του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.Η καθημερινότητα μας έχει μάθει ότι αν μια οικογένεια, για παράδειγμα, δανεισθεί χρήματα, τότε σε αυτήν εναπόκειται να καθορίσει τον τρόπο αποπληρωμής του δανείου. Να καθορίσει, δηλαδή, ποιες δαπάνες θα περικόψει για να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις. Με τα κράτη η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά: Οι δανειστές δεν αξιώνουν μόνον την έντοκη επιστροφή των δανείων. Επιβάλλουν μέσω των μνημονίων και πολιτικές που θα
διαμορφώνουν εκείνες τις συνθήκες οι οποίες θα του επιτρέψουν να αλώσει τον πλούτο της χώρας – δανειολήπτη. Η αλήθεια είναι ότι όταν η χώρα μας προσέφυγε στον μηχανισμό στήριξης, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν είχαν ανάλογη εμπειρία. Γιαυτό επιστράτευσαν το «έμπειρο» ΔΝΤ, για να αποκτήσουν την απαραίτητη τεχνογνωσία. Όπως έγραφε χαρακτηριστικά από το 2005 ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ στο βιβλίο του περί «Νεοφιλελευθερισμού»: «από το 1982 τα βασικά νεοφιλελεύθερα κράτη έδωσαν πλήρη εξουσιοδότηση στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα, να διαπραγματεύονται την ανακούφιση από το χρέος, πράγμα που σήμαινε στην ουσία, να προστατεύουν τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του κόσμου από την απειλή αθέτησης πληρωμών». Με άλλα λόγια, η Ευρωζώνη επιστράτευσε το ΔΝΤ για να διασφαλίσει την αποπληρωμή των χρεών μας προς τα χρηματοπιστωτικά της ιδρύματα. «Ως αντάλλαγμα για τον διακανονισμό και την παράταση του χρέους, συνεχίζει ο Χάρβεϊ, οι χρεωμένες χώρες υποχρεώνονται να πραγματοποιήσουν θεσμικές μεταρρυθμίσεις, ήτοι περικοπές των κοινωνικών δαπανών, νόμους για πιο ελεύθερες αγορές εργασίας και ιδιωτικοποιήσεις». Τι σημαίνουν όλα αυτά; Όσα βιώνουμε καθημερινά. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την έναρξη της ευρωπαϊκής κρίσης, ο Ούλριχ Μπεκ διαπιστώνει ότι η συνταγή της είναι: «Κρατικός σοσιαλισμός για τους πλουσίους και τις τράπεζες, νεοφιλελευθερισμός για τα μεσαία στρώματα και τους φτωχούς, δηλαδή μια πολιτική που οργανώνει μια αναδιανομή από τα κάτω προς τα πάνω».
Ο νεοαποικισμός διαδέχθηκε την αποικιοκρατία με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα κράτη του Τρίτου κόσμου, και όχι μόνον αυτά, δεν ελέγχονται πλέον απευθείας, όπως στην αποικιοκρατία, αλλά μέσα από χειραγωγούμενα καθεστώτα: Φεουδαρχικά καθεστώτα αλλά και δικτατορικά καθεστώτα προωθούν τα συμφέροντα της καπιταλιστικής μητρόπολης χωρίς να αποκλείονται σε κάποια από αυτά και εικονικές εκλογικές διαδικασίες. Όταν στη χώρα μας η κυβέρνηση αποδεικνύεται τόσο αδύναμη ώστε να αδυνατεί να επιβάλλει στοιχειώδεις ρυθμίσεις, όπως π.χ. τη μείωση κατά 15% στον ειδικό φόρο κατανάλωσης του πετρελαίου διότι δεν το δέχεται η τρόικα ή τον αριθμό των ληξιπρόθεσμων δόσεων των φορολογούμενων αλλά προσπαθεί σκηνοθετώντας εικονικές μάχες στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα να περισώσει στοιχειωδώς την όποια αξιοπρέπεια της απέμεινε, τότε πώς αλλιώς μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει το καθεστώς στη χώρα μας παρά ως νεοαποικιοκρατικό; Πιστεύει κανείς ότι μπορεί η κυβέρνηση σε αυτές τις συνθήκες να διαχειρισθεί επ’ ωφελεία των εθνικών μας συμφερόντων τον πλούτο της χώρας; Αλλά και οι εκλογές απεδείχθησαν αδιέξοδες επιβεβαιώνοντας πως όταν η δημοκρατία είναι εικονική, όπως «η δημοκρατία των μνημονίων», δεν υπάρχουν διέξοδοι. Διότι οι τελευταίες εκλογές στη χώρα μας επιβεβαίωσαν τον ψευδεπίγραφο χαρακτήρα τους. Ενώ καταψηφίστηκε ο δικομματισμός επανέκαμψε με διαφορετικό προσωπείο και με την ίδια και χειρότερη μνημονιακή πολιτική.
Τι πιστοποιεί ότι η χώρα μας περιέπεσε από το καθεστώς κηδεμονίας και εξάρτησης, το οποίο υφίστατο από της δημιουργίας του ελληνικού κράτους, σε αυτό του νεοαποικισμού; Ο μηχανισμός που δημιουργήθηκε βαθμιαία στην πράξη για τα υπερχρεωμένα κράτη και αφορά τη χρηματοδοτική ενίσχυση που συνοδεύεται από πολιτικές και ένα πρόγραμμα μακροπρόθεσμης δημοσιονομικής εξυγίανσης, ενσωματώθηκε σε έναν κανονισμό ο οποίος εισάγει δύο νέους όρους: ενισχυμένη εποπτεία και ιδιαιτέρως ενισχυμένη εποπτεία που κατά βάση είναι οι ρυθμίσεις των δύο μνημονίων της Ελλάδας. Το ενδιαφέρον στοιχείο για τη χώρα μας είναι μία διάταξη, σύμφωνα με την οποία ακόμη και αν λήξει η ισχύς των προγραμμάτων που εφαρμόζονται στη χώρα, η εποπτεία και οι πολιτικές που προβλέπονται θα συνεχίσουν μέχρις ότου εξοφληθεί το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί. Αυτή η «δίπτυχη δέσμη μέτρων» (two – pack) για την οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης, η οποία έλαβε την έγκριση του ευρωπαϊκού συμβουλίου τον περασμένο Μάρτιο, ήδη τέθηκε σε εφαρμογή και όπως υπολογίζεται, με βάση τα σημερινά δεδομένα, δεσμεύει τη χώρα μας, στη διάταξη της ιδιαιτέρως ενισχυμένη εποπτείας, μέχρι το 2040 τουλάχιστον!
Μακροδημόπουλος Δημήτριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου