της Γιώτας Τζιαμουράνη
____________________________________________________________
Η φίλη
περιγράφει ένα νέο μαγαζί στο Κέντρο της πόλης, με διακόσμηση που την
εντυπωσίασε και θα ήθελε να είχε κάτσει για φαγητό εκείνο το μεσημέρι
αλλά τελικά δεν τα κατάφερε για έναν λόγο που έθετε υπό αμφισβήτηση όλα
όσα πίστευε περί γυναικείας χειραφέτησης μέχρι τότε. Μόλις που πρόλαβε
να περάσει το κατώφλι για να βρει τον χώρο σχεδόν υπερπλήρη από
χαρούμενα ζευγάρια και παρέες σε διάλειμμα από τη δουλειά. Αν και με
κάποια δυσκολία, θα έβρισκε τραπέζι όμως παραδέχτηκε ότι δίστασε να το
κάνει γιατί αναρωτήθηκε τι θα σκεφτούν οι άλλοι για το «μοναχικό» της
γεύμα. Μπορεί να μην της είχε τύχει μέχρι εκείνη τη στιγμή αλλά εντελώς
απρόσμενα διαπίστωσε ότι είχε να διαχειριστεί άλλη μια κοινωνική
κατασκευή, αυτή του στίγματος της γυναικείας μοναξιάς. Ένα στίγμα που
ενίοτε ξεκινάει από αδιάκριτες ερωτήσεις περί αποκατάστασης, δημιουργίας
οικογένειας, συντρόφου, γονιμότητας εντός της πατρικής οικογένειας και
του χώρου εργασίας για να καταλήξει σε βλέμματα συγκατάβασης και
ψιθύρους από τα διπλανά τραπέζια ή ακόμη και παρενόχληση ορμώμενη από
στερεοτυπικούς συνειρμούς για το τι κάνει μια γυναίκα μόνη σε ένα μπαρ ή
ένα εστιατόριο.
Όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις, μια προσεκτική ματιά στην «οικία» και στο τι πραγματικά συμβαίνει στον ιδιωτικό μας χώρο, έρχεται να αποκαταστήσει τη τάξη σε μια σειρά χαοτικών και επαναλαμβανόμενων σκέψεων περί αντρικής και γυναικείας μοναξιάς, που διατρέχουν όλες τις κοινωνικές τάξεις και γενεές. Απόδειξη είναι και η σχετική έρευνα της Eurostat (Trends inhouseholds in the EU: 1995-2025) σύμφωνα με την οποία αναμένεται ότι έως το 2025, ο αριθμός των μονοπρόσωπων νοικοκυριών θα ανέλθει στα 62 εκατομμύρια όταν το 1961, ο αριθμός αυτός ήταν μόλις 14 εκατομμύρια και το 1995, ο αριθμός ήταν 42 εκατομμύρια. Συνεπώς, πρόκειται για μια δυναμική πραγματικότητα που σιωπηρά απαιτεί τον χώρο της στο πλαίσιο των κοινωνικών μας αντιλήψεων.
Προς αυτή την κατεύθυνση δούλεψε και η Μεξικανή καλλιτέχνης Idalia Candelas που μόλις πριν από λίγες ημέρες (και ίσως διόλου τυχαία πριν την γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου) παρουσίασε μια σειρά σκίτσων με τίτλο «Postmodern Loneliness», καλωσορίζοντας τις εργένισσες και αναδεικνύοντας στιγμές της ιδιωτικής τους ζωής. Και αν κάποιοι φαντάζονται πάρτυ και αχαλίνωτο σεξ ή θλίψη και αυτολύπηση, τα σκίτσα που περιλαμβάνονται στο μικρό αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Alone», μας προσγειώνουν σε μια ζωή αυτάρκειας και χαλαρότητας που όπως η ίδια δηλώνει στο mic.com «οι εργένισσες δεν έχουν κατάθλιψη, δεν κλαίνε, δεν υποφέρουν, απολαμβάνουν την παρέα με τον εαυτό τους. Η μοναχικότητα συνεχώς αυξάνεται στην κοινωνία, δεν είναι κακή, δεν μπορεί να είναι στιγματισμός».
Η ομορφιά και η απλότητα των στιγμών στα σκίτσα που ακολουθούν
____________________________________________________________
Aπό: http://thecricket.gr/2016/02/postmodern-loneliness-idalia-candelas/
Η μεταμοντέρνα μοναξιά της Idalia Candelas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου