Ανάληψη της ευθύνης για τα ναζιστικά εγκλήματα ή «επεξεργασία του παρελθόντος»;

του Αριστομένη Συγγελάκη.

Η γερμανική αντινομία και οι πρόθυμοι Έλληνες που είδαν το τυρί αλλά όχι τη φάκα.

Για την Ελλάδα αλλά και τη Γερμανία το 2014 είναι σημαντική χρονιά: πρώτα απ’ όλα είναι η 70^η επέτειος της απελευθέρωσης της Αθήνας, της πρωτεύουσας που πάλεψε όσο καμιά άλλη για την απαλλαγή από το χιτλερικό ζυγό και η απελευθέρωσή της προκάλεσε ντελίριο χαράς και υψηλές προσδοκίες για μακρά περίοδο ειρήνης, δημοκρατίας και ευημερίας, που όμως διαψεύστηκαν βίαια από τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο που ακολούθησαν˙  είναι, επίσης, η 70^η επέτειος μεγάλων Ολοκαυτωμάτων, που διέπραξαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής εις βάρος του λαού μας (Πύργοι και Ερμακιά Εορδαίας, Κλεισούρα Καστοριάς, Σακτούρια και Κρύα Βρύση Ρεθύμνης, Καμάρες και Μαγαρικάρι Ηρακλείου, Υπάτη, Δίστομο, Ανώγεια, Χορτιάτης, Κοκκινιά, Κορωπί κ.α. αλλά και εξόντωση της εβραϊκής κοινότητας Ιωαννίνων)˙ φέτος είναι, τέλος, η 100^η επέτειος από την έναρξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, που αποτέλεσε ένα πραγματικό σφαγείο για τους λαούς της Ευρώπης και, δυστυχώς, η δυσμενής του κατάληξη δεν συνέτισε την πρωταίτια της πρόκλησής του Γερμανία, η οποία οδήγησε ξανά τον πλανήτη στον όλεθρο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Και σήμερα πάντως, δεν φαίνεται να αλλάζει γραμμή πλεύσης η Γερμανία. Ενδεικτικά είναι τα εξής: πρόσφατα ο Γερμανός Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς αρνήθηκε κάθε ευθύνη της χώρας του στην πρόκληση του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, εκθειάζοντας παράλληλα τη γερμανική Ευρώπη[1]. Σε αντίθεση μ’ αυτό, πριν λίγους μήνες ο Πρόεδρος της Γερμανίας κ. Γκάουκ ζήτησε θαρραλέα συγγνώμη στους Λυγκιάδες για τις ληστείες, τις δολοφονίες και την τρομοκρατία που άσκησαν τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής εναντίον του ελληνικού λαού. Εντούτοις αντί να ακολουθήσουν την προεδρική συγγνώμη χειροπιαστές πράξεις αποζημίωσης, επανόρθωσης και αποκατάστασης, η γερμανική κυβέρνηση παρέμεινε προκλητικά αδιάλλακτη. Αν και το ναζιστικό παρελθόν βαραίνει αφόρητα τη γερμανική κυβέρνηση, εντούτοις αυτή αρνείται να προχωρήσει στην έμπρακτη ανάληψη της ευθύνης του για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ και στην αποζημίωση των θυμάτων αλλά, αντίθετα, επιχειρεί συστηματικά να ξαναγράψει την Ιστορία μέσω πρωτοβουλιών, όπως η ίδρυση του Ελληνογερμανικού Ταμείου για το Μέλλον, το οποίο, όπως αποκαλυπτικά δηλώνει ο ίδιος ο Γερμανός Πρέσβυς Δρ.Πέτερ Σόοφ: «…θα έχει ως σκοπό την αναζήτηση ενδεδειγμένων δράσεων για την επεξεργασία  του παρελθόντος…»! Επεξεργασία του παρελθόντος αντί ειλικρινούς και έμπρακτης μεταμέλειας! Δημόσιες σχέσεις και κούφιες υποσχέσεις για μελλοντική εύνοια αντί δικαιοσύνης και αποζημίωσης!

Αυτή η αντινομία ανάμεσα στην προεδρική συγγνώμη από τη μια και την πείσμονα προσπάθεια διαφυγής της γερμανικής κυβέρνησης από την έμπρακτη ανάληψη της ευθύνης της εξακολουθεί να στιγματίζει ανεπανόρθωτα τη Γερμανία και δεν της επιτρέπει να εκκαθαρίσει οριστικά το ναζιστικό της παρελθόν, κάτι που είναι προϋπόθεση για να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο που τόσο επιθυμεί. Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση του Καθηγητή Christophe Schminck– Gustavus, ο οποίος, αν και έλαβε δημοσίως συγχαρητήρια από τον Γερμανό Πρόεδρο για την ιστορική του έρευνα τεκμηρίωσης και ανάδειξης του Ολοκαυτώματος των Λυγκιάδων, δεν δίστασε να καυτηριάσει τη γερμανική αυτή αντινομία λέγοντας ότι «αισθάνεται ντροπή για το γεγονός της απόστασης λόγων και έργων που χαρακτηρίζει τη στάση της Γερμανίας»[2]. Κι όμως, υπήρξαν κάποιοι στην Ελλάδα, ελάχιστοι, που δυστυχώς είδαν το τυρί και δεν είδαν τη φάκα. Κι έσπευσαν να νομιμοποιήσουν τη προσπάθεια της γερμανικής κυβέρνησης να εξαγοράσει συνειδήσεις αντί ευτελούς αντιτίμου μάλιστα και να καταστείλει το κίνημα διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών.

Ας έχουν υπόψη τους οι δήμαρχοι των μαρτυρικών δήμων αλλά και κάθε ενδιαφερόμενος: ο αγώνας για την ανάδειξη της μνήμης είναι ατελέσφορος και κενός σύγχρονου νοήματος αν αποσυνδεθεί από τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων˙ κανείς και για κανέναν λόγο δεν έχει δικαίωμα να διασπά το εθνικό μέτωπο διεκδίκησης˙ οι φορείς της διεκδίκησης στην Ελλάδα οφείλουν να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού την ενότητά τους, εντείνοντας, παράλληλα, τις προσπάθειές τους μέχρι τη δικαίωση. Ας διδαχθούμε από την προσήλωση, αυταπάρνηση και συλλογικότητα των συναγωνιστών της ομάδας «AK Distomo» από το Αμβούργο: ο ιερός σκοπός για δικαιοσύνη είναι υπεράνω ατομικών φιλοδοξιών και εφήμερων στόχων.

Τέλος, η γερμανική κυβέρνηση οφείλει να γνωρίζει ότι δεν τσιμπάμε! Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους ο κ. Φούχτελ και οι πρόθυμοι συνεργάτες του ότι δεν παίζουμε! Αργά ή γρήγορα, η «γερμανική Ευρώπη» θα καμφθεί από την αντίσταση των λαών. Οι γερμανικές οφειλές θα αποδοθούν στην Ελλάδα, μέχρι το τελευταίο σεντ! Όσος χρόνος κι αν περάσει, ό,τι κι αν απαιτηθεί! Οι αναρίθμητες μαζικές εκδηλώσεις μνήμης και διεκδίκησης σε όλη την Ελλάδα και η δυναμική συμμετοχή της νεολαίας[3], που πιάνει γερά στα χέρια της το νήμα της Αντίστασης και του αγώνα, προμηνύουν την τελική νίκη!

[1] Μιχάλης Ψύλος, «Από τον Ράιχενμπαχ του Όθωνα…στον Ράιχενμπαχ της Μέρκελ. Εκατόν ογδόντα χρόνια γερμανοκρατίας στην Ελλάδα», Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2014.

[2] Συνέντευξη Τύπου Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης στην ΕΣΗΕΑ, 20.3.2014.

[3] Είμαι εντυπωσιασμένος από τη συμμετοχή των νέων τόσο στο Δίστομο όσο και στη Μουσιωτίτσα Ιωαννίνων και αλλού, που τίμησαν και φέτος με τον καλύτερο τρόπο τη μνήμη των δολοφονηθέντων με ποιήματα, αθλητικούς αγώνες και θεατρικά δρώμενα αλλά κυρίως με αντιφασιστικό, δημοκρατικό και αγωνιστικό πνεύμα.

πηγή: “Επίκαιρα”.