Ομιλία του Glenn Greenwald, του δημοσιογράφου που απεκάλυψε την υπόθεση Snowden στον κόσμο (1) – Ποιος είναι ο Edward Snowden;

07/07/2013 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Réseau International (Γαλλία)    (μτφ. Κριστιάν)

Κατά την ετήσια διάσκεψη του σοσιαλισμού στο Σικάγο, ο Glenn Greenwald (TheGuardian) εκφώνησε μια ομιλία στην οποία περιέγραψε πώς είχε έρθει σε επαφή και συναντήθηκε με τον Edward Snowden τη πρώτη φορά. 

Μίλησε για την έκπληξη του όταν είδε έναν τόσο νέο και πώς η αποφασιστικότητα και η πεποίθησή του να αποκαλύψει τις εσωτερικές λειτουργίες της NSA του έδωσε το θάρρος να δημοσιεύσει τα έγγραφα που θα του στέλνονταν στη διάρκεια των 3-4  μηνών που ακολούθησαν.

Ο Greenwald περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι αποκαλύψεις για την NSA δεν εξέθεσαν μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες ως κράτος υπό επιτήρηση, αλλά και προσεγγίσει το θέμα της διαφθοράς και της ηθικής παρακμής του δημοσιογραφικού κατεστημένου στη χώρα αυτή. 

Άφησε, επίσης, στο κοινό το μήνυμα ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε  το «κλίμα εκφοβισμού» που επιθυμεί να επιβάλει η κυβέρνηση των ΗΠΑ σε όσους τολμούν να αμφισβητήσουν την εξουσία της. 

Τα παρακάτω είναι η απομαγνητοφώνηση της ομιλίας του, μετά από μια εισαγωγή και τα προκαταρκτικά  με τα οποία αποτίει φόρο τιμής στον Jeremy Scahill που μόλις τον είχε παρουσιάσει στο κοινό. Στη συνέχεια, μετά από κάποιες σκέψεις, αποφάσισε να καθίσει σε μια καρέκλα και έκανε την ομιλία που ακολουθεί.

Ποιος είναι ο Edward Snowden;

… Ο Edward Snowden επικοινώνησε μαζί μου πριν από αρκετούς μήνες. 

Επικοινώνησε μαζί μου με e-mail. Δεν έλεγε το όνομά του. Δεν έλεγε και πολλά. Έλεγε μόνο ότι είχε έγγραφα που νόμιζε ότι μπορούν να με ενδιαφέρουν,  αυτά που τελικά έγιναν ο μεγαλύτερος ευφημισμός της δεκαετίας. Αλλά δεν μου έλεγε πολλά πράγματα για τον εαυτόν του και πέρασαν αρκετούς μήνες επειδή  μιλάγαμε για ένα κωδικοποιημένο σύστημα και άλλα πράγματα και μόνο όταν έφτασε στο Χονγκ Κονγκ με τα έγγραφα, αρχίσαμε ουσιαστικές συζητήσεις για τον ίδιον, τι δουλειά έκανε και τι είδος υλικού είχε στα χέρια του. Και πέρασα πολλές ώρες συζητώντας σε σύνδεση onlineμαζί του στο Χονγκ Κονγκ, αλλά δεν ήξερα ούτε το όνομά του. Δεν ήξερα τίποτα για την καταγωγή του, την ηλικία του, ή ακόμη και που εργαζόταν. 

Προσπάθησε να με κάνει να πάω να τον δω στο Χονγκ Κονγκ για να του μιλήσω και πριν να το κάνω, ήτοι να κάνω το μισό γύρο του κόσμου με αεροπλάνο, ήθελα εγγυήσεις ότι αξίζει τον κόπο,  ότι υπήρχε ουσία από πίσω από αυτά που έλεγε.

Και λοιπόν, μου έστειλε ένα επιδόρπιο, όπως όταν έχετε ένα σκυλί, του βάζετε ένα μπισκότο στη μύτη του για να το κάνετε να πάει όπου θέλετε να το πάτε. 

Αυτό ακριβώς  έκανε για να με φέρει στο Χονγκ Κονγκ. 

Τα έγγραφα, ακόμα κι αν ήταν μόνο ένα μικρό δείγμα, ήταν τα πιο καταπληκτικά πράγματα που είχα δει ποτέ.

Θυμάμαι ότι μετά την ανάγνωση των δύο πρώτων σελίδων, ήμουν κυριολεκτικά ζαλισμένος, ζαλισμένος από ένα είδος έκστασης και ευφορίας σε σχέση με αυτά που είχε στην κατοχή του. Και όπως οι περισσότεροι από εμάς, όταν επικοινωνούμε αποκλειστικά μέσω online σύνδεσης με κάποιον, άρχισα να σχηματίσω ένα είδος ψυχικής εντύπωσης για το ποιος ήταν. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν μεγάλος, ακόμη και εξηντάρης. Ότι ήταν ένας γραφειοκράτης σε κάποιο πρακτορείο των  εθνικών υπηρεσιών ασφαλείας, με γκρίζα μαλλιά και ότι πλησιάζε το τέλος της καριέρας του.

Και ο λόγος που το πίστευα αυτό ήταν ότι είχε προφανώς πρόσβαση σε αρκετά υψηλό επίπεδο σε άκρως απόρρητα έγγραφα. Είχε επίσης μια απίστευτα διορατική και καλά μελετημένη κατανόηση για τη φύση του συστήματος εθνικής ασφαλείας, καθώς για την προσωπική του σχέση της με αυτό το σύστημα και έτσι σκέφτηκα ότι σήμαινε ότι τα είχε σκεφτεί σε μια περίοδο πολλών ετών. 

Αλλά ο πραγματικός λόγος που σκαφτόμουν ότι ήταν αυτής της ηλικίας, πλησιάζοντας στη συνταξιοδότηση, ίσως ακόμη και πλησιάζοντας στο τέλος της ζωής του, ήταν ότι υπογράμμιζε, αρχής γενομένης με τις πρώτες επαφές μας, το γεγονός ότι ήξερε ότι επρόκειτο να αλλάξει η ζωή του και πιθανότατα να την καταστρέψει. 

Ότι υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες, ακόμη και αναπόφευκτες, ότι ο ίδιος μάλλον θα προσγειωνόταν στη φυλακή, αν όχι χειρότερα. Ή τουλάχιστον ότι έπρεπε να διαφύγει για το υπόλοιπο της ζωής του, από το πιο ισχυρό κράτος στον κόσμο. 

Δεν νομίζω ότι το σκέφτηκα συνειδητά, αλλά νομίζω ότι σιωπηρά υπέθεσα ότι όποιος  σχεδιάζει να θυσιάζει τη ζωή του με αυτή την ένταση, ήταν κατά πάσα πιθανότητα κάποιος που είχε υποστεί πολύ και ήταν κοντά στο τέλος της ζωής για να συλλέξει τόση γενναιότητα.

Όταν έφτασα στο Χονγκ Κονγκ και τον γνώρισα για πρώτη φορά, βρήκα τον εαυτό μου σε σύγχυση, σε πλήρη σύγχυση που δεν είχα αισθανθεί  ποτέ στη ζωή μου.

Όχι μόνο δεν ήταν εξήντα πέντε, ήταν είκοσι εννέα ετών, αλλά φαινόταν πολύ νεότερος. 

Και έτσι, όταν πήγαμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του για να αρχίσουμε τις ερωτήσεις (η καμεραμάν Laura Poitras και εγώ) αυτό που ήθελα να καταλάβω πάνω απ ‘όλα ήταν αυτό που τον ώθησε να κάνει αυτή την εξαιρετική επιλογή, από τη μια πλευρά επειδή δεν ήθελα να είμαι μέρος ενός γεγονότος που θα κατάστρεφε τη ζωή κάποιου, αν αυτό το πρόσωπο δεν ήταν με απόλυτη διαύγεια και λογική σε σχέση με την απόφαση που ήταν στο σημείο να πάρει, αλλά και επειδή ήθελα πραγματικά να καταλάβω, μόνο από προσωπική περιέργεια, τι οδηγούσε κάποιον που έχει ολόκληρη τη ζωή μπροστά του, που ζούσε σε ζεύγος από αρκετό καιρό σε ένα περιβάλλον από τα πιο επιθυμητά, στη Χαβάη, που είχε σταθερή απασχόληση και σχετικά καλά αμειβόμενος, να τα πετάξει όλα με αυτόν τον τρόπο για να γίνει αμέσως φυγάς και άτομο που θα περάσει κατά πάσα πιθανότητα το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα κλουβί.

Όσο πιο πολύ μιλούσαμε, όσο πιο πολύ κατάλαβα ότι με ξεπερνούσαν τα γεγονότα, και ότι ήταν μια μοναδική εμπειρία για το υπόλοιπο της ζωής μου, γιατί αυτά που έλεγε ξανά και ξανά, με πολλούς τρόπους, και πάντα με καθαρή και παθιασμένη στάση που ποτέ δεν αμφισβήτησα για μια στιγμή για την αυθεντικότητά του, ήταν ότι υπήρξαν στη ζωή πιο σημαντικά πράγματα από την υλική άνεση, τη σταθερότητα της εργασίας, ή ότι απλώς από το να προσπαθήσεις να παρατείνεις τη ζωή σου όσο το δυνατόν περισσότερο. 

Ποτέ δεν έπαψε να μου πει, είναι ότι δεν θεωρούσε τη ζωή του από την άποψη του τι πίστευε ο ίδιος γι ‘αυτόν, αλλά από τις ενέργειες που έκανε για την επίτευξη αυτών των πεποιθήσεων. 

Όταν τον ρώτησα πώς έφτασε στο σημείο να θέλει να αναλάβει τον κίνδυνο που γνώριζε ότι έπαιρνε, είπε ότι ζητούσε από καιρό έναν ηγέτη, κάποιον που θα ερχόταν και θα του έλυνε αυτά τα προβλήματα. 

Και τότε, μια μέρα, συνειδητοποιήσε ότι ήταν ανώφελο να περιμένει, ότι να είσαι ηγέτης σημαίνει πρώτα να δεσμευτείς εσύ ο ίδιος και να δώσεις το παράδειγμα στους άλλους. 

Αυτό που έλεγε τελικά, είναι ότι δεν ήθελε να ζήσει σε έναν κόσμο όπου η κυβέρνηση των ΗΠΑ επέτρεψε στον εαυτό της αυτές τις έκτακτες επιδρομές για να οικοδομήσει ένα σύστημα με στόχο την καταστροφή κάθε ιδιωτικής ζωής του ατόμου, ότι δεν ήθελε να ζήσει σε έναν τέτοιο κόσμο, και ότι δεν μπορούσε, συνειδητά, απλά να παρακολουθήσει και να επιτρέψει να συμβεί αυτό, γνωρίζοντας ότι είχε την εξουσία να βοηθήσει έτσι ώστε να σταματήσει.

Το πιο εντυπωσιακό πράγμα για αυτό το θέμα για μένα, έμεινα έντεκα συνεχόμενες ημέρες μαζί του, ενώ ήταν ακόμη άγνωστος, γιατί δεν είχαμε ακόμα αποκαλύψει την ταυτότητά του και τον έβλεπα να παρακολουθήσει τις συζητήσεις στο CNN, NBC ή το MSNBC ή σε άλλα κανάλια σε όλο τον κόσμο για να δει τι είχε προσπαθήσει να προκαλέσει από τις ενέργειες που είχε πάρει. 

Και τον είδα επίσης όταν μόλις αποκαλύψαμε ποιος ήταν ο πλέον καταζητούμενος άνθρωπος στον κόσμο, όταν οι αξιωματούχοι της Ουάσιγκτον τον αποκαλούσαν προδότη και ήθελαν το κεφάλι του. 

Αυτό που ήταν εκπληκτικό και εξακολουθεί να είναι ακόμη και τώρα, είναι ότι δεν υπήρχε σ ‘αυτόν καμία υποψία τύψης, λύπης ή φόβου. Ήταν ένα άτομο σε πλήρη ειρήνη με την επιλογή που έκανε, γιατί αυτή την επιλογή που είχε κάνει ήταν τόσο απίστευτα ισχυρή, ήμουν απίστευτα εμπνεόμενος να κάθομαι δίπλα σε κάποιον που είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό ειρήνης γιατί ήταν τόσο πεπεισμένος ότι έκανε ό, τι ήταν σωστό και το θάρρος του, το πάθος του με δηλητηρίασαν σε σημείο που ορκίστηκα πως ό, τι και να κάνω στη ζωή μου και πέρα με αυτή την ιστορία, θα αφιερώσει τη ζωή μου για να λάμψει η δικαιοσύνη για την απίστευτη πράξη αυτοθυσίας του Edward Snowden. 

Και αυτή η ενέργεια, τότε παρατήρησα, ότι μας δηλητηρίασε όλους στο Guardian, η οποία είναι μια αρκετά μεγάλη μιντιατική οργάνωση, και είμαι ο τελευταίος που θα επαινέσω μια μιντιατική οργάνωση, ακόμα και αυτή για την οποία δουλεύω, ειδικά αυτή για την οποία δουλεύω.

Ωστόσο, είδα τις τέσσερις τελευταίες εβδομάδες, τους συντάκτες του Guardian, τους επικεφαλής συντάκτες του Guardian, οι οποίοι ηγήθηκαν τη Guardian για χρόνια, να συμμετέχουν σε μια ατρόμητη και θαρραλέα δημοσιογραφία, αγνοώντας κάθε μέρα το κλίμα τρομοκρατίας και τις απειλές της κυβέρνησης των ΗΠΑ και να λένε ότι θα συνεχίσουν να δημοσιεύσουν τις πληροφορίες που πιστεύουμε ότι πρέπει να δημοσιευθούν για το κοινό καλό.

Αν μιλήσετε στον Edward Snowden και του ρωτήσετε, όπως το έκανα, τι τον ενέπνευσε, μιλάει για άλλά άτομα που εμπλάκηκαν θαρραλέα σε παρόμοιες καταστάσεις, όπως ο Bradley Manning και αυτός ο περιπλανούμενος Τυνήσιος πωλητής ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε και πυροδότησε μία από τις μεγαλύτερες  δημοκρατικές επαναστάσεις των τελευταίων τεσσάρων ή πέντε αιώνων.  Άρχισα να συνειδητοποιώ δύο πράγματα. 

Πρώτα, το θάρρος είναι μεταδοτικό. Εάν κάνετε μια θαρραλέα πράξη ως άτομο, θα αλλάξετε κυριολεκτικά τον κόσμο, γιατί θα επηρεάσετε τους ανθρώπους στο άμεσο περιβάλλον σας, που θα επηρεάζουν άλλους στη συνέχεια, και στο καθεξής. Ποτέ δεν θα έπρεπε να αμφιβάλλετε για την ικανότητά σας να αλλάξετε τα πράγματα.

Το άλλο πράγμα που συνειδητοποίησα είναι ότι αυτό που είστε σαν άτομο η το τι αντιπροσωπεύουν σε άποψη εξουσίας τα θεσμικά όργανα που αψηφήσετε αμφισβητήσει, όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία. 

Ο κ. Snowden δεν πήρε ποτέ το απολυτήριο του λυκείου. Οι γονείς του εργάζονται για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Μεγάλωσε με μέτριες συνθήκες της μεσαίας τάξης, σε μια στρατιωτική κοινότητα στη Βιρτζίνια.

Μπήκε στον Στρατό των ΗΠΑ, επειδή πίστευε ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ευγενής. Είναι κάποιος που έχει μηδέν προνόμιο, μηδέν εξουσία, μηδέν θέση, μηδέν κύρος, και όμως έχει αλλάξει κυριολεκτικά τον κόσμο …

Ένα από τα πράγματα που κατάλαβα νωρίς, είναι ότι όχι μόνο ο ίδιος αλλά και όλοι οι άνθρωποι που θα έχουν κάτι να κάνουν με τη δημοσίευση αυτών των άρθρων, θα μας επιτεθούν και θα μας δαιμονοποιήσουν με τον τρόπο που περίγραφε ο Jeremy. 

Βλέπουμε κάθε είδος επιθέσεων σε αυτόν που είναι παράλογες και αντίθετες προς την πραγματικότητα. 

Ακούμε δηλώσεις από ψυχολόγους σαλονιών ότι θα ήταν ναρκισσιστικής.

Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρουν τι σημαίνει αυτό, αλλά έγινε το σενάριο που όλοι απαγγέλλουν. 

Είναι κάποιος που θα μπορούσε να πωλήσει αυτά τα έγγραφα σε υπηρεσίες πληροφοριών για εκατομμύρια δολάρια και να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του κρυφά, πλουσιότερος ​​από τα πιο τρελά όνειρα του και δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. 

Αντίθετα, έβαλε τον εαυτό του μπροστά και έγινε στόχος για το καλό όλων μας. 

Ή προσπαθούν να αμφισβητούν τα κίνητρά του και λένε ότι είναι κάποιος που αναζητεί τη φήμη ή μια «πόρνη» για τη φήμη, που είναι η αγαπημένη έκφραση για την ώρα.

Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες με παρενοχλούν τα πιο γελοία αστέρια των μέσων ενημέρωσης των ΗΠΑ που είναι εντελώς απελπισμένα, για να πάρουν μια συνέντευξη από τον Edward Snowden και να τον βάλουν στο καθημερινό τους πρόγραμμα. 

Θα μπορούσε να ήταν ένας από τους πιο διάσημους ανθρώπους στον κόσμο. Είναι όμως περισσότερο του είδους «κλειστού ανθρώπου» παρά «πόρνη για διασημότητα». Αρνήθηκε όλες αυτές τις προτάσεις συνεντεύξεων, επειδή το πραγματικό κίνητρο του για να κάνει ό, τι κάνει, είναι ακριβώς αυτό που λέει, δεν είναι να γίνει διάσημος, αλλά να ενημερώσει τους ανθρώπους των Ηνωμένων Πολιτείες και του υπόλοιπου  κόσμου για το τι τους ετοιμάζεται μυστικά από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. 

Ο λόγος για τον οποίον δαιμονοποιούνται άτομα σαν τον Έντουαρντ Snowden, ο λόγος για τον οποίον είναι σημαντικό να τους καταλογίσουμε μια ψυχολογική ασθένεια, όπως έκαναν με τον Bradley Manning, όπως προσπαθούν να το κάνουν με όλους όσους ενεργοποιούν συναγερμούς, όπως έκαναν με τον Daniel Ellsberg, είναι επειδή ξέρουν ακριβώς ό, τι είπα, ότι το θάρρος είναι μεταδοτικό. 

Και θα αποτελέσει παράδειγμα για άλλους ανθρώπους που θα έρθουν να δώσουν τον συναγερμό στο μπροστινό μέρος της παγκόσμιας σκηνής, για τις απάτες, τις παρανομίες και τη διαφθορά που κάνουν στη σκιά.

Χρειάζονται ένα αρνητικό παράδειγμα για να μη συμβεί ξανά και αυτός είναι ο λόγος γιατί δαιμονοποιούν και επιτίθενται σε ανθρώπους σαν τον Έντουαρντ Snowden και ανήκει στον καθένα από μάς να τον υπερασπιστούμε για να τον κρατήσουμε ως ένα ευγενές παράδειγμα που είναι και για να υπάρξει μια δίκαια αναγνώριση. 

Αυτά είναι τα γεγονότα για τα οποία άνοιξα τα μάτια μου προσωπικά σε αυτή την υπόθεση αυτή και είμαι σίγουρος ότι δεν έχω σκεφτεί όλες τις συνέπειες και θα συνεχίσω να το κάνω μελλοντικά. 

Αλλά έχω την βεβαιότητα ότι αυτή η εμπειρία θα είναι μια διαμορφωτική εμπειρία για μένα και για τα εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο και με πολλούς τρόπους.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στις 28 Ιουνίουhttp://niqnaq.wordpress.com/2013/06/30/i-shall-be-interested-to-see-whether-the-right-wing-conspiromaniacs-are-still-claiming-all-this-is-a-limited-hang-out-by-the-cia/

(http://www.youtube.com/user/WeAreManyMedia

 

Πλήρες κείμενο : Κατά την Ετήσια Διάσκεψη του Σοσιαλισμού

Copyright © 2013 Praxis Films / Laura PoitrasΠηγή

Γενική σημείωση (NB): Δεν διαθέτουμε διορθωτή(-τρια) και οι αναρτημένες δημοσιεύσεις (πάντα βιαστικές) περιέχουν λάθη, ορθογραφικά και συντακτικά. Προτιμάμε πάντα την ουσία παρά τη μορφή. Ευχαριστούμε για τη κατανόηση σας.

infognomonpolitics@gmail.com