ΔΕΥΤΈΡΑ, 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2012
Από το Γερμανικό στο Ελληνικό Ζήτημα
Του Γιάννου Χαραλαμπίδη
http://www.sigmalive.com
Νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν και σοβιετικό μοντέλο
Θα έχουμε μια δημοκρατική Ελλάδα και μια ευρωπαϊκή Γερμανία ή μια γερμανική Ελλάδα υπό την κατοχή της Τρόικας;
ΟΙ ΠΥΛΩΝΕΣ της πολιτικής του Βερολίνου και η χαμένη κοινοτική αλληλεγγύη
Ο ηγέτης των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Κόκκινος Ντάνι του Μάη του '68, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, αναφερόμενος ενώπιον της Ολομέλειας του Σώματος για την κατάσταση στην Ελλάδα την περασμένη Τετάρτη, παρομοίασε την Τρόικα με «νεοφιλελεύθερο ταλιμπάν», που εκβιάζει, θα προσθέταμε, το τελευταίο σοβιετικό οικονομικό μοντέλο της δυτικής Ευρώπης! Αυτό δηλαδή του αθηναϊκού κράτους, το οποίο απειλείται με κατάρρευση.
Η κατάρρευση
Λίγο αργότερα, τη σκυτάλη πήρε ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Υπεύθυνος για την Οικονομική και Νομισματική Πολιτική της Ε.Ε., Όλι Ρεν, οποίος επισήμανε ότι το ελληνικό οικονομικό μοντέλο, όπως αυτό λειτουργούσε ως το 2009, έκλεισε τον κύκλο του. Με οικονομικούς όρους, χρεοκόπησε. Και αυτό είναι γνωστό στους πάντες. Εκείνο που συζητείται σήμερα είναι κατά πόσον η Ελλάδα θ' αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία, η οποία, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όχι μόνο δεν θα επιλύσει κανένα από τα υφιστάμενα προβλήματα της Ελλάδας, αλλά θα είναι καταστροφική και θα προκαλέσει αρνητικές επιπτώσεις σε όλη την ευρωζώνη και γενικότερα στην οικονομία τής Ε.Ε.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχουμε τη θεσμοθέτηση της Ευρώπης των πολλαπλών κύκλων και των ταχυτήτων, και στη χειρότερη τη διάλυσης της ευρωζώνης και τη σαφή απειλή κατάρρευσης της Ε.Ε. ως τέτοιας.
«Υπερήφανα λαμόγια»
Η ΕΛΛΑΔΑ σπαταλούσε περισσότερα από αυτά τα οποία εισέπραττε. Και ζούσε εκ των πραγμάτων με δανεικά, ενώ το μοντέλο ανάπτυξης στηριζόταν στο κράτος. Σήμερα, ο Έλληνας πολίτης καλείται να πληρώσει τα χρέη ετών και την κακοδιαχείριση και απαράδεκτη συνδικαλιστική κουλτούρα με σαφή αριστερόστροφη έως και κομμουνιστική αντίληψη και δράση, που χρησιμοποιούσε καταχρηστικά τις συνδικαλιστικές εξουσίες κατά τρόπον ώστε σταδιακά καταργούσε και αντικαθιστούσε το κράτος και τον υγιή ανταγωνισμό με ένα καταχρεωμένο και δυσκίνητο, παρασιτικό πολιτειακό σύστημα, του οποίου η ανταγωνιστικότητα πέθαινε καθημερινά μαζί με το ελληνικό φιλότιμο.
Και η Δεξιά της ΝΔ σταδιακά ετίθετο, όπως και η Αριστερά του ΠΑΣΟΚ, κάτω από το έλεος της πλήρους εξάρτησης μιας πελατειακής σχέσης, που συνέθλιψε με το πέρασμα του χρόνου τούς θεσμούς και το σύστημα αρχών και αξιών του Έλληνα, μετατρέποντας μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής ελίτ σε «υπερήφανα λαμόγια», οι οποίοι, όμως, στα μάτια των ξένων ήταν μια αναξιόπιστη ηγεσία που ζούσε στο ψέμα. Έβλεπε την πορεία προς την καταστροφή αλλά φόρτωνε τον μπελά στην επόμενη Κυβέρνηση, μέχρι που η Ελλάδα βρέθηκε μιαν ανάσα πριν από το μοιραίο. Και έτσι προέκυψε το "ελληνικό ζήτημα".
Μέχρι πρότινος οι αγορές πίστευαν ότι τα χρέη της Ελλάδας και των λοιπών χωρών της ευρωζώνης τελούσαν υπό την εγγύηση της Γερμανίας, καθότι υπήρχε η ιδεαλιστική αντίληψη ότι η Ε.Ε. στηριζόταν περισσότερο στην αλληλεγγύη και λιγότερο στα εθνικά συμφέροντα. Και, όμως, όταν η κρίση κτύπησε στην Ε.Ε., οι Γερμανοί διαμόρφωσαν μια πολιτική λιγότερης αλληλεγγύης και περισσότερου ρεαλισμού.
Η γερμανική πολιτική
ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ διαμόρφωσε την πολιτική του επί των εξής παραμέτρων:
1. Των δικών του γερμανικών εσωτερικών συμφερόντων. Η Γερμανία πέρασε από μια κρίση και από τη λήψη μέτρων λιτότητας διάρκειας έξι ετών, όταν ο νότος σπαταλούσε ασύδοτα τα δανεικά. Όταν ξέσπασε το Ελληνικό Ζήτημα, ο Γερμανός πολίτης δεν ήταν διατεθειμένος να πληρώσει τα σπασμένα της Ελλάδας και του λοιπού νότου. Και η ηγεσία του δεν ήταν διατεθειμένη να πληρώσει το πολιτικό κόστος για το χατίρι της Ελλάδας και της κοινοτικής αλληλεγγύης.
2. Των γερμανικών εθνικών συμφερόντων εντός της Ε.Ε. Η Γερμανία δρα στη βάση των εθνικών της συμφερόντων και θέτει τα πράγματα σκληρά και κυνικά. Και διατυπώνει την εξής αρχή: Η όποια βοήθεια θα έχει ως αντάλλαγμα την παραχώρηση από την Ελλάδα κυριαρχικών δικαιωμάτων είτε άμεσα είτε έμμεσα. Η Ελλάδα αναζητά τη στήριξη της Ε.Ε. και η Γερμανία, που συνιστά το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό οικονομικό και πολιτικό άρμα, χρησιμοποιεί τους θεσμούς και τους μηχανισμούς της Ε.Ε. για να επιβάλει τους δικούς της όρους και τη δική της επικυριαρχία, επαναφέροντας έτσι στο προσκήνιο, εξ αφορμής του Ελληνικού Ζητήματος, το Γερμανικό Ζήτημα, που αποτυπώνεται στο εξής ερώτημα:
Εάν θα έχουμε μια ευρωπαϊκή Γερμανία ή μια γερμανική Ευρώπη! Στη βάση αυτής της λογικής, το συναφές ερώτημα έχει ως ακολούθως: Εάν θα έχουμε μια δημοκρατική Ελλάδα και μια ευρωπαϊκή Γερμανία ή αν θα έχουμε μια Ελλάδα υπό την κατοχήν της Τρόικας;
3. Της δημοσιονομικής πειθαρχίας εντός των χωρών με προβληματικές οικονομίες. Για να συναινέσει η Γερμανία σε βοήθεια προς την Ελλάδα, ζητά αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, ακόμη και εμπράγματες εγγυήσεις, οι οποίες περιλαμβάνονται στο «μνημόνιο 1». Το Βερολίνο θέλει να κατοχυρώσει τα νέα δάνεια και ταυτοχρόνως μέσα από το «κούρεμα» να καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο, με σαφή στόχο να μειωθεί το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα κάτω του 120% επί του ΑΕΠ ως το 2020.
Οι τεχνοκράτες του γερμανικού Υπουργείου των Εξωτερικών υποστηρίζουν ότι:
α. Εάν δεν υπάρξει δημοσιονομική πειθαρχία και αν δεν υλοποιηθεί το πρόγραμμα λιτότητας και μέτρων εξυγίανσης, οι Γερμανοί και άλλοι δανειστές θα κινδυνέψουν να χάσουν τα χρήματά τους. Η θέση αυτή είναι συναφής με την άρνηση του Βερολίνου να συναινέσει στην έκδοση ευρωομολόγου για να λειτουργήσει ως εγγυητικός μηχανισμός και ασπίδα στις επιθέσεις των αγορών και στο ελληνικό χρέος, καθώς και σε εκείνο των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, όπως της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιταλίας.
β. Η ασθένεια της Ελλάδας είναι ανίατη, οπότε και η άτακτη πτώχευση συνιστά επιλογή εάν οι Έλληνες πολιτικοί δεν υπηρετούν πιστά τις εντολές της Τρόικας, η οποία αποτελεί στην ουσία επιβεβαίωση του εξής φαινομένου: Η Γερμανία χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς της Ε.Ε. για να επιβάλει την πολιτική της και έτσι κάνει πράξη την αντίληψη περί γερμανικής Ευρώπης αντί περί ευρωπαϊκής Γερμανίας στη βάση της κοινοτικής αλληλεγγύης.
Η «σαλαμοποίηση»
ΥΠΑΡΧΕΙ, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, και μια άλλη θέση, όπως αυτή εξεφράσθη μέσω έκθεσης, η οποία εκπονήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η οποία μελετά τις επιπτώσεις από μιαν άτακτη ελληνική χρεοκοπία. Καταλήγει, δε, στο συμπέρασμα ότι: 1. Η άτακτη χρεοκοπία δεν θα επιλύσει κανένα από τα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία. Αντίθετα θα είναι καταστροφικές οι συνέπειες για την Ελλάδα και την κοινωνική της συνοχή. 2. Οι επιπτώσεις θα είναι δυσμενείς και αρνητικές για την ευρωζώνη και γενικότερα την οικονομία της Ευρώπης.
Προφανώς, δεν συμφέρει ούτε στις χώρες της ευρωζώνης ούτε στην Ελλάδα η χρεοκοπία. Από την άλλη, όμως, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι, μετά την άτακτη χρεοκοπία και την κατάρρευση του ελληνικού συστήματος, θα είναι πιο εύκολη η αγορά της Ελλάδας απ' όσους έχουν βγάλει ήδη τα χρήματά τους εκτός, από τους ξένους και δη από τους Γερμανούς. Βεβαίως, και τώρα η χώρα είναι υποθηκευμένη.
Υπό αυτές τις συνθήκες και αν οι τεχνοκράτες του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών είναι ορθοί στην εκτίμησή τους ότι η ασθένεια της Ελλάδας είναι ανίατη, τότε με τη συνέχιση της υφιστάμενης κατάστασης αντί να είναι βίαιος ο ελληνικός θάνατος θα είναι αργός. Ήδη η Γερμανία έθεσε επί τάπητος διάφορες συναφείς φόρμουλες σαλαμοποίησης του δεύτερου πακέτου, για την τύχη του οποίου το Γιούρογκρουπ αναμένεται εκτός απροόπτου να συνεδριάσει αύριο ή σύντομα, όπως ελέχθη μετά την τηλεδιάσκεψη της περασμένης Τετάρτης.
Η μία πρόταση υποστηρίζει την παραχώρηση της βοήθειας προς την Ελλάδα με δόσεις και αναλόγως της προόδου και της εφαρμογής ή όχι του μνημονίου και η άλλη έχει δυο σκέλη: Το ένα υποστηρίζει τη συνέχιση της Κυβέρνησης Παπαδήμου ως το τέλος της τετραετίας και το δεύτερο, που είναι εναλλακτικό του πρώτου, τη λήψη απόφασης επί του νέου πακέτου στήριξης μετά τις ενδεχόμενες εκλογές του προσεχούς Απριλίου. Οι Γερμανοί φοβούνται ότι εάν εκλεγεί νέα Κυβέρνηση με ανανεωμένη τη λαϊκή εντολή, θα ισχυριστεί ότι δεν δεσμεύεται από προηγούμενες δεσμεύσεις. Υπάρχει ακόμη μια πρόταση, που αφορά στο ρόλο της Τρόικας, τον οποίο το Βερολίνο θέλει να είναι ενισχυμένος με λόγο στα οικονομικά της Ελλάδας.
Μείγμα συνταγής …
ΑΛΗΘΕΣ είναι ότι το ζητούμενο δεν είναι οι δεσμεύσεις των Ελλήνων πολιτικών μόνο, αλλά εάν θα βγει η Ελλάδα από τον φαύλο κύκλο και αν θα σωθεί, εξέλιξη, που λογικά θα είναι επωφελής κυρίως για τους δανειστές της και την ευρωζώνη. Συνεπώς, το ζητούμενο είναι κατά πόσον το μείγμα της οικονομικής πολιτικής και των μεταρρυθμίσεων, όπως επί μακρόν υποστήριζε ο Αντώνη Σαμαράς, θ' αλλάξει την κατάσταση, ώστε η Ελλάδα να καταφέρει να σπάσει τον φαύλο κύκλο στον οποίο παγιδεύτηκε από τα δικά της λάθη και από την κακή εκτίμηση και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ίδιας της Γερμανίας.
Με την υφιστάμενη κατάσταση, όμως, με μια Κυβέρνηση, η οποία δεν απηχεί στη λαϊκή βούληση, πώς η Ελλάδα θα βγει από το αδιέξοδο; Όταν, μάλιστα, το δημοκρατικό έλλειμμα είναι πρόδηλο, καθότι η Κυβέρνηση Παπαδήμου δεν απολαύει της πραγματικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Και μέρα με τη μέρα ο ελληνικός λαός, λόγω της σκληρότητας των μέτρων, όχι μόνο σφίγγει το ζωνάρι, αλλά ταυτοχρόνως επαναστατεί και, καλώς ή κακώς, αισθάνεται την Κυβέρνηση Παπαδήμου ως ξένη, ως επιβαλλόμενη και περίπου με τα μέτρα που αποδέχεται, προκειμένου ν' αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία, ως οιονεί κατοχική! Αφού τελεί υπό τον αυστηρό έλεγχο της Τρόικας, η οποία έχει μετά των Γερμανών τον τελευταίο λόγο.
http://www.sigmalive.com
Θα έχουμε μια δημοκρατική Ελλάδα και μια ευρωπαϊκή Γερμανία ή μια γερμανική Ελλάδα υπό την κατοχή της Τρόικας;
ΟΙ ΠΥΛΩΝΕΣ της πολιτικής του Βερολίνου και η χαμένη κοινοτική αλληλεγγύη
Ο ηγέτης των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Κόκκινος Ντάνι του Μάη του '68, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, αναφερόμενος ενώπιον της Ολομέλειας του Σώματος για την κατάσταση στην Ελλάδα την περασμένη Τετάρτη, παρομοίασε την Τρόικα με «νεοφιλελεύθερο ταλιμπάν», που εκβιάζει, θα προσθέταμε, το τελευταίο σοβιετικό οικονομικό μοντέλο της δυτικής Ευρώπης! Αυτό δηλαδή του αθηναϊκού κράτους, το οποίο απειλείται με κατάρρευση.
Η κατάρρευση
Λίγο αργότερα, τη σκυτάλη πήρε ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Υπεύθυνος για την Οικονομική και Νομισματική Πολιτική της Ε.Ε., Όλι Ρεν, οποίος επισήμανε ότι το ελληνικό οικονομικό μοντέλο, όπως αυτό λειτουργούσε ως το 2009, έκλεισε τον κύκλο του. Με οικονομικούς όρους, χρεοκόπησε. Και αυτό είναι γνωστό στους πάντες. Εκείνο που συζητείται σήμερα είναι κατά πόσον η Ελλάδα θ' αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία, η οποία, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όχι μόνο δεν θα επιλύσει κανένα από τα υφιστάμενα προβλήματα της Ελλάδας, αλλά θα είναι καταστροφική και θα προκαλέσει αρνητικές επιπτώσεις σε όλη την ευρωζώνη και γενικότερα στην οικονομία τής Ε.Ε.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχουμε τη θεσμοθέτηση της Ευρώπης των πολλαπλών κύκλων και των ταχυτήτων, και στη χειρότερη τη διάλυσης της ευρωζώνης και τη σαφή απειλή κατάρρευσης της Ε.Ε. ως τέτοιας.
«Υπερήφανα λαμόγια»
Η ΕΛΛΑΔΑ σπαταλούσε περισσότερα από αυτά τα οποία εισέπραττε. Και ζούσε εκ των πραγμάτων με δανεικά, ενώ το μοντέλο ανάπτυξης στηριζόταν στο κράτος. Σήμερα, ο Έλληνας πολίτης καλείται να πληρώσει τα χρέη ετών και την κακοδιαχείριση και απαράδεκτη συνδικαλιστική κουλτούρα με σαφή αριστερόστροφη έως και κομμουνιστική αντίληψη και δράση, που χρησιμοποιούσε καταχρηστικά τις συνδικαλιστικές εξουσίες κατά τρόπον ώστε σταδιακά καταργούσε και αντικαθιστούσε το κράτος και τον υγιή ανταγωνισμό με ένα καταχρεωμένο και δυσκίνητο, παρασιτικό πολιτειακό σύστημα, του οποίου η ανταγωνιστικότητα πέθαινε καθημερινά μαζί με το ελληνικό φιλότιμο.
Και η Δεξιά της ΝΔ σταδιακά ετίθετο, όπως και η Αριστερά του ΠΑΣΟΚ, κάτω από το έλεος της πλήρους εξάρτησης μιας πελατειακής σχέσης, που συνέθλιψε με το πέρασμα του χρόνου τούς θεσμούς και το σύστημα αρχών και αξιών του Έλληνα, μετατρέποντας μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής ελίτ σε «υπερήφανα λαμόγια», οι οποίοι, όμως, στα μάτια των ξένων ήταν μια αναξιόπιστη ηγεσία που ζούσε στο ψέμα. Έβλεπε την πορεία προς την καταστροφή αλλά φόρτωνε τον μπελά στην επόμενη Κυβέρνηση, μέχρι που η Ελλάδα βρέθηκε μιαν ανάσα πριν από το μοιραίο. Και έτσι προέκυψε το "ελληνικό ζήτημα".
Μέχρι πρότινος οι αγορές πίστευαν ότι τα χρέη της Ελλάδας και των λοιπών χωρών της ευρωζώνης τελούσαν υπό την εγγύηση της Γερμανίας, καθότι υπήρχε η ιδεαλιστική αντίληψη ότι η Ε.Ε. στηριζόταν περισσότερο στην αλληλεγγύη και λιγότερο στα εθνικά συμφέροντα. Και, όμως, όταν η κρίση κτύπησε στην Ε.Ε., οι Γερμανοί διαμόρφωσαν μια πολιτική λιγότερης αλληλεγγύης και περισσότερου ρεαλισμού.
Η γερμανική πολιτική
ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ διαμόρφωσε την πολιτική του επί των εξής παραμέτρων:
1. Των δικών του γερμανικών εσωτερικών συμφερόντων. Η Γερμανία πέρασε από μια κρίση και από τη λήψη μέτρων λιτότητας διάρκειας έξι ετών, όταν ο νότος σπαταλούσε ασύδοτα τα δανεικά. Όταν ξέσπασε το Ελληνικό Ζήτημα, ο Γερμανός πολίτης δεν ήταν διατεθειμένος να πληρώσει τα σπασμένα της Ελλάδας και του λοιπού νότου. Και η ηγεσία του δεν ήταν διατεθειμένη να πληρώσει το πολιτικό κόστος για το χατίρι της Ελλάδας και της κοινοτικής αλληλεγγύης.
2. Των γερμανικών εθνικών συμφερόντων εντός της Ε.Ε. Η Γερμανία δρα στη βάση των εθνικών της συμφερόντων και θέτει τα πράγματα σκληρά και κυνικά. Και διατυπώνει την εξής αρχή: Η όποια βοήθεια θα έχει ως αντάλλαγμα την παραχώρηση από την Ελλάδα κυριαρχικών δικαιωμάτων είτε άμεσα είτε έμμεσα. Η Ελλάδα αναζητά τη στήριξη της Ε.Ε. και η Γερμανία, που συνιστά το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό οικονομικό και πολιτικό άρμα, χρησιμοποιεί τους θεσμούς και τους μηχανισμούς της Ε.Ε. για να επιβάλει τους δικούς της όρους και τη δική της επικυριαρχία, επαναφέροντας έτσι στο προσκήνιο, εξ αφορμής του Ελληνικού Ζητήματος, το Γερμανικό Ζήτημα, που αποτυπώνεται στο εξής ερώτημα:
Εάν θα έχουμε μια ευρωπαϊκή Γερμανία ή μια γερμανική Ευρώπη! Στη βάση αυτής της λογικής, το συναφές ερώτημα έχει ως ακολούθως: Εάν θα έχουμε μια δημοκρατική Ελλάδα και μια ευρωπαϊκή Γερμανία ή αν θα έχουμε μια Ελλάδα υπό την κατοχήν της Τρόικας;
3. Της δημοσιονομικής πειθαρχίας εντός των χωρών με προβληματικές οικονομίες. Για να συναινέσει η Γερμανία σε βοήθεια προς την Ελλάδα, ζητά αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, ακόμη και εμπράγματες εγγυήσεις, οι οποίες περιλαμβάνονται στο «μνημόνιο 1». Το Βερολίνο θέλει να κατοχυρώσει τα νέα δάνεια και ταυτοχρόνως μέσα από το «κούρεμα» να καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο, με σαφή στόχο να μειωθεί το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα κάτω του 120% επί του ΑΕΠ ως το 2020.
Οι τεχνοκράτες του γερμανικού Υπουργείου των Εξωτερικών υποστηρίζουν ότι:
α. Εάν δεν υπάρξει δημοσιονομική πειθαρχία και αν δεν υλοποιηθεί το πρόγραμμα λιτότητας και μέτρων εξυγίανσης, οι Γερμανοί και άλλοι δανειστές θα κινδυνέψουν να χάσουν τα χρήματά τους. Η θέση αυτή είναι συναφής με την άρνηση του Βερολίνου να συναινέσει στην έκδοση ευρωομολόγου για να λειτουργήσει ως εγγυητικός μηχανισμός και ασπίδα στις επιθέσεις των αγορών και στο ελληνικό χρέος, καθώς και σε εκείνο των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, όπως της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιταλίας.
β. Η ασθένεια της Ελλάδας είναι ανίατη, οπότε και η άτακτη πτώχευση συνιστά επιλογή εάν οι Έλληνες πολιτικοί δεν υπηρετούν πιστά τις εντολές της Τρόικας, η οποία αποτελεί στην ουσία επιβεβαίωση του εξής φαινομένου: Η Γερμανία χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς της Ε.Ε. για να επιβάλει την πολιτική της και έτσι κάνει πράξη την αντίληψη περί γερμανικής Ευρώπης αντί περί ευρωπαϊκής Γερμανίας στη βάση της κοινοτικής αλληλεγγύης.
Η «σαλαμοποίηση»
ΥΠΑΡΧΕΙ, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, και μια άλλη θέση, όπως αυτή εξεφράσθη μέσω έκθεσης, η οποία εκπονήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η οποία μελετά τις επιπτώσεις από μιαν άτακτη ελληνική χρεοκοπία. Καταλήγει, δε, στο συμπέρασμα ότι: 1. Η άτακτη χρεοκοπία δεν θα επιλύσει κανένα από τα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία. Αντίθετα θα είναι καταστροφικές οι συνέπειες για την Ελλάδα και την κοινωνική της συνοχή. 2. Οι επιπτώσεις θα είναι δυσμενείς και αρνητικές για την ευρωζώνη και γενικότερα την οικονομία της Ευρώπης.
Προφανώς, δεν συμφέρει ούτε στις χώρες της ευρωζώνης ούτε στην Ελλάδα η χρεοκοπία. Από την άλλη, όμως, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι, μετά την άτακτη χρεοκοπία και την κατάρρευση του ελληνικού συστήματος, θα είναι πιο εύκολη η αγορά της Ελλάδας απ' όσους έχουν βγάλει ήδη τα χρήματά τους εκτός, από τους ξένους και δη από τους Γερμανούς. Βεβαίως, και τώρα η χώρα είναι υποθηκευμένη.
Υπό αυτές τις συνθήκες και αν οι τεχνοκράτες του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών είναι ορθοί στην εκτίμησή τους ότι η ασθένεια της Ελλάδας είναι ανίατη, τότε με τη συνέχιση της υφιστάμενης κατάστασης αντί να είναι βίαιος ο ελληνικός θάνατος θα είναι αργός. Ήδη η Γερμανία έθεσε επί τάπητος διάφορες συναφείς φόρμουλες σαλαμοποίησης του δεύτερου πακέτου, για την τύχη του οποίου το Γιούρογκρουπ αναμένεται εκτός απροόπτου να συνεδριάσει αύριο ή σύντομα, όπως ελέχθη μετά την τηλεδιάσκεψη της περασμένης Τετάρτης.
Η μία πρόταση υποστηρίζει την παραχώρηση της βοήθειας προς την Ελλάδα με δόσεις και αναλόγως της προόδου και της εφαρμογής ή όχι του μνημονίου και η άλλη έχει δυο σκέλη: Το ένα υποστηρίζει τη συνέχιση της Κυβέρνησης Παπαδήμου ως το τέλος της τετραετίας και το δεύτερο, που είναι εναλλακτικό του πρώτου, τη λήψη απόφασης επί του νέου πακέτου στήριξης μετά τις ενδεχόμενες εκλογές του προσεχούς Απριλίου. Οι Γερμανοί φοβούνται ότι εάν εκλεγεί νέα Κυβέρνηση με ανανεωμένη τη λαϊκή εντολή, θα ισχυριστεί ότι δεν δεσμεύεται από προηγούμενες δεσμεύσεις. Υπάρχει ακόμη μια πρόταση, που αφορά στο ρόλο της Τρόικας, τον οποίο το Βερολίνο θέλει να είναι ενισχυμένος με λόγο στα οικονομικά της Ελλάδας.
Μείγμα συνταγής …
ΑΛΗΘΕΣ είναι ότι το ζητούμενο δεν είναι οι δεσμεύσεις των Ελλήνων πολιτικών μόνο, αλλά εάν θα βγει η Ελλάδα από τον φαύλο κύκλο και αν θα σωθεί, εξέλιξη, που λογικά θα είναι επωφελής κυρίως για τους δανειστές της και την ευρωζώνη. Συνεπώς, το ζητούμενο είναι κατά πόσον το μείγμα της οικονομικής πολιτικής και των μεταρρυθμίσεων, όπως επί μακρόν υποστήριζε ο Αντώνη Σαμαράς, θ' αλλάξει την κατάσταση, ώστε η Ελλάδα να καταφέρει να σπάσει τον φαύλο κύκλο στον οποίο παγιδεύτηκε από τα δικά της λάθη και από την κακή εκτίμηση και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ίδιας της Γερμανίας.
Με την υφιστάμενη κατάσταση, όμως, με μια Κυβέρνηση, η οποία δεν απηχεί στη λαϊκή βούληση, πώς η Ελλάδα θα βγει από το αδιέξοδο; Όταν, μάλιστα, το δημοκρατικό έλλειμμα είναι πρόδηλο, καθότι η Κυβέρνηση Παπαδήμου δεν απολαύει της πραγματικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Και μέρα με τη μέρα ο ελληνικός λαός, λόγω της σκληρότητας των μέτρων, όχι μόνο σφίγγει το ζωνάρι, αλλά ταυτοχρόνως επαναστατεί και, καλώς ή κακώς, αισθάνεται την Κυβέρνηση Παπαδήμου ως ξένη, ως επιβαλλόμενη και περίπου με τα μέτρα που αποδέχεται, προκειμένου ν' αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία, ως οιονεί κατοχική! Αφού τελεί υπό τον αυστηρό έλεγχο της Τρόικας, η οποία έχει μετά των Γερμανών τον τελευταίο λόγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου