Ο όρος «Ρωμαίος» (Ρωμιός) στο Μεσαίωνα είχε γεγονός ότι ο όρος «έθνος» (natio) δεν είχε την ίδια σημασία με αυτή που έχει σήμερα π.χ. “jus natiorum”, δεν σήμαινε κατά ανάγκην «διεθνές δίκαιο όπως το εννοούμε σήμερα)
Οι ΕΛΛΗΝΕΣ την περίοδο που έχει (εσφαλμένα) καθιερωθεί να αποκαλείται «Βυζαντινή» χρησιμοποιούσαν τον όρο «Ρωμαίοι» αυτό το έκαναν γιατί ως μετά το έδικτο του Καρακάλλα ήταν ΝΟΜΙΚΑ «Ρωμαίοι πολίτες» (αυτό εξηγεί και την οργισμένη αντίδραση του Νικηφόρου Φωκά στον Λιουτπράνδο της Κρεμμώνας όταν ο τελευταίος τον αποκάλεσε «Βασιλέα των Ελλήνων»).Εξάλλου στον Μεσαίωνα οποίος ισχυριζόταν ότι ήταν «Ρωμαϊκής¨» καταγωγής η ότι είχε συγγένεια με Ρωμαίους εθεωρείτο(κυρίως στην Δύση) ως άτομο υψηλού κύρους (παρά τους ισχυρισμούς του Λιουτπράνδου της Κρεμμώνας περί του αντιθέτου ) Για αυτό τον λόγο π.χ. Οι Φράγκοι και οι Ουάλοι ισχυρίζονταν οτι κατάγονταν από τους Τρώες άρα ήταν συγγενείς των Ρωμαίων. Προς επίρρωση τούτων, οποίος ενδιαφέρεται μπορεί να κοιτάξει τον Γρηγόριο της Τουρ, το “De excidiu et conquestu Britaniae” (Περί της ερήμωσης και της κατάκτησης της Βρετανίας) του Gildas (Αγίου Γιλδάσιου) και τον Geraldius Camprensis (αν θυμάμαι καλά το τελευταίο όνομα)
Αν λοιπόν οι ΕΛΛΗΝΕΣ «αποφάσισαν» να γίνουν «Ρωμαίοι» (πότε?¨γιατί?) με την εθνολογική- πολιτισμική έννοια του όρου (όπως π.χ. οι Φρύγες και οι Λύκιοι «αποφάσισαν» να γίνουν ΕΛΛΗΝΕΣ ή δυστυχώς αρκετοι Μικρασιάτες ΕΛΛΗΝΕΣ μεταστράφηκαν σε Τούρκους μέσω του εξισλαμισμού) για ποιο λόγο άραγε οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ έμαθαν λατινικά όπως π.χ. οι Κέλτες και οι Ίβηρες στην Δ. Ευρώπη (ξεκινώντας έτσι την πορεία που θα οδηγούσε στα Γαλλικά και τα Ισπανικά αντίστοιχα) ή οι Λίβυες και οι Νουμιδοί στην Β. Αφρική ? (Μάλιστα η Αφρική στους Ρωμαϊκούς χρόνους «εκαλείτο η τροφός των δικηγόρων», Will Durant “History of Word Civilisation” ,Simon & Soustler, New York, USA 1955, 3ος τόμος, πράγμα το οποίο υποδηλώνει διαδεδομένη γνώση λατινικών ανώτερου επιπέδου ) Εκτός φυσικά και αν μπορεί να αποδείξει ότι οι ομιλούμενες διάλεκτοι στον Ελλαδικό χώρο π.χ. τα ποντιακά ήταν λατινογενείς πράγμα το οποίο ΕΜΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ! και οι πολυάριθμοι πόντιοι οι οποίοι συμμετέχουν στον Ινφογνώμονα μπορούν να το επιβεβαιώσουν . Τα μόνα γλωσσικά δάνεια αφορούσαν κυρίως στρατιωτικούς – διοικητικούς όρους, αλλά ανάλογο φαινόμενο συνέβη στην Αγγλία επί Νορμανδών (1066-1178) με τους Νορμανδούς να «εισάγουν» Γαλλικούς στρατιωτικούς – διοικητικούς όρους (militia αντί για fyrd= εθνοφρουρά,Parliament αντί για Witan= κοινοβούλιο, Prince αντί για aelthing =πρίγκιπας κτλ), χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι οι Αγγλοσάξονες έγιναν Γάλλοι, αρά ούτε και οι ΕΛΛΗΝΕΣ «Ρωμαίοι».Κατά συνέπεια από την στιγμή που οι ΕΛΛΗΝΕΣ δεν υιοθέτησαν τα λατινικά (και ας κοιτάξει οποίος θέλει τον Προκόπιο Καισαρείας και πιο συγκεκριμένα τα δυο πρώτα βιβλία του έργου του «Περί Πόλεμων» για αποδείξεις ) και τον «Ρωμαϊκό Πολιτισμό»( αν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο) η όλη συζήτηση περί «Ρωμαίων» είναι πολύ απλά άνευ αντικειμένου ή όπως θα έλεγε και ο Ελύτης «ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη»
Αναφόρικα με τον Μιχαήλ Ψελλό, (του οποίου η πολιτική σταδιοδρομία ΔΕΝ ήταν αψεγάδιαστη, ειδικότερα σε ότι αφορά την συμπεριφορά του απέναντι στον Ρωμανό Δ! Διογένη).και την κατήγορια οτί ήταν ένα αντιγραφέας της «Δυτικής Φιλοσοφίας» και οτί με την χρήση του όρου «Σκυθές» έδειχνε στοιχειώδη άγνοια των λαών που περιέγραφε: Πρώτον, στην περίοδο που ζούσε ο Ψελλός (τον 11ον αιώνα μ.Χ.) δεν υπήρχε «Δυτική Φιλοσοφία» για να την αντιγράψει, δεδομένου ότι ο μεν Βοήθιος “De consoliatione Philosphiae” (περί της παρηγοριάς της Φιλοσοφίας) έχει ζήσει 500 με 600 χρόνια ΠΡΙΝ τον Ψελλό, ο Αλκουίνος,, οποίος εξάλλου ΔΕΝ ήταν φιλόσοφος, αλλά χρονικογράφος (κατά κύριο λόγο) 200 χρονια ΠΡΙΝ τον Ψελλό, και ο Θώμας ο Ακουίνατης ( με τον οποίο ξεκινά η «Δυτική Φιλοσοφία») έζησε περί τα 200 χρόνια ΜΕΤΑ τον Ψελλό. Επιπλέον το γεγονός ότι τα λατινικά, η γλώσσα στην οποια έγραψαν τα έργα τους οι προαναφερόμενοι συγγραφείς ήταν ΝΕΚΡΗ ΓΛΩΣΣΑ στο αποκαλούμενο «Βυζάντιο» σήμαινε ότι ο Ψελλός πιθανότατα αγνοούσε την ίδια την ύπαρξη του Βοήθιου και σίγουρα αγνοούσε την ύπαρξη του Αλκουίνου πόσο μάλλον το έργο τους. Δεύτερον λόγω του έμφυτου συντηρητισμού του «Βυζαντίου» διάφοροι συγγραφείς επέμεναν να χρησιμοποιούν αρχαϊκά ονόματα για να περιγράψουν σύγχρονους τους λαούς με μόνο κριτήριο για την ονομασία τις αναφορές σε κλασσικούς συγγραφείς .Έτσι έχουμε «Κέλτες» για τους πρώιμους Γάλλους, (Λέων ο ΣΤ! ο Σοφός στα «Τακτικά») ή για τους Νορμανδούς (Άννα η Κομνηνή στην «Αλεξιάδα») στην δεύτερη πηγή έχουμε «Ταυρόσκυθες» (Ρώς, πρωιμοι Ρώσοι: Tαυρική= Κριμαία + Σκυθία = Ρωσία – Ουκρανία). Επειδή κανείς δεν «κατηγόρησε» για «ασχετοσύνη» τόσο τον Λέοντα ο ΣΤ! ο Σοφό όσο και την Άννα την Κομνηνή γιατί λοιπόν, να αποδώσει αυτόν τον «τίτλο» στον Ψελλό ο οποίος ακολουθούσε τις ίδιες πρακτικές με τους υπόλοιπους συγγραφείς?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου