Η Ιστορία ως μέλλον
ΗΙστορία δεν είναι απλά γεγονότα, δεν είναι συμβάντα και περιπέτειες, πόλεμοι και τραγωδίες, νίκες και κατακτήσεις σε επιτεύγματα της πολιτικής, αλλά είναι κυρίως μια ακατάβλητη και αέναη συνέχεια ενός πολιτισμού παράδοσης αξιών, αρχών και ιδανικών που συνέχουν το λαό και την εθνική του ταυτότητα, και που ως πνευματική κοινότητα προσανατολισμού συνέχει το έθνος και το λαό.
Υπ’ αυτή την έννοια, η Ιστορία προβάλει στο μέλλον ως συνέχεια του πολιτισμού στις γενεές που ακολουθούν και διαδέχονται η μία την άλλη στην ιστορική πορεία, μέσα στο χώρο και το χρόνο μιας κοινωνίας, ενός συλλογικού υποκειμένου, ενός έθνους.
Υπ’ αυτή την έννοια, η Ιστορία προβάλει στο μέλλον ως συνέχεια του πολιτισμού στις γενεές που ακολουθούν και διαδέχονται η μία την άλλη στην ιστορική πορεία, μέσα στο χώρο και το χρόνο μιας κοινωνίας, ενός συλλογικού υποκειμένου, ενός έθνους.
Στη σημερινή πρωτόγνωρη και απειλητική για όλους ευρωπαϊκή και παγκόσμια κρίση, όπου ο ελληνισμός ως κρατικές οντότητες Κύπρου και Ελλάδας βρίσκεται στη δίνη της αδηφάγου λαίλαπας της παγκοσμιοποίησης, μπορεί να αντέξει στο χώρο και στο χρόνο. Αλλά, μόνο εάν είναι σε θέση και έχει την ικανότητα του αναστοχασμού στις ρίζες του πολιτισμού του, στις αξίες και τις αρχές που διέπουν την πνευματική του υπόσταση και που του επιτρέπουν να αντιστέκεται στις επιθέσεις του σύγχρονου υλικού πολιτισμού και να υπερβαίνει μέσα από την πνευματική αμυντική του θωράκιση τη δύναμη του σύγχρονου οικονομικίστικου μοντέλου ζωής και πορείας μιας ανθρωπότητας και κυρίως μιας Ευρώπης που προδήλως έχει χάσει τον προσανατολισμό της.
Η Αθήνα, η Ελλάδα και ο ελληνισμός ως κρατική οντότητα, αλλά κυρίως ως πολιτισμός και αιώνια παρουσία στο οικουμενικό γίγνεσθαι, είναι σε θέση, με τη δύναμη του ιστορικού έθνους, να αντιμετωπίσει με επιτυχία τη σημερινή κρίση και να βγει ανανεωμένη και νικήτρια από την παρακμή που διέρχεται η κρατική της υπόσταση, ενώ η Κύπρος, ως Κυπριακή Δημοκρατία, έχει την υποχρέωση να χαράξει στρατηγική προβολής τής ακαταμάχητης δύναμης της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Η Κύπρος μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία της ανάκαμψης του έθνους,, γιατί ακριβώς οι αντοχές της εθνικής μας υπόστασης διαδραματίζονται στον κυπριακό ελληνισμό, τόσο ως Κυπριακή Δημοκρατία όσο και ως χώρος, χρόνος και δύναμη πολιτισμού. Η στρατηγική της Κύπρου σε συνεννόηση, σε συμμαχία με την Αθήνα, θα πρέπει να θέτει στόχους και να προβλέπει μέσα υλοποίησής τους που να αποβλέπουν στο αίτημα που είναι αιώνιο και ακαταμάχητο: της συλλογικής εθνικής ελευθερίας, της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου για το σύνολο του λαού.
Η εμφάνιση του θαύματος της ενεργειακής ευκαιρίας επιτρέπει στην Κύπρο να προβάλει στη διεθνή κοινότητα τη γεωπολιτική της υπεραξία, πράγμα που σημαίνει μια δυναμική αλλαγή του σημερινού διαπραγματευτικού πλαισίου που από μόνο του προσβάλλει την αξιοπρέπεια, την περηφάνια και την ιστορία όχι μόνο της Κύπρου, όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και της ίδιας της Ευρώπης ως πολιτισμικής οντότητας που έχει την αφετηρία της στην κλασική Ελλάδα, δηλαδή τις πνευματικές ρίζες του ευρωπαϊκού πνεύματος που είναι η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και τα δικαιώματα του ατόμου και του συνόλου.
Η ηγεσία της Κύπρου οφείλει να γνωρίζει πως η τέχνη της διαπραγμάτευσης δεν είναι η μοιραία υπαγωγή και παράδοση της χώρας στη βούληση της τουρκικής ηγεμονίας, αλλά η διεκδίκηση των συμφερόντων, ιδανικών, αρχών και αξιών ενός λαού που τους εκπροσωπεί και η αξιοποίηση του temporal momentum, δηλαδή του χρόνου όπως εμφανίζεται αυτή τη στιγμή η εμπέδωση συμμαχιών και η εξισορρόπηση ενός θρασύδειλου επεκτατικού αντιπάλου όπως είναι η Τουρκία. Η υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος δεν είναι απλά μάχη επιβίωσης, είναι δύναμη πολιτισμού, είναι παράδειγμα αγώνα ενός μικρού λαού που εκπροσωπεί ένα μεγάλο πολιτισμό και που τον προβάλλει για όλους τους άλλους που απειλούνται σήμερα από την καθιέρωση της αντίληψης ότι η ζωή του ανθρώπου δεν είναι πνευματικότητα και πολιτισμός, αλλά κατανάλωση και υπαγωγή της ανθρώπινης, ατομικής μονάδας στην αδηφάγο δίνη ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος αγορών που καταλύουν την εθνική ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια των εθνών.
* Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου