Α)Πακτωλό χρημάτων δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ στις χρεοκοπημένες τράπεζες
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις οι συνολικές ανάγκες και των τεσσάρων τραπεζών ανέρχονται σε 4,39 δισ. ευρώ με το βασικό σενάριο και σε 14,4 δισ. ευρώ με βάση το δυσμενές σενάριο εξέλιξης της οικονομίας τα επόμενα χρόνια, ενώ η πλέον εκτεθειμένη τράπεζα είναι η Πειραιώς που χρειάζεται 2,21 και 4,93 δισ. ευρώ, αντίστοιχα. Οι ανάγκες των άλλων τραπεζών προσδιορίστηκαν σε 0,26 δισ. και 2,74 δισ. για την Άλφα, 0,34 και 2,12 για την Γιούρομπανκ και 1,58 και 4,60 για την Εθνική, αντίστοιχα. Οι διοικήσεις των τραπεζών έχουν διορία μέχρι την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου να ανακοινώσουν τα σχέδια κάλυψης των κεφαλαιακών τους αναγκών, με βάση τις προϋποθέσεις που όρισε ο νόμος για τις τράπεζες που ψηφίστηκε την ίδια μέρα, με τη διαδικασία κατεπείγοντος. Όπως ακριβώς είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις, με όλους σχεδόν τους βουλευτές να ψηφίζουν σαν γίδια, χωρίς να καταλαβαίνουν το παραμικρό
…
Να σημειωθεί πως δεν είναι η πρώτη φορά που η ΕΚΤ υλοποιεί αξιολογήσεις των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών για να ελέγξει την ικανότητά τους να αντεπεξέλθουν στην οικονομική συγκυρία. Η τελευταία φορά ήταν τον Μάρτιο του 2014, με τις εκτιμήσεις τους να έχουν διαψευστεί και τις ελληνικές τράπεζες να βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Επομένως, ας μην παίρνουμε στα σοβαρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις των κυβερνητικών που προσπαθούν να μας πείσουν ότι με την υπό εξέλιξη ανακεφαλαιοποίηση λύνεται οριστικά το πρόβλημα των τραπεζών, όπως έκανε ο Γ. Σταθάκης λέγοντας «ότι το νομοσχέδιο αποτελεί ένα από τα τρία κομβικά σημεία για επιστροφή στην ανάπτυξη».
Η κυβέρνηση, δια στόματος των αρμόδιων μνημονιακών υπουργών Γ. Σταθάκη και Ευκλ. Τσακαλώτου, επιχείρησε να χρυσώσει το χάπι μιας ακόμη ένεσης ρευστότητας με λεφτά των φορολογουμένων στο χρεοκοπημένο τραπεζικό σύστημα επικαλούμενη τον κίνδυνο κατάσχεσης μέρους των καταθέσεων σε περίπτωση που η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης δεν λήξει ως τις 31 Δεκεμβρίου 2015. Οπότε, από 1 Ιανουαρίου 2016 θα ενεργοποιηθεί η οδηγία BRRD (την οποία μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε!) βάσει της οποίας η διάσωση των τραπεζών γίνεται με δικούς τους πόρους κι όχι με λεφτά των φορολογουμένων, όπως τώρα. Έτσι, κάτω από ένα νέο εκβιασμό ξεκινούν οι διαδικασίες χρηματοδότησης των τραπεζών ακόμη και με 25 δισ. ευρώ από το νέο δάνειο που θα φτάσει τα 86 δισ. ευρώ.
Η χρηματοδότηση των τραπεζών (που από το 2008 ως το 2014 έλαβαν 146,35 δισ. ευρώ, στο πλαίσιο μέτρων ανακεφαλαιοποίησης, εγγυήσεων και ρευστότητας) από τον ΣΥΡΙΖΑ ενταφιάζει το αίτημα εθνικοποίησης των τραπεζών το οποίο στηριζόταν στη συμμετοχή του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στο μετοχικό τους κεφάλαιο. Έως και τώρα το 57,24% των μετοχών της Εθνικής, το 66,9% της Πειραιώς, το 66,2% της Άλφα και το 35,41% ελέγχεται από το δημόσιο, με τη δυνατότητα να θέσει η κυβέρνηση υπό τον έλεγχό της τις τρεις τουλάχιστον τράπεζες να παραμένει ανοιχτή, θεωρητικά.
Πρακτικά ωστόσο, με το νέο νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση το Σάββατο (πολλά άρθρα του οποίου είναι αντιγραφή αντίστοιχου νόμου που ψήφισε η ΝΔ το 2014) ανοίγει ο δρόμος για την αλλαγή των διοικήσεων που θα απομακρύνουν όμως τη δυνατότητα ελέγχου των τραπεζών από το δημόσιο, καθώς φωτογραφίζονται μάνατζερ από τη διεθνή αγορά. Η διοίκηση επίσης του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας περνάει στους δανειστές καθώς αυξάνεται μέσω της Εκτελεστικής Επιτροπής και της Επιτροπής Επιλογής η επιρροή τους.
Όλα για τους τραπεζίτες!
https://leonidasvatikiotis.wordpress.com/
========================================
Β)“Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας;”
Νίκος ΜπογιόπουλοςΗ καλή μας κυβέρνηση – που είναι και «αριστερή» – πέρασε έναν ακόμα νόμο ενίσχυσης των τραπεζών με ρευστό και εγγυήσεις.
Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε όπως και οι προηγούμενοι: Με διαδικασίες εξπρές και «κατεπειγόντως». Αλλά αυτές ακριβώς τις διαδικασίες ήταν που ο ΣΥΡΙΖΑ – πριν γίνει κυβέρνηση – τις αποκαλούσε «εκτροπή» και «αντιδημοκρατική μαυρίλα»…
Ο νόμος αυτός, που δίνει νέο χρήμα στις τράπεζες, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους προηγούμενους αντίστοιχους μνημονιακούς νόμους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Εκείνους τους νόμους που ο ΣΥΡΙΖΑ – πριν γίνει κυβέρνηση – τους αποκαλούσε «σκάνδαλο» και «έγκλημα»…
Στο πλαίσιο εκείνων των νόμων (που πριν ήταν «σκάνδαλο» και «έγκλημα» αλλά τώρα έγιναν «αριστερή σωτηρία») και πριν από την νέα ανακεφαλαιοποίησή τους, οι τράπεζες είχαν λάβει σε ρευστό ή κρατικές εγγυήσεις το ποσό των 211,5 δισ. ευρώ.
Προσοχή: Σε αυτά τα δισεκατομμύρια δεν έχει προστεθεί ο πακτωλός που με τη μορφή ρευστότητας έχουν λάβει οι ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ. Ενισχύσεις που μόνο τα δυο πρώτα χρόνια των μνημονίων είχαν ανέλθει στο εξωφρενικό ποσό των 125 δισ.ευρώ (έκθεση Eurobank Μάης 2012).
Κάποιοι δημοσιολογούντες, θέλοντας να εξωραΐσουν το καθεστώς της τραπεζοκρατίας, αναμηρυκάζουν το εξής «επιχείρημα» της συμφοράς: «Μα τα λεφτά αυτά – λένε – δεν είναι ρευστό, δεν είναι χρήμα, τα περισσότερα είναι εγγυήσεις, άρα δεν μπορείτε να δημιουργείτε εντυπώσεις (σσ: εμείς δημιουργούμε τις εντυπώσεις) ότι όλα αυτά τα λεφτά έχουν καταλήξει στα ταμεία των τραπεζών». Μάλιστα…
Είναι προφανές ότι εμείς και οι ανωτέρω παπαρολόγοι εντυπωσιαζόμαστε από διαφορετικά πράγματα απ΄ ότι εμείς. Για παράδειγμα: Σε αυτούς δεν προκαλεί καμία εντύπωση ότι
α) τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ από τα προηγούμενα έχουν ήδη διατεθεί στις τράπεζες ως ρευστό,
β) οι εγγυήσεις αυτές παρέχονται από το ελληνικό κράτος και ως εκ τούτου όταν καταπίπτουν βαραίνουν το ελληνικό κράτος, δηλαδή τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό,
γ) ότι οι ενισχύσεις προς τις τράπεζες βαραίνουν το δημόσιο χρέος που καλείται να το πληρώσει, πάλι, ο ελληνικός λαός.
Εκείνο, όμως, που βασικά δεν προκαλεί καμία εντύπωση σε όλους αυτούς είναι το εξής:
Ενώ το κράτος υπό οποιαδήποτε κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) για τις τράπεζες είναι προθυμότατο να εγγυάται, για τον μισθό του εργάτη δεν εγγυάται κανένας!
Για το σπίτι του μεροκαματιάρη ή του άνεργου που απειλείται με πλειστηριασμό δεν εγγυάται κανένας!
Για τις συντάξεις των γερόντων δεν εγγυάται κανένας!
Για τα ασφαλιστικά δικαιώματα των ανθρώπων του μόχθου δεν εγγυάται κανένας!
Για την αποτροπή των λουκέτων σε εκατοντάδες χιλιάδες μαγαζιά δεν εγγυάται κανένας!
Καμία εντύπωση δεν προκαλεί σε όλους αυτούς ότι για τα εισοδήματα των μισθωτών, που έχουν σφαγιαστεί κατά 50%, που εδώ και 6 χρόνια πληρώνουν τον ένα φόρο και το ένα χαράτσι μετά το άλλο, δεν προβλέφτηκε, ποτέ, κανένα πρόγραμμα… «ανακεφαλαιοποίησης». Ούτε «ενίσχυσης». Ούτε «εγγύησης».
Εν αντιθέσει, βεβαίως, με τις τράπεζες…
Ως εκ τούτου, ας πάμε να θυμηθούμε λίγο την βικτωριανή εποχή, μέσα από την «Όπερα της Πεντάρας»:
To φόντο είναι τα προάστια του Λονδίνου, εκεί που καταφεύγουν οι κοινωνικά απόκληροι και περιθωριοποιημένοι. Εκεί που το έγκλημα και ο υπόκοσμoς αντλούν τους στρατούς και την πελατεία τους.
Ο ένας ήρωας, ο Πίτσαμ, έχει το «ταλέντο» να εκμεταλλεύεται και να εξαπατά ανθρώπους. Τους κρατά ομήρους στη δούλεψή του. Αν και είναι υγιείς, τους βάζει να παριστάνουν τους σακάτηδες και τους στέλνει να ζητιανεύουν για λογαριασμό του.
Είναι ο επικεφαλής των λωποδυτών, ο αρχηγός του υποκόσμου, τα πορνεία δουλεύουν γι’ αυτόν, αλλά γι’ αυτόν δουλεύει και ο αρχηγός της Αστυνομίας…
Ο άλλος ήρωας είναι ο Μακήθ. Γοητευτικός και ακραίος, τζέντλεμαν και μαχαιροβγάλτης. Ιδεολόγος και γκάνγκστερ. Προϊόν και ο ίδιος ενός κοινωνικού «πολτού», που όσο δεν έχει συνείδηση της δύναμής του, όσο δέχεται την επικυριαρχία των Πίτσαμ, τόσο περισσότερο γίνεται «άνθρωπος λύκος για τον άνθρωπο». Τόσο περισσότερο βουλιάζει στην αυταπάτη «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Το μήνυμα εκπέμπεται με τρόπο απλό και γι’ αυτό ευθύβολο:
Η δυστυχία πάει χέρι – χέρι με την υποταγή των πολλών στους λίγους. Η κρατική εξουσία «διαιτητεύει» στο σύστημα της εκμετάλλευσης.
Όσο μεγαλύτερη η «καπατσοσύνη» και η «ελευθερία της αγοράς», τόσο μεγαλύτερη η αγριότητα των «νονών» και η «ελευθερία ηθών».
Όσο πιο παγιωμένη η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τόσο πιο αχόρταγη η βουλιμία, τόσο πιο ασύδοτη η αχρειότητα του εκμεταλλευτή.
Πρόκειται για την ιστορία ενός σάπιου κόσμου που επαναλαμβάνεται.
Αυτή είναι η ιστορία ενός κόσμου που το 1728, όταν ο Τζον Γκέι συνέλαβε την «όπερα του ζητιάνου», βασίλευε η εκμετάλλευση υπό το στέμμα της αριστοκρατίας.
Είναι η ιστορία ενός κόσμου που, όταν ο Μπρεχτ διασκεύασε μεγαλοφυώς την «όπερα του ζητιάνου», δημιουργώντας την «Οπερα της Πεντάρας», βασίλευε η εκμετάλλευση υπό το στέμμα της ήδη εδραιωμένης χρηματιστικής ολιγαρχίας.
Στο ερώτημα αν η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και σήμερα, στην εποχή δηλαδή των πολυεθνικών και των τραπεζών, ας αποφασίσει ο αναγνώστης. Έχοντας, φυσικά, υπόψη του τα λόγια του Μακήθ, λίγο πριν ανέβει στην κρεμάλα:
«Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας;»…
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/349746,Ti-einai-h-lhsteia-mias-trapezas-mprosta-sthn-idrysh-mias-trapezas.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου