Έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Είχα βρεθεί για περίπου ένα μήνα στην Ιρλανδία στις αρχές Δεκέμβρη του ’99. Εκείνες τις μέρες έμπαινε σε ισχύ η συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής. Ήταν όλα πολύ πρωτόγνωρα. Όλοι λέγανε ότι δεν βλέπαμε τίποτα σε σχέση με παλιότερα. Πράγματι δεν περνάγαμε από έλεγχο αντίστοιχο με των αεροδρομίων για να μπούμε στο Μπέλφαστ, όπως επιβαλλόταν παλιότερα, ούτε μας σταμάτησαν στο δρόμο για να ψάξουν τα πράγματά μας, αν και το μήκος των μαλλιών μας δεν βοηθούσε στο να περνάμε απαρατήρητοι ως τουρίστες! Παρ’ όλα αυτά γρήγορα καταλάβαμε τι συνέβαινε για χρόνια στην Βόρεια Ιρλανδία.
Εικόνα 1η
Το πρώτο αστυνομικό τμήμα που είδαμε αναπαριστούσε σε κάθε του σημείο τον πόλεμο. Πλέγμα στα παράθυρα. Η είσοδος και μεγάλα τμήματα τις επιφάνειας καλυμμένα. Στην κυριολεξία σιδερόφραχτο. Πάνοπλοι αστακο-αστυνομικοί με “ολόσωμα” αλεξίσφαιρα περιπολούσαν σε ομάδες καλυμμένοι στην ασφάλεια της σκοπιάς φρούριο. Ένας φίλος αργότερα μας είπε: “Δεν υπάρχει μία αστυνομία εδώ αλλά δύο. Είμαστε υπό κατοχή. Αυτή είναι του εχθρού. Αυτή είναι του κατακτητή και όταν δεν μας κυνηγάει κάθεται κλεισμένη στα φρούριά της. Υπάρχει και ο IRA που μας προστατεύει. Στον IRA δηλώνουμε τα πάντα. Ληστείες, φόνους, όλα. Πας στο τοπικό κλάμπ και βρίσκεις πατριώτες, αγωνιστές.”
Εικόνα 2
Το πρώτο βράδυ στο Μπέλφαστ βγήκαμε σε μια μπυραρία. Γύρω στις 12 παρά, νομίζω, χτύπησε το καμπανάκι του “last drink”. Παραγγείλαμε τα pint μας, τα ‘πιαμε στα γρήγορα και βγήκαμε στον παγωμένο αέρα του Μπέλφαστ. Η εικόνα που αντικρίσαμε είναι ίσως μια από τις πιο δυνατές μνήμες μου. Ακούγαμε συνεχώς σειρήνες. Όσοι έβγαιναν απ’ την μπυραρία φεύγαν με γρήγορο περπάτημα χωρίς πολλά πολλά. Η κοπέλα μου ρώτησε ένα φίλο που θα μπορούσαμε να πάμε μετά. Η απάντηση του ήταν ο κατάλληλος υπότιτλος της εικόνας που ακολουθούσε. Ένα αλεξίσφαιρο τζιπ της αστυνομίας πέρναγε από μπροστά μας με ανοιχτές τις πίσω πόρτες και δύο κάννες σημάδευαν ότι κυκλοφορούσε, ότι κουνιόταν. Η φωνή του φίλου ανάμεσα στα άλλα έστελνε με την ιδιότυπη ιρλανδέζικη προφορά τις λέξεις hotel και safer κατ’ ευθείαν στα αυτιά μου. Δεν είναι απλό να νιώθεις μια κάννη να σε σημαδεύει ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβηθείς. Σκεφτόμουνα πως από την άλλη μεριά υπήρξε για μία στιγμή ένας άγνωστος άνθρωπος που με είδε ως πιθανό στόχο. Καταλάβαμε.
Εικόνα 3
Η επίσκεψη μας στο Ντέρυ.
Μια πόλη με δύο ονόματα και μεγάλη ιστορία. Μια πόλη ή καλύτερα δύο πόλεις, δύο κόσμοι. Οι φωτογραφίες νομίζω πως βοηθάνε.
Αν και όταν φτάσαμε ο σταθμός έλεγε Londonderry, γνωρίζοντας ποια πόλη επισκεπτόμαστε ,απλά περιμέναμε να δούμε την επιγραφή που θα μας υποδεχόταν στο Derry…
Η μνήμη της πόλης της Ματωμένης Κυριακής ήταν εκεί μπροστά μας!
Τότε είδα και για πρώτη φορά πολιτικές τοιχογραφίες.Στην Λατινική Αμερική τα λένε Μουράλες.
Εδώ Murals!
Σκεφτέιτε πως είναι να περπατάς από κάτω…
Και εδώ όπως και στην Παλαιστίνη όλοι οι νεκροί του πολέμου, είτε είναι άμαχοι, είτε ένοπλοι, είτε δολοφονήθηκαν χωρίς λόγο είτε σε κάποια επιχείρηση λέγονται μάρτυρες. Η σημαία της Παλαιστινής κυματίζει σε περισσότερα σπίτια, σε περισσότερα σημεία από ότι μπορείς να φανταστείς.
Ματωμένες Κυριακές από το Σαν ΣήμεραΜε τον όρο «Ματωμένη Κυριακή» (Bloody Sunday για τους αγγλομαθείς, Domhnach na Fola στα ιρλανδικά) εννοούμε τέσσερα διαφορά αιματηρά γεγονότα, που έλαβαν χώρα από το 1887 έως το 1972, και συνδέονται με τις αγγλοϊρλανδικές σχέσεις.
Α’ Ματωμένη Κυριακή (13 Νοεμβρίου 1887)
Στις 13 Νοεμβρίου 1887, οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί διοργάνωσαν μια μεγάλη διαδήλωση στο Λονδίνο για να καταγγείλουν τη βρετανική πολιτική στο Ιρλανδικό και την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης των Τόρυδων (Συντηρητικών).
Οι 10.000 διαδηλωτές έφθασαν στην Πλατεία Τραφάλγκαρ με πορείες από διάφορα σημεία του εργατικού Ανατολικού Λονδίνου. Ανάμεσά τους ξεχώριζε η μορφή του διάσημου ιρλανδού συγγραφέα και ακτιβιστή Τζορτζ Μπέρναρ Σο. Οι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με 2.000 αστυνομικούς και 400 στρατιώτες, που ήταν αποφασισμένοι να τους εμποδίσουν να πλησιάσουν την πλατεία. Από τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, τρεις διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους και 200 χρειάστηκαν νοσηλεία σε νοσοκομείο. Οι επικεφαλής συνδικαλιστές της πορείας συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν για έξι εβδομάδες.
Η «Ματωμένη Κυριακή» του 1887 αφύπνισε τις διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις της Μεγάλη Βρετανίας, οι οποίες απέσυραν την υποστήριξή τους στο Κόμμα των Ουίγων (Φιλελευθέρων) και προχώρησαν στην ίδρυση του Εργατικού Κόμματος στις 27 Φεβρουαρίου 1900.
Β’ Ματωμένη Κυριακή (31 Αυγούστου 1913)
Το 1913, ο πληθυσμός του αγγλοκρατούμενου Δουβλίνου βίωνε την έσχατη ένδεια. 26.000 οικογένειες ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες σε 5.000 παραπήγματα, ενώ ο δείκτης της παιδικής θνησιμότητας ήταν από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη (142 θάνατοι ανά 1.000 κατοίκους). Η ανεργία θέριζε και όσοι είχαν δουλειά προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Στις 26 Αυγούστου 1913 ξεκίνησε η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της Ιρλανδίας, που διήρκεσε μαζί με την ανταπεργία των εργοδοτών έως τις 18 Ιανουαρίου 1914. Της απεργιακής κινητοποίησης ηγούνταν οι τραμβαγιέρηδες, με επικεφαλής τον συνδικαλιστικό θρύλο της Ιρλανδίας Τζέιμς Λάρκιν. Την Κυριακή 31 Αυγούστου σε μία από τις διαδηλώσεις τους στην οδό Σάκβιλ του Δουβλίνου (σήμερα οδός Ο’ Ντόνελ) χτυπήθηκαν βάναυσα από την αστυνομία, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο απεργοί και να τραυματισθούν εκατοντάδες.
Ο μεγάλος ιρλανδός ποιητής Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς έγραψε το ποίημα «Σεπτέμβρης 1913» για να εκφράσει τη συμπαράστασή του στον αγώνα των εργαζομένων και την απέχθειά του για την καθολική μπουρζουαζία της πόλης και την Εκκλησία που την υποστήριζε.
Η ανταπεργία (λοκάουτ) των εργοδοτών προκάλεσε δυσεπίλυτα προβλήματα στους εργαζομένους, οι οποίοι αναγκάστηκαν να λύσουν την απεργία και να επιστρέψουν στις δουλειές τους στις 18 Ιανουαρίου 1914.
Γ’ Ματωμένη Κυριακή (21 Νοεμβρίου 1920)
Βρισκόμαστε στο μέσο του Ιρλανδικού Αγώνα της Ανεξαρτησίας (1919-1921) και η Κυριακή 21 Νοεμβρίου δικαιολόγησε τον χαρακτηρισμό της.
Η ημέρα στο Δουβλίνο άρχισε με τη δολοφονία 14 άγγλων πρακτόρων και ντόπιων συνεργατών τους από τον γνωστό μας Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό (IRA). Η απάντηση των κατακτητών εκδηλώθηκε το μεσημέρι της ίδιας μέρας. Πυροβολούν στο ψαχνό και σκοτώνουν 15 φιλάθλους κατά τη διάρκεια του αγώνα ιρλανδικού ποδοσφαίρου μεταξύ Τιπερέρι και Δουβλίνου στο Κροκ Παρκ του Δουβλίνου. Οι δυνάμεις κατοχής υποστήριξαν ότι δέχθηκαν πυρά από φιλάθλους – μέλη του IRA.
Οι ταραχές συνεχίστηκαν όλο το βράδυ χωρίς νεκρούς. Όμως, στο Κάστρο του Δουβλίνου, που είχε μετατραπεί σε φυλακή, βρίσκονται νεκροί τρεις πολιτικοί κρατούμενοι, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Συνολικός απολογισμός της τρίτης κατά σειρά «Ματωμένης Κυριακής»: 32 νεκροί.
Δ’ Ματωμένη Κυριακή (30 Ιανουαρίου 1972)
Η πιο γνωστή «Ματωμένη Κυριακή», επειδή εξυμνήθηκε από καλλιτέχνες του ροκ, όπως οι U2 («Sunday Bloody Sunday»), Stiff Little Fingers («Bloody Sunday»), Τζον Λένον («Sunday Bloody Sunday», «The Luck of the Irish») και Πολ ΜακΚάρτνεϋ («Give Ireland Βack to the Irish»).
Συνέβη την Κυριακή 30 Ιανουαρίου 1972 στο Ντέρυ της Βορείου Ιρλανδίας, όταν άγγλοι στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων άνοιξαν πυρ κατά μιας ειρηνικής πορείας 10.000 καθολικών, που ζητούσαν την αποχώρηση των Βρετανών από τη Βόρειο Ιρλανδία και ένωσή της με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. 26 διαδηλωτές σκοτώθηκαν, ανάμεσά τους και 6 παιδιά. Πολλοί διαδηλωτές πυροβολήθηκαν πισώπλατα, καθώς έτρεχαν να αποφύγουν τα επελαύνοντα τεθωρακισμένα οχήματα των Βρετανών.
Η διεθνής κατακραυγή που ξέσπασε ανάγκασε τη Συντηρητική κυβέρνηση του Έντουαρντ Χηθ να προχωρήσει σε έρευνα του αιματηρού συμβάντος. Ο αρχιδικαστής Γουάιτζερυ, που επελήφθη της υποθέσεως, δεν απέδωσε ευθύνες στους στρατιώτες, επειδή δέχθηκε τον ισχυρισμό τους ότι πυροβολήθηκαν πρώτοι από κάποιους διαδηλωτές, παρά τις περί του αντιθέτου καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων. Το περιστατικό επανήλθε στην επικαιρότητα το 1998, όταν ο τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Τόνι Μπλερ ανέθεσε στον Λόρδο Σάβιλ να επανεξετάσει την υπόθεση. Το πόρισμα αναμένεται…
Δείτε ακόμα εδώ και googlιστε και λίγο. Καλό κάνει…
Πηγή.tkoronakis.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου