ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ
ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΣΚΟΠΙΑ
Οφείλω να ξεκαθαρίσω για κάποια πράγματα για τις απόψεις μου.
Είμαι διεθνιστής.
Τι σημαίνει όμως αυτό πραγματικά;
Α. Ο όρος διεθνισμός περιλαμβάνει κατά την γλωσσολογική, γραμματολογική του ανάλυση (σε όλες τις γλώσσες: Ιnternationalism, Ιnternationalisme, Internationalismus, Ιnternazionalismo, Ιnternacionalismo, интернационализм)την έννοια του “Εθνους”.
Το Εθνος ενυπάρχει στον Διεθνισμό, ως συστατικό στοιχείο του όρου, αλλά και της έννοιάς του.
Πράγματι, δεν είναι δυνατόν να κάνουμε λόγο για διεθνισμό, χωρίς να αναγνωρίζουμε το έθνος και τον ρόλο του στην ιστορία και στο “γίγνεσθαι” κάθε εποχής.
Β. Ο διεθνισμός γεννήθηκε στον 18ο αιώνα σχεδόν παράλληλα με τις πολιτικές επαναστάσεις και είναι αξιοσημείωτο ότι οι φιλόσοφοι που ενέπνευσαν τις επαναστάσεις αυτές, είναι και οι ιδρυτές του σύγχρονου διεθνισμού, με κορυφαίο τον Ζαν-Ζακ Ρουσσώ. Ο ίδιος κοινωνικός πολιτικός διεθνισμός εξάγεται στην υπόλοιπη Ευρώπη με τους πολέμους του Ναπολέοντα και είναι ταυτόσημος και παράλληλα δημιουργός των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων του 19ου αιώνα (στην Ελλάδα, ο Ρήγας Βελεστινλής, ο Ανωνυμος ο Ελλην, ο Αδ. Κοραής εκφράζουν διεθνιστικό εθνικοαπελευθερωτικό πνεύμα). Ο ίδιος επαναστατικός διεθνισμός σύντομα μετατρέπεται σε προλεταριακό επαναστατικό διεθνισμό και σχετικές είναι οι αναφορές σε αυτόν από την Α’ κιόλας «Διεθνή».
Ο διεθνισμός λοιπόν αυτός είναι ένα κίνημα αλληλεγγύης των κατατρεγμένων λαών, εθνών και ανθρώπων, που στηρίζεται στην ύπαρξη των εθνών, προβάλει το δικαίωμά τους να συγκροτούν κράτη με εθνικό χαρακτήρα και προσανατολισμό και με χαρακτηριστικά δημοκρατικής ισότητας μεταξύ των λαών, στηρίζει τους αγώνες των ανθρώπων σε κάθε τόπο για πραγματική δημοκρατία, κοινωνική ισότητα και χειραφέτηση, ελευθερία και ουσιαστικό σοσιαλισμό.
Γ. Υπάρχει και «άλλος διεθνισμός» και γιατί δημιουργήθηκε αυτός ο διεθνισμός;
Γ.1. Για να ανακαλύψουμε τα αίτια και να βρούμε την απάντηση, θα πρέπει να εξετάσουμε την ιστορία του δυτικού κόσμου πριν την ύπαρξη του διεθνισμού αυτού, που θα μπορούσαμε κάλλιστα να τον ονομάσουμε «κοινωνικό πολιτικό διεθνισμό», ιδίως διότι σύντομα θα εννοήσουμε ότι υπάρχει και άλλος «διεθνισμός» ή «διεθνισμοί».
Ο κοινωνικός πολιτικός διεθνισμός (ο Ρουσσώ ζητούσε μια παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση με κέντρο τον άνθρωπο) είναι μία ακόμα ιστορική αντίδραση των λαών στο διάβα των αιώνων.
Ως «αντί-δράση» δεν εισάγει ένα εντελώς ρηξικέλευθο φιλοσοφικό, πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, αλλά στρέφεται ενάντια σε κάτι προϋπάρχον, του οποίου επιχειρεί την τροποποίηση ή στην πιο επαναστατική μορφή την κατάργησή του, χωρίς ταυτόχρονα να προβάλει ή να προτείνει κάτι δομικά εντελώς διάφορο.
Σε κάθε «αντί-δράση», οι στόχοι της χαρακτηρίζονται από την εξακολούθηση τελικά της ύπαρξης των προϋφιστάμενων κεντρικών δομών ενός συστήματος, οι οποίες απλώς τροποποιούνται (π.χ. η καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής ενυπάρχει στον σοσιαλισμό, ο κοινωνικός διεθνισμός δεν καταργεί το κράτος και την εξουσία του, φέρνοντας κάτι εντελώς διαφορετικό ως πολιτειακό μόρφωμα).
Γ.2. Του κοινωνικού πολιτικού διεθνισμού που είναι συνάμα και εθνικοπαελευθερωτικός, προϋπήρξαν άλλοι «διεθνισμοί» (οι ίδιοι «διεθνισμοί» εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα).
Ο ένας κύριος προϋπάρχον «διεθνισμός» είναι ο «αυτοκρατορικός διεθνισμός», αυτός δηλαδή που ισοπεδώνει τις εθνότητες υπό το κράτος ενός προσώπου και μιας εξουσίας : του αυτοκράτορα και της αυτοκρατορικής εξουσίας.
Οι αυτοκρατορίες του 18ου αιώνα και πριν από αυτόν είχαν πράγματι ένα κεντρικό στοιχείο διεθνισμού, καταργούσαν την εθνική ταυτότητα και την όποια αξία της έναντι της «υπηκοότητας», η λήψη της οποίας και μόνο ήταν συνυφασμένη με την απόλαυση των όποιων πολιτικών δικαιωμάτων. Οι ίδιες οι αυτοκρατορίες όμως της δυτικής Ευρώπης ήταν δομημένες πάνω σε ένα εθνοτικό στοιχείο. Υπήρχε σε αυτές ένα κυρίαρχο έθνος που λειτουργούσε κυριαρχικά και σωβινιστικά έναντι των λοιπών, ήταν έθνη κατακτημένα από πολέμους. Ετσι παρά την γενική διακήρυξη της ισοτικής υπηκοότητας υπήρχε μία έντονη αντίφαση στην σχέση με την εξουσία και τα άλλα έθνη κάθε αυτοκρατορίας: υπήρχε κυρίαρχο έθνος και κατακτημένα έθνη. Υπήκοοι μεν, μη ίσοι δε, ήταν οι άνθρωποι των αυτοκρατοριών.
Ενας άλλος προγενέστερος διεθνισμός ήταν αυτός της ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατικής δράσης. Ο διεθνισμός αυτός, που υφίσταται και στις μέρες μας εντονότατα και ισχυρότατος και περιγράφεται υπό τον όρο «παγκοσμιοποίηση», περιελάμβανε και πάλι την εθνική ισοπέδωση υπό το κράτος ενιαίων μοντέλων νόμων και διοίκησης που φτιάχνονταν για να εξυπηρετούν συγκεκριμένες δραστηριότητες και κοινωνικές εξουσιαστικές δομές.
Η ομογενοποίηση των μηχανισμών εξουσίας και διοίκησης σε σειρά εθνών, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη εθνικές και τοπικές ιδιαιτερότητες, αποτελούσε ένα «αποικιοκρατικό διεθνισμό», που όχι μόνο δεν εξαλείφθηκε από τον πλανήτη, αλλά εξακολουθεί να υφίσταται.
Εάν λοιπόν θέλει κάποιος να αναλύσει τι είναι η παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να στραφεί στο παρελθόν για να εννοήσει την προέλευση και τους σκοπούς της.
Γ.3. Αντίδραση και ευθεία απάντηση στους παραπάνω «διεθνισμούς» είναι ο «κοινωνικός πολιτικός διεθνισμός» του 18ου αιώνα και των αιώνων που ακολούθησαν.
Για αυτό έχει και τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά:
- ανάγει τον άνθρωπο σε κεντρικό στοιχείο της κοινωνίας και όλων των μηχανισμών της και διακηρύσσει την ισότητα σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης κοινωνικής δράσης.
- καταργεί τους τίτλους ευγενείας, μάχεται και καταργεί την δουλεία, διακηρύσσει την ισότητα στην κοινωνική συμμετοχή και στην κατοχή των μέσων παραγωγής, τα οποία ανήκουν στην κοινωνία και εξυπηρετούν κάθε άνθρωπο.
- ανάγει το έθνος σε κεντρικό στοιχείο οργάνωσης σε πολιτειακή κρατική οντότητα (έναντι της αυτοκρατορικής ή βασιλικής εξουσίας)
- τα κράτη συγκροτούνται με απόφαση των ομοεθνών ανθρώπων και όχι ως φέουδα, τιμάρια, λατιφούντια ή αυτοκρατορικά εδάφη.
- ονομάζει τους ανθρώπους που ζουν στα όρια της οντότητας αυτής ίσους πολίτες και όχι υπηκόους.
- καθιερώνει την ισονομία και την ισοπολιτεία
- δημιουργεί σύνορα απαραβίαστα και φυλασσόμενα, όπου τηρούνται οι νόμοι που αποφασίζει (έστω στρεβλά) το έθνος, σε αντίθεση με την αποικιοκρατία της ομογενοποίησης.
- δημιουργεί «εθνικές» περιουσίες, κοινόχρηστα πράγματα και συλλογικές κοινωνικές οντότητες και θεσμούς.
- αναγνωρίζει την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων αλλά και των εθνών και μάχεται για την απελευθέρωση αυτών με τους πιο πάνω κοινωνικούς και πολιτικούς όρους, χωρίς την θέληση να επιβάλλει ομογενοποιημένους κανόνες.
Πολλά τα κεντρικά, τα κύρια χαρακτηριστικά του κοινωνικού πολιτικού διεθνισμού, αλλά ακόμα και όσα γράφονται πιο πάνω στρέφονται γύρω από τα ανωτέρω, από κεντρικές θεωρίες που δημιουργήθηκαν και ως αντίδραση σε όσα ταλάνιζαν τον κόσμο και τους ανθρώπους των αυτοκρατοριών και των βασιλείων». Αλλωστε, κάθε ένα από τα ανωτέρω αποτελεί απάντηση – αντίδραση στα χαρακτηριστικά του ισοπεδωτικού διεθνισμού που προϋπήρχε.
Γ.4. Αφού οι αυτοκράτορες και οι βασιλείς (και κοντά σε αυτούς και οι καπιταλιστές) έχασαν σε πολλά πεδία την μάχη από τον κοινωνικό πολιτικό διεθνισμό, ιδιαίτερα μέσα στον 19ο και 20ο αιώνα, αντέδρασαν αρχικά με ένα τακτικό ελιγμό για να διασώσουν την θέση τους στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο.
Εφηύραν και στήριξαν τον «εθνικισμό». Προέβαλλαν δηλαδή το εθνικό στοιχείο ως το μοναδικό και κυρίαρχο για την συγκρότηση ενός κράτους, απαλείφοντας τις κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις του αντιπάλου τους «κοινωνικού πολιτικού διεθνισμού». Οντας πιο εύπεπτος για τις κοινωνίες και αποδίδοντας στους ανθρώπους a priori ανώτερα χαρακτηριστικά και δικαιώματα λόγω εθνικής προέλευσης, ο εθνικισμός έγινε εύκολα αποδεκτός από πολλές κοινωνίες, ενώ παράλληλα διατήρησε την πυραμοδοειδή ιεραρχική οργάνωση των κοινωνιών και τις εξουσιαστικές ανισότητες (άλλωστε αυτές είναι στην ουσία τους terra incognita ή και verba dei για τους εθνικιστές).
Με την απουσία των κοινωνικών και πολιτικών χαρακτηριστικών ούτε οι δομές εξουσίας αντικαταστάθηκαν και οι άνθρωποι υποκλήθηκαν μπροστά στους «εθνικούς» στόχους και σκοπούς, όσο οδυνηροί και άδικοι και να ήταν, υποκλινόμενοι μπροστά στην νέα μαζική «θρησκεία». Αλλωστε ο εθνικισμός προβάλει φυλετικά δικαιώματα έναντι των ανθρωπίνων. Ανθρωποι και έθνη, οδηγήθηκαν σε άγριους πολέμους για την επιβολή και επιβεβαίωση της απροσδιόριστης και μη πολιτικά εξετάσιμης φυλετικής ανωτερότητας.
Γ.5. Το σχέδιο βέβαια για τους ισχυρούς εμπνευστές του, δεν ήταν και δεν είναι η συγκρότηση ανεξάρτητων εθνικών οντοτήτων, αλλά η χρησιμοποίηση του εθνικισμού για την ήττα του κοινωνικού πολιτικού διεθνισμού των ίσων ανθρώπων και λαών και η επαναφορά στο προγενέστερο για αυτούς καθεστώς, στα αυτά κυριαρχικά σχέδια και καταστάσεις, που προϋπήρχαν της Γαλλικής και των μετέπειτα επαναστάσεων (κύρια της Σοβιετικής, που εξέφρασε τον προλεταριακό διεθνισμό).
Στόχος τους ήταν και παραμένει η απαλλαγή από τους ενοχλητικούς κοινωνικούς και πολιτικούς επαναστάτες.
Βλέποντας κανείς την ιστορία από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και μετά, ανακαλύπτει πως πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο στο οποίο το πλανητικό ολιγαρχικό κατεστημένο προβάλλει το εθνικιστικό στοιχείο για να στραφεί και να διαλύσει το κοινωνικό και πολιτικό. Σοβιετική Ενωση, Γιουγκοσλαβία, Γερμανία και όπου αλλού υπήρξε πολιτικός και κοινωνικός αντίπαλος, υπήρξαν πόλεμοι ήταν βασισμένοι στον «εθνικισμό» που παρουσιάστηκε ως δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών (σ.σ. μόνο εθνικής βέβαια και με απαγορευτικό για πολιτική και κοινωνική χειραφέτηση των ανθρώπων).
Αυτά, ενώ παράλληλα και εντελώς αντιφατικά έτρεχε από τους ίδιους το σχέδιο της ομογενοποιημένης παγκοσμιοποίησης !!!.
Ο «εθνικισμός» λοιπόν είναι όργανο και όχι σκοπός για αυτούς. Σκοπός τους είναι οι αυτοκρατορίες και η ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία της παγκοσμιοποίησης με τη νίκη απέναντι στον κοινωνικό και πολιτικό διεθνισμό.
Γ.6. Δομημένος ως αντίδραση σε όλα αυτά, ο κοινωνικός πολιτικός διεθνισμός, δεν είχε στην πραγματικότητα το δικό του μοντέλο οργάνωσης με τους δικούς του νέους θεσμούς. Οντας ταυτισμένος με τον σοσιαλισμό, έφερε τα δικά του προβλήματα ταυτότητας και θέσης απέναντι στον άνθρωπο και την οργάνωση των κοινωνιών. Ιμπεριαλισμός από την μία και εθνικισμός από την άλλη, συμπίεσαν ουσιαστικά τις επιλογές του και έφτασε να χρησιμοποιεί τις ίδιες απόλυτα μεθόδους με τους αντιπάλους του για να επιβιώσει: πολέμους, επεκτατισμούς, ιμπεριαλισμούς ακόμα και εθνοτικές διακρίσεις.
Είναι σαφές ότι ο Ναπολέων και ο Χίτλερ στράφηκαν κατά της τσαρικής Ρωσίας και της Ε.Σ.Σ.Δ. , αντίστοιχα, για εντελώς διαφορετικούς λόγους, όμως απέτυχαν (και πολιτικά) γιατί χρησιμοποίησαν τα ίδια μέσα !!!.
Οι στόχοι έγιναν περαιτέρω ασαφείς, μπερδεύτηκαν, αλληλοαναιρέθηκαν και χάθηκαν μέσα από τις εξουσιαστικές δομές και τις ταυτίσεις με το παρελθόν.
Γ.7. Η παγκοσμιοποίηση και η δημιουργία αυτοκρατοριών εξακολουθεί να αποτελεί στόχο της διεθνούς ολιγαρχίας, είναι το σχέδιο της ολικής πολιτικές επαναφοράς και παλινόρθωσης με τον αόριστο τίτλο «Νέα Τάξη Πραγμάτων» (που δεν είναι βέβαια νέα, αλλά παλιά).
Την προσπάθεια της δημιουργίας αυτοκρατοριών, πέρα από τις Η.Π.Α., την ανακαλύπτουμε σταθερά και στην Ευρώπη, με τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης και το ιδεολόγημα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της Ευρωπαϊκής ιδέας (;!!!). Αφού τελείωσαν με τον κοινωνικό πολιτικό διεθνισμό επιχειρούν την αυτοκρατορική σύμπραξη λαών και εθνών με «ευρωπαϊκή υπηκοότητα» και την κοινότητα νόμων, μοντέλων, δικαιωμάτων με την κτήση της υπηκοότητας σε κοινωνίες που τα πράγματα και τα ουσιαστικά βιοτικά δικαιώματα των πολιτών απέχουν παρασάγγας (π.χ. Βουλγαρία, Τουρκία έναντι Γερμανίας, Γαλλίας, Μ. Βρετανίας).
Στόχος βέβαια και σκοπός της «ένωσης» δεν είναι κοινωνικός και πολιτικός εξισωτικός και απελευθερωτικός των ανθρώπων, ούτε καν γράφεται κάτι τέτοιο στα καταστατικά κείμενά της. Επομένως η Ε.Ε. δεν αποτελεί ούτε καν μηχανισμό ή θεσμό κοινωνικού πολιτικού διεθνισμού, αλλά ιμπεριαλιστικό μηχανισμό αυτοκρατορικού τύπου. Κρίσιμο για την κατανόηση των επιδιώξεων της Ε.Ε. και των ιμπεριαλιστών είναι το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας. Ενώ το Σύνταγμά της ήταν απόλυτα συμβατό με αυτό της Ε.Ε. (ιδίως ως ομόσπονδο κράτος), αντί να προσκληθεί να μετάσχει στην Ε.Ε., διαλύθηκε με την προβολή εθνικισμών (!!!), ενώ οι πραγματικοί λόγοι ήταν αμιγώς πολιτικοί (μην ξεχνάμε ότι η Γιουγκοσλαβία ήταν κράτος κοινωνικού πολιτικού διεθνισμού).
Γ.8. Δεν είναι βέβαια η 1η προσπάθεια επαναφοράς.
Από την «Κοινωνία των Εθνών», μέχρι τον Ο.Η.Ε. και ακόμα σε πιο επιθετικούς μονομερείς μηχανισμούς όπως το Δ.Ν.Τ. και τον Ο.Ο.Σ.Α. και μία σειρά άλλων μηχανισμών, στόχος τους είναι η επαναφορά στο προ του 1789 καθεστώς.
Για τον λόγο αυτό στους μηχανισμούς αυτούς επιλέγονται αυστηρά και αποκλειστικά πρόσωπα μαριονέτες, υπηρέτες των σκοπών των ολιγαρχιών. Οι σκοποί της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας και των μηχανιμών της αποκαλύπτονται από την ίδια την συμπεριφορά της. Ετσι όταν ο Ο.Η.Ε., δομημένος στον συμβιβασμό της παγκόσμιας ισορροπίας, αρνήθηκε να λειτουργήσει και να αποφασίσει υπέρ των συμφερόντων της παγκόσμιας ολιγαρχίας με την προβολή «βέτο», παραμερίστηκε και ανέλαβε το «έργο» το ΝΑΤΟ (περίπτωση Ιράκ).
Γ.9. Ο δικός μας κοινωνικός πολιτικός διεθνισμός, πολεμιέται βάναυσα από παντού, ως «αντί-δράση» δεν έχει συγκροτημένο μοντέλο, παρά μόνο γενικές αρχές και μέχρι να εμπεδώσουμε ίσως τον βιοτισμό είναι δύσκολο να βρει τέτοιο. Ομως οφείλουμε να του προσδώσουμε, πέρα από τα ανωτέρω, κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για να τον διακρίνουμε πρώτα από όλα από τον «εθνικισμό», αλλά και από την «παγκοσμιοποίηση» και τον «αυτοκρατορισμό».
Για εμάς δεν πρέπει να υπάρχει εθνικισμός, αλλά μόνο πατριωτισμός. Η πατρίδα, είναι ο τόπος με τον οποίο είμαστε βιωματικά δεμένοι, ο τόπος που βιώνουμε και εξυπηρετούμε τις βιοτικές μας ανάγκες και αυτός που μας τις προσφέρει ή μας τις στερεί. Είμαστε προσαρμοσμένοι στον τόπο μας, στις συνθήκες και στις κοινωνίες του. Τον σεβόμαστε, τον αγαπάμε και τον θεωρούμε τον τόπο, όπου μπορούμε να εφαρμόσουμε το κοινωνικό και πολιτικό μας σκοπό, αλλά και εφαλτήριο για να στηρίξουμε άλλους λαούς που προσπαθούν για τους ίδιους σκοπούς, της ισότητας και της απελευθέρωσης. Ετσι ο πατριωτισμός είναι συνυφασμένος με τον κοινωνικό πολιτικό διεθνισμό και συστατικό του στοιχείο. «Les enfants de la patrie …” τραγουδούσαν οι επαναστατημένοι της Γαλλίας, τα παιδιά της πατρίδας και όχι του «έθνους» …
Ο εθνικισμός δεν είναι τίποτε άλλο από μια tabula rasa στην πραγματικότητα κενή περιεχομένου, όπου η πολιτική δημιουργείται με βάση μια φυλετική ταυτότητα και την υποτιθέμενη ανωτερότητά της. Οι κάθε λογής εκφραστές του, ανέρχονται πάντοτε μέσα από ένα απροσδιόριστο κοινωνικά καθεστώς στήριξης (που καταμαρτυρεί για τους υποψιασμένους πολίτες στήριξη από τις ολιγαρχίες) και σχεδόν ποτέ δεν έχουν θίξει, αλλά επιβάλλουν αριστοκρατίες και ολιγαρχίες.
Η απροσδιόριστη και αβέβαιη «εθνική ταυτότητα» είναι το μοναδικό στοιχείο του και υπό το πρίσμα του, απλώς ενώνονται οι επιλεκτικότητες στην εξυπηρέτηση των βιοτικών αναγκών, στηριζόμενες μόνο στην εθνική ταυτότητα. Πρόκειται για μία χονδροειδή ομαδοποίηση που απαντάται μόνο σε ιδεαλισμούς και θρησκείες. Λες και ανάμεσα στους εθνικιστές Ελληνες δεν υπάρχουν καθάρματα ή προδότες, επειδή αυτοί είναι Ελληνες … ή όσοι δεν είναι Ελληνες, δεν είναι καλοί ή ικανοί άνθρωποι, αλλά κατώτεροι, κακοί, ανάξιοι … .
Γ.10. Για τον πατριωτισμό βέβαια, το εθνικό στοιχείο, είναι απλά ένα εντονότερο και προσφορότερο πεδίο και όργανο αλληλοσυνεννόησης για την περαιτέρω δράση, που στηρίζεται στην γλώσσα και κυρίως στα κοινά βιώματα, ακόμα και στα μοντέλα συμπεριφοράς και στις ιδιαιτερότητες και τα εν γένει χαρακτηριστικά της κοινωνικής οργάνωσης, που πολλά διατηρούνται μακραίωνα ως έθιμα ή κοινωνικά ιστορικά μοντέλα.
Αρα, ο εθνικός χώρος είναι «πολύτιμος» για τον πατριωτισμό, γιατί πέραν της βιοτικής ταυτότητας και των αναγκών, εξυπηρετεί την συνεννόηση για τα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα και σκοπούς του κοινωνικού και πολιτικού διεθνισμού, εξυπηρετεί και ενισχύει τις πιθανότητες συνεννόησης για μία κοινή κοινωνική πορεία ισότητας, χειραφέτησης, ελευθερίας.
Γ.11 Στο σύγχρονο σχέδιο της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορικής παγκοσμιοποίησης, οι μετακινήσεις πληθυσμών από εξαθλιωμένες χώρες και η κατ΄ επιλογή προβολή και στήριξη εθνικισμών (παράλληλα με την όλως αντιφατική πολεμική έναντι κοινωνικών πολιτικών διεθνισμών) αποτελούν σοβαρότατες και κύριες μεθόδους για την επίτευξη των σκοπών του.
Οι μετακινήσεις εξαθλιωμένων πληθυσμών διαταράσσουν την πολιτισμική και πολιτική ενότητα, διαφοροποιούν και ανατρέπουν την κοινωνική πορεία, προσφέρουν νέες διακρίσεις και δυνατότητες εκμετάλλευσης των αντιθέσεων και των αντιφάσεων, καταλύουν την κοινωνική συνοχή και τις κοινωνικές προτεραιότητες και βουλήσεις και τις εμποδίζουν από το να εξελιχθούν σε πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα. Διαστρέφουν δηλαδή, αλλοιώνουν και ματαιώνουν μια κοινωνική πορεία και μία δυναμική (το αυτό και στην χώρα προέλευσης των μεταναστών) εμποδίζοντας την εξέλιξη των ανθρώπων και των κοινωνιών σε ένα τόπο, ακόμα και το όραμα του κοινωνικού πολιτικού διεθνισμού, καθώς η εξάρτηση από τις βιοτικές ανάγκες επανέρχεται σε δυσχερέστερα επίπεδα.
Παράλληλα όμως, συμβάλλουν (και με τον ανωτέρω τρόπο) στην διαμόρφωση αυτοκρατοριών, όπου δεν υπάρχει κοινή κουλτούρα και κοινός πολιτικός στόχος, αλλά μόνο υπήκοοι της αυτοκρατορίας.
Εμάς τους διεθνιστές η εφαρμογή της «ισότητας» μας αναγκάζει να μοιραστούμε τα όσα έχουμε κερδίσει στον αγώνα κατά των ολιγαρχιών και να ξεκινήσουμε ξανά από χαμηλότερη βάση. Οι ίδιοι οι εξαθλιωμένοι είναι βέβαιο ότι θα διεκδικήσουν με κάθε προσωπική θυσία και υποτέλεια την κάλυψη των βιοτικών τους αναγκών. Η εισαγωγή δούλων είναι βέβαιο ότι θα στερούσε από πολλούς Ελληνες την κάλυψη των βιοτικών τους αναγκών, που σήμερα καλύπτουν με την εργασία τους και τους περισσότερους θα τους έκανε περισσότερο πειθήνιους, υπάκοους, εξαρτημένους και μη διεκδικητικούς απέναντι στην θέληση των ολιγαρχιών.
Βεβαίως ούτε κουβέντα πια δεν θα μπορούσε να γίνει για κοινωνικό πολιτικό διεθνισμό.
Γ.12. Οι ολιγαρχίες «κάνουν την κρίση ευκαιρία» και στην πραγματικότητα δημιουργούν κρίσεις για να φέρουν τον κόσμο στις εποχές της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας, αυτό είναι το αιώνιο μοντέλο της βαρβαρότητάς τους και οι κινήσεις τους σε όλο το πλανήτη, αυτό αποδεικνύουν.
Εκμεταλλεύονται τις πολιτικές αρχές μας για να μας φέρουν πίσω στους αιώνες της δουλείας.
Μιλούν για ισότητα δικαιωμάτων μεταξύ όλων των ανθρώπων για να μας φέρουν όλους στην ισότητα της εξάρτησης και της αγωνίας της κάλυψης των στοιχειωδών βιοτικών μας αναγκών, στην ισότητα της υποταγής. Χρησιμοποιούν την δημιουργία εξαθλίωσης από την ίδια την δράση τους για να την μεταφέρουν και αλλού, να αποσυντονίσουν, να διασπάσουν, να επωφεληθούν.
Γ.13. Ηδη η «αριστερά» ή έστω ένα μέρος της κατευθύνεται προς την μειωτική για όλους απορρόφηση των συνεπειών της δράσης της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας.
Αντί να στραφεί στα γενεσιουργά αίτια της κρίσης και να τα πολεμήσει, αποδέχεται κάθε τακτική των ολιγαρχιών και μετέχει των δεδομένων από αυτούς λύσεων στα προβλήματα που αυτός σκόπιμα δημιουργεί.
Είναι περίεργο μάλιστα το ότι η πολιτική δεξιά και η αριστερά συνταυτίζονται στις λύσεις.
Το κοινωνικό πολιτικό διεθνιστικό μας καθήκον επιτάσσει την δημιουργία και διάδοση πολιτικών και κοινωνικών μοντέλων που θα νικήσουν οριστικά την παγκόσμια βαρβαρότητα της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας.
Να μπορούν οι άνθρωποι να απολαμβάνουν τις βιοτικές τους ανάγκες στις πατρίδες τους και όλοι μαζί να μετέχουμε σε ένα παγκόσμιο γίγνεσθαι συνεννόησης και ισότητας, δομημένο πάνω στα δικά μας κοινωνικά πρότυπα και δεδομένα, όπου είναι εσώτερη ανάγκη η στήριξη δοκιμαζόμενων λαών και ανθρώπων και το δικαίωμά τους να ζήσουν στον τόπο τους και στις κοινωνίες τους.
Γιατί οι εξαθλιωμένοι μετανάστες δεν είναι ούτε πολιτικοί πρόσφυγες, ούτε κοινωνικοί πρόσφυγες, αλλά θύματα μιας βάρβαρης και άθλιας σκοπιμότητας που τους κατευθύνει εκμεταλλευόμενη τις βιοτικές τους ανάγκες.
Ούτε βέβαια μπορούμε να μιλάμε σήμερα για την στήριξη θεσμών παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ξέρουμε καλά πιο παγκόσμιο διευθυντήριο τους έφτιαξε, πιο είναι το παγκόσμιο σημερινό Status Quo και τις επιδιώξεις του, ότι η ολιγαρχία στελεχώνει τους μηχανισμούς αυτούς με απευθείας επιλογές και αναθέσεις και ποιος είναι ο στόχος τους.
Ο κοινωνικός πολιτικός μας διεθνισμός επιβάλλει την από κοινού δράση για την προστασία του τόπου μας από τις επιδιώξεις της παγκοσμιοποίησης, την επιμόρφωση των λαθρομεταναστών και την στήριξή τους για να γυρίσουν σύντομα στους τόπους τους και να ανατρέψουν, αυτοί από εκεί (όπου μπορούν να λειτουργήσουν) και εμείς από εδώ την αθλιότητα της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας.
Σκεφτείτε : εάν το πρόβλημα του Βιετνάμ ήταν σημερινό δεν θα είχαμε καν πόλεμο με τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, αλλά κύματα βιετναμέζων μεταναστών !!!.
Γ.14. Οσο για τους ψευδοΜακεδόνες Σκοπιανούς, ο κοινωνικός πολιτικός μας διεθνισμός δεν μπορεί να είναι αλληλέγγυος με τον φασιστικό εθνικισμό τους.
Σκεφτείτε ποιοι τους στηρίζουν και σκεφτείτε πόσο γελοίο είναι οι ίδιοι άνθρωποι της δήθεν αριστεράς να δηλώνουν διεθνιστές προς τους λαθρομετανάστες και να στηρίζουν ταυτόχρονα φασιστικούς ιμπεριαλιστικούς εθνικισμούς (ποιους τελικά στηρίζουν με τις επιλογές αυτές και με τις επιλογές ποιών ταυτίζονται;).
Εάν ο λαός των Σκοπίων προβάλει ένα κοινωνικό πολιτικό διεθνισμό, όπως αυτός που αναλύθηκε πιο πάνω είναι βέβαιο πως δεν θα χρειάζεται καμία διπλωματία για να δώσει λύσεις, αλλά οι λαοί θα καταργήσουν με αλληλοσεβασμό τις δήθεν διαφορές τους και θα καταρρίψουν ιστορικούς μύθους, που δεν έχουν στην πραγματικότητα καμία αξία ούτε για τους Ελληνες.
Γ.15. Για εμάς ο κοινωνικός πολιτικός διεθνισμός επιβάλλει τον πολύπλευρο πόλεμο απέναντι στην ιμπεριαλιστική αυτοκρατορική αποικιοκρατία και στα αφεντικά της με οποιαδήποτε μορφή εμφανίζονται οι «πεφωτισμένοι – Μπιλντεμπεργκς» ανά τον πλανήτη για να επαναφέρουν τον ομογενοποιημένο σκοταδισμό τους.
Όχι λοιπόν στους άλλους διεθνισμούς (π.χ. στον διεθνισμό των πολυεθνικών ή των αγορών) και να μάθουμε να τους διακρίνουμε, γιατί και αυτοί υπάρχουν και είναι πιο έντονοι και πιο ύπουλοι.
Η κάλυψη των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων από την ίση κοινωνική δράση και την λελογισμένη χρήση του πλανήτη, αποτελεί την απαρχή για ένα μοντέλο κοινωνικής συγκρότησης που μπορεί να απελευθερώσει τον πλανήτη και τους ανθρώπους από τις εξουσίες των ολιγαρχών και τα «θέσφατα» που επί αιώνες δημιουργούν για να τους στηρίζουν.
Πηγή. http://dialogoskoinonia.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου