ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ

Βασίλης Βιλιάρδος

«Οι Αμερικανοί Πολίτες χρειάστηκαν είκοσι ολόκληρα χρόνια, καθώς επίσης τη χρηματιστηριακή καταστροφή του 2008, για να καταλάβουν τις αληθινές επιπτώσεις των αποκρατικοποιήσεων - καθώς επίσης για να αποδεχθούν τη θλιβερή πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία, ο ταχύτερος τρόπος της ιδιωτικοποίησης του πλούτου είναι η κλοπή”.

Ανάλυση

Η πατρίδα μας ανήκει στις ελάχιστες εκείνες χώρες, οι οποίες μπορούν να ξεπεράσουν την κρίση υπερχρέωσης με δικά τους μέσα – χωρίς διαγραφή, με την απλή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των ομολόγων του δημοσίου (ανακύκλωσης ουσιαστικά, αφού καμία χώρα στον πλανήτη δεν είναι υποχρεωμένη να εξοφλεί το σύνολο των χρεών της), Βέβαια, σε συνδυασμό με το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ, με την εκδίωξη του ΔΝΤ, καθώς επίσης με ένα ρεαλιστικό, χρηματοδοτούμενο σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας της.

Έχοντας ουσιαστικά προβλήματα ρευστότητας και όχι φερεγγυότητας (όπου το βασικό χαρακτηριστικό της περιορισμένης ρευστότητας είναι η αδυναμία πώλησης περιουσιακών στοιχείων, ακόμη και σε τιμή πολύ χαμηλότερη από αυτήν που πραγματικά αξίζουν), ευρίσκεται σε καλύτερη θέση ακόμη και από τη Γερμανία – αφού δεν της χρωστούν, όπως συμβαίνει με τη Γερμανία (η οποία δύσκολα θα εισπράξει τις απαιτήσεις της), αλλά χρωστάει, ενώ η σημαντικότατη δημόσια περιουσία της (ξανά σε αντίθεση με τη Γερμανία), είναι σχεδόν ανέπαφη.

Οι επιτυχίες της τώρα, μετά από τη μακρόχρονη ύφεση, στην οποία υποχρεώθηκε εγκληματικά από τις κυβερνήσεις της, δεν είναι φυσικά η δήθεν επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος – αφού παραμένει ελλειμματική κατά 3,21 δις €, όσον αφορά το πρωτογενές πλεόνασμα (9,041 δις € το κανονικό έλλειμμα), σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας (άρθρο).

Όλες οι αναφορές περί ενός δήθεν πρωτογενούς πλεονάσματος, το οποίο ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση, είναι εκτός τόπου και χρόνου – όπως επίσης οι ανόητες «εκ των υστέρων αιτιολογίες» ορισμένων ΜΜΕ, οι οποίες ελπίζουμε να οφείλονται σε άγνοια και όχι σε χειραγώγηση.

Η Τράπεζα της Ελλάδας, είτε τη συμπαθούμε, είτε όχι (επειδή ανήκει σε ξένους τοκογλύφους), δεν παραποιεί τα στοιχεία, δεν ψεύδεται και δεν κάνει συγκρίσεις περιόδων, με διαφορετικούς τρόπους υπολογισμού. Στον πίνακα της, ο οποίος αφορά το πρωτογενές αποτέλεσμα του κρατικού προϋπολογισμού, αναφέρει καθαρότατα την επιδείνωση του – σε σχέση με την αντίστοιχη χρονική περίοδο του έτους (από -327 εκ € το 2012, στα – 3,21 δις € το 2013).

Οι μεγάλες επιτυχίες της Ελλάδας προέρχονται ολοκληρωτικά από τον ιδιωτικό της τομέα – ενώ ο δημόσιος τομέας της, η κυβέρνηση καλύτερα, απέτυχε παταγωδώς. Αναφερόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, εξαιρούμε φυσικά τους «διαπλεγμένους» με την πολιτική ιδιώτες – τους «κρατικοδίαιτους», όπως ονομάζονται γενικότερα.

Η κυβέρνηση απέτυχε, επειδή δεν αντιλήφθηκε την πραγματική «αποστολή» της – ενώ προέκρινε, ως δήθεν διαρθρωτικές αλλαγές, τις εγκληματικές μειώσεις των μισθών, τους υπέρογκους «κεφαλικούς» φόρους, την εκποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων (με την ανόητη δικαιολογία ότι είναι ζημιογόνες, όταν όλες οι επιχειρήσεις μπορούν να είναι κερδοφόρες, εάν έχουν τη σωστή διοίκηση και διαχείριση), τα χαράτσια κοκ.

Ουσιαστικά δεν προώθησε σχεδόν καμία σημαντική διαρθρωτική αλλαγή – όπως, για παράδειγμα, τη σωστή διαχείριση των δημοσίων επιχειρήσεων, τη δημιουργία ενός  σταθερού, δίκαιου και ορθολογικού φορολογικού πλαισίου, την οικοδόμηση ενός αναπτυξιακού, υγιούς και ανεμπόδιστου επιχειρηματικού περιβάλλοντος, την επίτευξη ενός παραγωγικού δημοσίου τομέα στην υπηρεσία των πολιτών, την καταπολέμηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής διαφθοράς, την προσέλκυση επενδύσεων, τη σύνταξη ενός κρατικού ισολογισμού (στον οποίο να φαίνεται όχι μόνο τι χρωστάμε, αλλά και τι έχουμε), την εισαγωγή του διπλογραφικού λογιστικού συστήματος στο δημόσιο, την εκπόνηση ενός οργανογράμματος, με τους υπαλλήλους που απαιτούνται για την κάθε δημόσια υπηρεσία, καθώς επίσης τα απαραίτητα προσόντα κλπ.

Όλα τα παραπάνω  δεν σημαίνουν φυσικά ότι τρέφουμε αυταπάτες, θεωρώντας ότι μία άλλη κυβέρνηση θα μπορούσε να τα καταφέρει – αφού δεν βλέπουμε καμία καλύτερη στο πολιτικό στερέωμα (αντίθετα, μάλλον χειρότερες).

 -

ΟΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ

Οι επιτυχίες του ιδιωτικού τομέα μας, ο οποίος είναι από τους λιγότερο χρεωμένους στην Ευρώπη (πίνακας στο άρθρο μας), είναι ολοφάνερες. Επομένως, παρά τα τεράστια εμπόδια που τοποθετεί στο δρόμο του η πολιτική, καταρρακώνοντας την έμφυτη εμπορική διάνοια των Ελλήνων, τελικά θα τα καταφέρει - οδηγώντας την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση.  Οι επιτυχίες αυτές είναι οι εξής:

(α)  Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών

Με εξαίρεση μία μόνο, οι μεγάλες ελληνικές τράπεζες κατάφεραν να αυξήσουν τα κεφάλαια τους ανάλογα με τις προϋποθέσεις που τέθηκαν – 10% ιδιωτική τοποθέτηση κλπ. Παράλληλα, οι προοπτικές να κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους, «εξαγοράζοντας» ουσιαστικά το μερίδιο που πήρε το *ΤΧΣ στο μέλλον, είναι θετικές – εκτός εάν η χώρα βυθιστεί ξανά στην ύφεση και στην ανασφάλεια (έξοδος από το ευρώ κλπ.), με υπαιτιότητα βέβαια της Πολιτείας.

-

ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ – ΣΕΛΙΔΑ 129

*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση.

-

Όπως φαίνεται από τον προϋπολογισμό του 2013, το δημόσιο χρέος (γενικής κυβέρνησης) τοποθετήθηκε στα 346,2 δις € (189,1% του ΑΕΠ) – αφού για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών υπολογίσθηκε το ποσόν των 48,5 δις €.

Επειδή τώρα οι τράπεζες χρειάσθηκαν κάτω από 27 δις €, το δημόσιο θα ωφεληθεί (δεν θα πάρει το προϋπολογιζόμενο δάνειο, θα περιορισθεί ανάλογα το δημόσιο χρέος), με ένα ποσόν που θα υπερβαίνει τα 21,5 δις €.

Εάν δε πάψουν να υπάρχουν οι φόβοι κατάρρευσης της Ελλάδας (βίαιης ή εκ των έσω «ανατροπής» της κυβέρνησης, εξόδου από την Ευρωζώνη, δικτατορίας, δήμευσης των τραπεζικών λογαριασμών όπως στην Κύπρο κοκ.), θα μπορούσε να επιστρέψει σύντομα ένα μεγάλο μέρος των τραπεζικών καταθέσεων (περί τα 100 δις €) – οι οποίες τοποθετήθηκαν είτε σε τράπεζες του εξωτερικού, είτε οπουδήποτε αλλού.

Το αποτέλεσμα θα ήταν να εξυγιανθεί εντελώς το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, με ίδια μέσα και χωρίς την ανάγκη του ΤΧΣ, καθώς επίσης να δοθούν ξανά δάνεια στην πραγματική οικονομία – εκτός αυτού, να εισρεύσουν αργότερα στα κρατικά ταμεία και τα 27 δις €, μειώνοντας ανάλογα το δημόσιο χρέος. Το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη θετικότερο, εάν επί πλέον επιλυθεί σωστά το πρόβλημα των κατασχέσεων – προς όφελος όλων (άρθρο μας).

(β)  Η θετικότατη εξέλιξη του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών

Απλουστευμένα, το παραπάνω ισοζύγιο αφορά τις «εισροές» συναλλάγματος (από τις εξαγωγές, τον τουρισμό, τις υπηρεσίες κλπ.), μείον τις αντίστοιχες «εκροές» (αυτά που πληρώνουν οι Έλληνες δηλαδή στο εξωτερικό).

Το συγκεκριμένο ισοζύγιο, σε αντίθεση με τον προϋπολογισμό, εξαρτάται κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα – ο οποίος κυριολεκτικά μεγαλούργησε. Ειδικότερα τα εξής:

Το πρώτο εξάμηνο του 2013, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (το συνάλλαγμα που φεύγει από τη χώρα, πλην το συνάλλαγμα που εισέρχεται), περιορίστηκε κατά 4 δις € ή 58,3% σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012 – διαμορφούμενο στα 2,9 δις €.

Στην εξέλιξη αυτή συνέβαλε κυρίως η σημαντική μείωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου (εισαγωγές μείον τις εξαγωγές), το οποίο υπάγεται στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, κατά 2,8 δις €.

Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι, οι Έλληνες αγόρασαν περισσότερα ελληνικά προϊόντα, εξήγαγαν επίσης περισσότερα, ενώ εισήγαγαν πολύ λιγότερα ξένα – μία θετικότατη τάση που εάν, όπως ελπίζουμε, συνεχισθεί, αφενός μεν θα δημιουργήσει πλεονάσματα, οπότε θα αρχίσει να μειώνεται το εξωτερικό χρέος της πατρίδας μας, αφετέρου θα συμβάλλει τα μέγιστα στην αυτάρκεια της. Οφείλεται δε κυρίως στα νοικοκυριά, τα οποία κατανόησαν πλήρως τη σημασία του να αγοράζουν αποκλειστικά και μόνο ελληνικά προϊόντα – εισάγοντας παράλληλα θέσεις εργασίας στη χώρα τους.

-

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΙΣΟΖΥΓΙΟΥ ΤΡΕΧΟΥΣΩΝ ΣΥΝΑΛΛΑΓΩΝ 2000-2010

*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση.

-

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα, το ισοζύγιο ήταν εξαιρετικά αρνητικό, κατά τη διάρκεια ολόκληρης της «χαμένης» δεκαετίας (2000-2010). Εκτοξεύθηκε δε στα ύψη το 2007 και το 2008, όπου έφθασε στα -34,76 δις €.

Εάν υποθέσουμε τώρα ότι, θα διπλασιασθεί σε σχέση με το 1^ο εξάμηνο του 2013, θα διαμορφωθεί στα -5,8 δις € ή στο 3,1% περίπου ενός ΑΕΠ ύψους 183 δις €, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό – μία πάρα πού θετική εξέλιξη, από το 14% περίπου του ΑΕΠ το 2008.

(γ)  Η αύξηση των εξαγωγών

Αν και ο ρυθμός αύξησης τους περιορίσθηκε στο 5,2% συμπεριλαμβανομένων των πετρελαιοειδών, κυρίως λόγω των προβλημάτων χρηματοδότησης των εξαγωγικών επιχειρήσεων, καθώς επίσης των εμποδίων που τοποθετούνται από την κυβέρνηση (τεράστιες καθυστερήσεις στην επιστροφή του ΦΠΑ κλπ.), έφτασαν στα 13,5 δις € το πρώτο εξάμηνο του 2013 – έναντι 12,83 δις € την αντίστοιχη περίοδο του 2012.

(δ) Η αύξηση του τουρισμού

Το 2013 είναι η καλύτερη χρονιά για τον τουρισμό, με τα άμεσα έσοδα να υπολογίζονται στα 11,5 δις € – ευρύτερα (έμμεσα έσοδα) θα ξεπεράσουν τα 32 δις €, συμβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό στην καλυτέρευση των μεγεθών της οικονομίας μας. Ακόμη και στην Αθήνα παρουσιάζεται αύξηση, μετά από έξι ολόκληρα χρόνια μειωμένης τουριστικής κίνησης, καθώς επίσης στην κρουαζιέρα.

(ε)  Η αποφυγή των ιδιωτικοποιήσεων

Με κάποιες εξαιρέσεις κερδοφόρων (ΟΠΑΠ) και στρατηγικών (ΟΤΕ) επιχειρήσεων, έχει αποφευχθεί η εκποίηση των εταιρειών του δημοσίου, καθώς επίσης της αξιόλογης κρατικής περιουσίας – «χάρη» στις κινητοποιήσεις των Ελλήνων (κάτι που ελπίζουμε να συνεχισθεί).

Ειδικά όσον αφορά τις κοινωφελείς επιχειρήσεις, αρκεί να σημειώσουμε ότι, το Βερολίνο «επανακρατικοποίησε» τις εταιρείες ύδρευσης, μετά από 14 χρόνια περίπου, για να κατανοήσουμε τη σημασία τους – ενώ στην Ευρώπη έχουν συγκεντρωθεί εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές, εναντίον της ιδιωτικοποίησης των νερών.

 -

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Εκτός από όλα όσα αναφέραμε, υπάρχουν πολλές άλλες ακόμη επιτυχίες του ιδιωτικού τομέα της χώρας μας – παρά το ότι είναι αυτός που επωμίσθηκε το σύνολο σχεδόν της ανεργίας (ουσιαστικά, η αύξηση της ανεργίας στο δημόσιο είναι μηδενική, οπότε στον ιδιωτικό τομέα ξεπερνάει το 40%), χρεοκόπησαν χιλιάδες επιχειρήσεις του, ενώ δεν μπόρεσε να διατηρήσει την παραγωγική του δυναμικότητα.

Επομένως, ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, χωρίς την παραμικρή βοήθεια τρίτων – πολύ περισσότερο, εάν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις προσέλκυσης της, πρώτης στον κόσμο, ελληνικής ναυτιλίας στην πατρίδα της.

Το μοναδικό πρόβλημα της Ελλάδας ήταν (συνεχίζει δυστυχώς να είναι) η «ανεπαρκής» πολιτική ηγεσία της – κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει, εάν δεν υιοθετηθούν οι κανόνες της άμεσης δημοκρατίας (ψήφιση των βασικών νόμων απ’ ευθείας από τους πολίτες, συνεχής έλεγχος της λειτουργίας του κράτους από τους Έλληνες κλπ.).

Στα πλαίσια αυτά, εάν συνεχίσουν οι Έλληνες να υποστηρίζουν κόμματα, τα οποία δεν δεσμεύονται να υιοθετήσουν την άμεση δημοκρατία, τοποθετώντας την στα κυβερνητικά τους προγράμματα, θα είναι «άξιοι της μοίρας τους» - αφού θα παραμείνουν υποδουλωμένοι, θα λεηλατηθούν, θα εξαθλιωθούν και θα καταλήξουν, δυστυχώς σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα, στα σκουπίδια της ιστορίας.

-

Σημειώσεις κειμένου

* Σύμφωνα με τον απολογισμό, το κεφάλαιο του ΤΧΣ (ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας), μετά από τις αυξήσεις κεφαλαίου το 2012 και το 2013, με τη μορφή ομολόγων κυμαινόμενου επιτοκίου εκδόσεως Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), διαμορφώθηκε στα 49,7 εκ. €.

Μετά την υπογραφή των συμβάσεων προεγγραφής (σύμφωνα με την επιστολή της Τράπεζας της Ελλάδος, για τις απαραίτητες κεφαλαιακές ενισχύσεις), το Ταμείο προέβη στις 28 Μαΐου του 2012, στην καταβολή ομολόγων ΕΤΧΣ, ονομαστικού ποσού 18 δις € - ως προκαταβολή, έναντι των μελλοντικών αυξήσεων κεφαλαίου των τεσσάρων «συστημικών» τραπεζών.

Αναλυτικά, η Alpha Bank έλαβε 1,9 δις € η Eurobank 3,97 δις €, η Τράπεζα Πειραιώς 4,7 δις € και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος 7,43 δις € (πηγή: N).

 Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”, το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.