Η πυγμαχία στο Βυζάντιο

Του Γεώργιου Ε. Γεωργά
Από τα βιβλία των Τριών Ιεραρχών μπορούμε να πάρουμε πολλές πληροφορίες για τη κοινωνία των Βυζαντινών αλλά και για τα παιχνίδια και τα αθλήματα που αγαπούσαν. Οι Τρείς Ιεράρχες εκτός από τη ξιφομαχία που την μάθαιναν τα παιδία από 8 ετών και λέγονταν σκριμήδες, μας δίνουν τη πληροφορία για ένα άθλημα που ήταν διαδεδομένο στην αρχαιότητα και έγινε αγαπητό και στους Βυζαντινούς. Είναι η πυγμαχία.

Η πυγμαχία ήταν ένα αγώνισμα πολύ διαδομένο στην Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές ενώ στη Κωνσταντινούπολη γίνονταν στον ιππόδρομο. Ωστόσο ήταν πολύ άγριο και σκληρό.

Την εποχή εκείνη γάντια πυγμαχίας δεν υπήρχαν καθώς και κανένας άλλος προστατευτικός εξοπλισμός δεν υπήρχε. Αυτό το γεγονός έκανε τα χτυπήματα περισσότερο οδυνηρά για τους αθλητές.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι αθλητές μετά το αγώνισμα ήταν γεμάτοι αίματα, με σπασμένα κεφάλια, έτοιμοι να καταρρεύσουν. Όμως, επειδή ήταν δείγμα ανδρισμού να μη δείχνουν τον πόνο τους, δάγκωναν τα χείλη και έτριζαν τα δόντια, κρατώντας ταυτόχρονα το κεφάλι τους ψηλά.
Παράλληλα όπως αντιλαμβάνονται όσοι τουλάχιστο ασχολούνται με μαχητικά σπορ και πολεμικές τέχνες, εφόσον δεν υπήρχαν γάντια τότε η guard θα ήταν διαφορετική. Ωστόσο είναι ενδιαφέρων το ότι και η πάλη (που είχαμε αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο), η πυγμαχία ήταν ενεργά αθλήματα ιδιαίτερα δημοφιλές στο Βυζάντιο ενώ η ξιφομαχία μαθαίνονταν αρχικά σαν παιχνίδι για να προετοιμαστούν τα αγόρια να υπηρετούσουν στο αυτοκρατορικό στρατό.
Πηγή : «Η άγνωστη πλευρά του Βυζαντίου. Ιστορικά παράδοξα», Ιωάννης Γρυντάκης, Γεώργιος Δάλκος, Άγγελος Χόρτης, Έκτορας Χόρτης. Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.