Πέρασα από τον Πέτρο τον μανάβη να πάρω λίγες τομάτες. Τον είδα ιδιαίτερα καταβεβλημένο, σαν να του είχαν ρουφήξει τη ζωή από μέσα του, στο πρόσωπο του ήταν χαραγμένες η πίκρα και η οργή.
“Τι έχεις ρε Πετράν; Τι έγινε ρε;”
Άσε… Το κλείνω το ρημάδι, αυτό ήταν. Αποκρίθηκε τσακισμένος. Αλλά ευθύς αμέσως, σηκώνει οργισμένα το κεφάλι, με κοιτάει κατάματα με μάτια που νομίζω πως ποτέ δεν έχω δει πιο σκοτεινά, και μου λέει: “Ρε Κώστα, άκου τα και εσύ μη τυχόν δε το έχεις καταλάβει ρε φίλε, μη σε πιάσουν κορόιδο. Αυτοί που λες, οι μεγαλοσχήμονες, όταν λένε κάτι είναι σα να μιλάει ο κώλος τους, ακούς ρε Κώστα; Να μην τους δίνεις σημασία.”
Πάει και ο Πέτρος λοιπόν, σκεφτόμουν φεύγοντας έχοντας στο χέρι μου τη σακούλα με τις ντομάτες της ντροπής. Άλλο ένα μικρό μαγαζί από αύριο, θα χάσκει ξεδοντιασμένο στον δρόμο, σαν ένα ακόμα στόμα που ουρλιάζει από ανείπωτο πόνο.
Θέλω να πιστεύω, πως όλοι οι Έλληνες, γνωρίζουμε καλά, έστω και αν δεν το παραδεχόμαστε, πως σε αυτήν την χώρα κυριαρχεί η σαπίλα. Η σαπίλα έχει παρεισφρήσει σε όλες τις εξουσίες και έχει μετατρέψει την κοινωνία σε ένα δύσοσμο βάλτο. Για αυτό άλλωστε, υπάρχει και μια πολύ μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, που όταν τους προτείνεις να αλλάξουμε κάτι, σου απαντάνε μοιρολατρικά “Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα”.
Η σαπίλα έγινε γνωστή το 1989 και από τότε, αυτοί οι ίδιοι μεγαλοσχήμονες, που πολύ σωστά είπε ο Πέτρος ο μανάβης ότι μιλάνε με τους κώλους τους, μας τάξανε πολλές φορές κάθαρση. Η κάθαρση ποτέ δεν ήρθε, ούτε η αναδιοργάνωση του Κράτους, ούτε άπλετο φως ρίχτηκε, και γενικά καμία υπόσχεση δεν τηρήθηκε…
Τώρα, εν έτει 2013, νομίζω όλοι κατανοούμε πως είναι αδύνατον να περιμένεις από διεφθαρμένους, διαπλεκόμενους, εξαρτημένους, ετερόφωτους πολιτικούς να φέρουν οποιανδήποτε Άνοιξη στην Ελλάδα. Κατανοούμε επίσης ότι ούτε τα κόμματα της Αντιπολίτευσης φαίνεται να ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν, ο κόσμος έχει πελαγώσει. Καθαρή λύση δεν φαίνεται από κανέναν.
Ξέρεις, προσπαθώ να παρακολουθήσω τα υποτιθέμενα φλέγοντα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας και ουσιαστικά γελάω. Όταν η κρατική μηχανή είναι μέσα στη σαπίλα ποιο το νόημα να υπογράφονται νόμοι και να συζητιούνται επί μακρών από συμπολίτευση και αντιπολίτευση; Αφού λοιπόν η μηχανή είναι χαλασμένη, διαβρωμένη, δεν υπάρχει περίπτωση κανένας νόμος να λειτουργήσει καλά. Δεν είμαι επιστήμονας, αλλά αυτό είναι μια απλή βασική αρχή.
Για να λειτουργήσει το Κράτος καλά, προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι η κάθαρση, αν γίνει, τότε και θα μπορούμε να μιλάμε για ελπίδα.
Το 95% της πολιτικής επικαιρότητας λειτουργεί απλά ως παραπέτασμα για να παραπλανά τον πολίτη μακριά από τα πραγματικά προβλήματα. Ηθικοί αυτουργοί σε αυτό είναι οι δημοσιογράφοι, οι πουτάνες του Συστήματος.
Φταίμε και εμείς, ναι, αναμφίβολα, είδα πολλούς γνωστούς και φίλους πρόσφατα, να χάνουν δύο ώρες για να παρακολουθήσουν μια συζήτηση που θέμα είχε κατά πόσο σωστή θα είναι η μείωση του ΦΠΑ…. Συγνώμη, είμαστε άκυροι, τέτοια θέματα θα έπρεπε να εξαντλούνται σε 5 λεπτά.
Και καλά, άντε και φέρανε στο πολιτικό πάνελ αυτή την συζήτηση για το ΦΠΑ, γιατί δεν στάθηκαν στο γεγονός, ότι ζητιανεύαμε την άδεια να το κάνουμε επί έξι μήνες από την Ευρώπη; Θέλω να πω φίλε, ότι για κάτι τόσο απλό, δεν είχαμε καν την εξουσία να το εφαρμόσουμε, δεν είναι γελοίο;
Ας μην μακρηγορήσω άλλο, ας προσπαθήσουμε να μπούμε στο θέμα: Την Σαπίλα του Συστήματος και πως θα μπορούσαμε να γλιτώσουμε από αυτή.
Όταν είναι κάτι σάπιο και σαθρό, το ξηλώνεις από τις ρίζες και το επανασχεδιάζεις εκ του μηδενός. Για να γίνει αυτό στην Ελλάδα χρειάζεται ένα βαθύ σοκ.
Ένα βαθύ σοκ θα μπορούσε να είναι ένας Πόλεμος, αλλά δεν νομίζω κανείς να θέλει μια τέτοια λύση.
Ένα βαθύ σοκ θα μπορούσε να είναι μια πτώχευση, την θέλουμε ή όχι, αν έρθει θα πρέπει να την υποστούμε.
Ένα βαθύ σοκ θα μπορούσε να είναι η μεγάλη άνοδος της ΧΑ, ακόμα και η κατάληψη της εξουσίας από αυτή και τότε φοβάμαι κάτι σαν εμφύλιο.
Ένα βαθύ σοκ θα μπορούσε να είναι ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που ούτε αυτό νομίζω ότι το θέλει κανείς.
Και τέλος ένα βαθύ σοκ θα μπορούσε να είναι μια νέα είδους πολιτική, που δεν θα έμοιαζε με καμία πολιτική πουθενά στην οικουμένη, και θα είχε κέντρο βάρους τον ίδιο τον πολίτη. Το βαθύ σοκ ακούει στο όνομα του ευγενούς ριζοσπαστισμού, ενός ριζοσπαστισμού που θα καθαρίσει μια και καλή την κόπρο του Αυγεία από το κράτος και την Δημοκρατία.
Αυτό που περιμένει ο λαός από κάποιο κόμμα της Αντιπολίτευσης, και ειδικότερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα νεοτεριστικό πεφωτισμένο πολιτικό πρόγραμμα, που προτεραιότητα του θα είναι, αφενός η επανατοποθέτηση του πολίτη στα κέντρα λήψεως αποφάσεων και αφετέρου η κάθαρση αυτή την φορά σύμφωνα με την κρίση του πολίτη.
Στην πόλη των Αθηνών τα αρχαία χρόνια, οι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να λαμβάνουν μέρος σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις που αφορούσαν την ζωή και την πόλη τους. Για αυτό μαζευόντουσαν στην Αγορά και εκεί συναποφάσιζαν ποιες θα ήταν οι κινήσεις τους. Όταν κάποιος αρνούνταν μα συμμετέχει σε αυτή την γιορτή της Δημοκρατίας τότε τον λέγανε ιδιώτη, κάτι σαν “παρτάκια” στην σημερινή αργκό, και τον διώχνανε εκτός πόλης. Από την λέξη αυτή μάλιστα προέκυψε και η αγγλική idiot που σημαίνει ηλίθιος. Άτσα οι αρχαίοι φώτα που δώσανε. Σήμερα ο πολίτης έχει έτσι και αλλιώς απομακρυνθεί έτη φωτός μακριά από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, ο πολίτης σήμερα είναι απλά ένα παθογενές εξάρτημα για την Δημοκρατία.
Όταν κανένα κόμμα της Αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να έχει τα κότσια να γεννήσει κάτι πραγματικά φρέσκο και καινούργιο, είναι φυσιολογικό να βλέπουμε τόσους πολλούς δύσμοιρους συνανθρώπους μας στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής.
Κανένα μνημόνιο δεν θα μας αλλάξει τροχιά, αν δεν επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες του υποτιθέμενου δημοκρατικού μας συστήματος.
Ας δούμε λοιπόν, ποιο θα έπρεπε να είναι το πολιτικό πρόγραμμα της Αντιπολίτευσης, το οποίο θα έπρεπε να γνωστοποιήσει στον κόσμο και να τον κάνει κοινωνό του. (ΣΥΡΙΖΑ ακούς;)
Από την πρώτη γραμμή του προγράμματος, θα έπρεπε να γραφεί καθαρά, πως η νέα κυβέρνηση θα ξηλώσει όλα τα είδη εξουσίας, αφού η διάβρωση έχει προχωρήσει παντού και βαθιά. Ξήλωμα σε εξουσίες και ξήλωμα σε κάθε είδος συνδικάτο, όλα είναι βρόμικα.
Πως θα επανδρωθούν ξανά οι εξουσίες και τα συνδικάτα: Όχι από την νέα κυβέρνηση, αλλά από τον ίδιο τον λαό.
Αν έχει κάποιος συγκεκριμένα και προκαθορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά θα μπορεί να θέσει υποψηφιότητα στα ύψιστα αξιώματα. Οι υποψήφιοι θα έχουν στην διάθεση τους ένα εύλογο χρονικό διάστημα ώστε να εκθέσουν στον λαό γιατί πιστεύουν ότι αυτοί είναι οι κατάλληλοι για τις θέσεις. Από τον λαό για τον λαό, όχι πια μεσάζοντες.
Προτού λοιπόν να γίνει το ξήλωμα ο λαός να κληθεί σε ένα άνευ προηγουμένου δημοψήφισμα με το οποίο θα καλείται να αποφασίσει για μια σειρά πολιτικών και διοικητικών αποφάσεων αφού προηγουμένως θα έχουν τεθεί υποψηφιότητες από τον λαό και ο καθένας θα έχει αναπτύξει τις θέσεις του.
Αν αυτό δεν είναι Δημοκρατία τότε τι είναι, οι αυταρχικές αποφάσεις του εκάστοτε Πρωθυπουργού να θέτει γνωστούς και φίλους αρχηγούς σε αστυνομία, δικαιοσύνη και παντού;
Η μήπως είμαστε ευχαριστημένοι από τα Συνδικάτα που πολλές υποψίες και υπόνοιες βαραίνουν τους εργατοπατέρες μας, που συχνά τους βλέπουμε να καταλήγουν και σε πολιτικά πόστα… αηδία…
Τι λέω λάθος; Μια ζωή τα ίδια σκατά δεν τρώμε;
Αυτό που ζητά ο λαός από την νέα κυβέρνηση είναι πρωταρχικά η απόδοση δικαιοσύνης, δεν είναι δυνατόν να έχουν γίνει πάνω από 1000 οικονομικά σκάνδαλα τα τελευταία 35 χρόνια και να καθόμαστε τώρα, εδώ και ένα χρόνο, να βλέπουμε την δικαιοσύνη ουσιαστικά να “σέρνεται” και να μην τελειώνει υποθέσεις που βγάζουν μάτι. (Τζαχατζόπουλος, Παπακωνσταντίνου)
Μέσω του δημοψηφίσματος της Κάθαρσης ο λαός θα αποφασίσει ο ίδιος για την άμεση δήμευση και πάγωμα της περιουσίας όλων όσων διαχειρίστηκαν εξουσία την εποχή που έγιναν τα σκάνδαλα. Κηρύξτε την κάθε παραγραφή άκυρη και αντισυνταγματική και προχωρήστε. Ας γίνει πρώτα δήμευση σε αυτούς που φαίνονται ως υπεύθυνοι και μετά αφήστε την δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της και να αποφασίσει. Γιατί αν ο πολιτικός βρεθεί χωρίς σπίτι και χρήμα, κάτι μου λέει ότι και πιο πολλά στόματα θα μιλήσουνε απιτέλους, αλλά και ότι η δικαιοσύνη θα φροντίσει να μην κωλυσιεργει τόσο επιδειχτικά.
Όλο αυτό θα πρέπει να τελειώσει μέσα το πολύ σε έξι μήνες.
Το σπάσιμο του πολύχρονου πολιτικού αποστήματος, προφανώς θα πονεσει την κοινωνία με πολλούς τρόπους, αλλά είναι επιβεβλημένο, κάθε κάθαρση θα είναι επώδυνη όπως ακριβώς αισθανόμαστε όταν καθαρίζουμε το ποίον από μια κακοφορμισμένη πληγή.
Το τι θα γίνει με την Ευρώπη κανείς δεν το ξέρει, και θεωρώ άδικο να κατηγορούν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης ότι δεν έιναι καθαρά στις προθέσεις τους. Γιατί ναι, είπαμε σαπίλα υπάρχει μπόλικη εδώ, αλλά και έξω δεν πάνε πίσω. Η ευρωπαική ένωση έχει καταντήσει τσιφλίκι των μεγάλων δυνάμεων και πολύ φοβάμαι έχει χάσει τελείως τον προσανατόλισμό της. Βλέπουμε εξάλου την καθαρά αρνητική στάση της Ευρώπης μπροστά στο ενδεχόμενο κατάληψης της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν θέλουμε να ζήσουμε επιτέλους με ψηλά το κεφάλι, ας αγωνιστούμε τουλάχιστον δίκαια και αν τελικά βγούμε από την Ευρώπη τότε αυτό απλά θα σημαίνει πως η Ευρωπαική Ένωση έχει πάρει τον λάθος δρόμο που οδηγεί στην εξαθλίωση των λαών. Δεν νομίζω πάντως να τολμήσουν να μας πετάξουν έξω, πολλά συμφέροντα παίζονται στη γη μας και επιπλέον πυρήνες αντίστασης στο αρρωστημμένο κατεστημένο της ευρωπαικής πολιτικής υπάρχουν σε πολλές χώρες της Ευρώπης.
Ας επανέλθουμε στα εσωτερικά και τι οραματίζομαι για την πολυπόθητη αλλαγή της πορίας της Ελλάδας. Ο οποιοσδήποτε ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην εξουσία οφείλει να φέρει το νέο και το καθαρό, δεν θέλουμε μία από τα ίδια. Θέλουμε από τώρα, προτού ψηφίσουμε, να ακούσουμε καθαρές λύσεις και προτάσεις, ριζοσπαστικές, δίκαιες, κοσμοιστορικές.
Η πρόταση για το μέγα Δημοψήφισμα θα μπορούσε να είναι το σοκ που θα φέρει τα πάνω κάτω στην Ελλάδα. Η καθιέρωση ενός δημοψηφίσματος για πραγματικά σημαντικά θέματα ανά εξάμηνο θα έδινε ξανά πίσω στον δημοκρατικό πολίτη την αίγλη του.
Εγώ έτσι βλέπω τα πράγματα, απλά και όμορφα, μια Δημοκρατία που την εξουσία θα την έχει ο λαός. Όχι τυπικά και υποκριτικά κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά συνεχώς και επί της ουσίας.
Πολλά πρέπει και οφείλουν να αλλάξουν, έστω αρχίζοντας από τα εύκολα αλλά καθόλου μη σημαντικά. Θα πρότεινα κατάργηση του λευκού, τι πάει να πει λευκό; Δεν έχεις γνώμη; Δεν σου κάνει τίποτα; Είναι φοβερά προσβλητικό να εκμηδενίζεις τα πάντα. Το λευκό είναι η ψήφος της δειλίας. Επίσης θα πρότεινα σκληρές κυρώσεις σε όσους δεν προσέρχονται να ψηφίσουν χωρίς σοβαρό λόγο. Ίσως θα πρέπει να μετονομάζονται και αυτοί σε ιδιώτες και να χάνουν κάθε προνόμιο που έχει ένας κανονικός πολίτης.
Θα απαγόρευα επίσης τις κομματικές νεολαίες στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, είναι γελοίο, δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο σε εντάσεις. Παράγει συνήθως ίδιου τύπου άθλια πολιτικά όντα που αργότερα τα βλέπουμε και στην πολιτική σκηνή. Θα πρότεινα αντί για πολιτικές νεολαίες να θεσπιστεί ένα παμμαθητικό όργανο, κάτι σαν συμβούλιο στο οποίο θα συμμετέχουν οικειοθελώς παιδαγωγοί μακριά από τα κόμματα, και όπου με συνεργασία με τους νέους θα εκθέτει τις προτάσεις, διαφωνίες όλων των σπουδαστών χωρίς υστεροβουλίες. Το όργανο αυτό θα είναι πραγματικά από τους νέους για τους νέους.
Πρέπει να καθαρίσουμε όλα όσα μας πόνεσαν και μας μάτωσαν για ολόκληρες δεκαετίες, πρέπει να σταματήσουμε να εφαρμόζουμε ξενόφερτες ιδέες που απλά παράγουν άλλα προβλήματα. Πρέπει να παράγουμε εκ νέου την Δημοκρατία.
“Αλλαγή στα πάντα και με επίκεντρο τον άνθρωπο” Αυτό θα ήθελα να είναι το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ. To “Ο ΣΥΡΙΖΑ είσαι εσύ” ακούγεται πολύ όμορφο, αλλά δεν λέει τίποτα, δεν μιλά για το πως.
Θέλω, θέλω, θέλω, να πετάξουμε! Να αποτινάξουμε την σαπίλα από τα μεγαλοπρεπή φτερά μας και να κατακτήσουμε τους ουρανούς του μέλλοντος. Ακούς ΣΥΡΙΖΑ;
Θέλω ο πολίτης να ξαναβρεί την ταυτότητα του, τον πραγματικό του ρόλο, να μην είναι πιόνι, και μόνο μια κυβέρνηση με όραμα μπορεί να τα δώσει αυτά στον πολίτη, όχι με λόγια αέρος αλλά με πράξεις και με νομοθετήματα.
Όμορφες ιδέες υπάρχουν πολλές, βάλτε επιτέλους λίγο χρώμα στα άψυχα προεκλογικά προγράμματα σας.
Η παραχώρηση εξουσίας στον λαό εν μέσω Δημοψηφισμάτων θα είναι το δίχως άλλο το απαύγασμα της Δημοκρατίας.
Νομίζω φίλε που με διαβάζεις, καταλαβαίνεις ότι περιγράφω έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, έναν κόσμο που ποτέ δεν μας άφησαν να μυρίσουμε, έναν κόσμο που μια ζωή αποζητάμε, έναν δικό μας κόσμο, όχι πια δικό τους.
Θα πει κάποιος, μα τα δημοψηφίσματα κοστίζουν, και ανταπαντώ, ποιο πολιτικό πρόγραμμα δεν έχει κόστος; Και μάλιστα πάγια χωρίς αντίκρισμα. Το δημοψήφισμα είναι το απαραίτητο εργαλείο που θα μας φέρει προ των ευθυνών μας, και αν εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να έχουμε ευθύνες τότε μοιραία είμαστε ηλίθιοι. (idiots – ιδιώτες)
Ήρθε η ώρα λοιπόν να συναποφασίσουμε για το μέλλον μας, φτάνει να μας δώσει την ευκαιρία ένα πολιτικό κίνημα, να μας κάνει συμμετόχους στην διακυβέρνηση της χώρας.
Μια τέτοιου είδους κοσμοϊστορική μετατροπή του πολιτεύματος, θα σηματοδοτούσε καθαρά την έναρξη την πορείας της Ελλάδας προς ένα καλύτερο μέλλον.
Είμαστε Έλληνες, αλλάζουμε τον κόσμο, είναι στο πετσί μας, είναι στο DNA μας, είναι ο φυσικός μας ρόλος και τον θέλουμε ξανά δικό μας. Δεν γεννηθήκαμε για να σαπίζουμε περιμένοντας απλά να επιβιώσουμε, είμαστε τα λιοντάρια των λαών που κάποτε έδωσαν τα φώτα τους σε άξεστους πολιτισμούς και τώρα μπορούμε και πάλι να το κάνουμε, η Μοίρα μας καλεί προ των ευθυνών μας.
Άραγε έχει τα κότσια κάποιος ΣΥΡΙΖΑ να φέρει την Άνοιξη; Θα μας το πει καθαρά επιτέλους; Αν όντως έχει τα κότσια και μανιφεστάρει μια τέτοια πολιτική τότε και κυβέρνηση θα γίνει και στην ιστορία θα γραφτεί με χρυσά αθάνατα γράμματα, ως η κυβέρνηση που που ξανάδωσε την αίγλη στην Ελλάδα.
Μην αρχίσεις αν το ένα και αν το άλλο, είναι βλακώδες και ανούσιο, αν κάτι ξέρεις ότι είναι σωστό απλά το εφαρμόζεις, και το δίκιο δεν θα αργήσει να σου χτυπήσει την πόρτα σου.
Συνοψίζω: Το κλειδί είναι η καθιέρωση του δημοψηφίσματος για να νιώσει ο λαός ότι έχει την εξουσία. Η συμμετοχή αυτή του λαού θα ανυψώσει την ποιότητα του πολίτη, θα τον αναβαθμίσει σε πολίτη πρώτης κατηγορίας. Ο πολίτης θα έχει το μέλλον στα χέρια του.
Κάπως έτσι είναι φτιαγμένος ο αγγελικός κόσμος των πολιτικών οραμάτων μου, μιλάω ουσιαστικά για ένα νέο ριζοσπαστικό πολιτικό Διαφωτισμό. Έναν διαφωτισμό που θα φέρει στο προσκήνιο τον πολίτη.
Ας σταματήσουμε να είμαστε δειλοί και μοιρολάτρες, τα πάντα μπορούν να γίνουν, με απλές κινήσεις. Ας σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τα ανούσια και τα αποδεδειγμένως αποτυχημένα. Όταν καλούμαστε να επιφέρουμε μια δραματική μεγέθους αλλαγή, συνήθως λόγω της επίπλαστης παθητικότητας την βαφτίζουμε αδύνατη. (Εθνική παθογένεια) Ας σταματήσουμε να είμαστε φυγόπονοι, έχουμε ραντεβού με την ιστορία.
Τώρα βέβαια επειδή σας ξέρω, θα βρεθούν πολλοί και θα που ότι αυτά δεν γίνονται, είναι αδύνατο. χαχα. Μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται, αν θέλουμε κάτι με την ψυχή μας το κάνουμε.
Πηγή, http://kostasoutsider.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου