Κυριακή, 10 Ιουνίου 2012
Ο ξυλοδαρμός που θυμίζει Δημοκρατία της Βαϊμάρης
Κοινά και διαφορές ανάμεσα στη Γερμανία του Μεσοπολέμου και τη σημερινή Ελλάδα
Του Παναγή Γαλιατσάτου
Την Πέμπτη 28 Ιουνίου, στην Αθήνα, θα συγκληθεί για πρώτη φορά η νέα Βουλή. Τότε ακριβώς, υπάρχει μια ισχυρή πιθανότητα ο Ηλίας Κασιδιάρης της Χρυσής Αυγής να βρει πάλι μπροστά του τη Λιάνα Κανέλλη και τη Ρένα Δούρου. Πώς θα συμπεριφερθεί;
Οι βιαιοπραγίες εναντίον μελών του Κοινοβουλίου βρίσκονται σε έξαρση τα τελευταία δύο χρόνια. Ηταν άγνωστες όμως ανάμεσα σε μέλη του. Η Χρυσή Αυγή έσπασε αυτό το ταμπού. Η χαλαρή αντίδραση του Νίκου Μιχαλολιάκου, που κάλυψε τον εκπρόσωπό του σε σχέση με το συμβάν, προοιωνίζεται μάλλον τα χειρότερα. Η ύστερη μεταπολίτευση μοιάζει να επικαλύπτεται με τον μανδύα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Η καθημερινή πολιτική βία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τη Βαϊμάρη και το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του (NSDAP) του Χίτλερ. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν πολλοί, πάντως, η Βαϊμάρη δεν είναι μια ιστορική περίοδος αδιάκοπης βίας. Η κατάσταση γίνεται ανεξέλεγκτη μετά το κραχ του 1929, το οποίο κλείνει για τη Γερμανία τις στρόφιγγες χρηματοδότησης από το εξωτερικό και προκαλεί τεράστια ύφεση και ριζοσπαστικοποίηση του πληθυσμού. Το NSDAP δεκαπλασιάζει τις δυνάμεις του από το 2,4% του 1928 στο 18,3% του 1932
Στις 25 Μαΐου του 1932, δηλαδή πριν από 80 χρόνια και κάτι μέρες, στα χρονικά καταγράφεται ένας πρωτοφανούς αγριότητας ξυλοδαρμός στην πανηγυρική συνεδρίαση του πρωσικού κοινοβουλίου ανάμεσα σε βουλευτές των ναζί, του SPD και του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος (KPD), με πολλούς τραυματίες. Στο εξάμηνο που ακολουθεί, οι βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα στους βουλευτές μεταφέρονται στο περιστύλιο του Ράιχσταγκ. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα αυτά συνέβαιναν σε ένα περιβάλλον παρατεταμένης ακυβερνησίας και αδύναμων κυβερνήσεων, που στηρίζονταν σε ψήφο ανοχής ετερόκλητων συμμάχων για την επιβίωσή τους. Από το 1930 ώς το 1932 στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις ενισχύονταν μόνο τα άκρα. Αποκτά λοιπόν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου θα προκύψει ισχυρή κυβέρνηση ή, όπως έδειχνε η τελευταία δημοσιοποιημένη δημοσκοπική εικόνα, θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο ανάλογο αυτού της 6ης Μαΐου.
«Πισώπλατη μαχαιριά»
Ενα τελευταίο, εξαιρετικά σημαντικό εύρημα όμως. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν ευθύς εξαρχής απαξιωμένη στα μικροαστικά στρώματα του πληθυσμού, τόσο απαξιωμένη, όσο εμφανίζεται σήμερα η μεταπολίτευση. Το τέχνασμα του στρατού, να παραδώσει την εξουσία στους πολιτικούς για να υπογράψουν τους όρους της ανακωχής όταν κατέρρευσε το μέτωπο το 1918, ευνόησε την περίφημη Dolchstosslegende, (πισώπλατη μαχαιριά), σύμφωνα με την οποία η Γερμανία δεν έχασε τον πόλεμο, την πρόδωσαν όμως οι πολιτικοί και συγκεκριμένα οι κεντρώοι και σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί. Ο υπερπληθωρισμός του 1921-23, και η οικονομική κρίση του '29 δεν της επέτρεψαν να αποκτήσει ερείσματα και συντήρησαν την απέχθεια του πληθυσμού για τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Το 1930, το νέο πρωτοπαλίκαρο και εκπρόσωπος του Χίτλερ, Χέρμαν Γκέρινγκ, ανεβάζει τη δημοτικότητά του στα ύψη υβρίζοντας τα μέλη της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Πρωσίας ως «λιποτάκτες». Ακόμα τότε, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να τον αποβάλουν από το πρωσικό κοινοβούλιο για ανάρμοστη συμπεριφορά. Δύο χρόνια αργότερα, αυτό δεν μπορούσε πλέον να γίνει.
Kαθημερινή
Την Πέμπτη 28 Ιουνίου, στην Αθήνα, θα συγκληθεί για πρώτη φορά η νέα Βουλή. Τότε ακριβώς, υπάρχει μια ισχυρή πιθανότητα ο Ηλίας Κασιδιάρης της Χρυσής Αυγής να βρει πάλι μπροστά του τη Λιάνα Κανέλλη και τη Ρένα Δούρου. Πώς θα συμπεριφερθεί;
Οι βιαιοπραγίες εναντίον μελών του Κοινοβουλίου βρίσκονται σε έξαρση τα τελευταία δύο χρόνια. Ηταν άγνωστες όμως ανάμεσα σε μέλη του. Η Χρυσή Αυγή έσπασε αυτό το ταμπού. Η χαλαρή αντίδραση του Νίκου Μιχαλολιάκου, που κάλυψε τον εκπρόσωπό του σε σχέση με το συμβάν, προοιωνίζεται μάλλον τα χειρότερα. Η ύστερη μεταπολίτευση μοιάζει να επικαλύπτεται με τον μανδύα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Η καθημερινή πολιτική βία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τη Βαϊμάρη και το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του (NSDAP) του Χίτλερ. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν πολλοί, πάντως, η Βαϊμάρη δεν είναι μια ιστορική περίοδος αδιάκοπης βίας. Η κατάσταση γίνεται ανεξέλεγκτη μετά το κραχ του 1929, το οποίο κλείνει για τη Γερμανία τις στρόφιγγες χρηματοδότησης από το εξωτερικό και προκαλεί τεράστια ύφεση και ριζοσπαστικοποίηση του πληθυσμού. Το NSDAP δεκαπλασιάζει τις δυνάμεις του από το 2,4% του 1928 στο 18,3% του 1932
Στις 25 Μαΐου του 1932, δηλαδή πριν από 80 χρόνια και κάτι μέρες, στα χρονικά καταγράφεται ένας πρωτοφανούς αγριότητας ξυλοδαρμός στην πανηγυρική συνεδρίαση του πρωσικού κοινοβουλίου ανάμεσα σε βουλευτές των ναζί, του SPD και του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος (KPD), με πολλούς τραυματίες. Στο εξάμηνο που ακολουθεί, οι βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα στους βουλευτές μεταφέρονται στο περιστύλιο του Ράιχσταγκ. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα αυτά συνέβαιναν σε ένα περιβάλλον παρατεταμένης ακυβερνησίας και αδύναμων κυβερνήσεων, που στηρίζονταν σε ψήφο ανοχής ετερόκλητων συμμάχων για την επιβίωσή τους. Από το 1930 ώς το 1932 στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις ενισχύονταν μόνο τα άκρα. Αποκτά λοιπόν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου θα προκύψει ισχυρή κυβέρνηση ή, όπως έδειχνε η τελευταία δημοσιοποιημένη δημοσκοπική εικόνα, θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο ανάλογο αυτού της 6ης Μαΐου.
«Πισώπλατη μαχαιριά»
Ενα τελευταίο, εξαιρετικά σημαντικό εύρημα όμως. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν ευθύς εξαρχής απαξιωμένη στα μικροαστικά στρώματα του πληθυσμού, τόσο απαξιωμένη, όσο εμφανίζεται σήμερα η μεταπολίτευση. Το τέχνασμα του στρατού, να παραδώσει την εξουσία στους πολιτικούς για να υπογράψουν τους όρους της ανακωχής όταν κατέρρευσε το μέτωπο το 1918, ευνόησε την περίφημη Dolchstosslegende, (πισώπλατη μαχαιριά), σύμφωνα με την οποία η Γερμανία δεν έχασε τον πόλεμο, την πρόδωσαν όμως οι πολιτικοί και συγκεκριμένα οι κεντρώοι και σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί. Ο υπερπληθωρισμός του 1921-23, και η οικονομική κρίση του '29 δεν της επέτρεψαν να αποκτήσει ερείσματα και συντήρησαν την απέχθεια του πληθυσμού για τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Το 1930, το νέο πρωτοπαλίκαρο και εκπρόσωπος του Χίτλερ, Χέρμαν Γκέρινγκ, ανεβάζει τη δημοτικότητά του στα ύψη υβρίζοντας τα μέλη της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Πρωσίας ως «λιποτάκτες». Ακόμα τότε, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να τον αποβάλουν από το πρωσικό κοινοβούλιο για ανάρμοστη συμπεριφορά. Δύο χρόνια αργότερα, αυτό δεν μπορούσε πλέον να γίνει.
Kαθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου