του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.
Πώς είναι δυνατό η Ουάσινγκτον να καθορίζει τον ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης; Τις ενεργειακές πηγές και τις διαδρομές των αγωγών; Είναι τόσο μικρή η Ευρώπη, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε να αδυνατεί να καθορίσει τους προμηθευτές της; Ποιες διαφορές χωρίζουν την Ευρώπη από τη Ρωσία; Δεν έληξε ο Ψυχρός Πόλεμος; Δεν είναι κατ’ εξοχήν καπιταλιστική χώρα η Ρωσία στο στάδιο μάλιστα της πρωταρχικής συσσώρευσης; Δεν συνδιαμόρφωσε με τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις την ευρωπαϊκή ιστορία, διαδραματίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, όταν οι ΗΠΑ – δημιούργημα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας – ήταν απομονωμένες στο Νέο Κόσμο; Γιατί οι ευρωπαϊκές χώρες παραμένουν στο ΝΑΤΟ μέσω του οποίου η Ουάσινγκτον διασπά την Ευρώπη, αφού οι πρώην ανατολικές χώρες, παρότι μέλη της ΕΕ ακόμη και της Ευρωζώνης, προσβλέπουν στο ΝΑΤΟ για την προστασία τους; Δεν διχάζει αυτή η διαπίστωση και δεν υπονομεύει κάθε μελλοντική προσδοκία ενοποίησης;
Είναι ολοφάνερο ότι οι ΗΠΑ θέλουν την Ευρώπη εξαρτημένη από ενεργειακές πηγές που ελέγχουν πολιτικοστρατιωτικά και προωθούν ιδιοτελή συμφέροντα πιέζοντας τους Ευρωπαίους προς αντιρωσική κατεύθυνση. Αν μάλιστα κατορθώσουν να επιβάλλουν τον εφοδιασμό της Ευρώπης με αμερικάνικο σχιστολιθικό πετρέλαιο και αέριο η υποταγή της Ευρώπης θα είναι πλήρης. Παρά ταύτα το Βερολίνο για άλλη μια φορά άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, όπως στη γιουγκοσλαβική κρίση, για να περιοριστεί αμέσως μετά σε ρόλο κομπάρσου παραχωρώντας ρόλο κυρίαρχου στην Ουάσιγκτον. Ήδη με την έναρξη της ουκρανικής κρίσης έθεσε υπό αμφισβήτηση την κατασκευή του αγωγού SouthStream και κάλεσε τις χώρες μέλη της ΕΕ, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα, να επαναδιαπραγματευθούν τις διμερείς συμφωνίες με τη Ρωσία για τη διέλευση του αγωγού, απειλώντας ευθέως ότι «εάν τα ενδιαφερόμενα κράτη μέλη δεν δεχθούν, η Επιτροπή διαθέτει τους τρόπους να τα μεταπείσει»! Πριν λίγες μέρες επανήλθε ο αρμόδιος επίτροπος για την Ενέργεια Γερμανός Γκίντερ Έτινγκερ. Είναι προφανές ότι ο Γερμανός επίτροπος, κάτω από την πίεση της Ουάσινγκτον για σκληρότερα μέτρα, φρόντισε να επικεντρώσει το πεδίο αντιπαράθεσης με τη Ρωσία στον SouthStream, ο οποίος δεν θίγει τα συμφέροντά της χώρας του στις οικονομικές σχέσεις της με τη Ρωσία. Όμως, όσα ακολούθησαν ήσαν αποκαλυπτικά της αδυναμίας της Ευρώπης να καθορίσει στοιχειωδώς τα του οίκου της. Στην προσπάθεια της Βουλγαρίας να προτάξει τα εθνικά της συμφέροντα έναντι των ευρωπαϊκών υποδείξεων, η… Ουάσινγκτον απείλησε τη Σόφια με επιβολή κυρώσεων ενώ άμεσα τρεις αμερικανοί γερουσιαστές μετέβησαν στη Σόφια, όπου μετά τη συνάντηση τους με τον Βούλγαρο πρωθυπουργό τον «έπεισαν» να αναγγείλει τη διακοπή των εργασιών του αγωγού επί βουλγαρικού εδάφους. Έτσι σε ένα θέμα, όπου ενδιαφερόμενες πλευρές ήταν η ΕΕ, η Ρωσία και η Βουλγαρία, η παρέμβαση της Ουάσινγκτον ήταν αυτή που διαμόρφωσε το αποτέλεσμα.
Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι είναι η τρίτη φορά μετά τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξ/πολης και τον ελληνοτουρκικό αγωγό φυσικού αερίου ο οποίος τερματίζει στην Κομοτηνή και επρόκειτο να επεκταθεί έως την Ιταλία, που η αμερικανική παρέμβαση θίγει τα ελληνικά συμφέροντα και ανατρέπει τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της Αθήνας. Στη δεύτερη περίπτωση η κατασκευή του αγωγού ακυρώθηκε ενώ στην τρίτη μπροστά στο ενδεχόμενο να συνδεθεί ο αγωγός αυτός με τον ρωσοτουρκικό αγωγό BlueStream και να είναι γεμάτος με φυσικό αέριο εξ αρχής, προτιμήθηκε να παραμείνει ουσιαστικά ανενεργός εξαντλώντας την εμβέλειά του έως την Κομοτηνή.
Η ουκρανική κρίση έδωσε την ευκαιρία για την προώθηση των αμερικανικών σχεδιασμών. Όπως με τη γιουγκοσλαβική κρίση, έτσι σήμερα με την Ουκρανία ενώ η Ευρώπη (με πρωταγωνιστή της Γερμανία πάντα) δρομολόγησε τις εξελίξεις ακολούθως περιορίσθηκε σε ρόλο κομπάρσου δίνοντας την ευκαιρία στις ΗΠΑ να παρεμβαίνουν στο χώρο της επιβάλλοντας τα συμφέροντά τους. Η Ουάσινγκτον δεν αναμειγνύεται ενεργά στην κρίση χρέους της Ευρώπης, όμως δεν εννοεί με κανένα τρόπο να επιτρέψει σε άλλους να καθορίσουν τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Εξ άλλου η γεωπολιτική είναι αυτή που καθορίζει το εύρος των οικονομικών σχεδιασμών και επιδιώξεων. Με άλλα λόγια αναθέτει στην Ευρώπη το βάρος των οικονομικών προβλημάτων των κρατών της και αυτή ανέξοδα προωθεί τα συμφέροντά της.
Η χάραξη γραμμών αποκλεισμού ενός κράτους με τη γειτονία του σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης αποτελεί αντίφαση που περιορίζει ή αποκλείει την ανάπτυξή του. Για παράδειγμα, η Τουρκία είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας ελληνικών προϊόντων με μεγάλη διαφορά από τους ευρωπαίους εταίρους. Η Ρωσία είναι αυτή που ενδιαφέρεται για το σιδηροδρομικό δίκτυο και τα λιμάνια της Β. Ελλάδας και η μόνη χώρα που μπορεί να αναδείξει την Ελλάδα σε ενεργειακό κόμβο σε συνεργασία με τη Βουλγαρία και την Τουρκία για τη διέλευση των αγωγών. Και για να πάμε παραπέρα, η Κίνα είναι αυτή που δημιουργεί τεράστιες ελπίδες ανάπτυξης λόγω της εισροής ασιατικών προϊόντων στην Ευρώπη μέσω της χώρας μας. Όταν όμως η Ευρώπη περιορίζει ή αποκλείει τη συνεργασία με τις προαναφερθείσες δυνάμεις με διαφορές δικαιολογίες, όπως περί δεσπόζουσας θέσης των εταιρειών τους, ενώ οι ευρωπαϊκές εταιρείες αδιαφορούν πλήρως για επενδύσεις στη χώρα, αλλά και όταν παρεμβαίνουν οι ΗΠΑ επιβάλλοντας περιορισμούς που μετακυλίονται στα κράτη – μέλη της ΕΕ, τότε σε τι μπορεί να ελπίζει μια χώρα σε κρίση , όπως η Ελλάδα;
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου