Ο περιορισμός της Ελληνικής Ναυτικής Ισχύος εν όψει κρίσεως – Στέλνοντας το λάθος μήνυμα
Σεπτεμβρίου 17, 2011 — Λουκάς
Γράφει ο Σάββας Δ. Βλάσσης
Η πρόβλεψη μιας πιθανής κρίσεως στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον, ήταν ευχερής από την στιγμή που η Λευκωσία ανακοίνωσε την απόφασή της να καθορίσει την ΑΟΖ της και να προβεί σε έρευνες για εκμετάλλευση τυχόν κοιτασμάτων υποθαλάσσιου πλούτου.
Πέραν της ανωτέρω αποφάσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανάλογες προβλέψεις μπορούσαν να γίνουν μετά τις επίσημες τουρκικές δηλώσεις που δεν αναγνωρίζουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στην περίπτωση του Καστελλορίζου.
Τα χρονικά περιθώρια ήταν μεγάλα. Το ενδεχόμενο σκηνικό κρίσεως, είχε αρχίσει να διαμορφώνεται όχι από μηνών, αλλά από ετών!
Θα περίμενε κανείς, Αθήνα και Λευκωσία να έχουν αποδυθεί όλο αυτό το διάστημα, σε μία συστηματική προσπάθεια ενισχύσεως των αμυντικών ικανοτήτων τους.
Και όχι μόνο σε αυτοτελή βάση, αλλά και στην βάση κοινού σχεδιασμού. Έτσι ώστε, ακριβώς την ώρα της κρίσεως, η αμυντική ισχύς τους, να βρίσκεται στο ζενίθ. Επειδή οι συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές καλύπτουν ευρείες θαλάσσιες εκτάσεις, η ενίσχυση των αεροναυτικών δυνάμεων, κρίνεται κορυφαία προτεραιότητα.
Τί έκαναν επ’ αυτού Αθήνα και Λευκωσία;
Τον περασμένο Ιούνιο, 3 μόλις μήνες πριν τα «προοίμια» της κρίσεως, το Πολεμικό Ναυτικό απέσυρε από την υπηρεσία 1 υποβρύχιο και 3 πυραυλακάτους, με 1 φρεγάτα να ακολουθεί από κοντά, εν αναμονή της επίσημης τελετής υποστολής σημαίας. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι το κενό καλύπτεται εν μέρει από την πρόσφατη ένταξη σε υπηρεσία του υπερσύγχρονου υποβρυχίου «Παπανικολής», κανείς εν όψει κρίσεως δεν αποσύρει κύριες μονάδες από τον στόλο του… Ιδίως όταν ένα ακόμη υποβρύχιο («Ωκεανός») παραμένει εκτός ενεργείας, λόγω των εργασιών αναβαθμίσεώς του.
Τοιουτοτρόπως, η Ελλάδα «παρατάσσει» σε περίπτωση κρίσεως 7 υποβρύχια, έναντι 14 της Τουρκίας, 13 φρεγάτες έναντι 17 της Τουρκίας και 16 πυραυλακάτους έναντι 19 της Τουρκίας. Ο τουρκικός στόλος συμπληρώνεται από 5 κορβέτες και 8 ελαφρές πυραυλακάτους, που ασφαλώς είναι υπολογίσιμες μονάδες.
Ακόμη και αν επικαλεσθεί κάποιος τις επιχειρησιακώς αναβαθμισμένες ικανότητες που εξασφάλισε το ΠΝ μέσω του κορυφαίου διεθνώς υποβρυχίου «Παπανικολής», όσο και των προσφάτως εκσυγχρονισμένων πυραυλακάτων, το γεγονός ότι επίκεντρο της κρίσεως είναι μία απομακρυσμένη θαλάσσια περιοχή (Καστελλόριζο – Κύπρος) και όχι το «περιορισμένο» Αιγαίο, δημιουργεί αυτομάτως αυξημένες ανάγκες ναυτικών δυνάμεων.
Τυχόν δικαιολογίες περί ασφυκτικών πιέσεων λόγω της δεινής οικονομικής καταστάσεως της χώρας, δεν κρίνονται σοβαρές ως επιχείρημα. Υπάρχει και το συμβολικό μήνυμα που εκπέμπεις σε τέτοιες περιπτώσεις, προς τον εχθρό.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν μερικώς, εάν στην περίπτωση των πυραυλακάτων, είχε μεθοδευτεί και υλοποιηθεί η μεταβίβαση του συνόλου ή μέρους αυτών στην Κύπρο, ώστε το ΓΕΕΦ να αποκτήσει για πρώτη φορά από το 1974, κάποιες υπολογίσιμες μονάδες επιφανείας! Ούτε αυτό όμως έγινε.
Ένας τρίτος παρατηρητής, εξάγει αρνητικά συμπεράσματα όσον αφορά τον αμυντικό σχεδιασμό από πλευράς Ελλάδος ενώ βεβαίως, στην περίπτωση του αμυντικού «συντονισμού» με την Κύπρο, σχηματίζει την εντύπωση της πλήρους απουσίας αυτού.
*Ο Σάββας Δ. Βλάσσης είναι εκδότης του περιοδικού «ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου