Μπασάρ αλ Ασαντ: το τελευταίο προπύργιο έναντι του νεοθωμανισμού της Άγκυρας. H Δαμασκός είπε «όχι» στον Σουλτάνο!

Μπασάρ αλ Ασαντ: το τελευταίο προπύργιο έναντι του νεοθωμανισμού της Άγκυρας. H Δαμασκός είπε «όχι» στον Σουλτάνο!

Το σχέδιο του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν να μετατρέψει τη Συρία σε μια μετριοπαθή μουσουλμανική «δημοκρατία» απέτυχε: η Δαμασκός είπε «όχι»!

Παναραβισμός κατά Οθωμανισμού: αυτό είναι το σημερινό διακύβευμα  στο κέντρο των συζητήσεων στη Μέση Ανατολή.  Η πρόκληση είναι η εξής : για να
εναρμονίζεται η περιοχή της Μέσης Ανατολής με το μεγάλο δυτικό σχέδιο θα πρέπει να σφυρηλατηθεί πλήρως μια  ανανεωμένη συμμαχία με την Ουάσιγκτον, ευέλικτη σε σχέση με το Ισραήλ και επιπλέον τα  ενεργειακά αποθέματα να είναι διαθέσιμα στις απαιτήσεις της παγκόσμιας οικονομίας. Μετά τις επαναστάσεις στη Βόρεια Αφρική - οι οποίες καθοδηγήθηκαν επιδέξια προς διαφορετικούς στόχους,  πολύ διαφορετικούς από εκείνους που προσδοκούσαν οι πρωταρχικοί πρωταγωνιστές τους - το εμπόδιο που έπρεπε άμεσα να πέσει για να θριαμβεύσει το Δυτικό σχέδιο, ήταν η Συρία. 

Ωστόσο, σύντομα αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατο να ανατραπεί ο Άσαντ με μια απλή τηλεκατευθυνόμενη λαϊκή εξέγερση: πολλοί από τους Σύριους συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβέρνηση, ειδικά όταν γίνεται οφθαλμοφανές, ότι οι «ειρηνικές διαμαρτυρίες» κατά του καθεστώτος είναι στην πραγματικότητα και στις περισσότερες περιπτώσεις τρομοκρατικές πράξεις ισλαμιστών κατά των Αρχών της χώρας. 

Και γι αυτό η Δαμασκός αντέχει σε όλες τις απόπειρες εσωτερικής αποσταθεροποίησης,  όπως και σε όλες τις εξωτερικές απειλές.

Η Δαμασκός αντέχει προπαντός στις πιέσεις να απολέσει  τον κοσμικό χαρακτήρα της και να μετατραπεί η χώρα σε ένα κομμάτι του μωσαϊκού των μετριοπαθών ισλαμικών κρατών, ώστε να υπαχθούν στην δυτική σφαίρα της αμερικανικής επιρροής. 

Το μοντέλο που προτείνεται στους Σύριους είναι το τουρκικό μοντέλο και αυτό είναι ακριβώς που η Άγκυρα έβαλε στο μυαλό της: να διαχειριστεί αυτό το «μετριοπαθές Ισλάμ» που μπορεί να περιγραφεί ως «νεοθωμανικό».

Πριν από λίγες εβδομάδες, ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ερντογάν επισκέφθηκε τις χώρες της «Αραβικής άνοιξης», την Αίγυπτο, την Τυνησία και τη Λιβύη. Αυτή η διπλωματική περιοδεία χαιρετίστηκε από τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης σαν  μια προσπάθεια έναρξης νέων σχέσεων με τις  «επαναστατικές» κυβερνήσεις, με στόχο την αναδιάταξη της ισορροπίας στη Μέση Ανατολή. 

Την ίδια στιγμή, ο Ερντογάν άλλαξε τόνο έναντι της Συρίας και λίγες μέρες αργότερα, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη,  σε συνομιλία που είχε ο ίδιος με τον Ομπάμα, επισημοποίησε την «αλλαγή μετώπου», ανακοινώνοντας «ότι είχε μπλοκάρει τις συνομιλίες που είχε ξεκινήσει με τη Δαμασκό» και είναι  έτοιμος στο εξής να συμμετάσχει στις κυρώσεις που θα επιβάλλονταν στη Συρία. 

Δεν είναι,  βέβαια,  η δήθεν βία, που ισχυρίζεται ότι επιβάλει το συριακό καθεστώς, που οδήγησε τον Ερντογάν να τοποθετηθεί στην άλλη πλευρά ,  κατά του  πρώην συμμάχου της Τουρκίας και  ξαφνικά θεωρουμένου ως εχθρού!  

Πρόκειται μάλλον περισσότερο για το κατηγορηματικό «όχι» του Μπασάρ αλ Ασαντ στο κρυφό τουρκικό σχέδιο να ανατρέψει τον κοσμικό χαρακτήρα της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.

Η πραγματική ανατροπή των σχέσεων  έγινε στη διάρκεια του μήνα Ιουνίου του 2011 όταν «ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πρότεινε στον πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Ασαντ να επικυρώσει το ένα τέταρτο έως το ένα τρίτο των υπουργικών θέσεων της  κυβέρνηση του στους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τότε ο ίδιος θα χρησιμοποιούσε όλη την επιρροή του για τον τερματισμό της εξέγερσης».

«Ο Ερντογάν έλαβε μια καθαρή και σαφή αρνητική απάντηση». Αυτό αποκάλυψε ένας δυτικός διπλωμάτης στο Γαλλικό Πρακτορείο, τουλάχιστον από όσα ανέφερε, την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου η Λιβανέζικη αγγλόφωνη εφημερίδα Daily Star .

Αυτή η είδηση ​​επιβεβαιώθηκε και από άλλον Ευρωπαίο διπλωμάτη, ο οποίος προτίμησε να διατηρήσει την ανωνυμία: «Οι Τούρκοι, σε πρώτη φάση, πρότειναν να καταλάβουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι τέσσερα βασικά υπουργεία, υποστηρίζοντας ότι οι Αδελφοί είναι ένα σημαντικό μέρος του συριακού πολιτικού τοπίου». Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, στην πραγματικότητα, έχει τεθεί εκτός νόμου στη Συρία το 1980, μετά από μια ιδιαίτερα αιματηρή τρομοκρατική εκστρατεία που είχαν πραγματοποιήσει τα μέλη της στην εποχή εκείνη. Σήμερα αποτελούν μέρος εκείνων που ανοιχτά από το εξωτερικό και λαθραία μέσα στην ίδια την Συρία, σκορπίζουν τον τρόμο σε όλες τις περιοχές της χώρας.

Στις 9 Αυγούστου 2011, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου επιβεβαίωσε έμμεσα την ντε φάκτο συμμαχία μεταξύ της Αδελφότητας και των  νεοθωμανών Τούρκων μεταφέροντας στον Σύρο Πρόεδρο ένα μήνυμα γραμμένο από τον Πρόεδρο της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ, στο οποίο ο τελευταίος εξηγούσε, ότι πριν από την ίδρυση του κόμματος για τη Δικαιοσύνη και την Ανάπτυξη, σήμερα στην εξουσία στην Άγκυρα, ανήκε ο ίδιος σε μια οργάνωση κοντά στην Μουσουλμανική Αδελφότητα. 

Στην συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο με τον Πρόεδρο της Συρίας, ο Νταβούτογλου, για άλλη μια φορά, «απαίτησε την επιστροφή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Συρία».Ο Άσαντ απάντησε ότι σε ατομικό επίπεδο, μερικοί Αδελφοί θα μπορούσαν να ξαναπάρουν την συριακή υπηκοότητα τους, αλλά δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολιτικό κόμμα επειδή ένα τέτοιο κόμμα θα βασιζόταν σε θρησκευτικές αρχές ασυμβίβαστες με τον κοσμικό χαρακτήρα της Συρίας».

Με την επιστροφή του στην Τουρκία, μόλις μετά την προσγείωση του στο αεροδρόμιο της Άγκυρας, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, πολύ μακριά από την αποκάλυψη του περιεχομένου των συνομιλιών του με τον Άσαντ, εκφώνησε μια τελευταία προειδοποίηση προς τη Δαμασκό: «Ελπίζουμε ότι κάποια μέτρα θα ληφθούν τις επόμενες μέρες για τον τερματισμό της αιματοχυσίας και θα ανοίξει ο δρόμος για μια διαδικασία πολιτικών μεταρρυθμίσεων».

Είκοσι μέρες αργότερα, στις 28 Αυγούστου 2011, ο Τούρκος Πρόεδρος Γκιουλ δήλωνε ότι η Άγκυρα είχε «χάσει την εμπιστοσύνη της» προς την Συρία. 

Λίγο πριν, κατά τη διάρκεια συνάντησης με αντιπροσωπεία των χριστιανικών οργανώσεων της Μέσης Ανατολής, ο Ελ-Ασαντ είχε δηλώσει -και οι δηλώσεις του μεταδόθηκαν από πολλά μέσα ενημέρωσης-, ότι «Αρνούμαι να δεχτώ ο Οθωμανισμός να αντικαθιστά τον Παναραβισμό και να ξαναγίνει η Τουρκία το κυριότερο κέντρο απόφασης για τον αραβικό κόσμο».

Ο Ελ Άσαντ  επανέλαβε με αυτόν τον τρόπο την αντίθεσή του σε οποιαδήποτε συμμετοχή των θρησκευτικών κομμάτων στην πολιτική ζωή της Συρίας, επειδή «αυτό θα επέτρεπε στην Μουσουλμανική Αδελφότητα, που έχει έδρα την Άγκυρα, να ελέγχει ολόκληρη την περιοχή». 

Όλα τα βήματα που ακολουθήθηκαν πηγαίνουν προς την κατεύθυνση της απόρριψης από την συμμαχία ΗΠΑ-Τουρκίας μιας  Αραβικής εκκοσμίκευσης: επιβάλλονται από την Τουρκία κυρώσεις στην Δαμασκό,  και η Συρία έγινε εχθρός της Δύσης επειδή παραείναι  κοσμική  ώστε  να ενταχθεί στη νέα ισλαμο-μετριοπαθή Μέση Ανατολή που επιζητούν η Ουάσιγκτον και τα δυτικά σχέδια.

Alessia LAI

Πηγή: Égalité et Réconciliation