Πριβέ Φασίστας

Γράφει “ο Λούμπεν και η άλλη”.
Οι νόμοι, οι άτυπες κοινωνικές συμβάσεις, τα ήθη και τα έθιμα, έχουνε την αιτία ύπαρξής των στον πολιτισμό. Η διαφορά ανάμεσα στους νόμους και στις υπόλοιπες μορφές ρύθμισης  του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, βρίσκεται στο σημείο ότι τους πρώτους τους φτιάχνουν συγκεκριμένοι άνθρωποι μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, επομένως δεν προσφέρονται μόνο για να αποτυπώσουν και να κατασκευάζουν μια συλλογική εμπειρία, αλλά και για να κατευθύνουν την εξέλιξη μιας πολιτικά οργανωμένης κοινωνίας. Μια φορά όμως, γίνονται είτε για το κοινό καλό, είτε για το προσωπικό καλό εκείνων οι οποίοι ψηφίζουν τους πρώτους, και εκείνων οι οποίοι ερμηνεύουν και τα υπόλοιπα και ταυτόχρονα αποκτούν υπόσταση μέσα από αυτά. Η αντιπαράθεση με αυτά τα πρόσωπα είναι πολιτική και υπαρξιακή, στο βαθμό που ένας πολίτης είναι κάπως αδύνατο να απολέσει εντελώς την ανθρώπινη υπόσταση του και να μη συμμετέχει συναισθηματικά, σε σχέσεις που ορίζονται αλλά και προκύπτουν από τους κανόνες-όρους (επίσημους και ανεπίσημους), βάσει των οποίων  σχηματίζει την εικόνα και τη ¨θέση¨ του εαυτού του και των άλλων και των δυνατοτήτων τους, σε όλα τα σημαντικά πεδία-¨παιχνίδια¨ της ζωής του. Όρους που, ανάλογα με το περιεχόμενο τους (το τι ακριβώς λένε δηλαδή), υποδηλώνουν σχέσεις, σχέσεις που υπαγορεύουν τρόπους ύπαρξης και τρόποι ύπαρξης που πραγματώνονται σε συμπεριφορές.

 Το κείμενο αυτό, δεν ασχολείται με την πολιτική διάσταση αυτής της κυκλικής διαδικασίας και την αντιπαράθεση με εκείνους οι οποίοι ψηφίζουν νόμους και ερμηνεύουν κοινωνικές συμβάσεις. Αλλά με ένα είδος ανθρώπου, το οποίο ζεί ως πρόσωπο από την ύπαρξη των νόμων, των κοινωνικών συμβάσεων, των ηθών και εθίμων από την μία, και από την αδυναμία των συνανθρώπων του και του εαυτού του να τα τηρούνε μέχρι τελείας και στο σύνολό των από την άλλη: ο πριβέ φασίστας.
Τον έχετε συναντήσει πολλές φορές στην ζωή σας (ενόσω δεν τον βλέπετε και καθημερινά στον καθρέφτη), αλλά είναι δύσκολο να τον διακρίνετε από τον αστυνομικό, τον δάσκαλο, τον κολλητό, γιατί και αυτός, όπως οι προηγούμενοι έχει μια πολύ συγκεκριμένη άποψη για την ζωή σας, με την διαφορά ότι το κίνητρό του δεν είναι το ενδιαφέρον για αυτήν (ή για εκείνες των άλλων, όταν κινδυνεύουν από την δική σας), αλλά η πλήρης απαξίωσή της.
“Άλλαξε, για το καλό σου“, „τί θα πεί ο κόσμος“, „κανείς δεν κάνει έτσι“, „δηλαδή δεν μπορείς για μία μέρα να πάς εκεί, να κάμεις εκείνο, να μην κάμεις το άλλο (δηλαδή να μην είσαι ο εαυτός σου);“, φράσεις οι οποίες συνοδεύουν την συναναστροφή μαζί του. Φυσικά τις ακούτε και από άλλους, καθημερινά, αλλά ποτέ σε 24ωρη βάση, κάθε φορά που τους συναντάτε. Ο καλοπροαίρετος σέβεται την προσωπική σας ζωή και συμφιλιώνεται  με τις ιδιαιτερότητές σας (όπως έλεγε και ο Konrad Adenauer: „πρέπει να δέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι, άλλοι εκτός από αυτούς ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν“). Ο π.φ. ποτέ. Τα πέρνει στο κρανίο όταν δεν κάμεις αυτό το οποίο θέλει, όταν δεν είσαι όπως σε θέλει, όταν δεν μιλάς όπως θέλει (αλλά και να το κάμεις, θα σου ζητήσει να κάμεις το αντίθετο, δηλαδή πάλι αυτό που λέει αυτός) , για να μην παραδεχθεί ότι στην πραγματικότητα είναι αντικοινωνικός και ψυχοπαθής, και ότι του είναι αληθινά δύσκολο να σχετιστεί αμοιβαία με κάποιον άλλο, με ίσους συναισθηματικούς όρους, με ενσυναίσθηση, αυθεντικότητα και αποδοχή. Καλύπτει το ένστικτό το οποίο έχει για να σου επιβληθεί, ακυρώνοντας την προσωπικότητά σου, με την αναφορά σε αφηρημένες έννοιες („έτσι κάμουν όλοι“, „έτσι λέει ο νόμος“, „τί θα πεί ο κόσμος“, „στην σημερινή εποχή, αυτά δεν γίνονται“), οι οποίες χάνουν οποιοδήποτε νόημα όταν χρησιμοποιούνται για να επιβάλλονται συμπεριφορές και αποφάσεις σε διαπροσωπικό επίπεδο.
Ο π.φ. είναι το one-person εκτελεστικό απόσπασμα της κάθε εξουσίας όταν αυτή αποφασίσει να ακυρώσει την αυθεντικότητα των υπηκόων της. Το βολικό καθαρματάκι που είναι σε θέση να αδειάσει ένα ολόκληρο μαγαζί, επικαλούμενος τον νόμο περί καπνίσματος, επειδή τολμάτε να καπνίσετε μπροστά του χωρίς να τον ρωτήσετε. Είναι σε θέση να καλέσει την αστυνομία και να σταματήσει το πάρτι του γείτονα, όχι επειδή τον ενδιαφέρει η τήρηση του νόμου (αν και αυτό θα επικαλεστεί), αλλά επειδή τον ενοχλεί η ιδέα ότι περνάει ευχάριστες ώρες, χωρίς να του έχει κάμει ποτέ τίποτα.
Είναι αυτός ο οποίος δεν έχει να φοβηθεί τον νόμο, ούτε το έθιμο γιατί δεν ζεί για τον εαυτό του, αλλά αποκλειστικά και μόνο για να την σπάει στους άλλους, να τους εκβιάζει με τις ανθρώπινες αδυναμίες των, να τους υποχρεώνει να αλλάξουν, με την αλλαγή ως μόνιμο αυτοσκοπό. Στόχος του είναι η συναισθηματική εξουσία και έλεγχος των άλλων και μέσο του για να το πετύχει οι επικρίσεις. Ο π.β δεν δρα αλλά μονίμως αντι-δρά. Αδυνατεί να αποδεχτεί ενεργητικά (ωρίμανση- δημιουργία) και περιορίζεται να απορρίπτει διαρκώς παθητικά. (ακαμψία- υπαρξιακό τέλμα κ διαρκής επανάληψη του εαυτού-στασιμότητα).
Ο π.φ. δεν έχει πολιτικά κίνητρα για να επιβληθεί. Αντλεί το νόημα της ύπαρξής του, από την ατέλεια των συνανθρώπων του, εξαιτίας ίσως της δικής του ανικανότητας να συμφιλιωθεί καταρχήν με  τις δικές του αδυναμίες κ να σχετιστεί μαζί τους διαφορετικά. Δεν έχει πολιτικά αντανακλαστικά. Για αυτό και δεν συμφωνεί στην ουσία με κανέναν. Ακόμη και εάν δηλώσετε ότι συμφωνείτε μαζί του, θα προτιμήσει να αλλάξει γνώμη για να συνεχίζει να διαφωνεί μαζί σας, ή θα προτιμήσει να την εξειδικεύσει σε άχρηστες πτυχές, για τις οποίες έχει την υποψία ότι δεν βρήκατε τον χρόνο να τις συμπεριλάβετε στην κρίση σας, για να σας βγάλει αδιάβαστο, αγράμματο κ.ο.κ.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω από πότε άρχισε να υπάρχει και να εξελίσσεται  αυτό το είδος ανθρώπου. Έχω όμως την υποψία ότι οι ρίζες του βρίσκονται στην εποχή κατά την οποία ειπώθηκε το „σκέφτομαι άρα υπάρχω“.