Που είναι οι αγανακτισμένοι, οέο; (redoux)
Αναρτήθηκε από τον/την Νικόλας στο Νοεμβρίου 22, 2011
Στην αποκλειστική μας φωτογραφία από το Σύνταγμα: διαγαλαξιακοί κατάσκοποι της Μοσάντ παρακολουθούν τις κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων πρακτόρων του Σόρος (Αριστερά, με τα μαύρα, βλέπετε μία τυπική ενδογήινη εβραία Κλίγκον, ενώ δίπλα της κάθεται ένα δύσμορφο νεφελίμ από τον πλανήτη Μεϊτρέγια του Ά Κενταύρου)
Επειδή γίνεται αρκετός ντόρος στο ολυμπία με τους «αγανακτισμένους», ας προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις σε απορίες που διατυπώνονται συχνά-πυκνά στα διάφορα σχόλια.
1) Ποιοί είναι οι αγανακτισμένοι;
Απλοί άνθρωποι που αποφάσισαν να κατέβουν στον δρόμο. Τελεία και παύλα. Γιαυτό και πήρε τον χαρακτήρα που πήρε (π.χ. ειρηνική διαμαρτυρία, όχι κόμματα και συνδικάτα κλπ κλπ), γιατί αυτόν τον χαρακτήρα ήθελαν να του δώσουν οι πολίτες. (Αντιθέτως, αν είχε οργανωθεί από πολιτικούς φορείς και χώρους θα είχε άλλα χαρακτηριστικά). Οι «αγανακτισμένοι» είναι ένας τίτλος που δώθηκε στον κόσμο αυτό και έκτοτε έχει επικρατήσει για να προσδιορίζει το συγκεκριμένο κίνημα. Οι αγανακτισμένοι δεν είναι ούτε πολιτική οργάνωση, ούτε κόμμα, ούτε ακτιβιστική ομάδα. Είναι ένας τίτλος (πετυχημένος ή όχι, αδιάφορο) που περιγράφει τον απλό κόσμο που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις του Ιουλίου και του Ιουνίου.
Στο Σύνταγμα πήγανε:
Η πλειοψηφία των Αθηναίων, έστω και μια-δυο φορές, έστω και για λίγη ώρα. Κατέβηκαν και αριστεροί, και δεξιοί, και κεντρώοι, και απολίτικοι. Κατέβηκαν και αριστεροί που τραγούδαγαν τον εθνικό ύμνο, κατέβηκαν και δεξιοί που τραγούδαγαν «πότε θα κάνει ξαστεριά». Όπως, από την άλλη, κατέβηκαν και αριστεροί που βλέπαν την πάνω πλατεία και λέγανε «κοίτα τους φασίστες», κατέβηκαν και δεξιοί που βλέπαν την κάτω πλατεία και λέγανε «κοίτα τους μπαχαλάκηδες». Όπως, από την άλλη, κατέβηκαν και φασίστες και μπαχαλάκηδες. Κοινώς κατέβηκαν Αθηναίοι από όλους τους χώρους. Ο καθένας για τους λόγους του, ο καθένας με τα αιτήματά του. Στη σούμα, κυριάρχησαν συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση, το μνημόνιο και το ξεπούλημα της χώρας. Επίσης κυριάρχησαν αιτήματα για πολιτικές και πολιτειακές μεταβολές (από το να πέσει η κυβέρνηση μέχρι το να φτιάξουμε νέο Σύνταγμα και από την αντίθεση στα κοινοβουλευτικά κόμματα μέχρι το αίτημα για άμεση δημοκρατία)
Το Σύνταγμα σνόμπαραν:
Α) Ορισμένοι ακροαριστεροί, αριστεροί και κεντροαριστεροί που το βρήκαν απολίτικο, ανοργάνωτο και απλή γηπεδική εκτόνωση χωρίς πολιτικούς στόχους.
Β) Ορισμένοι ακροδεξιοί, δεξιοί και κεντροδεξιοί, με την ίδια πάνω-κάτω επιχειρηματολογία
Γ) Ορισμένοι αριστεροί που περιμένουν να οριμάσουν οι συνθήκες για να κάνουν την επανάσταση που τους λέει το Ευαγγέλιο του Μαρξ, οπότε δεν συμμετέχουν σε κινήματα που παρεκλίνουν της «μαρξιστικής ορθοδοξίας». Έκτοτε, καθότι το κίνημα πήρε ανέλπιστα μεγάλες διαστάσεις, προσπαθούν να ξεπλύνουν τις ενοχές τους, αποδίδοντάς του το ένα ή το άλλο κουσούρι, ή προσπαθούν να εμφανιστούν σαν μετά Χριστόν προφήτες, ή προσπαθούν να καπελώσουν το πνεύμα του Συντάγματος και ό,τι έχει αφήσει πίσω του.
Δ) Ορισμένοι δεξιοί που περιμένουν να αναστηθεί ο Μέγας Αλέξανδρος ή ο Μεταξάς για να τους πάρει από το χεράκι και να τους φτιάξει την χώρα (ίσως επειδή οι ίδιοι νιώθουν ανίκανοι να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους), οπότε προτίμησαν τον καναπέ. Έκτοτε, καθότι το κίνημα πήρε ανέλπιστα μεγάλες διαστάσεις, προσπαθούν να ξεπλύνουν τις ενοχές τους συζητώντας διαδικτυακώς για Σόρους και πράκτορες, μασώνους και νεφελίμ, καταφεύγωντας για άλλη μια φορά στην εύκολη λύση της συνωμοσιολογίας, προκειμένου να κρύψουν την άγνοιά τους και την ντροπή της συνειδητής τους ιδιωτείας.
Ε) Ειδική μνεία χρειάζεται η κατηγορία εκείνων που δεν πηγαίναν ποτέ σε πορείες και διαδηλώσεις «γιατί είναι βίαιες και γίνονται έκτροπα» και τώρα δεν πήγαν στο Σύνταγμα επειδή «κάθονται και δεν κάνουν τίποτε – έτσι, ειρηνικά δεν θα πετύχουν τίποτε». Πρόκειται για κλινικές περιπτώσεις που χρήζουν ανάλογης προσοχής.
2) Γιατί οι αγανακτισμένοι «εξαφανίστηκαν»;
Λόγοι πολλοί και διάφοροι, απαριθμούμε μερικούς βασικούς.
Α) Δεν είχε κάποιο άμεσο ορατό πολιτικό αποτέλεσμα (δηλαδή να πέσει η κυβέρνηση), ώστε να πάρει θάρρος ο κόσμος. Παρότι είχε πολύ σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα (π.χ. ο ανασχηματισμός, που ήταν μεγάλη πολιτική επιτυχία του Συντάγματος), αυτά δεν είχαν την απαιτούμενη «ένταση» και δημιουργήθηκε σε πολλούς ηττοπάθεια.
Β) Η ηττοπάθεια και η κατάθλιψη επανήλθε γιατί πολλοί νόμιζαν ότι μια ανατροπή της πολιτικής κατάστασης είναι εύκολο πράγμα. Πολλοί νόμιζαν ότι με πέντε μούτζες στη Βουλή θα αλλάξει ο κόσμος όλος (όπως κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι θα αλλάξει με πέντε κοτρώνες στα ΜΑΤ). Δυστυχώς η κρίση είναι πολύ πιο βαθειά (δεν είναι μόνο ο Γιωργάκης και ο Πάγκαλος, όσο κι αν έχουν και αυτοί τις ευθύνες τους) και τα πράγματα δεν θα αλλάξουν έτσι εύκολα. Ούτε υπάρχουν μαγικές συνταγές και μαγικά κουμπιά, ούτε θα γίνουν όλα ωραία και καλά, όπως τάζουν διάφοροι γυρολόγοι και έμποροι ελπίδας (Καζάκηδες, Μαριάδες κλπ). Τα πράγματα είναι άσχημα και θα χειροτερέψουν. Όσο το συνειδητοποιούμε αυτό, τόσο αυξάνεται η κατάθλιψη της κοινωνίας (με την βοήθεια, βέβαια, των οικονομικών μέτρων και της καταστολής που εξοργίζουν μεν τον κόσμο, αλλά και τον γονατίζουν και τον τρομοκρατούν).
Γ) Ο κύκλος του Συντάγματος έκλεισε και ανοίξανε καινούριοι. Πολλοί «αγανακτισμένοι» δεν «εξαφανίστηκαν», αλλά συνεχίζουν αλλιώς τις προσπάθειές τους. Άλλοι πάνε σε τοπικές συνελεύσεις γειτονιάς, άλλοι φτιάχνουν τοπικές ομάδες και πρωτοβουλίες, άλλοι «ψάχνονται» με μορφές εναλλακτικής οικονομίας, άλλοι περιμένουν ανάλογες «ευκαιρίες» για να ξανακατέβουν στους δρόμους (όπως έγινε την 28ηΟκτωβρίου).
Ελπίζω με αυτά να συνέβαλα στον διάλογο και να έλυσα κάποιες απορίες.
Υστερόγραφο 1
Τα κινήματα τα κρίνουν αυτοί που συμμετέχουν σε αυτά. Δεν είναι δυνατόν άτομα που βαριούνται η αδιαφορούν να σηκωθούν από τον καναπέ να σηκώνουν το δάκτυλο για να υποδείξουν με ύφος ινστρούχτορα το ένα ή το άλλο «λάθος» και «κουσούρι». Ούτε μπορούμε να αναρωτιώμαστε γιατί «ξεφούσκωσε» ένα κίνημα που έμεινε στους δρόμους 60 ημέρες, όταν ο μέσος χρόνος διάρκειας των κινητοποιήσεων στην Ελλάδα είναι ένα μεσημέρι . Να ερχόσασταν και εσείς να τα κάναμε καλύτερα. Αφού δεν ήρθατε τα κάναμε μόνοι μας, όπως μας ήρθε. Να γιατί δεν πέτυχαν: λείπατε.
Υστερόγραφο 2
Όσοι αρέσκονται στην αφ’ υψηλού κριτική ας κάνουν ό,τι άλλο τους φωτίσει ο Θεός και εγώ θα είμαι μαζί τους. Να πάνε σε τοπικές πρωτοβουλίες και ομάδες, να πάνε σε συνελεύσεις γειτονιάς, να πάνε σε πολιτικούς χώρους, αν δεν τους ικανοποιούν οι υπάρχοντες να κάνουν άλλους, να πάρουν πρωτοβουλίες δικές τους, να μαζευτούν τρεις-πέντε-δέκα και να δουν πως μπορούν να αλλάξουν συλλογικά πέντε πράγματα στην καθημερινή τους ζωή, να φάνε τον χρόνο τους κοπιάζοντας για οποιαδήποτε συλλογική πρωτοβουλία αποφασίσουν ότι μπορεί να πετύχει κάτι. Αλλά ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ. Όχι καφενειακές κουβέντες, και «κάντε με πρωθυπουργό για μια μέρα», και θεωρίες και ιστορίες για αγρίους.
Υστερόγραφο 3
Για όσους βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, πέραν όλων των άλλων (αλλαγή νοοτροπίας στην κοινωνία, νέα μορφή κοινωνικών αγώνων, πολιτικοποίηση «απολίτικων» ανθρώπων κλπ κλπ), το Σύνταγμα, επιπλέον, έριξε ήδη δύο κυβερνήσεις. Μία με τον ανασχηματισμό και μία με τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου και την συγκυβέρνηση (κι ας τσιρίζουν κάποιοι ότι «ήταν ντροπή αυτά που γίνανε την 28η Οκτωβρίου», όπως τσιρίζει η Αλ Σάλεχ ότι «αυτά που γίνανε την 28η Οκτωβρίου ήταν φασισμός). Το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει βρεθεί πλέον σε αδιέξοδο. Τρέμει τις εκλογές και κάνει ό,τι μπορεί για να διασωθεί. Δεν είναι δα και λίγο πράγμα. Αν, τώρα, περιμένατε κάτι περισσότερο, «σόρυ», αλλά «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή». Αφήστε την γκρίνια λοιπόν, και στρωθείτε στη δουλειά. Ας μην περιμένουμε πάλι τους «ειδικούς» να αναλάβουν τις ζωές μας. Ας το πάρουμε πάνω μας. Καθένας όπως νομίζει και όσο μπορεί .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου