Ο Άρης Βελουχιώτης είναι πάντα επίκαιρος

Ο Άρης Βελουχιώτης είναι πάντα επίκαιρος

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Οκτωβρίου 19, 2011

Γράφει ο Αρματιστής

Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο, αποτέλεσε η πρόσφατη πολιτική (όχι κομματική) αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη από το ΚΚΕ.

Επ’ ευκαιρία αυτού του γεγονότος, προσπάθησα να δω τη προσωπικότητα του Άρη, κάτω από το πρίσμα της σημερινής κρίσιμης οικονομικής συγκυρίας και της προβλεπόμενης συντεταγμένης χρεοκοπίας της χώρας μας, με αντίτιμο την απώλεια για πολλά-πολλά χρόνια της εθνικής κυριαρχίας της, αφού ουσιαστικά η δημοσιονομική πολιτική του κράτους θα ασκείται όχι από τη βουλή και τη κυβέρνηση αλλά από επιτρόπους της τρόικας που θα εγκατασταθούν στα υπουργεία, στο γενικό λογιστήριο και σε άλλες κρίσιμες υπηρεσίες και θα διαθέτουν την τελική και αποφασιστική αρμοδιότητα στη παρακολούθηση της εκτέλεσης του Π/Υ, με δυνατότητες έγκρισης ή απόρριψης δαπανών, με ότι αυτό θα συνεπάγεται στη ποιότητα της ζωής των πολιτών, στην ανάπτυξη της χώρας, στη παιδεία, στην υγεία, την ασφάλεια και την άμυνα. Ακόμη ΔΕ, οι νέοι εξουσιαστές θα έχουν το πρώτο και τελευταίο λόγο στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, μέσω του ταμείου «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας.

Και αν όλα αυτά δεν αποτελούν ευθεία κατάλυση του συντάγματος και της θεμελιώδους αρχής της λαϊκής κυριαρχίας (όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και υπάρχουν υπέρ του λάου και του έθνους), τότε τι άλλο θα πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα θα βρεθεί και πάλι σε τριπλή κατοχή, αν δεν βρίσκεται ήδη;

Τα παραπάνω προκειμένου να κατανοηθούν καλύτερα, πρέπει να τα μελετήσουμε κάτω από τα προβλεπόμενα στη επαίσχυντη δανειακή σύμβαση που υπόγραψε η κυβέρνηση, μια σύμβαση που ο καθηγητής Ευρωπαϊκών θεσμών στο πανεπιστήμιο της Κρήτης, κύριος Μαριάς, την αποκαλεί «λεόντεια», σε άρθρο του στο περιοδικό Επίκαιρα την 28 Ιουνίου 2010 (http://www.soc.uoc.gr/econ/personal/marias/?p=297) και η οποία στο άρθρο 14 παράγραφος 5 διαλαμβάνει τα ακόλουθα:

«ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, …..». Και σύμφωνα με το σημείο 10 του υποδείγματος της νομικής γνωμοδότησης «ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας…..». Και ακόμη ότι «τα διαλαμβανόμενα στη δανειακή σύμβαση διέπονται από το αποικιακό Αγγλικό δίκαιο» που ευνοεί τους δανειστές και καταστρέφει τους οφειλέτες.

Και θα πρέπει να μη ξεχνάμε, ότι η εθνική κυριαρχία δεν παραδιδέται, ούτε παραχωρείται, ακόμη και με όλες τις ψήφους των 300 της βουλής, ακόμη και αν το αποφασίσουν ομοθυμαδόν όλοι οι Έλληνες.

Αν επαληθευτούν οι παραπάνω τραγικές, θλιβερές και συνάμα ταπεινωτικές για τη πατρίδα μας προβλέψεις, που απεργάζονται οι κυρίαρχες χώρες της ΕΕ, πρωτοστατούσης της Γερμανίας, ερήμην όμως της «υπεύθυνης Ελληνικής κυβέρνησης» της «εθνικής αντιπροσωπείας» και των Ελλήνων πολιτών, αυτό θα σημάνει την νέα κατοχή της χώρας μας από την ηγεμονική δύναμη του Δ’ Ράιχ. Δηλαδή θα βρεθούμε σε καταστάσεις ανάλογες με αυτές που βρέθηκε η πατρίδα μας και οι Έλληνες πολίτες την επομένη της κατάληψης της Ελλάδας από τα ναζιστικά στρατεύματα του Γ’ Ράιχ. Καταστάσεις που οδήγησαν στο σχηματισμό κατοχικών κυβερνήσεων δοσίλογων, στη συνεργασία μεγάλου αριθμού Ελλήνων με τα κατοχικά στρατεύματα, στη συγκρότηση των ταγμάτων ασφαλείας, στη καταλήστευση των πόρων της χώρας, στη καταστροφή των έργων υποδομής της φτωχής και κατεστραμμένης από τον εξάμηνο πόλεμο πατρίδας μας, στη απερίγραπτη πείνα που οδήγησε μεγάλο μέρος του λαού σε αργό και βασανιστικό θάνατο, στα ολοκαυτώματα διαφόρων χωριών, στις φυλακίσεις και στα βασανιστήρια των πατριωτών, στα μπλόκα στην ομηρεία, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις ομαδικές εκτελέσεις, και πολλά άλλα.

Η κατοχή της πατρίδας μας από τους Γερμανούς ναζιστές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, οδήγησε όμως στο μεγαλειώδες έπος της εθνικής αντίστασης στους κατακτητές, ένας από τους πρωτεργάτες της οποίας υπήρξε ο Άρης Βελουχιώτης.

Πιστεύω ότι η αληθινή ιστορία του Άρη ακόμη δεν έχει γραφεί και ότι αυτό που μέχρι σήμερα θεωρούμε σαν ιστορία, κυριαρχείται από την προκατάληψη εκείνης της εποχής και συνεχίζει να γράφεται με βάση τα κριτήρια των νικητών και των ηττημένων. Πρέπει όμως να αποδεχθούμε, πέρα από τις όποιες ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν μια προσωπικότητα που ξέφευγε από τα συνήθη μέτρα και οι πράξεις του κατά τη διάρκεια της κατοχής των ανυψώνουν στη σφαίρα του μυθικού.

Αυτός, ένας άσημος κομμουνιστής, που βαρυνόταν μάλιστα με την κατηγορία του δηλωσία, έγκλημα καθοσιώσεως για μέλος του ΚΚΕ, που ως εκ τούτου η ηγεσία του τον αντιμετώπιζε πάντοτε με καχυποψία, κατόρθωσε να οργανώσει εκ του μηδενός το αντάρτικο του ΕΑΜ, δηλαδή τον ΕΛΑΣ, μια πολύ ισχυρή στρατιωτική οργάνωση του «βουνού», με κάθετη δομή στρατηγείων, ομάδων μεραρχιών, μεραρχίες, συντάγματα, τάγματα, λόχους κλπ. Ήταν ένα έργο που συντελέστηκε σε πολύ σύντομο χρόνο και το εκτέλεσε κατά βάση ένας άνθρωπος με αδάμαστη θέληση και υψηλού επιπέδου οργανωτική ικανότητα, απόφοιτος όχι κάποιας στρατιωτικής ακαδημίας αλλά του σχολείου του δρόμου και των μυστικών δομών του ΚΚΕ, που χαρακτηρίζονται από μοναδική πειθαρχία, πολύ ανώτερη αυτή της στρατιωτικής και μάλιστα ενσυνείδητης. Και το έργο αυτό, το ξεκίνησε σχεδόν μόνος του, αρχίζοντας από το μηδέν.

Τσολάκογλου Λογοθετόπουλος Ράλλης

Και ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ο πρώτος ή τουλάχιστο από τους πρώτους που βγήκαν στο βουνό!!! Όταν όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Και ακόμη θα πρέπει να παρατηρήσουμε, ότι εκείνη τη στιγμή, στις αρχές του 1942 που ο Άρης ανέβηκε στο βουνό για να οργανώσει την ένοπλη αντίσταση στον κατακτητή, το αστικό καθεστώς και το μεγαλύτερο μέρος των εκπροσώπων του, δηλαδή η μεγαλοαστική και μεσοαστική τάξη, ο πολιτικός και ο πνευματικός κόσμος, οι θρησκευτικοί ηγέτες, η αστυνομία και η χωροφυλακή, η δικαστική εξουσία, οι «νοικοκυραίοι», κάποιοι αξιωματικοί του στρατού, είχαν ήδη συμβιβαστεί με το Γερμανό κατακτητή και πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που με τον Α’ ή το Β’ τρόπο συνεργάζονταν μαζί του, ή άλλοι, οι περισσότεροι, λούφαζαν και προσπαθούσαν να διαχειριστούν τη προσωπική τους προοπτική, την οικογενειακή τους επιβίωση, ή την ατομική τους μιζέρια. Κάποιοι άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να τα κονομήσουν χοντρά σε βάρος του πεινασμένου λαού και της υπόδουλης και καθημαγμένης πατρίδας και στη συνέχεια να παρουσιαστούν ως επιτυχημένοι επιχειρηματίες και αγνοί πατριώτες (όπως σήμερα κάποιοι άλλοι -αρκετοί- προσκυνούν τη τρόικα, τη Μέρκελ και το Σαρκοζύ και μας λένε πόσο καλή και αναγκαία είναι η τρόικα για να σωθεί η πατρίδα). Και κάποιοι άλλοι, αισχροί και τιποτένιοι, κατετάγησαν στα τάγματα ασφαλείας και σε φασιστικές οργανώσεις, στο «στρατό» των κατοχικών κυβερνήσεων δηλαδή, ορκίστηκαν πίστη στον «φύρερ» του Γ’ Ράιχ και συνεργάστηκαν με τους κατακτητές εναντίον της ένοπλης αντίστασης και του λαού. Και δυστυχώς, οι επικεφαλής των ταγμάτων ασφαλείας, ήταν αξιωματικοί του στρατού. Και ακόμη χειρότερα, διέπραξαν ανήκουστα εγκλήματα εναντίον των αγωνιζόμενων πολιτών. Και για αυτό το λόγο τα Τάγματα Ασφαλείας καταδικάστηκαν ως προδοτικά με διάγγελμα της κυβέρνησης του Καίρου τον Ιανουάριο του 1944, και με κοινή ανακοίνωση των αντιστασιακών οργανώσεων ΕΚΚΑ, ΕΔΕΣ και ΕΑΜ το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου. Στη Συμφωνία της Καζέρτας, που προηγήθηκε της απελευθέρωσης της Ελλάδας, τα Τάγματα Ασφαλείας χαρακτηρίστηκαν όργανα του εχθρού.

Και εδώ πρέπει επιτέλους να πούμε (γιατί είναι πολλοί αυτοί που έχουν διαφορετική άποψη), ότι όταν η πατρίδα κατέχεται από ξένες δυνάμεις, η οποιαδήποτε συνεργασία μαζί τους, για όποιο λόγο και με όποιο τρόπο και αν γίνεται, συνιστά πράξη ατιμωτική, προδοτική και εθνικά ανάξια, που επιβάλλεται να τιμωρηθεί σκληρά και παραδειγματικά. Και αυτό είναι αξίωμα, ισχύει πάντοτε, ακόμα και όταν οι κατακτητές αντί για τη στολή της Βέρμαχτ, φορούν ατσαλάκωτα κουστούμια και μεταξωτές γραβάτες. Και όταν η πατρίδα κινδυνεύει ή κατέχεται, κανένας δεν νομιμοποιείται να είναι απών.

Ως εκ τούτου, τη μεγαλειώδη πρωτοπορία του Άρη στον ένοπλο αγώνα εναντίον του κατακτητή, το αστικό καθεστώς ουδέποτε μπόρεσε να την αποδεχθεί και να την «συγχωρήσει», επειδή αποκάλυψε με το πλέον εύγλωττο τρόπο ότι τα κριτήρια με βάση τα οποία ενεργεί η αστική τάξη, δεν είναι συνήθως πατριωτικά, αλλά οικονομικά και προσωπικού συμφέροντος.

Οι όποιες ακρότητες καταμαρτυρούνται στον Άρη Βελουχιώτη και τους άνδρες του κατά τη διάρκεια του αγώνα της εθνικής αντίστασης, το αστικό καθεστώς τις χρησιμοποίησε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας για να αμαυρώσει τη φήμη και τη δράση του Άρη, αλλά και ως άλλοθι για να καλύψει τις δικές του πομπές, προδοσίες και ανομίες κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Αλλά και όσα καταμαρτυρούνται ως ακρότητες, θα πρέπει να ειδωθούν κάτω από τις συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα κατά τη διάρκεια της κατοχής, που διέγειραν το μίσος το πάθος και την αηδία του αγωνιζόμενου λαού εναντίον των συνεργατών του κατακτητή των συμβιβασμένων των προδοτών των κουκουλοφόρων των μαυραγοριτών και των ταγμάτων ασφαλείας, ως επίσης και των συνθηκών που επικρατούσαν πριν το πόλεμο, όπου η μεγαλοαστική τάξη, καθώς και οι μεγάλοι κάτοχοι της αγροτικής γης εκμεταλλεύονταν άγρια τις αδύναμες τάξεις, με αποτέλεσμα το ταξικό μίσος να είναι έντονο και δικαιολογημένο εν πολλοίς, με συνέπεια αυτό να εκφραστεί πολλές φορές με βίαιο τρόπο κατά τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.

Κατηγορήθηκε λοιπόν ο Άρης Βελουχιώτης ως σφαγέας και προδότης και αναγορεύθηκαν σε πατριώτες και αντιστασιακούς, οι δοσίλογοι, οι συνεργάτες του κατακτητή, οι άνθρωποι με το σβησμένο πρόσωπο, οι μαυραγορίτες, οι άνδρες των ταγμάτων ασφαλείας, οι γερμανοτσολιάδες, οι συμβιβασμένοι και οι απόντες από τον ένοπλο αγώνα. Πουθενά αλλού στη κατακτημένη Ευρώπη, δεν δόθηκε ασυλία στους προδότες, παρά μόνο στην Ελλάδα. Ελάχιστοι τιμωρήθηκαν. Οι αξιωματικοί και οι άνδρες των ταγμάτων ασφαλείας εντάχθηκαν στον εθνικό στρατό και κάποια στιγμή αναγνωρίστηκαν ως εθνική αντίσταση και έλαβαν και τιμητική σύνταξη. Αλλά η λέξη ταγματασφαλίτης παρέμεινε για να θυμίζει στις νεότερες γενιές το συμβιβασμένο, το προδότη και το συνεργάτη του κάθε κατακτητή.

Και θα πρέπει να μη ξεχνάμε, ότι όταν ο Ιμπραήμ τον καιρό των δύσκολων χρόνων της εθνεγερσίας κατέστρεφε τα χωριά και την ύπαιθρο της Πελοποννήσου και κάποιοι προσκύνησαν για να γλιτώσουν, ο Κολοκοτρώνης απάντησε με «φωτιά και τσεκούρι» τους προσκυνημένους Νενέκους. Και το έκανε πράξη. Όπως και να το κάνουμε, κανένα αντάρτικο και κανένας απελευθερωτικός πόλεμος δεν διεξήχθη με το σταυρό και το λόγο του Θεού. Διεξήχθη πάντα με αγριότητα και χωρίς έλεος για τους προδότες, τους συνεργάτες του κατακτητή, τους εκμεταλλευτές των αδυνάτων, τους συμβιβασμένους, τους αμέτοχους στον αγώνα, τους χαφιέδες και τους μαυραγορίτες.

Για μένα ο Άρης Βελουχιώτης, είναι μια μυθική προσωπικότητα σαν αυτές που παρουσιάζονται μια φορά στα 100 χρόνια, που με τις ενέργειές τους χαράζουν δρόμους για το μέλλον και αποτελούν το παράδειγμα για τις επόμενες γενιές.

Σήμερα, τώρα, που η πατρίδα διαλύεται, καταστρέφεται και απειλείται με νέα κατοχή, που οι πολιτικές και πνευματικές ελίτ αποδεικνύονται ανίκανες ανεπαρκείς παραδομένες και κατώτερες των περιστάσεων και που οι άνθρωποι με τα σβησμένα πρόσωπα υψώνουν και πάλι απειλητικά το δάκτυλο στη πατρίδα και στο λαό της, πόσο πιθανό είναι να παρουσιαστεί ξανά ένας ηγέτης, σαν τον Άρη Βελουχιώτη, για να δώσει όραμα και ελπίδα στο λαό για μια νέα επανάσταση;

Λέγοντας επανάσταση, ασφαλώς και δεν εννοώ να πάρουμε και πάλι τα όπλα… Αλλά αν θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, σε μια πατρίδα ελεύθερη ανεξάρτητη δημοκρατική και κυρίαρχη, θα πρέπει να σηκωθούμε επιτέλους από το καναπέ, να βγούμε στους δρόμους και να βροντοφωνάξουμε στους νέους Νενέκους, ότι η Ελλάδα, οι Έλληνες, η πατρίδα μας, δεν πωλούνται. Ότι η εθνική κυριαρχία μας, η ελευθερία μας, η ανεξαρτησία μας, η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, η δημοκρατία μας, το σύνταγμά μας και η αξία των Ελλήνων πολιτών, είναι αδιαπραγμάτευτα.