Παρασκευή, 25 Μαΐου 2012
Ο μύθος του μνημονίου
Vassilis Viliardos
Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα – όπου η αποδοχή της δανειακής σύμβασης, δεν σημαίνει απαραίτητα την υποταγή στο μνημόνιο και στο ΔΝΤ, αλλά την εξασφάλιση της αποπληρωμής των οφειλών της Ελλάδας (δόσεις, επιτόκιο, εγγυήσεις), απέναντι στους διεθνείς πιστωτές της.
Επομένως, είναι εντελώς ανόητες οι όποιες αναφορές σε καταγγελία της δανειακής σύμβασης - η οποία φυσικά θα έπαυε να υπάρχει, εάν δεν παίρναμε τα χρήματα. Από την άλλη πλευρά, το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν καθοριστικό για τον απεγκλωβισμό της Ελλάδας από το ΔΝΤ, από το μνημόνιο και από τις καταστροφικές «συνταγές» του.
Η αναδιαπραγμάτευση τώρα της δανειακής σύμβασης, ιδιαίτερα όσον αφορά την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Επόμενος στόχος πρέπει να είναι η επίτευξη χαμηλότερων επιτοκίων, καθώς επίσης η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής - έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η τήρηση της σύμβασης, χωρίς να διακινδυνεύεται η χρεοκοπία ή/και η απώλεια του εθνικού πλούτου και χωρίς να καταστραφεί ακόμη περισσότερο η Ελληνική οικονομία.
Άλλωστε όλοι οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί γνωρίζουν ότι, το μνημόνιο και οι δανειακές συμβάσεις που υπεγράφησαν από τους δήθεν εκπροσώπους μας, είναι εκτός των πλαισίων της νομιμότητας - είναι εντελώς παράνομες. Δυστυχώς αυτήν την αποικιοκρατική σύμβαση υποτέλειας αποδέχθηκαν εκείνοι οι πολιτικοί μας, οι οποίοι ζητούν ξανά την ψήφο μας - όχι απλά για να κυβερνήσουν, αλλά για να μην αποκαλυφθεί τι ακριβώς υπέγραψαν και για να μην τιμωρηθούν.
Συνεχίζοντας, όπως αναφέρεται διεθνώς «Το να φύγει κανείς από το ευρώ είναι τόσο δύσκολο, όσο το να πάρεις διαζύγιο σε ένα ορεινό και απομονωμένο χωριό της Σικελίας. Η είσοδος στο ευρώ ήταν ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Ο μόνος τρόπος εξόδου από το κοινό νόμισμα, νομικά και πρακτικά, είναι η αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Περαιτέρω, «Θεωρητικά, θα μπορούσε η Ευρωζώνη να συμφωνήσει σε έναν ασφαλή μηχανισμό εξόδου. Όμως, το σενάριο της συμπεφωνημένης αποχώρησης θα ήταν αδύνατον να μείνει μυστικό, αφού στο πρώτο λεπτό που θα μαθευτεί ότι, οι ηγέτες της Ευρωζώνης συζητούν την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, θα επικρατήσει πανικός, θα έχουμε το φαινόμενο του "bank run", θα διαλυθούν οι τράπεζες και θα πρέπει να επιβληθεί περιορισμός στις συναλλαγές.
Μία τέτοια ανατροπή θα αποσταθεροποιούσε και άλλες χώρες, όπως η Ισπανία (όπου σήμερα ανεστάλη η διαπραγμάτευση των μετοχών της χρεοκοπημένης Bankia, ενώ τα χρέη των δήμων της τοποθετήθηκαν στα 36 δις € από 8 δις € προηγουμένως), με το τεράστιο ιδιωτικό χρέος και τις αδύναμες τράπεζες – με αποτέλεσμα να διαλυθεί η Ευρωζώνη, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και, ενδεχομένως, ολόκληρη η Δύση».
Τέλος, η επιλογή δεν είναι ευρώ ή δραχμή, αλλά το εάν θα ανήκει η χώρα στην Ευρώπη - κάτι που ενέχει ποιοτικά (οικονομικά, κοινωνικά, γεωπολιτικά, κλπ.), εντελώς διαφορετικούς κινδύνους.
Επομένως, είναι εντελώς ανόητες οι όποιες αναφορές σε καταγγελία της δανειακής σύμβασης - η οποία φυσικά θα έπαυε να υπάρχει, εάν δεν παίρναμε τα χρήματα. Από την άλλη πλευρά, το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν καθοριστικό για τον απεγκλωβισμό της Ελλάδας από το ΔΝΤ, από το μνημόνιο και από τις καταστροφικές «συνταγές» του.
Η αναδιαπραγμάτευση τώρα της δανειακής σύμβασης, ιδιαίτερα όσον αφορά την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Επόμενος στόχος πρέπει να είναι η επίτευξη χαμηλότερων επιτοκίων, καθώς επίσης η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής - έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η τήρηση της σύμβασης, χωρίς να διακινδυνεύεται η χρεοκοπία ή/και η απώλεια του εθνικού πλούτου και χωρίς να καταστραφεί ακόμη περισσότερο η Ελληνική οικονομία.
Άλλωστε όλοι οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί γνωρίζουν ότι, το μνημόνιο και οι δανειακές συμβάσεις που υπεγράφησαν από τους δήθεν εκπροσώπους μας, είναι εκτός των πλαισίων της νομιμότητας - είναι εντελώς παράνομες. Δυστυχώς αυτήν την αποικιοκρατική σύμβαση υποτέλειας αποδέχθηκαν εκείνοι οι πολιτικοί μας, οι οποίοι ζητούν ξανά την ψήφο μας - όχι απλά για να κυβερνήσουν, αλλά για να μην αποκαλυφθεί τι ακριβώς υπέγραψαν και για να μην τιμωρηθούν.
Συνεχίζοντας, όπως αναφέρεται διεθνώς «Το να φύγει κανείς από το ευρώ είναι τόσο δύσκολο, όσο το να πάρεις διαζύγιο σε ένα ορεινό και απομονωμένο χωριό της Σικελίας. Η είσοδος στο ευρώ ήταν ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Ο μόνος τρόπος εξόδου από το κοινό νόμισμα, νομικά και πρακτικά, είναι η αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Περαιτέρω, «Θεωρητικά, θα μπορούσε η Ευρωζώνη να συμφωνήσει σε έναν ασφαλή μηχανισμό εξόδου. Όμως, το σενάριο της συμπεφωνημένης αποχώρησης θα ήταν αδύνατον να μείνει μυστικό, αφού στο πρώτο λεπτό που θα μαθευτεί ότι, οι ηγέτες της Ευρωζώνης συζητούν την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, θα επικρατήσει πανικός, θα έχουμε το φαινόμενο του "bank run", θα διαλυθούν οι τράπεζες και θα πρέπει να επιβληθεί περιορισμός στις συναλλαγές.
Μία τέτοια ανατροπή θα αποσταθεροποιούσε και άλλες χώρες, όπως η Ισπανία (όπου σήμερα ανεστάλη η διαπραγμάτευση των μετοχών της χρεοκοπημένης Bankia, ενώ τα χρέη των δήμων της τοποθετήθηκαν στα 36 δις € από 8 δις € προηγουμένως), με το τεράστιο ιδιωτικό χρέος και τις αδύναμες τράπεζες – με αποτέλεσμα να διαλυθεί η Ευρωζώνη, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και, ενδεχομένως, ολόκληρη η Δύση».
Τέλος, η επιλογή δεν είναι ευρώ ή δραχμή, αλλά το εάν θα ανήκει η χώρα στην Ευρώπη - κάτι που ενέχει ποιοτικά (οικονομικά, κοινωνικά, γεωπολιτικά, κλπ.), εντελώς διαφορετικούς κινδύνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου