Λόγος εναντίον χρήματος

Λόγος εναντίον χρήματος…

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Μαρτίου 3, 2012

Ο λόγος

Γράφει ο Γιώργος Χαραλαμπίδης

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας δράκος απού ’χε χίλια δόντια σουβλερά.

Αυτός ο δράκος, παιδιά μου, είχε ρημάξει τον τόπο. Του άρεσε να τρώει σάρκες από παλικάρια κι από λυγερόκορμες παρθένες. Τον βάραγαν τα παλικάρια κατάσαρκα, αλλά τίποτας. Αντίς να σκοτώνεται ο δράκος, έσπαγαν τα σπαθιά των παλικαριών.

Και πέρναγαν τα χρόνια κι ο δράκος ρήμαζε τον τόπο και πρήζονταν η κοιλιά του. Σ’ ένα χωριό, όμως, γεννήθηκε ένας λεβέντης, ένα ρηγόπουλο, που δεν μπόραγε να βλέπει τον τόπο τ’ να τον ρημάζουν και το δράκο να τρώει τις σάρκες των παιδιών. Σκέφτηκε, λοιπόν, χίλιες νύχτες και βρήκε ένα φάρμακο που το ’λεγαν λόγο.

«Αυτό», είπε, «θα το σπείρω και, όταν θα καρπίσει, θα ’χει τέτοιο δηλητήριο που, όταν θα το τρώει ο δράκος, θα του πέφτουν ένα-ένα τα δόντια.»

Και έτσι έγινε. Ύστερις από πολλά χρόνια κάρπισε το δέντρο που έβγανε το φάρμακο που το ’λεγαν λόγο. Πήραν τα παλικάρια απ’ το λόγο και πασάλειψαν τα κορμιά τους κι όταν ο

δράκος πάγαινε να τα κατασπαράξει, του έπεφταν τα δόντια ώσπου δεν του έμεινε κανένα δόντι.

Τότες τον έπιασαν, τον έσυραν δεμένο στην πλατεία του χωριού κι εκεί ο πιο λεβέντης του ’δωσε μια σπαθιά και τον σκότωσε. Έτσι ησύχασε ο τόπος απ’ τον δράκο και τα παλικάρια κι οι λυγερές, αντίς να πασχίζουν πώς να εξοντώσουν το δράκο, έσπερναν, θέριζαν και τραγούδαγαν.

Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Γιάννης Μαρκόπουλος & Κώστας Βίρβος.
Αφήγηση: Βίκη Μοσχολιού

Γίνεται συνεχώς όλο και πιο φανερό, ότι όλο αυτό το κλωθογύρισμα, όλη αυτή η κρίση, οικονομική, που δεν είναι όμως μόνον οικονομική, οφείλεται σε μια πανάρχαια διαπάλη. Μια διαπάλη μέσων. Του μέσου λόγος και του μέσου χρήμα.

Το να εξετάσει κανείς σε πλάτος και σε βάθος τον πόλεμο αυτό, είναι σαν να εξετάζει σπιθαμή προς σπιθαμή την ανθρώπινη ιστορία. Επειδή όμως αυτό θέλει και πολύ κόπο και πολύ χρόνο και επειδή ο καιρός δεν είναι κατάλληλος, αφού βρισκόμαστε χρονικά στο μέσον της αποφασιστικότερης ίσως μάχης, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε την κρίσιμη τούτη στιγμή είναι να διαλέξουμε μετερίζι.

Η γνώση όμως και η συνειδητοποίηση των δεδομένων, πολλές φορές είναι και ο ασφαλέστερος δρόμος για να βρεθεί η λύση.
Και τα δύο μέσα, χρήμα – λόγος, είναι παιδιά του ανθρώπου. Και τα δύο βασίστηκαν στην πίστη του ότι το πεπρωμένο του δεν είναι απλά η επιβίωση και η αναπαραγωγή. Πώς θα μπορούσε άλλωστε!

Ο Λόγος.
Είναι το μέσον που φέρνει σε επαφή την σκέψη δύο τουλάχιστον διαφορετικών ανθρώπινων υπάρξεων. Φαντάζομαι ότι αν έρθει κάποτε η στιγμή που θα γίνει η επαφή με εξωγήινα όντα, πάλι μέσω του λόγου θα γίνει η πρώτη προσπάθεια επαφής και αλληλοκατανόησης. Είναι δηλαδή ο λόγος μια προσπάθεια διεύρυνσης της ανθρώπινης σκέψης. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Μέσω του λόγου διευρύνονται και τα σύνορα της ανθρώπινης συνειδητότητας, αναφορικά με το γεωμετρικό περιβάλλον, αλλά και με το υπερβατικό ή ψυχολογικό αν θέλετε.

Ο λόγος (όχι απλά το μίλημα), είναι αυτός που θρέφει το συναίσθημα, οικοδομεί λογική, φωτίζει την συνείδηση. Και αντίστοιχα τρέφεται από την παρουσία τους. Λέμε: «αυτός μιλά χωρίς συναίσθημα, δεν συγκινεί ούτε τον εαυτό του» ή «μα τι παραλογισμοί είναι αυτοί;» ή «δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα».

Ο λόγος είναι ο μοναδικός άλλος δρόμος, που μπορεί να κατακερματίσει την εξουσία χωρίς να γίνει εξουσία. Σκεφτείτε: Όταν ενέσκηψε η κρίση, ποια ήταν η αντίδραση των ανθρώπων; Των Ελλήνων; Ποιο το καταφύγιο του συναισθήματος του αθώου που τον κατηγορούσαν σαν κλέφτη; Ποιο το καταφύγιο της λογικής του βιο-παλαιστή που τον κατηγορούσαν για όλα τα δεινά της οικουμένης; Γέμισαν τα μπλογκς με λόγο μεστό και διερευνητικό και όχι μόνο!
Δόθηκε διέξοδος; Όχι ακόμη!
Είναι όμως η συνειδητοποίηση της αλήθειας, μέσω του λόγου, από όλο και περισσότερους ανθρώπους ένας σαφώς διαγραφόμενος δρόμος διεξόδου; Προσοχή! Μην επαφίεστε στην επικοινωνία μέσω ίντερνετ. Πλήθος συνανθρώπων μας δεν έχουν πρόσβαση. Και ένα άλλο μεγάλο πλήθος είναι εγκλωβισμένο στην τηλεόραση. Υπάρχει ανάγκη να δουν και αυτοί το φως. Και να στραφούν συνειδητά σ’ αυτό. Γιατί αν δεν το δουν θα γίνουν τροχοπέδη για όλους.

Ο λόγος είναι που φτιάχνει επιστήμη και τέχνη στην υπηρεσία του ανθρώπου.

Ο λόγος δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ενεργούν μαζί.

Ο λόγος όσο πιο πολύ μοιράζεται τόσο πιο δυνατός γίνεται. Γι αυτό η εξουσία του βάζει μύρια όσα εμπόδια.

Ο λόγος είναι ο δύσκολος δρόμος. Ο δρόμος της αρετής. Δεν είναι το ίδιο ευκολοπερπάτητος απ’ όλους τους ανθρώπους. Πολλοί είναι αυτοί που χρειάζονται βοήθεια για να τον βρουν κι ακόμη περισσότερη για να τον περπατήσουν. Η δυσκολία αυτή είναι που κάνει πολλούς να χάνουν τον δρόμο τους, και πολλούς δασκάλους και γονείς την υπομονή τους. Ποιο είναι το αντίτιμο, φαίνεται με την παρούσα κρίση!

Ο λόγος γεννήθηκε από όλους τους ανθρώπους με βάση το ανθρώπινο πνεύμα. Και απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους. Όπως το να απασχοληθούμε με τη σωματική υγεία των πολλών είναι εξασφάλιση της σωματικής υγείας όλων (έρευνα υγείας, ανακάλυψη νέων θεραπευτικών μέσων, αντιμετώπιση επιδημιών και πολλά άλλα), έτσι και καλλιέργεια του λόγου στους πολλούς, ανοσοποιεί την μεγάλη ομάδα απέναντι σε πολλές πνευματικές ασθένειες. Βλέπουμε τώρα το λάθος;

Ο λόγος, όπως η επιστήμη και η τέχνη, δεν μπορεί να είναι ιδιοκτησία μέρους των ανθρώπων. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι χειρότερο από το να δοθεί η δυνατότητα ιδιοκτησίας στο νερό και τον αέρα. Γιατί το νερό και ο αέρας είναι ανόργανα συστατικά, και ακόμη και στη μορφή της ιδιοκτησίας, θα εξακολουθήσουν να έχουν τις σημαντικές ζωτικές τους ιδιότητες. Ο λόγος όμως αν γίνει ιδιοκτησία, θα είναι σαν πλατάνι σε γλάστρα. Στο τέλος θα πεθάνει. Η ιστορία έχει να μας δείξει παρόμοιες περιόδους: Μεσαίωνας – Αναγέννηση. Η εξουσία δεν θέλει να σκοτώσει τον λόγο. Τον χρειάζεται. Να τον φυλακίσει θέλει, να τον εξαγοράσει, να τον βάλει να παράγει γι’ αυτήν, και να του φορτώνει τα ανοσιουργήματά της.

Ο λόγος έχει σαν βασικά συστατικά του την ελευθερία και την αλήθεια. Αν αφαιρέσεις ή νοθεύσεις αυτά τα δυο συστατικά του λόγου, τότε υποβιβάζεις την ανθρώπινη πνευματικότητα με επακόλουθο τον άνθρωπο σε ζώο ή φυτό ή πηλό. Αν υποτεθεί ότι η εξουσία είναι κάτι το απαραίτητο, τότε κύριο μέλημα της θα έπρεπε να είναι η καλλιέργεια του λόγου.

Το Χρήμα.
Και το χρήμα ο άνθρωπος το έφτιαξε. Αλλά είναι δημιούργημα μιας μερίδας ανθρώπων που είναι εθισμένοι να ζουν σαν τους βρικόλακες. Σε βάρος άλλων ανθρώπων. Ντύνουν το χρήμα με ένα σωρό μαγικές ιδιότητες και το βγάζουν στην αγορά για να ξεγελάσει τους ανθρώπους. Κι αυτό λειτουργεί όπως η πόρνη σε έφηβους. Μόνο που με το πέρασμα αιώνων έχει την ίδια επίδραση σε άντρες, γυναίκες, παιδιά, γέροντες, παπάδες, πολιτικούς, νομικούς, ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς. Οι άνθρωποι πείθονται ότι υπάρχει κάποιος (ποιος;) που ελέγχει το χρήμα προς όφελος των πολλών. Και πέφτουν στην παγίδα. Και κολλά πάνω τους ο βρικόλακας που τους ρουφά το αίμα για μια ζωή και τους βάζει να υπογράψουν χαρτιά ότι χρωστούν και το αίμα των παιδιών τους.
Μήπως αυτό δεν δείχνει η κρίση;

Το χρήμα δεν έχει συναίσθημα. «Αυξήθηκαν κατακόρυφα οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα…»
Το χρήμα δεν θέλει να έχει λογική ο άνθρωπος. Για το λόγο αυτό του πασάρει μια ψεύτικη λογική. Συνήθως τον εθίζει σε ένα τυπικό ώστε να χάνει το ουσιαστικό. «Η Ελλάδα θα πληρώσει το χρέος της μέχρι δεκάρας. Ναι, αλλά δεν θα μας δείξετε τον λογαριασμό; Γιατί από τότε που ειπώθηκε αυτό, ο λογαριασμός τριπλασιάστηκε; Μήπως ακριβώς γι’ αυτό; Ποιος είναι ο στόχος; Η μετατροπή του πολίτη σε σκλάβο, ώστε να του πουν στο τέλος: -Ποιος είσαι εσύ που θες και λογαριασμό;»
Το χρήμα δεν φωτίζει συνειδήσεις. Αντίθετα! Κάνει τα αδύνατα δυνατά να παρουσιάσει το άσπρο μαύρο. Για παράδειγμα, απλά ανοίξτε την τηλεόραση.

Το χρήμα χρησιμοποιεί την τέχνη και την επιστήμη για να μετατρέπει την ανθρώπινη μάζα σε σκλάβους.

Το χρήμα δεν θέλει τους ανθρώπους μαζί. Χώρια οι πλούσιοι, χώρια οι φτωχοί.

Το χρήμα δεν εφευρέθηκε για να ισοκατανέμει τα αγαθά. Εφευρέθηκε για να κλέβει από τους πολλούς και να τα μεταφέρει στους λίγους.

Το χρήμα είναι παιδί της εξουσίας. Δηλαδή της ομάδας των ανθρώπων που έχουν εθιστεί να δρουν και να αντιδρούν με βία, υποκρισία, απάτες, μυστικοπάθεια, αδιαφορία για τους πολλούς. Η αμεσότητα του αποτελέσματος των συμπεριφορών αυτών, είναι ότι ελκυστικότερο. Έτσι βάζουν στο λούκι τους νέους, που όταν ξυπνήσουν, ένα πλήθος ψευδορητόρων τους επαναλαμβάνει εν χορώ: «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Και βέβαια υπάρχει άλλος δρόμος. Είναι ο δρόμος της αλήθειας. Της μετάνοιας. Της συγνώμης.
Τι πιο συνηθισμένο από το ανθρώπινο λάθος; Τι πιο φυσιολογικό από το να το αποδεχθείς; Αλλά ποια εξουσία από τις επικρατούσες αν παραδεχόταν ότι μπορεί να σφάλει θα συνέχιζε να κρατά το σκήπτρο της;

Λοιπόν εδώ είναι και η ουσία.
Τι λέει η συνείδηση αυτών που εκτελούν τα προστάγματα της εξουσίας;
Διάσωση του χρήματος; Αυτό θα έχει σαν επακόλουθο την καταστροφή μεγάλου μέρους του ανθρώπινου δυναμικού. Πόλεμος, θάνατος, εξαθλίωση. Σκλαβοποίηση των πληθυσμών που θ’ απομείνουν και επανεκκίνηση του καπιταλισμού.
Διάσωση του λόγου; Αυτό απαιτεί καταστροφή του χρήματος και επανεκκίνηση σε μια νέα κοινωνία που θα στηρίζεται στη λογική, το συναίσθημα, τη συνείδηση. Πώς; Σεβασμός στο λόγο, διάδοση του μεστού λόγου, μηδενισμός της αερολογίας, του μυστικού, της ψευδολογίας, της απάτης. Αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, κοινό μέτωπο ενάντια στη βία της εξουσίας, εξαφάνιση του «εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει». Αν αυτό επιτευχθεί συνειδητά από τον καθένα, αυτή θα είναι και η γέννηση της Δημοκρατίας της Αλήθειας.
Αυτός είναι και ο δρόμος μας για ένα καλύτερο αύριο.
Το μεγάλο στοίχημα δεν είναι η διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Είναι η διάσωση και η διάδοση της μνήμης (α-λήθεια), του τι σημαίνει Άνθρωπος, τι σημαίνει Έλληνας.