οι χριστιανοδημοκράτες.Η Μεγάλη Βρετανία και οι Σκανδιναβικές χώρες δεν συμμετείχαν.Όμως και ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη δεν άργησαν να εκδηλωθούν οι ανταγωνισμοί που σε τελική ανάλυση φανέρωναν την λυκοφιλία.
Στα μέσα του 1950 οι Αμερικάνοι άρχισαν να προωθούν με γοργούς ρυθμούς τον επανεξοπλισμό της Δυτικής Γερμανίας με επιθετικά όπλα έχοντας απώτερο στόχο την αποκατάσταση του Γερμανικού κράτους τουλάχιστο στα τέως σύνορα του Ράιχ του 1937, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και τα εδάφη της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας.Η Μεγάλη Βρετανία ανησύχησε από την κίνηση των Αμερικανών και μετά από έντονη διπλωματική δραστηριότητα πέτυχε την έκδοση ψηφίσματος από το συμβούλιο της Ευρώπης με το οποίο προτεινόταν η δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.Όμως και η Γαλλία παρά το γεγονός ότι συμμετείχε με την Γερμανία στην κοινότητα Χάλυβα και άνθρακα δεν δέχτηκε θερμά την αμερικανική κίνηση.
Λίγο αργότερα πρότεινε την σύσταση μιας ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης με υπερεθνική διοίκηση ενταγμένη στο ΝΑΤΟ στην οποία θα συμμετείχαν και Γερμανικά τάγματα.Έπειτα από διαπραγματεύσεις συμφωνήθηκε με την αμερικανική έγκριση ή ίδρυση της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας η οποία υπογράφηκε από τα έξι μέλη της Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα.Η συνθήκη έπρεπε να εγκριθεί από τα κοινοβούλια των ενδιαφερομένων για να τεθεί σε ισχύ.Όμως η πλειοψηφία του Γαλλικού κοινοβούλιου την απέρριψε.Σε εκείνη την φάση υπερίσχυσε ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην Γαλλία και την Γερμανία.Από τα πρώτα κιόλας βήματα εκείνου του συνεταιρισμού αποκαλύφθηκε πώς οι συμμαχίες των καπιταλιστών για την αρπαγή αγορών δεν προϋποθέτουν παραμερισμό των μεταξύ τους ανταγωνισμών και των αντιθέσεων.Τελικά η Γαλλία συμφώνησε στον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και στην είσοδό της στο ΝΑΤΟ.
Ακολούθησε η υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης από τα μέλη της κοινότητας άνθρακα και χάλυβα για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας που υπογράφηκε στις 25 Μαρτίου 1957.Μαζί ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας.Στο ιδρυτικό σύμφωνο προβλέπονταν η τελωνειακή ένωση των κρατών μελών που θα διασφάλιζε σταδιακά την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, εμπορευμάτων και κεφαλαίων.Κάθε μία από αυτές τις ελευθερίες ισοδυναμούσε με ισάριθμα δεσμά για τους λαούς που θα τα εξετάσουμε στην επόμενη ώρα.Στο ίδιο σύμφωνο προβλεπόταν η επεξεργασία κοινής πολιτικής για την Γεωργία και τις μεταφορές αλλά και για την διεκδίκηση αγορών στις υπερπόντιες χώρες όπως ονομάζονταν.
Ο πρόγονος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε γεννηθεί.
Οι αντιθέσεις ωστόσο ανάμεσα στους καπιταλιστές της Ευρώπης δεν είχαν πεθάνει.Η Μεγάλη Βρετανία αντέδρασε στην δημιουργία της ΕΟΚ και τον Σεπτέμβριο του 1959 συνέστησε μαζί με τα τρία σκανδιναβικά κράτη και την Πορτογαλία την Αυστρία και την Ελβετία την Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών.Μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής Ευρώπης αναδύθηκαν δύο ανταγωνιστικοί καπιταλιστικοί συνεταιρισμοί.Ο Βρετανικός και ο Γαλλογερμανικός.Αυτό φυσικά δεν απέκλειε την από κοινού λεηλασία των πρώην αποικιών της Αφρικής αρχικά, με συμφωνίες που αντικαθιστούσαν την αποικιοκρατία δια των όπλων με την οικονομική αποικιοκρατία.Όπως για παράδειγμα η ατελής εισαγωγή εμπορευμάτων από μια σειρά χώρες της Αφρικής και της Ασίας.
Ads by HQ-Video-Pro-1.8×Ανάλογες συμφωνίες υπογράφηκαν και με χώρες της Μεσογείου ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την από κοινού στρατιωτική επέμβαση των Γάλλων και των Βρετανών στο Σουέζ το 1957 αλλά και τις από κοινού επεμβάσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ή του ΟΗΕ σε Αφρική και Ασία.Επίσης κοινή είχε παραμείνει η αντισοβιετική στάση.Οι Γαλλοβρετανικοί ανταγωνισμοί κορυφώθηκαν το 1961 με το Γαλλικό Βέτο στην ένταξη της μεγάλης Βρετανίας στην κοινή αγορά.Είχε προηγηθεί συμφωνία ανάμεσα στην Βρετανία και τις ηνωμένες πολιτείες για ανταλλαγή μυστικών για την κατασκευή πυρηνικών όπλων.Η Γαλλία ανησυχούσε ότι η Μεγάλη Βρετανία θα ήταν ο δούρειος ίππος των Αμερικανών στην κοινότητα που θα έβαζε σε κίνδυνο την γαλλογερμανική ηγεμονία.Ωστόσο η γαλλική στάση πυροδότησε αντιθέσεις και στους άλλους εταίρους που οδήγησε σε ανοικτή κρίση το 1965 με την ανάκληση από την Γαλλία του μόνιμου εκπροσώπου της στην κοινότητα.Μέσα σε λίγα χρόνια η συμμαχία έφτασε στο χείλος της διάσπασης η οποία αποφεύχθηκε με την υιοθέτηση της αρχής της Ομοφωνίας όταν ένα κράτος έκρινε ότι διακυβεύονταν τα συμφέροντά του.
Τελικά η Μεγάλη Βρετανία έγινε μέλος της ΕΟΚ τον Ιανουάριο του 1972 μαζί με την Ιρλανδία, την Δανία και την Νορβηγία.
Στην τελευταία ωστόσο η ένταξή της απορρίφθηκε με δημοψήφισμα στο οποίο το όχι έλαβε το 54% των ψήφων.Οι εννέα συναντήθηκαν στο Παρίσι το 1972 και έθεσαν σαν όριο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης το 1980.Τα σχέδια αυτά ανατράπηκαν όταν ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση το 1973 που έπληξε ιδιαίτερα την δυτική Ευρώπη.Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την εκτόνωση εκείνης της κρίσης, το 1984, στην ΕΟΚ υπήρχαν ακόμα δεκατρία εκατομμύρια άνεργοι.Αυτή η κρίση όμως επιτάχυνε την ανάγκη για την αλλαγή διαχείρισης του καπιταλισμού αλλά έδωσε και τέλος στις αυταπάτες για μια Ευρώπη της ευημερίας για τους λαούς της.Βασικά χαρακτηριστικά του νέου τύπου διαχείρισης ήταν η απελευθέρωση των αγορών, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και στην κοινωνική ασφάλιση με στόχο την μείωση του κόστους της εργασίας.Αυτή την πολιτική ακολούθησε η δεξιά της Θάτσερ και του Σμιτ αλλά και η Σοσιαλδημοκρατία του Κόλ και του Μορουά.Στις συνθήκες που περιγράψαμε στο προηγούμενο μέρος η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΟΚ ώς πλήρες μέλος το 1981.
Η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων ωστόσο είχε σαν αποτέλεσμα καταρχήν την δημιουργία νέων καπιταλιστικών κρατών και δημιούργησε νέα εδάφη για μοίρασμα.Το γεγονός δεν άνοιξε την αυλαία σε μια νέα εποχή ειρήνης, ευημερίας, και δημοκρατίας όπως διακηρύσαννε εν χορώ οι καπιταλιστές του πλανήτη.Αντίθετα.Όξυνε τον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό για αυτή την μοιρασιά και επιτάχυνε την μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να συμμετάσχει με καλύτερους όρους στην προδιαγραφόμενη λεηλασία.Αυτή την διαδικασία μετατροπής της ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ένωση σηματοδοτήθηκε από μια συνθήκη που πήρε το όνομά της από μια άγνωστη κωμόπολη στην οποία υπογράφηκε κάνοντάς την διάσημη.
Τον Δεκέμβριο του 1991 οι υπουργοί εξωτερικών της ΕΟΚ που τότε αποτελούνταν από 12 κράτη μέλη συνυπέγραψαν στην Ολλανδική πόλη Μάαστριχτ την ομώνυμη συνθήκη.Με αυτή την συνθήκη η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση πέρασε σε ένα νέο στάδιο για να αντεπεξέλθει αποτελεσματικότερα στις ανάγκες του ανταγωνισμού με τα άλλα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα που εκείνη την χρονική στιγμή ήταν η Ηνωμένες πολιτείες και η Ιαπωνία.Εκείνη η συνθήκη είναι το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφού από αυτή εκπορεύονται οι κατευθύνσεις που εξειδικεύονται, συμπληρώνονται και αναπτύσσονται από τις συνόδους κορυφής και τα συμβούλια υπουργών.Με άλλα λόγια οι αποφάσεις συνδιαμορφώνoνται από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών και εφαρμόζονται υποχρεωτικά για κάθε κράτος μέλος.Πεμπτουσία της συνθήκης του Μάαστριχ είναι αυτά που προβλέπονται στο άρθρο 73 περί ελευθερίας κίνησης των κεφαλαίων, ασυδοσίας για την ακρίβεια των κινήσεων κεφαλαίων, και στο άρθρο 102 με το οποίο υιοθετείται η αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό, η ζούγκλα της αγοράς για την ακρίβεια στην οποία κυριαρχεί το δίκιο του ισχυρού.Αυτά σήμαιναν τη εκκίνηση ενός άγριου και αχαλίνωτου καπιταλισμού που πλέον δεν είχε κανένα αντίπαλο δέος να τον περιορίζει.
Πάνω σε αυτή την βάση, τις περίφημες τέσσερις Ελευθερίες της διακίνησης ανθρώπων, εμπορευμάτων, κεφαλαίων και υπηρεσιών, θα ξεδιπλωνόταν από εκεί και πέρα η Ευρωπαϊκή Καπιταλιστική Ενοποίηση.Ένα βασικό στοιχείο της συνθήκης ήταν η δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης με την καθιέρωση ενιαίας νομισματικής πολιτικής και ενιαίου νομίσματος για όλα τα κράτη – μέλη της Ένωσης.Ως απώτερος στόχος τέθηκε η πολιτική ενοποίηση ζήτημα που μέχρι σήμερα τουλάχιστον παραμένει άλυτο.Τα χρόνια που ακολούθησαν από την συνθήκη του Μάαστριχ αποκαλύπτονταν όλο και περισσότερο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και η ΕΟΚ, είναι μια ένωση εκμεταλλευτών που από κοινού διαμορφώνουν την τακτική τους και την στρατηγική τους με ένα μόνο στόχο.Την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Μνημείο σε αυτή την κατεύθυνση ήταν η Λευκή Βίβλος που εγκρίθηκε το 1993 και αποτέλεσε κυριολεκτικά το νυστέρι με το οποίο θα αφαιρούνταν κατακτημένα με θυσίες εργασιακά δικαιώματα.Μέσα από αυτή την Βίβλο που διατρέχεται από τις λέξεις ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη, απασχόληση, οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών είπαν πώς η ανταγωνιστικότητα βελτιώνει την λειτουργία των επιχειρήσεων που οδηγούνται στην ανάπτυξη μέσα από την οποία θα δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης και έτσι θα μειωθεί η ανεργία και η φτώχεια.Η ίδια η ζωή απέδειξε ότι όλα αυτά ήταν ένα προπέτασμα πολύχρωμου καπνού πίσω από τον οποίο πραγματοποιούνται τα καπιταλιστικά κέρδη.Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας περιορίστηκαν εργασιακά δικαιώματα και μειώθηκε δραματικά το κόστος της εργασίας.Χτυπήθηκαν ωράρια, μισθοί, ασφαλιστικά δικαιώματα.Η ευλυγισία της εργασίας μπήκε στην ημερήσια διάταξη.Μέσα από αυτή ο εργαζόμενος θα πρέπει να ζει με βάση όχι τις δικές του ανάγκες αλλά με βάση τις ανάγκες της παραγωγής και βεβαίως των κερδών του εργοδότη του.Αποδείχτηκε επίσης ότι η ανάπτυξη τίναξε στα ύψη τους δείχτες των κερδών.Η απασχόληση δεν περιόρισε την ανεργία γιατί απλά μέσα από την επέκταση της μερικής απασχόλησης μια θέση εργασίας μοιράστηκε στα δύο ή και στα τρία.Και έτσι στις στρατιές των ανέργων προστέθηκαν οι μισοάνεργοι απασχολήσιμοι των τριακοσίων ή τετρακοσίων ευρώ τον μήνα χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Ένας ακόμα σταθμός της επίθεσης των καπιταλιστών της ένωσης σε κατακτήσεις και δικαιώματα ήταν η Σύνοδος Κορυφής του Άμστερνταμ στην οποία εγκρίθηκε η ομώνυμη συνθήκη.Αυτή η σύνοδος συνοδεύτηκε από έντονες αντιθέσεις που σηματοδοτήθηκαν από την απόφαση για την διευρυμένη συνεργασία που έδινε την δυνατότητα σε μια ομάδα κρατών να χαράσσουν την πολιτική της ένωσης ερήμην τον υπολοίπων.Έτσι δημιουργήθηκε ο λεγόμενος σκληρός πυρήνας στον οποίο μετέχουν τα μεγάλα κράτη.Στην Σύνοδο όμως κυριάρχησε το λεγόμενο σύμφωνο σταθερότητας που έφερε ο λεγόμενος γερμανογαλλικός άξονας.Επίσημα το σύμφωνο σταθερότητας είναι ο κανονισμός με στόχο τη διασφάλιση της αποτελεσματικής εφαρμογής της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος.Στην ουσία στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων επιβλήθηκαν προϋπολογισμοί λιτότητας κηρύσσοντας το τέλος κάθε κοινωνικής πολιτικής.Παράλληλα προτείνονταν μια σειρά διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την αύξηση της αγοράς των προϊόντων της εργασίας και του κεφαλαίου, για την βελτίωση των αγορών εργασίας, για την αποτελεσματικότητα των συστημάτων εκπαίδευσης για αποτελεσματικότερη φορολογία και για την εξέταση όλων των πλευρών των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης.Επίθεση δηλαδή σε όλο το μήκος και το πλάτος των δικαιωμάτων των εργαζομένων.Στην ίδια Σύνοδο αποφασίστηκε η «Συνθήκη Σένγκεν», να αποτελεί οργανικό τμήμα της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Αυτή η συνθήκη είναι ένας εφιαλτικός μηχανισμός, ο οποίος συγκεντρώνει και καταχωρεί πληροφορίες για τα πάντα που αφορούν τη ζωή και τη δράση των εργαζομένων όλων των κρατών – μελών της ΕΕ.Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι η ανατροπή ενός θεμελιακού αξιώματος, του τεκμηρίου της αθωότητας αφού, όλοι οι πολίτες θεωρούνται εν δυνάμει ένοχοι και εναπόκειται στους ίδιους να αποδείξουν την αθωότητά τους.
Ότι δεν συζητήθηκε στο Άμστερνταμ συζητήθηκε στην σύνοδο της Νίκαιας που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 2000.
Και σε αυτή την σύνοδο αποκαλύφθηκαν μεγάλες αντιθέσεις, ανταγωνισμοί και συγκρούσεις, ακόμα και ανάμεσα στα μικρά κράτη, που είχαν πρωτόγνωρη ένταση όμως υπήρξε κοινή στάση απέναντι στο κοινό συμφέρων που ήταν η ακόμα πιο εντατική εκμετάλλευση των εργαζομένων.Τρεις ακόμα αντιλαϊκοί σταθμοί της πορείας της ένωσης των Ευρωπαίων καπιταλιστών είναι η λεγόμενη ατζέντα 2000, και οι σύνοδοι της Λισαβόνας το 2000 και των Βρυξελλών το 2004.
Τον Μάρτιο του 1999 συγκεντρώθηκαν στο Βερολίνο οι ηγέτες των 15 κρατών μελών έχοντας ακονίσει τα μαχαίρια αφού στο επίκεντρο βρέθηκε η διεύρυνση της ένωσης με κράτη από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.Το πεδίο δόξας ήταν λαμπρό, για την ληστεία αυτών των χωρών που διέθεταν βιομηχανική υποδομή και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό που επιπρόσθετα ήταν και φτηνό.Άλλωστε η Γερμανία είχε ήδη προχωρήσει σε μια σειρά επενδύσεις σε αυτές τις χώρες.Εκείνη η απόφαση ονομάστηκε Ατζέντα 2000.Στην Ατζέντα περιλαμβάνονταν και μέτρα για την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής με κυριότερο την μείωση των κονδυλίων ώστε μέσα σε λίγα χρόνια να έχουν καταργηθεί.Αυτή η απόφαση ήταν η χαριστική βολή για την ελληνική αγροτική παραγωγή.
Όμως η σύνοδος που σηματοδότησε την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης αλλά και τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα ήταν η σύνοδος της Λισαβόνας που έγινε το 2000.Άλλωστε ο κύριος στόχος που είχε θέσει το συμβούλιο της Λισαβόνας ήταν να γίνει ανταγωνιστικότερη η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην αμερικανική οικονομία μέχρι το 2010.Αυτό φυσικά σήμανε όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στους δύο ιμπεριαλιστές.Σέ όλα σχεδόν τα ντοκουμέντα της Συνόδου επαναλαμβάνονταν το μοτίβο ότι δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες παίζουν έναν προνομιακό παγκόσμιο ρόλο, το ίδιο και περισσότερο θέλουμε και εμείς. Το ίδιο αυτό μοτίβο επανέλαβε στη συνέντευξή του, προς τον ελληνικό Τύπο, και ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.Τον λογαριασμό αυτών των ανταγωνισμών θα τον πλήρωναν οι εργαζόμενοι γιατί η ανταγωνιστικότητα της Ευρωπαικής οικονομίας σήμανε σκληρά μέτρα που θα τους οδηγούσαν γραμμή στον εργασιακό μεσαίωνα
Στην Λισαβόνα αποφασίστηκε να δοθεί ακόμα πιο σκληρό χτύπημα στην πλήρη και σταθερή εργασία με την επέκταση της απασχολησιμότητας.Αποφασίστηκε επίσης η εντατικότερη προώθηση της λεγόμενης δια βίου μάθησης που θα παρείχε ευκαιριακές γνώσεις που θα πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι για οποιαδήποτε στιγμή τους χρειαστούν οι επιχειρηματίες.
Η παραπέρα κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης με μέτρα όπως η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η καθήλωση των συντάξεων, η αύξηση των εισφορών των εργαζομένων, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών και της κρατικής χρηματοδότησης, και η προώθηση της ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης ήταν ένα ακόμα μέτρο που αποφασίστηκε στην Λισσαβόνα.
Η σύνοδος κορυφής των Βρυξελλών τον Μάρτιο του 2004 έλεγξε την πορεία υλοποίησης των αποφάσεων της Λισαβόνας και αποφάσισε νέα συμπληρωματικά μέτρα όπως την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης κατά πέντε χρόνια, με στόχο τη συνταξιοδότηση στα 70 και πλέον χρόνια.Την παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας.Τη μείωση του λεγόμενου «μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους» των επιχειρήσεων που σήμαινε καθήλωση των μισθών, απαλλαγή των εργοδοτών από ασφαλιστικές εισφορές, φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις.Στις Βρυξέλλες αποφασίστηκε η μείωση των επιδομάτων ανεργίας, ασθενείας ή αναπηρίας, γιατί δημιουργούσαν παγίδες αδράνειας για τους δικαιούχους, ώστε αυτοί να πάρουν πρωτοβουλία για να αναζητήσουν μια σχετικά χαμηλόμισθη εργασία.Αυτή η αντεργατική λαίλαπα βρίσκεται ακόμα στην μέση αφού η ηγέτες της Ένωσης έθεσαν νέο χρονικό όριο το 2015.Μέχρι τότε θα πρέπει η οικονομία της ένωσης να είναι ανταγωνιστικότερη της αμερικανικής οικονομίας.Επομένως ο εργασιακός μεσαίωνας που επιβλήθηκε είναι ο μισός από αυτόν που θα επιβληθεί.
Μπροστά στην κοινωνία ανοίγονται δύο δρόμοι που δεν συναντιούνται πουθενά.Ο ένας είναι ο δρόμος των πολυεθνικών και των εγχώριων ομίλων, ο δρόμος των κεφαλαιοκρατών με δύο λόγια.Ο Ευρωμονόδρομος.Οι υπερασπιστές του έχουν μια απέχθεια στις αλλαγές.Θα προτιμούσαν να μείνουν όλα όπως είναι ακόμα και για χίλια ακόμα χρόνια.Θα προτιμούσαν να σταματήσει το φεγγάρι και να μην γυρίζει πια ό ήλιος.Οι κυβερνήσεις που οδηγούν τους λαούς στην αθλιότητα πρέπει να κάνουν τους λαούς να αποφεύγουν να σκέφτονται μέσα στην αθλιότητα τους τις κυβερνήσεις.Εμείς ας αφήσουμε την ζωή μας να μιλήσει για να καταλάβουμε τον δικό μας δρόμοΗ αγωνία για το καθημερινό τραπέζι, για το σχολείο των παιδιών, για το νοίκι, για την δουλειά που μπορεί την Δευτέρα να μην υπάρχει, για όλα αυτά που δεν αφήνουν κανένα να χαρεί και να απολαύσει.Αυτά θα μας πει η ζωή μας.Και μπροστά σε αυτά η κοινωνία των πολιτών, η κοινωνία της Αλληλεγγύης, η ανοικτή κοινωνία θα μας θυμίσει ότι οι καιροί της πιο σκληρής καταπίεσης είναι συνήθως καιροί όπου γίνεται λόγος για μεγάλα και υψηλά πράγματα.Όμως ο δικός μας ρεαλισμός θα πρέπει να ξεκινάει από τα ταπεινά που λείπουν από το σπίτι που όμως το πρόβλημα που δημιουργούν μέσα στο σπίτι δεν πρόκειται να λυθεί.
Εκεί ξεκινάει ο άλλος δρόμος.
O δρόμος των λαών.
Aπό: http://redflecteur.wordpress.com/2014/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου