Από πού πάνε για το Βατερλό;

Από πού πάνε για το Βατερλό;

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 28, 2012

Ο νους του ανθρώπου, τι παράξενο εργαλείο αλήθεια!

Σε μεταφέρει άκοπα, ανέξοδα και όποτε θέλεις, σε όλα τα πέρατα της γης, σε περασμένες εποχές, ειρηνικές ή αιματηρές, σε βυθίζει αβρόχοις ποσί σε αθλιότητες, ή σε εξυψώνει σε στιγμές δόξας και μεγαλείου. Σε μεταφέρει από Μεσαίωνες σε Αναγεννήσεις  και Διαφωτισμούς, από πεδία μαχών σε καλλιεργημένα χωράφια, από τις παραλίες και τα νησιά του Αιγαίου, στις πεδιάδες του Βατερλό.

Καθισμένη αναπαυτικά στον καναπέ μου, στην ασφάλεια και την ζεστασιά του σπιτιού μου, ο ατίθασος και παιχνιδιάρης νους μου αποφάσισε να με σύρει πίσω, στις εποχές των Ναπολεόντειων πολέμων, στα χρόνια γύρω στο 1808-1809.

Ο Ναπολέων είχε συμμαχήσει με τον τσάρο Αλέξανδρο της Ρωσίας και ετοιμαζόταν να χτυπήσει την Αυστρία. Πρώτα όμως έπρεπε να τελειώνει με την Ισπανία.

Ο Ναπολέων  είχε ήδη στείλει 100.000 άνδρες στην Ισπανία και βιαστικά έστειλε άλλες 150.000. Οι κάτοικοι όμως είχαν κηρύξει έναν άγριο ανταρτοπόλεμο με τέτοιο πείσμα που προκαλούσε έκπληξη. Η Ισπανική (πυρκαγιά) εξαπλώνονταν, αλλά ο Βοναπάρτης δεν πίστευε ότι η (εξέγερση των διακονιαρέων), όπως έλεγε, μπορούσε να τον επηρεάσει. Στο τέλος του φθινοπώρου του 1808, πήγε ο ίδιος στην Ισπανία, όλος θυμό για τους ανυπότακτους εκείνους χωρικούς, τους (σιχαμερούς και αγράμματους)

Οι Γάλλοι κατείχαν το βόρειο τμήμα της Ισπανίας, ως τον ποταμό Έβρο. Οι Ισπανοί είχαν εφοδιαστεί με αγγλικά όπλα. Ο Ναπολέων τους χτύπησε στο Μπούργος, στις 10/11/1808, και οι Ισπανοί ηττήθηκαν βαριά. Στις 30/11/1808 ο Ναπολέων βάδισε κατά της Μαδρίτης. Για να τσακίσει την μεγάλη φρουρά της έφερε την (Πολωνική λεγεώνα), οι οποίοι μακέλεψαν με αγριότητα τους  Ισπανούς. Στις 4/12/1808, ο Ναπολέων μπήκε στη Μαδρίτη, κήρυξε την Ισπανία και την πρωτεύουσά της σε (κατάσταση πολιορκίας ), και ίδρυσε τα έκτακτα στρατοδικεία. Η υπόθεση της Ισπανίας φαινόταν χαμένη όμως όσο πιο άσχημη ήταν η κατάσταση του εξεγερμένου πληθυσμού, τόσο πιο πεισματάρικη γινόταν και η αντίστασή του.

Η πόλη της Σαραγόσα, περικυκλωμένη από τους  Γάλλους του Lannes αντιστάθηκε πολλούς μήνες. Στο τέλος την κυρίευσαν και στις 27/1/1809, μπήκαν οι Γάλλοι μέσα στην πόλη. Έγινε όμως τότε κάτι που δεν είχαν δει ποτέ τους σε καμιά πολιορκία. Κάθε σπίτι είχε γίνει ένα οχυρό. Έπρεπε να κυριεύσουν ξεχωριστά κάθε διαμέρισμα, κάθε υπόστεγο, κάθε μαντρί, κάθε υπόγειο, κάθε αποθήκη. Τρεις ολόκληρες εβδομάδες συνεχιζόταν μέσα στην πόλη ένα φοβερό μακελειό, σκαλί με σκαλί, πάτωμα με πάτωμα, αυλή με αυλή.

Οι στρατιώτες του Lannes σκότωναν όλο τον κόσμο χωρίς διάκριση ακόμα και τις  γυναίκες και τα παιδιά τους, γιατί οι γυναίκες και τα παιδιά σκότωναν κάθε Γάλλο , όπου τον συναντούσαν. Οι Γάλλοι σκότωσαν 20.000 Ισπανούς στρατιώτες της φρουράς και 32.000 από τον άμαχο πληθυσμό. Ο ασυγκίνητος, οργίλος  Lannes, βλέποντας τα χιλιάδες πτώματα, έμεινε με το στόμα ανοιχτό, και αναφώνησε: ( Τι πόλεμος! Να είσαι υποχρεωμένος να σκοτώνεις τέτοιους ήρωες, και ας είναι τρελοί. Αυτή η νίκη δε θα μας φέρει παρά λύπη).

Η πολιορκία και η καταστροφή της Σαραγόσα τράνταξε την Ευρώπη, ιδίως την Αυστρία, την Πρωσία και τα άλλα Γερμανικά κράτη. Η σύγκριση ανάμεσα στην ηρωική Ισπανία και την πειθήνια δουλικότητα των Γερμανών, συγκινούσε και προκαλούσε ένα αίσθημα ντροπής.

Τώρα η Ισπανία έπρεπε να μεταμορφωθεί και να γίνει αντικείμενο ληστρικής εκμετάλλευσης αποκλειστικά για το συμφέρον της Γαλλικής αστικής τάξης. Οι Γάλλοι εργοστασιάρχες παραγωγής υφασμάτων ιδίως, είχαν στείλει πρόγραμμα, που έγινε βέβαια δεκτό από τον Βοναπάρτη και προέβλεπε τα εξής:

1)      Η Ισπανία έπρεπε να γίνει μονοπωλιακή αγορά για τα γαλλικά προϊόντα.

2)      Η Ισπανία θα πουλούσε μόνο στις γαλλικές βιομηχανίες το μαλλί μερινός (μαλλί μεγάλης αξίας και ποιότητος).

3)      Η Ισπανία, ειδικά η Ανδαλουσία έπρεπε να καλλιεργεί μόνο ποικιλίες βαμβακιού κατάλληλες για την γαλλική υφασματοβιομηχανία.  Αυτό το πρόγραμμα στόχευε στην διακοπή του εμπορίου μεταξύ Ισπανίας-Αγγλίας.

Για τους κτηνοτρόφους, τους παραγωγούς, τους εμπόρους, τους χωρικούς όλα αυτά σήμαιναν ολοκληρωτική καταστροφή.

Ακόμη και για τους ευγενείς τσιφλικάδες που ήταν στενά δεμένοι με την Αγγλία, αυτό ήταν καταστροφή. Ιδιαίτερα οι Ισπανοί ναυτικοί, θα ήταν πια αδύνατο να επικοινωνούν με τις πλούσιες υπερπόντιες κτήσεις τους (Αμερική, Φιλιππίνες κλπ)

Η Ισπανία είχε συντριβεί από το στρατιωτικό πογκρόμ, όμως μόλις έφυγε ο Ναπολέων για να ετοιμάσει την εκστρατεία της Αυστρίας, η φωτιά της λαϊκής εξέγερσης, που κρυβόταν κάτω από την στάχτη, ξαναφούντωσε. Αόρατοι, άφοβοι, οι Ισπανοί αντάρτες, οι κουρελήδες και αμόρφωτοι, ξεφύτρωναν θαρρείς από τη γη και χτυπούσαν τους 300.000 καθηλωμένους Γάλλους στρατιώτες, όπου τους έβρισκαν.

Άρχισαν να γίνονται γνωστά διάφορα επεισόδια, όπως όταν μια ομάδα χωρικών αποπειράθηκε να προσβάλει μια νύχτα, γαλλικούς καταυλισμούς. Όταν τους πιάναν και τους πήγαιναν στον τόπο βασανιστηρίων και θανάτου, εκείνοι ζητωκραύγαζαν δυνατά για την ελευθερία και διαδήλωναν την περιφρόνησή τους απέναντι στο θάνατο και τους κατακτητές.

Σε μια εξέγερση στη Μαδρίτη, στις 2 του Μάη, ο στρατηγός Murat  έριξε στο ψαχνό, στο πλήθος. Οι διαδηλωτές όμως δεν διαλύθηκαν, αποσύρθηκαν στα γειτονικά σπίτια και από τα παράθυρα πυροβολούσαν τους  Γάλλους. Όταν οι Γάλλοι έμπαιναν μέσα στα σπίτια για να πιάσουν τους Ισπανούς που πυροβολούσαν, εκείνοι ξεμένοντας από σφαίρες, άρπαζαν μαχαίρια ή χτυπούσαν με τις γροθιές τους ή δάγκωναν τους Γάλλους, τόσο πείσμα είχαν. Οι Γάλλοι τους πετούσαν από τα παράθυρα, στο πεζοδρόμιο, πάνω στα όρθια ξίφη των συναδέλφων τους.

Παντού κυριαρχούσε το πιο φαρμακερό μίσος και η πιο φανατική εχθρότητα για τους κατακτητές.

Είναι γνωστό ένα περιστατικό, όπου ένα γαλλικό τμήμα μπήκε σε ένα χωριό.

Οι κάτοικοί του έφυγαν με τους αντάρτες στα βουνά, στο δάσος.

Σ΄ένα σπίτι είχε μείνει μόνη με το παιδί της ,μια νεαρή μητέρα. Ο Γάλλος αξιωματικός απαίτησε από τη γυναίκα να τους ετοιμάσει να φάνε. Πριν στρωθούνε όμως για φαγητό, ο αξιωματικός ζήτησε από την χωρική να φάει πρώτη. Εκείνη χωρίς δισταγμό έφαγε. Έπειτα ο γάλλος της ζήτησε να ταΐσει και το παιδάκι της.

Εκείνη πάλι χωρίς δισταγμό, το έκανε. Έπειτα οι γάλλοι σίγουροι, άρχισαν να τρώνε.

Λίγα λεπτά αργότερα, η μάνα, το παιδάκι και οι στρατιώτες πέθαιναν μέσα σε φριχτούς πόνους από το δηλητηριασμένο φαγητό.

 Ο Ναπολέων έστειλε κι άλλες χιλιάδες στρατιωτών σχεδόν αγύμναστων για να καταστείλει το αντάρτικο, αποδυναμώνοντας έτσι την στρατιά που ετοίμαζε για την    Αυστρία.

Η ηρωική αντίσταση των (κουρελήδων χωρικών της Αστουρίας, των ξυπόλυτων βοσκών της Σιέρα Μορένα, των απελπισμένων μανάδων της Σαραγόσα), εξασθένησε, καθυστέρησε και άλλαξε τους προγραμματισμούς του Ναπολέοντα σχετικά με τις επόμενες εκστρατείες του.

Αυτοί οι αφανείς ήρωες με τις θυσίες τους, έβαλαν τον θεμέλιο λίθο, ώστε αργότερα, στις 18 Ιουνίου του 1815, σε μια τοποθεσία του Βελγίου 15 χλμ από τις Βρυξέλλες, στην πεδιάδα του Βατερλό, οι Άγγλοι του Ουέλλιγκτον και οι Πρώσοι του Μπλύχερ, έβαλαν τέλος στην αυθάδη αλαζονεία του και τον έστειλαν για να ηρεμήσει, διακοπές στο νησί της Αγίας  Ελένης.

Η περιπλάνηση του νου μου διακόπηκε απότομα από τον ήχο του σήματος των ειδήσεων των 8.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα  πόσο τυχερή που είμαι, καθισμένη στον αναπαυτικό μου καναπέ, στη ζεστασιά και ασφάλεια του σπιτιού μου.

Κανείς  ξενόφερτος κατακτητής δεν πρόκειται  στην εποχή μου, να έρθει να διεκδικήσει  το σπίτι μου να απειλήσει την ζωή μου να μου επιβάλει την θέλησή του, τις αποφάσεις του, τις διαταγές του. Στην πόλη μας δεν πρόκειται να στήσουμε οδοφράγματα για να προστατέψουμε τις οικογένειές μας και τις περιουσίες μας.

Καμιά μάνα δεν πρόκειται ν΄αυτοκτονήσει, βλέποντας την ανέχεια των παιδιών της.

Ευτυχώς ζούμε σε μια ειρηνική, δημοκρατική Ευρώπη, προοδευτική, ισότιμη, και αλληλέγγυα  και όλα αυτά είναι κατοχυρωμένα(;) από τις Ευρωπαϊκές συνθήκες.

Οι αυθάδεις Ναπολέοντες δεν υπάρχουν πια.

Η αιματοβαμμένη πεδιάδα του Βατερλό, είναι τουριστικό αξιοθέατο.

Οι ειδήσεις τελειώνουν και γω πήρα να σιγομουρμουρίζω το τραγούδι του αλησμόνητου Σαλονικιού βάρδου:

               Όλα τριγύρω αλλάζουνε

               Κι όλα τα ίδια μένουν……..

Mε εκτίμηση,

Αγγελική Π.