του Θεόδωρου Σταυρόπουλου
σημ.Αμετανόητου: Το άρθρο είναι από το 1996 !!! Κάποιοι τα γράφανε και προειδοποιούσαν από τότε…Ποιοί άκουγαν ;
1ον. Η ανθρωπότητα διέρχεται την κρίση παρακμής τον καπιταλιστικού
συστήματος.Βασικό σύμπτωμα της καπιταλιστικής παρακμής είναι η
υπερσυσσώρευση του πλούτου και η υπερσυγκεντροποίηση του κεφαλαίου στα
χέρια μιας απειροελάχιστης ολιγαρχίας.Έχουν δημοσιευθεί ήδη τα ακόλουθα στοιχεία:
«358 κροίσοι από διάφορες χώρες έχουν εισοδήματα ανώτερα από τα εισοδήματα μιας σειράς κρατών στα οποία κατοικεί το 45% του πληθυσμού της γης, δηλ. 2,7 έως 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι.
Το ευπορότερο 1% του πληθυσμού των ΗΠΑ απολαμβάνει το 40% του πλούτου.
Το ευπορότερο 20% νέμεται το 80% του πλούτου των ΗΠΑ. Στη Βρετανία και την Αυστραλία το 20% του πληθυσμού έχει εισόδημα δεκαπλάσιο από το εισόδημα του 20% των φτωχότερων.
Οι χώρες του τρίτου κόσμου γίνονται φτωχότερες σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία του 1980, ενώ φτωχαίνουν σχετικά εύπορες χώρες, όπως ο Καναδάς, η Ισλανδία, η Φινλανδία, η Σουηδία κ.ά.».1
Τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των ανέργων φτωχαίνουν διαρκώς, ενώ μεγάλα τμήματα των πληθυσμών στις πέντε ηπείρους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Αντίθετα η υπερσυσώρρευση του πλούτου στα χέρια της πιο κτηνώδους και αδίσταχτης ολιγαρχίας, της καπιταλιστικής ολιγαρχίας, λαμβάνει διαστάσεις Λεβιάθαν.
Εκ των στοιχείων του ΟΟΣΑ, αρκετά ύποπτου για την μη δημοσίευση – δηλαδή για την απόκρυψη – πολλών δεδομένων, σταχυολογούμε τα ακόλουθα:
Οι πεντακόσιες μεγαλύτερες εταιρίες σημείωσαν αύξηση κερδών κατά 15% ενώ ο αριθμός των εργαζομένων τους αυξήθηκε στο μηδαμινό επίπεδο του 1,8%. Παράλληλα αρκετές καπιταλιστικές εταιρίες προχώρησαν σε μαζικές απολύσεις. Από τις εταιρίες αυτές, που οι τρεις πρώτες είναι Ιαπωνικές, οι 153 είναι Αμερικάνικες, οι 142 Ιαπωνικές και ακολουθούν Γαλλικές, Γερμανικές, Βρετανικές κ.ά.2.
2ον. Παράλληλο φαινόμενο της εποχής μας είναι εκείνο της υπερσυσσώρευσης των χρηματικών κεφαλαίων στα χέρια μιας απειροελάχιστης διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας του πλούτου.
Εδώ δεν πρόκειται για την ενδογενή τάση της συγκεντροποίησης του σταθερού
κεφαλαίου (μηχανήματα – μέσα παραγωγής γενικότερα) μαζί με τα αναγκαία
για τις επενδύσεις χρηματικά κεφάλαια, αλλά για τη διαμόρφωση μιας νέας
ολιγαρχικής ομάδας μέσα στη διεθνή καπιταλιστική τάξη, εκείνης των
δισεκατομμυριούχων δολαριούχων, που ο σχηματισμός τους πραγματοποιείται
εκτός και υπεράνω πάσης παραγωγής. Τα άτομα αυτά διεθνώς ανήρχοντο σε
147 προ δεκαετίας, αυξήθηκαν σε 274 προ πενταετίας και σήμερα ανέρχονται
σε 447. Αυτό σημαίνει συγκέντρωση αυξανομένου όγκου δισεκατομμυρίων
δολαρίων σε ελάχιστα χέρια και αφαίρεση τους από το εισόδημα εκατοντάδων
εκατομμυρίων εργαζομένων.Τα ακόλουθα στοιχεία είναι ενδεικτικά και δημοσιεύτηκαν στο Βήμα της 25ης Αυγούστου 1996.
Ο Ονίλιαμ Χέυρι Γκέϊτς (ΗΠΑ) είναι κάτοχος περιουσίας 18 δις. δολαρίων ήτοι μεγαλυτέρου ποσού από το ΑΕΠ της Συρίας.
Ο Ουόρεν Μπάφετ (ΗΠΑ): περιουσία 14,5 δις. δολαρίων, που ξεπερνά το ΑΕΠ του Ισημερινού (14,4 δις. δολάρια).
Ο Πάουλ Ζάχερ (Ελβετία): περιουσία 13,5 δις. δολαρίων που ισοδυναμεί με το ΑΕΠ της Γουατεμάλας.
Ο Αλ Σάον Κι (Χουγκ Κουγκ): περιουσία 12,7 δις. δολάρια, ισοδύναμο με το ΑΕΠ του ΒιετΝαμ.
Ο ΑίΚαΣίυγκ (Χουγκ Κουγκ): περιουσία 10,6 δις. δολάρια.
Εν συνεχεία το Βήμα της 25 Αυγούστου 1996 δημοσιεύει τα στοιχεία για 53 περαιτέρω περιπτώσεις δισεκατομμυριούχων του δολαρίου. Επί των στοιχείων αυτών και πλείστων άλλων στηρίζεται η θεωρητική μου θεμελίωση ότι ο σημερινός διεθνής καπιταλισμός παράλληλα με το παραγωγικό του σκέλος, παραγωγής εμπορευμάτων (μέσων παραγωγής και κατανάλωσης) έχει αναπτύξει ως κακοήθη όγκο το παρασιτικό του σκέλος, δια του οποίου τεράστια ποσότητα της παραγόμενης υπεραξίας την σπαταλά στην κερδοσκοπία των χάρτινων τίτλων, αλλά και στις υπερπολυτελείς καταναλωτικές δραστηριότητες της παρασιτικής τάξης των μεγιστάνων της ολιγαρχίας.
Αυτή η τελευταία έχει εντελώς αποχωρισθεί από κάθε απασχόληση. Ασχολείται μόνο με τον καταναλωτικό της παρασιτισμό και με τη βιολογική της αποσύνθεση.
Αυτός ο αποχωρισμός των ιδιοκτητών μεγιστάνων, (ιδιοκτητών από νομική άποψη), από τη διεύθυνση της καπιταλιστικής παραγωγής και η ανάληψις των διευθυντικών και διαχειριστικών απασχολήσεων από τους διευθυντές οργανωτές (managers) δεν αλλάζει το βασικό καπιταλιστικό χαρακτήρα της σημερινής βιομηχανικής ταξικής κοινωνίας και καθόλου δεν την μεταβάλλει σε κοινωνία μισθωτών – «διευθυντών» (managers), όπως ισχυρίζονται ορισμένες σχολές της κοινωνιολογίας.
3ον. Οι μεγάλες αποφάσεις επί της διεθνούς οικονομικής πολιτικής λαμβάνονται από μεγάλους οργανισμούς κλασικού καπιταλιστικού χαρακτήρα όπως η Διεθνής Τράπεζα
και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που βρίσκονται σε συνεργασία και
συντονίζουν την οικονομική αλλά και την πολιτική δραστηριότητα των
οικονομικών και πολιτικών συγκροτημάτων διεθνούς εμβέλειας, όπως λ.χ. το
τραπεζοβιομηχανικό συγκρότημα παραγωγής και εμπορίας όπλων, κ.ά.Αντίστοιχη, αλλά συνοριακώς οριοθετημένη είναι και η πρωτοβουλία λήψης των ανωτάτων αποφάσεων των αντιστοίχων οργάνων των εθνικών καπιταλιστικών κρατών.
Οι κάστες των γραφειοκρατών και των τεχνοκρατών αποτελούν εκτελεστικά όργανα εφαρμογής των ανωτάτης τάξεως αποφάσεων των οργάνων της διεθνούς καπιταλιστικής ολιγαρχίας.
- Υπερεθνικά όργανα ιμπεριαλιστικού ολοκληρωτισμού
Στη σημερινή μετα«κομμουνιστική» φάση ο διεθνής καπιταλισμός επιχειρεί να προγραμματίσει εκ των άνω τη συσσώρευση και την υπερσυγκεντροποιηση του κεφαλαίου, όχι στην παραδοσιακή κλίμακα του ανταγωνισμού των καπιταλιστών στο λεγόμενο «στίβο» (!!!) της διεθνούς αγοράς κεφαλαίων και εργασίας, αλλά σε υπερεθνική κλίμακα, ερήμην της πολιτικής βούλησης των καπιταλιστικών κυβερνήσεων, και με παραμερισμό των οποιωνδήποτε ειδικών προγραμματισμών καπιταλιστικής «ανάπτυξης», είτε εθνικών είτε περιφερειακών.
Για την ολοκλήρωση των στόχων της υπερεθνικής ιμπεριαλιστικής συγκεντροποίησης του κεφαλαίου υπάρχουν και λειτουργούν όργανα και κέντρα λήψης αποφάσεων διεθνούς οικονομικής πολιτικής. Πρόκειται περί των οργανισμών της Διεθνούς Τράπεζας (ΔΤ) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).
Θεμελιώδη αξιώματα για την κυκλοφορία των χρηματικών κεφαλαίων εις τη διεθνή αγορά των κεφαλαίων είναι σήμερα
τα ακόλουθα: ι Ιόν ταχεία απόσβεση του κεφαλαίου, 2ον ελαχιστοποίηση
των εξόδων κυκλοφορίας, 3ον μεγιστοποίηση του κέρδους, 4ον κατάργηση του
κοινωνικού κράτους.Και στον τομέα των παραγωγικών επενδύσεων, ακόμη και των πλέον εκμεταλλευτικών, είναι αδύνατη η συνύπαρξη των στοιχείων αυτών του παρασιτισμού και της χωρίς όρια εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης.
Για το λόγο αυτό οι πλούσιοι κάτοχοι χρηματικών κεφαλαίων, κατά ένα σοβαρό ποσοστό δεν προβαίνουν σε παραγωγικές επενδύσεις αλλά επιδίδονται εις την κερδοσκοπία δια των παιγνίων στα χρηματιστήρια και εις επενδύσεις σε παρασιτικές υπηρεσίες, όπως είναι τα καζίνα.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τον ισχυρό ανταγωνισμό των κρατών της Ευρωπαϊκής Μεσογείου (Ελλάδος, Ιταλίας, Ισπανίας) για την προσέλκυση και την εγκατάσταση καζίνων εις το έδαφος τους. Η κυβέρνηση Σημίτη αναδείχτηκε η αποτελεσματικότερη στον τομέα αυτό, της επιβολής της εξωπαραγωγικής, παρασιτικής κερδοσκοπίας.
- Αποβιομηχάνιση – ανεργία Η αποβιομηχάνιση της Ευρώπης και η βιομηχανική στασιμότητα των ΗΠΑ, Καναδά και Ωκεανίας σε συνδυασμό με την εκβιομηχάνιση των χωρών της Ν. Α. Ασίας είναι το αποτέλεσμα μιας στρατηγικής υπονόμευσης των δικαιωμάτων και του εισοδήματος των εργαζομένων. Αξονες της στρατηγικής αυτής του κεφαλαίου είναι:
2ον Μείωση των δημοσιονομικών δαπανών, κυρίως εκείνων που αφορούν την κοινωνική πολιτική και την παιδεία.
3ον Δραστική μείωση του αριθμού και των αμοιβών των υπαλλήλων.
4ον Πτώση των δημοσιονομικών προεισπράξεων από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τα υψηλά εισοδήματα.
5ον Ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα.
6ον Αποδιάρθρωση των όρων εργασίας.5
Οι σημερινοί καπιταλιστές αφέντες του πλανήτη έχουν ήδη επιβάλλει την πιο πάνω πολιτική στην Ευρώπη σε συνδυασμό με το δηλητήριο της αποβιομηχάνισης και της ανεργίας.6
Η επίθεση είναι χωρίς προηγούμενο και για πρώτη φορά συντονισμένη. Όλες οι εξουσίες, η πολιτική, η διοικητική, η εργοδοσία, οι «διανοούμενοι» (τύπου Levie, Charbonet κ.ά.) και τα λεγόμενα «μέσα ενημέρωσης» (διάβαζε: μέσα αποπληροφόρησης και συσκότισης), έχουν κινητοποιηθεί για να επιχειρήσουν να επιβάλλουν, χωρίς κοινωνική εξέγερση, μια «νέα μαζική δόση» καπιταλιστικής αναλγησίας και σκληρότητας, συνδυασμένη με βαρύτατες «θυσίες» των εργαζομένων.7
Εξ’ άλλου οι προτεραιότητες της «Επιτροπής των Βρυξελλών» συνίστανται, α) στη βίαιη και απότομη ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα (τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρική ενέργεια, σιδηροδρομικές και αεροπορικές συγκοινωνίες, ακόμη και τις ταχυδρομικές υπηρεσίες), β) και παράλληλα, εν ονόματι της συνθήκης του Μάαστριχτ, στην προώθηση της εφαρμογής στην πράξη του «ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος» από 1.1.1999. Αυτό βεβαίως θα σημάνει τη πιο πέρα μεγιστοποίηση των καπιταλιστικών υπερκερδών υπέρ της προνομιούχου χρηματιστικής μειοψηφίας και ταυτόχρονα την οικονομική καταβαράρθρωση των εργαζομένων, μέσα από τις πολιτικές λιτότητας και συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους («μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων») και υψηλών επιτοκίων, που απαιτεί για τις περισσότερες χώρες η «νομισματική σύγκλιση».
Όμως η πολιτική της αποβιομηχάνισης, του στυγνού εξωπαραγωγικού μονεταρισμού και του απόλυτου οικονομικού φιλελευθερισμού στην αγορά
κεφαλαίων και εργασιακής δύναμης έχει ήδη οδηγήσει στη διόγκωση της ανεργίας.Τα δημοσιευθέντα μέχρι τώρα στοιχεία ανεβάζουν τους απόλυτα ανέργους στο επίπεδο των δέκα οχτώ εκατομμυρίων (18.000.000) προσώπων8 στην Ευρώπη.
Εδώ όμως πρέπει να διευκρινισθεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων στην Ευρώπη είναι επί κεφαλής οικογενειών. Συνεπώς ο αριθμός των 18.000.000 πρέπει τουλάχιστον να τριπλασιασθεί προκειμένου να υπολογισθεί ο αληθινός αριθμός των προσώπων που βρίσκονται σε στέρηση και ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, λόγω της ανεργίας των 18.000.000 ανέργων. Έτσι ο αριθμός των απολύτως στερουμένων των απαραίτητων προς το ζειν ανέρχεται κατά ορθόν υπολογισμό στο επίπεδο των 60.000.000 προσώπων, στη Δυτική Ευρώπη.
Ο αριθμός είναι τρομακτικός και όμως είναι αληθινός.
Όμως η τραγωδία της ανεργίας και της απόλυτης στέρησης παρουσιάζει ακόμη περισσότερο κακοήθη διόγκωση. Πραγματικά: «ούτε το ενδιάμεσο θέρος των ολυμπιακών αγώνων ούτε η θερινή ραστώνη δεν διασκέδασαν την αγωνία των πολιτών. Περιίπταται στον αέρα, στη Γαλλία, σαν ένα άρωμα εξέγερσης… η έκρηξη απειλεί.. ..Η ρίζα της οργής είναι η ανεργία. Ο αριθμός των απολύσεων ξεπερνά κατά μέσον όρο τις 35.000 μηνιαίως. Μία κοινωνική αιμορραγία που αγγίζει σκανδαλώδη ποσοστά κυρίως στην πλεκτοβιομηχανία, εις τα άγροτο – διατροφικά είδη, εις τα ηλεκτρικά είδη οικιακής χρήσης, εις το αυτοκίνητο, εις την οικοδομή. Στον τελευταίο αυτό τομέα εξαφανίστηκαν μέσα σ’ ένα χρόνο 24.000 θέσεις εργασίας, ενώ στον τομέα παραγωγής ενδυμάτων κατεστράφησαν 15.000 θέσεις εργασίας μέσα σ’ ένα εξάμηνο. .. Η Γαλλία έχει ήδη χάσει περισσότερες από 1.800.000 βιομηχανικές θέσεις εργασίας και το ποσοστό ανεργίας ξεπερνά το 12,3%, που συνιστά μοναδική ιστορική επίδοση».9
Επιπρόσθετα οι τράπεζες ετοιμάζουν κατάργηση 40.000 θέσεων εργασίας και παρόμοια σφαγή επέρχεται και στον τομέα των ασφαλιστικών εταιρειών. Εξ’ άλλου στις εξοπλιστικές βιομηχανίες ετοιμάζεται σφαγή απολύσεων και κατάργηση 50.00075.000 θέσεων, δηλ. το 24% του εργασιακού δυναμικού. Εξ’ αυτών οι 15.000 θέσεις αφορούν τα στελέχη της εξοπλιστικής βιομηχανίας, τεχνολογικά και διοικητικά. Η κατάσταση αυτή οδηγεί στον οικονομικό θάνατο των εργαζομένων. Σε μερικά λιμάνια της Μάγχης, στο Χερβούργο, στην Brest ο αναβρασμός έχει φτάσει στην πληρότητα του. Όσον αφορά το δημόσιο τομέα στη Γαλλία, ήδη ο τέως πρωθυπουργός Edouard Balladur ενθάρρυνε την κυβέρνηση Juppe να προχωρήσει στην κατάργηση 20.000 θέσεων κατ’ έτος.10
Η κοινωνική κατάσταση κυμαίνεται μεταξύ του πεσιμισμού, της κοινωνικής αγανάκτησης και της εξέγερσης. Ο Ignacio Ramonet περιγράφει ως εξής την κατάσταση: «Όλο και περισσότερο οι πολίτες πείθονται ότι η δημόσια διαχείριση από τους Jacques Chirac και Alain Juppe είναι αναποτελεσματική και επιβλαβής. Εις τους δυσαρεστημένους της εξέγερσης του Δεκέμβρη 1995″ προστίθενται έκτοτε μαζικά οι μεσαίες τάξεις, χτυπημένες από το διαρκές μαστίγωμα της αύξησης των φόρων, που βλέπουν τα παιδιά τους να χτυπιούνται με τη σειρά τους από την ανεργία, ενώ διαπιστώνουν ότι οι συντάξεις τους εξανεμίζονται. Η απότομη πτώχευση τους – μέγιστο κοινωνιολογικό φαινόμενο αυτής της δεκαετίας – τις κατατάσσει μεταξύ των θυμάτων της κοινωνικής ρήξης… Ο πεσιμισμός αυξάνει: 80% των Γάλλων δεν πιστεύει πλέον σε μία οικονομική καλυτέρευση. Η αύξηση της παραγωγής δεν θα ξεπεράσει το μηδαμινό ποσοστό του 1,3%. Το διαθέσιμο εισόδημα θα ελαττωθεί για πρώτη φορά στην τελευταία πεντηκονταετία. Εξ’ άλλου ο αριθμός των επιχειρήσεων που χρεοκοπούν ανέρχεται στο πρώτο εξάμηνο του 1996 στο επίπεδο των 34.000, που σημαίνει 11% υψηλότερο από την προηγουμένη χρονιά ενώ έχει την τάση να αυξάνεται».12
Στην υπόλοιπη Ευρώπη η κατάσταση γίνεται εξίσου καταθλιπτική. Στο Βέλγιο, στη Γερμανία, στη Βρετανία, στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 18.000.000 ανέργων και των 60.000.000 απόλυτα φτωχών, οι μαζικές απολύσεις συνεχίζονται.
Ενδεικτικά αξίζει να αναφέρουμε: Η Deutsche Telekom καταργεί 70.000 θέσεις εργασίας, η Volkswagen καταργεί 30.000 θέσεις, η Daimner Benz καταργεί 15.000 θέσεις, η National Westminster 15.000, η Gloxo 7.000 θέσεις, η Telefonica d’ Italia 7.000 θέσεις, η Iberia 5.200, η Olivetti 5.000 κ.λπ.
Παντού η ανεργία και η υποαπασχόληση εκτείνεται, οι μισθοί μπλοκάρονται και οι κοινωνικοί προϋπολογισμοί μειώνονται δραστικά στο όνομα του ιεροάγιου «εκσυγχρονισμού».
- Η επαναστατική προοπτική Το σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας οδηγεί την ανθρωπότητα σε αδιέξοδη καταστροφή. Έσχατη εκδήλωση παραλογισμού είναι οι πολλαπλές εγκληματικές δράσεις βλάβης ή και καταστροφής του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος.
Αυτή η κοινωνική καταστροφή των εργαζομένων είναι δυνατό να μείνει χωρίς άμεση και δραστική αντεπίθεση; Η διεθνής καπιταλιστική ηγεσία και οι κυβερνήσεις της υπολογίζουν ότι μπορούν εις το διηνεκές να ελέγχουν τις εξεγέρσεις και να τις απορροφούν ή εν ανάγκη να τις καταστέλλουν με την κρατική και την παρακρατική βία.
Διαθέτουν προς τούτο, (πέραν του γιγαντιαίου αστυνομικού στρατιωτικού δικαστικού μηχανισμού καταστολής και των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους), ισχυρά ιδρύματα κατάρτισης στελεχών στις πολιτικές θεωρίες και στη στρατηγική. Πρόκειται για αυτόνομους κρατικούς οργανισμούς παραγωγής διπλωματικών, διοικητικών και στρατιωτικών στελεχών, που είναι εντελώς ανεξάρτητοι από τα Πανεπιστήμια, και από το σύστημα Εθνικής Παιδείας, που τελούν υπό τη διοικητική εποπτεία των υπουργείων Εσωτερικών, Εξωτερικών και Άμυνας. Για παράδειγμα, στη Γαλλία λειτουργούν τα ιδρύματα: Centre d’ etudes diplomatiques et strategiques (Κέντρο διπλωματικών και στρατηγικών μελετών), η παραδοσιακή Ecole militaire, αντίστοιχη προς τη δική μας Σχολή Ευελπίδων, η Ecole Nationale d’Administration, E.N.A., κ.ά.
Παράλληλα, η καπιταλιστική εξουσία ελέγχει απόλυτα τα γραφειοκρατικά συνδικάτα, μέσα στα οποία είναι σήμερα
εγκλωβισμένη η εργατική τάξη και οι μισθωτοί σκλάβοι του κεφαλαίου, που
παραμένουν ακόμα οργανωτικά και ιδεολογικά αιχμάλωτοι του
καπιταλιστικού συστήματος.Τέλος στην υπηρεσία του καπιταλιστικού συστήματος λειτουργούν και τα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς (σοσιαλδημοκρατικά και «κομμουνιστικά»).
Η συνέχιση της καπιταλιστικής κυριαρχίας δεν είναι, εντούτοις, δυνατόν να διαιωνιστεί, χωρίς να βαθύνει ακόμη περισσότερο την παρακμή της ανθρωπότητας. Μόνη διέξοδος από την αποσύνθεση του καπιταλιστικού συστήματος και το αδιέξοδο των ανθρωπίνων κοινωνιών, είναι η άμεση πραγματοποίηση και ο θρίαμβος της σοσιαλιστικής επανάστασης στην πιο προχωρημένη περιοχή του πλανήτη, δηλαδή στα βιομηχανικά κράτη.
Συνεπώς η προετοιμασία για τη νικηφόρα πορεία που θα οδηγήσει στην έκρηξη της επανάστασης συνιστά το επείγον και άμεσο καθήκον της παρούσας περιόδου. Το καθήκον αυτό πρέπει να λυθεί ταχύτατα εδώ και τώρα. θεμελιώδης έλλειψη της σημερινής ιστορικής στιγμής είναι, εντούτοις, η απουσία του επαναστατικού υποκειμένου, του επαναστατικού κόμματος νέας μορφής και νέου περιεχομένου, για τη νικηφόρα πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Το καθήκον προώθησης της σοσιαλιστικής επανάστασης συμπυκνώνεται, επομένως, στην επείγουσα πολιτική και οργανωτική εργασία για το σχηματισμό του επαναστατικού κόμματος, νέας μορφής και νέου περιεχομένου ως προς το πρόγραμμα, τη στρατηγική και την τακτική.
Στην παρούσα προεισαγωγική εργασία επιθυμώ να θέσω ορισμένες θεμελιώδεις συνιστώσες αρνητικού χαρακτήρα, που αφήνουν ελεύθερη την πορεία της πολιτικής θεωρίας για τον προσδιορισμό του θετικού περιεχομένου του επαναστατικού κόμματος.
Πρώτον. Το επαναστατικό κόμμα δεν πρέπει να έχει ιεραρχική εξουσιαστική δόμηση αλλά οριζόντια δημοκρατική.
Δεύτερον: Η εκάστοτε «ηγεσία» δεν πρέπει να συντίθεται από μόνιμους επαγγελματίες «ηγέτες», αλλά από εναλλασσόμενα πρόσωπα αγωνιστές της βάσης, έτσι ώστε όλοι οι οργανωμένοι αγωνιστές να αποκτούν εμπειρίες και ικανότητες επί όλων των λειτουργιών του επαναστατικού αγώνα, από τις καθαρά τεχνικό υλικές μέχρι τις πιο συνθετικές πολιτικοφιλοσοφικές, κοινωνιολογικές και πολιτιστικές.
Τρίτον: θα υπάρχει συγκρότηση σχολών επί όλων των επιστημών και της πρακτικής εξάσκησης που σχετίζονται με τον αντικαπιταλιστικό απελευθερωτικό αγώνα.
Τέταρτον. Όλοι οι αγωνιστές θα θητεύουν στο σύνολο της επαναστατικής ουμανιστικής παιδείας, θεωρητικής και πρακτικής. Έτσι καταργείται η κατασκευή ειδικών αναντικατάστατων «επαγγελματιών» επαναστατών που αποτελούν το έμβρυο του απεχθούς γραφειοκρατικού εξουσιαστικού εκφυλισμού του επαναστατικού κόμματος.
Πέμπτον: Το επαναστατικό κόμμα θα έχει επεξεργασθεί το άμεσο επαναστατικό πρόγραμμα για τη σοσιαλιστική επανάσταση για τα βιομηχανικά αστικά κράτη και το μεταβατικό πρόγραμμα για τα μη επαρκώς εκβιομηχανισμένα κράτη. Η Ελλάδα εντάσσεται εις τα ανεπτυγμένα κεφαλαιοκρατικά κράτη, βιομηχανικά και εφοπλιστικά.
Έκτον: Για τα βιομηχανικά κράτη το ιστορικό καθήκον συνίσταται στην άμεση πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Τα θεμέλια της θα είναι:
- Κοινωνικοποίηση των μεγάλων μέσων παραγωγής, μεταφοράς και πίστης.
- Άμεση Δημοκρατία των παραγωγών πολιτών.
- Άμεση εφαρμογή του συστήματος της πολυεπιστημονικής ανθρωπιστικής παιδείας.
- Νέα Προοπτική, 20 Ιουλίου 1996, φύλλο 152, σς. 1 θ 7.
- David Ricardo: Des principes del’ economie politique et del’ impot Paris, Flamarion, 1971, σς. 253263,311329.
- K. Marx: “Le Capital”, livre premier, septieme section, σς. 10651406, Editions Gallimard, Bibliotheque de la Pleiade, T. I. Paris, 1965.
- Le Monde Diplomatique, Ιούλιος 1996, σ. 9.
- «Les nouveux maitres du monde» εις Maniere De Voir, αριθ. 28, τριμηνιαία έκδοση της Monde diplomatique, και Monde diplomatique, Ιούλιος 1996, σ. 9.
- Στο ίδιο.
- Monde diplomatique, Ιούλιος 1996, σ. 9.
- Ignatio Ramonet: «Septemble rouge», (O Κόκκινος Σεπτέμβρης), Monde diplomatique, Αύγουστος 1996, σελ. 1, κύριο άρθρο.
- Le Figaro Magazine, 1η Ιούνη 1996 και Monde Diplomatique, όπ. π.
- Πρόκειται για τη δυναμική 15ήμερη απεργία με καταλήψεις των τόπων εργασίας των γαλλικών σιδηροδρόμων στο Ιο 15ήμερο του Δεκέμβρη 1995, η οποία έχει δώσει το πρωτοποριακό παράδειγμα των δυναμικών ταξικών αγώνων που ξεσπάνε στη βιομηχανική Ευρώπη εναντίον της εξουσίας του κεφαλαίου και του κράτους 12. Le Figaro Magazine, 1η Ιούνη 1996.
Πηγή: Περιοδικό Θέσεις,τεύχος 57, περίοδος: Οκτώβριος – Δεκέμβριος 1996
http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=560&Itemid=29
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου