Α)Δηλώσεις Ν. Φίλη: Εθνομηδενισμός ή Ισοδύναμο;
Στις
3/11/2015 σύσσωμος ο Ελληνικός και ο Τουρκικός Τύπος αναφέρουν τις
δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας. Νίκου Φίλη περί άρνησης “Γενοκτονίας των
Ποντίων”. Στις 5/11/2015 ο Υπουργός επανέρχεται υπενθυμίζοντάς μας το
άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στην Αυγή στις 20/8/2014.
Επειδή οι δηλώσεις των υπουργών δεσμεύουν μία χώρα στο διεθνές στερέωμα και δεν περιορίζονται σε επίπεδο πολιτικών συζητήσεων στη Βουλή όπως του Τατσόπουλου[1] ή σε ραδιοφωνική κουβέντα όπως της Ρεπούση[2], επιβάλλεται ο Υπουργός Παιδείας ή να ανακαλέσει ή να αποπεμθεί από την κυβέρνηση. Εξάλλου ο Ν. Φίλης μπορεί να στηρίξει τις όποιες ανιστόρητες παράνομες θέσεις του σε εθνικό – πολιτικό επίπεδο, που ναι μεν θα ακουστούν αλλά δεν θα δεσμεύσουν ανά την οικουμένη ένα πολυπαθέστατο έθνος.
Πριν συνεχίσουμε οποιαδήποτε αναφορά, καλό θα είναι να θυμηθούμε το διεθνές και εθνικό Δίκαιο σ’ ότι αφορά την παρανομία του Υπουργού, και ιστορικά δεδομένα σ’ ότι αφορά την αμάθειά του. Εξάλλου το θεωρητικό τμήμα του θέματος έχει εξαντληθεί από τον γράφοντα εδώ και μια δεκαετία[3]. Ας δούμε περιληπτικά το ιστορικό της θεσμοθέτησης του αδικήματος…
Η έννοια «γενοκτονία» εκφράζεται για πρώτη φορά το 1943 από τον Πολωνοεβραίο Νομικό Raphael Lemkin (Ραφαέλ Λέμκιν). Ο ορισμός ως παγκόσμιο έγκλημα ψηφίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη στη Γενική Συνεδρίαση της 9/12/1948 με αριθ. απόφασης 260(ΙΙΙ) και τέθηκε σε ισχύ από τις 12/1/1951. Η Τουρκία χωρίς επιφυλάξεις υπογράφει τη σχετική απόφαση στις 31/7/1950 και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης στις 19/3/1954[6].
Ως προς την συνθήκη ο ορισμός της γενοκτονίας δίδεται:
” Άρθρο 2. … Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, ως τέτοιας:
α) Ανθρωποκτονία μελών της ομάδας.
β) Πρόκληση βαρείας σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας.
γ) Με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει.
δ) Επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας.
ε) Δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.
”
Επίσης αναφέρεται,
” Άρθρο 3. Οι παρακάτω αξιόποινες πράξεις τιμωρούνται:
α) Γενοκτονία,
β) Συνωμοσία προς διάπραξη γενοκτονίας,
γ) Άμεσα ή Έμμεσα η υποκίνηση διάπραξης γενοκτονίας,
δ) Απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας,
ε) Συμμετοχή σε γενοκτονία.
Άρθρο 4. Τιμωρούνται τα άτομα που συνωμοτούν και πράττουν τα προαναφερόμενα στο άρθρο 3, ανεξαιρέτως αν έδρασαν με συνταγματικότητα, με δημόσια εντολή ή ατομικά.
”
Ο Υπ. Παιδείας πρέπει να μας υποδείξει ποιο από τα προαναφερόμενα αδικήματα του άρθρου 2 δεν διαπράχτηκαν κατά των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων της Ανατολίας την περίοδο 1912 – 1925[7].
Τα όργανα του Ο.Η.Ε. από το 1993 ξεκινούν να συζητούν για την εγκαθίδρυση ad hoc δικαστηρίων που θα προσέδιδαν μία άλλη διάσταση στο ζήτημα της διεθνούς ατομικής ποινικής ευθύνης, που ήδη καθιέρωνε η σύμβαση για την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας του 1948 και, κυρίως οι τέσσερις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949 και τα δύο Πρόσθετα Πρωτόκολλά τους του 1977, που συναπαρτίζουν το κύριο σώμα του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου.
Στις 17/7/1998 στη Διπλωματική Διάσκεψη του Ο.Η.Ε. στη Ρώμη, εγκρίνεται το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (Δ.Π.Δ.), το οποίο διορθώθηκε στις 19/11/1998 και στις 12/7/1999. Στις διασκέψεις αποφασίζεται η έδρα του Δ.Π.Δ. να είναι η Χάγη και να έχει διεθνή νομική προσωπικότητα. Η Βουλή των Ελλήνων κυρώνει τον Καταστατικό Χάρτη της Ρώμης με τον Ν. 3003 (ΦΕΚ Α’-75, 8/4/2002).
Όμως στα κράτη μέλη που υπέγραψαν τη διακήρυξη περί “Πρόληψης και Τιμωρίας της Γενοκτονίας” διατυπώνεται το ερώτημα: “Από ποιο μέγεθος θυμάτων και μετά θα θεωρηθεί γενοκτονία;”
Για να απαντηθεί το συγκεκριμένο ερώτημα, όπως και για να λυθούν τυπικά, οργανικά και ουσιαστικά προβλήματα, στις 17/7/1998 συστήνεται η Preparatory Commission for the International Criminal Court (Προπαρασκευαστική Επιτροπή για το Δ.Π.Δ.). Η επιτροπή από την 1/1/1999 μέχρι τα τέλη του 2002 συνεδριάζει δέκα φορές. Μία από τις βασικές εντολές που είχε δεχθεί ήταν η διευκρίνιση των στοιχείων του εγκλήματος[8, παρ.Β’].
Η Προπαρασκευαστική Επιτροπή στη Νέα Υόρκη στις 30/6/2000 διευκρινίζει[9], με αναδρομική ισχύ, τον ορισμό της γενοκτονίας ανά παράγραφο ως εξής:
”
α) Εάν δράστης (-ες) δολοφονήσει (-ουν) ένα η περισσότερα μέλη της ομάδας.
β) Εάν δράστης (-ες) προκαλέσει (-ουν) βαριά σωματική ή διανοητική βλάβη σε ένα ή περισσότερα μέλη της ομάδας.
γ) Εάν δράστης (-ες) με πρόθεση επιβάλει (-ουν) επί της ομάδας συνθήκες ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της σε ένα ή περισσότερα μέλη της ομάδας.
δ) Επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων σε μέλος ή μέλη της ομάδας.
ε) Δια της βίας μεταφορά παιδιού ή παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.
”
Η Προπαρασκευαστική Επιτροπή του Δ.Π.Δ. στην ίδια απόφαση τονίζει ότι: “Η γενοκτονία πρωτίστως είναι έγκλημα και μετά ιστορικό ή κοινωνιολογικό φαινόμενο, και καθιστά υπεύθυνους πολίτες και κυβερνήσεις για τη γνωστοποίηση κάθε στοιχείου εγκλήματος στο Δ.Π.Δ.”.
Άρα η Ελληνική Κυβέρνηση και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση μπορούσε να καταγγείλει τις απάνθρωπες πράξεις. Έτσι η Ελληνική Βουλή:
Όταν οι απόγονοι των επιζησάντων στην Ελλάδα μετά από 70 χρόνια κατορθώνουν να καθιερώσουν ημέρα μνημόσυνου των χαμένων προγόνων τους, στο διεθνές στερέωμα οι Ακαδημαϊκοί προσπαθούν να παγιώσουν την έννοια της γενοκτονίας, ούτως ώστε ο όρος να μην χρησιμοποιείται καταχρηστικά από οποιαδήποτε πλευρά. Έτσι ο πρόεδρος της στηριζόμενης από τον Ο.Η.Ε οργάνωσης Genocide Watch (Παρατηρητήριο Γενοκτονιών), καθηγητής G. H. Stanton (Στάντον) το 1996 διατυπώνει και αναλύει τις οκτώ φάσεις γενοκτονίας και τις δημοσιοποιεί το 1998 στο Πανεπιστήμιο Yale των Η.Π.Α.[10]
Κατά τον Stanton, οι οκτώ φάσεις γενοκτονίας έχουν ακολουθηθεί σε κάθε περίπτωση που διαπράχθηκαν γενοκτόνες πράξεις ανά την οικουμένη. Η τελειοποίηση κάθε φάσης απαιτεί χρόνο και εμφανείς διαδικασίες που μπορούν να επισημανθούν από τους τοπικούς παρατηρητές (δημοσιογράφοι, ξένοι διπλωμάτες, εσωτερική αντιπολίτευση κ.ά.).
Ο οργανισμός Genocide Watch ισχυρίζεται ότι με τις αναφορές που συλλέγονται μέσω των παρατηρητών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και των Μη Κρατικών Οργανώσεων (N.G.O. ή Μ.Κ.Ο.), η διεθνής κοινότητα μπορεί να προλάβει «το κακό» και να σωθούν πολλές ανθρώπινες ζωές, μέχρι το γεγονός να εξελιχθεί στην τέταρτη φάση[11]. Ο οργανισμός ισχυρίζεται ότι τη στιγμή που επισημαίνεται κάποιο αντίστοιχο γεγονός, το Δ.Π.Δ. πρέπει να επέμβει μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. για να εμποδιστούν οι εξελίξεις που θα αμαυρώσουν την ανθρωπότητα[12].
Οι οκτώ φάσεις είναι:
Αμφότερες οι οργανώσεις διαπιστώνουν ότι εάν επέλθει και η 8η φάση, κατά μεγάλη πιθανότητα ή ο θύτης θα επαναλάβει τις απάνθρωπες πράξεις του ή το θύμα θα υποστεί τις ίδιες δοκιμασίες. Έτσι έχοντας ως αφετηρία το ολοκαύτωμα ποινικοποιούν την απόσειση / άρνηση της ενοχής, η οποία μπορεί να εμφανιστεί:
Στις 20/4/2009 ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Ban Ki-Moon τονίζει: “το 2007, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ψήφισμα που αναφέρει ότι αγνοώντας το ιστορικό γεγονός των εν λόγω τραγικών γεγονότων αυξάνει ο κίνδυνος να επαναληφθούν”. Και καλεί τη διεθνή κοινότητα να εντείνει τις προσπάθειες για την καταπολέμηση της γενοκτονίας και τις άλλες σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συνεχίζουν να μαστίζουν τον κόσμο μας. Προτρέπει όλους να αντιμετωπίσουν το ρατσισμό και το μίσος. Έτσι η Ελληνική Βουλή με το Ν.4285 (ΦΕΚ Α’-191, 10/9/2014) αρθ. 2. ποινικοποιεί την δημόσια επιδοκιμασία ή άρνηση εγκλημάτων που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων!
Βέβαια το θέμα μένει ανοικτό εάν η συζήτηση μπορεί να διεξαχθεί σε Ακαδημαϊκό περιβάλλον έχοντας υπόψη το Ακαδημαϊκό Άσυλο αλλά σίγουρα όχι σε τηλεοπτικές κουβεντούλες χωρίς αντίλογο. Σ’ ένα άλλο σημείο που τα μέλη της συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν αδιάβαστα είναι ότι στις αποφάσεις της Γενικής Συνεδρίασης του Ο.Η.Ε. (47/121) στις 18/12/1992, στην 9η παράγραφο του προοιμίου αναφέρεται ρητά:
“… η απεχθής πολιτική της εθνικής κάθαρσης, ως σχέδιο γενοκτονίας …»”
Άρα η πολιτική “εθνικής κάθαρσης” και οι πρακτικές αυτής από αρχές του 1993 νοούνται ως γενοκτονία και από τα όργανα του Ο.Η.Ε…
Το θέμα της εισήγησης μου ήταν οι μεταπολεμικές γενοκτόνες πράξεις που υπέστησαν οι εναπομείναντες Έλληνες (Κωνσταντινούπολη – Ίμβρος – Τένεδος) εστιάζοντας στην γενοκτόνο πράξη των Σεπτεμβριανών (6 – 7/9/1955). Στη διάσκεψη ανακοινώθηκαν οι διαχρονικές παραβιάσεις της Τουρκικής Δημοκρατίας σ’ ότι αφορά τα άρθρα της Συνθήκης της Λοζάνης, του Καταστατικό Χάρτη της Ρώμης και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Πρωτοκόλλων της Σύμβασης[16].
Η επιστροφή αντί για δάφνες με βρήκε με άρθρο της Αυγής[17] που περιείχε συκοφαντικά σχόλια και απευθείας επιθέσεις στο πρόσωπό μου. Όταν δεν υπήρξε αντίδραση στην εξώδικη διαμαρτυρία μου, που παρέλαβε στις 10/8/2007 η διοίκηση της Αυγής, κάλεσα προσωπικά τον Ν. Φίλη. Αποκρινόμενος είπε “Ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υφίστανται γενοκτονίες κατά των Ελλήνων στην Ανατολία” και αν ήθελα να προχωρούσα στην αγωγή. Τότε που ελάμβαναν 3,26% των ψήφων[18] του εκλογικού σώματος της Ελλάδας, ίσως μερικές συνιστώσες στήριζαν τον Ν. Φίλη (δεν πιστεύω ότι συμμεριζόταν την άποψή του οι Ν. Κωνσταντόπουλος, Μ. Γλέζος, Α. Αλαβάνος) και θα είχε κάποια ποσόστωση στο κόμμα του, όμως σήμερα ως Υπουργός Παιδείας πόσους Έλληνες εκφράζει;
Δεν μου προκάλεσε ουδεμία έκπληξη η λασπολογία των συνιστωσών, όσο η αντίδραση του προεδρεύοντος της Ελληνικής αποστολής στο Σαράγιεβο καθ. Ν. Ουζούνογλου, ο οποίος μετά τις λεκτικές επιθέσεις που δεχτήκαμε, επιλεκτικά διαχώρισε την θέση του δηλώνοντας ότι “απλώς προέδρευε, χωρίς να υιοθετεί τις απόψεις”. Βέβαια ως μελλοντικός πρόεδρος της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών είχε κάποιο δίκιο, εφόσον ήταν αναγκασμένος να ταξιδεύει συχνά στην Τουρκία. Όμως πώς προεξοφλούσε από εκείνες τις ημερομηνίες την προεδρία;
Γεγονότα και επαφές, που είχαμε στο Σαράγιεβο[19] μας είχαν προβληματίσει αρκετά, όπως η ομολογία των Αρμενίων αντιπροσώπων του Μουσείου Γενοκτονίας του Yerevan, οι οποίοι μας είχαν εκμυστηρευτεί ότι είχαν χωρίσει ένα μεγάλο τμήμα του Μουσείου για να εκφραστούν οι Έλληνες, όμως είχαν αρνητική απάντηση την περίοδο που Υπουργός Εξωτερίκον ήταν ο Κάρολος Παπούλιας. Η Γενική Συνέλευση του I.A.G.S. συνέπεσε την περίοδο που Τούρκοι και Αρμένιοι επιστήμονες προσπαθούσαν να συντάξουν την κοινή βάση που θα κατέληγε στην Αρμενο – Τουρκική Συνθήκη φιλίας[20]. Τότε ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής μας εκμυστηρεύτηκε ότι η Τουρκική πλευρά ήταν διατεθειμένη σε σημαντικές υπαναχωρήσεις εάν οι Αρμένιοι σταματούσαν την παγκόσμια εκστρατεία προς αναγνώριση της γενοκτονίας που υπέστη ο Αρμενικός λαός. Δεν ενέδωσαν οι Αρμένιοι και έτσι στην Ζυρίχη στις 10/10/2009 υπογράφτηκε πρωτόκολλο διάρκειας μίας ημέρας! [21]
Οι εκπλήξεις μου δεν περιορίστηκαν στις προαναφερόμενες καταστάσεις. Όταν έσβησαν τα φώτα της γιορτής, Μικρασιάτες και Κωνσταντινουπολίτες εγκαταλείπουν τις προσπάθειες και “στον αγώνα” αφήνουν μόνο τους Πόντιους. Οι Πόντιοι ιθύνοντες παγκοσμίως προβάλουν τα γεγονότα ως “Γενοκτονία των Ποντίων”, περιορίζοντας το γεγονός σε μία μικρή γεωγραφική περιοχή και σε μία Ελληνική υποομάδα. Έτσι προβάλλεται αποκλειστικά το γεωγραφικό χαρακτηριστικό παρά η εθνική προέλευση. Οι εν λόγω πράξεις στηρίζονται από τα “μεγάλα” Ελληνικά Μ.Μ.Ε. και από Έλληνες που αγωνιούν για την παγκόσμια αναγνώριση. Δυστυχώς η στρατηγική αυτή αποκρύπτει τραγικά γεγονότα, όπως:
Ειδικά οι Κωνσταντινουπολίτες (ή/και αυτοί που υιοθετούν την Κωνσταντινουπολίτικη ταυτότητα) είχαμε να κινηθούμε σε πολύ ευαίσθητες γραμμές, τις οποίες θα πρέπει να τις έχουν υπ’ όψιν και οι υπόλοιποι αγωνιστές της προσπάθειας διεθνούς αναγνώρισης των γενοκτόνων πράξεων που υπέστησαν οι κοινότητες της καθ’ ημάς Ανατολής. Η ευαισθητοποίηση των Ελληνικών κοινοτήτων της οικουμένης μετά το 2007 θα είχε σημείο αφετηρίας το ψήφισμα του I.A.G.S. Στις ΗΠΑ, οι προσπάθειες ευδοκίμησαν την περίοδο 2007 – 2011, έχοντας επίσης ως επιχείρημα το ψήφισμα της Κεντρικής Γερουσίας Η.Π.Α. υπέρ του Οικουμενικού Πατριαρχείου από το 1995 [24]. Μετά το 2007 επιτεύχθηκαν συνολικά 57 ψηφίσματα υπέρ του Οικουμενικού Πατριαρχείου από τις Γερουσίες 48 πολιτειών[25].
Τα ψηφίσματα που καλύπτουν το 90% του πληθυσμού των ΗΠΑ, ζητούσαν την τήρηση ενός θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος, το σεβασμό στον “άλλο”, και την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, σχολή που επί των ημερών μας παραμένει παράνομα κλειστή και ως προς τους νόμους της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Και το 2011 ξαφνικά η Ελλάδα, χωρίς να είναι απαραίτητο, βρέθηκε στα νύχια του ΔΝΤ[26]! και οι Ρωμιοί (οι Ελληνορθόδοξοι) της Μέσης Ανατολής ή με κομμένα τα κεφάλια (ενήλικες) και τα χέρια (ανήλικες) ή ξεριζωμένοι από την γενέτειρά τους[27]. Και η Δύση να σιωπά στην εν εξελίξει Γενοκτονία!
Η δε Τουρκική Δημοκρατία να διαπραγματεύεται την ζωή “των άλλων”, (εφόσον δεν είναι πολίτες της Τ.Δ.). Στην επίσκεψη της Angela Dorothea Merkel στις 18/10/2015 εζήτησαν 3 δις.Ε. ενίσχυση για να “φιλοξενήσουν προσωρινά” τους πρόσφυγες. Η δε Γερμανία που δεν αντέχει ούτε να αποδεχτεί 4 εκ. πρόσφυγες αλλά ούτε να πληρώσει 3 δις.Ε, προφανώς αναζήτησε “ισοδύναμα”. Την ίδια ακριβώς περίοδο η Τρόϊκα ζητούσε από την Ελλάδα 2 δις.Ε “ισοδύναμα” για να κλείσει ο προϋπολογισμός του 2015, ενώ η ίδια με προγενέστερα μέτρα (μνημόνια) είχε διαλύσει την Ελληνική οικονομία. Και έρχεται από το πουθενά η δήλωση Ν. Φίλη, που την πίστευε, την πιστεύει και ας κάμει φυλακή!
βκ
ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.
Παραμένει απορίας άξιον για ποιο λόγο ο υπουργός παιδείας Νίκος Φίλης προέβη στη δήλωση που προκάλεσε την έντονη αντίδραση όχι μόνο των Ποντίων αλλά και μεγάλου μέρους του υπόλοιπου ελληνισμού.
Τόσα χρόνια δημοσιογράφος και συνδικαλιστής ο κ. Φίλης, με το πολιτικό αισθητήριο που διαμόρφωσε θα μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες της δήλωσής του. Εθισμένος, δε, στο δημόσιο λόγο, είχε τη δυνατότητα να ξεφύγει, απαντώντας εμμέσως και χωρίς προκλήσεις, στην ερώτηση που του υποβλήθηκε. Δεν ήταν, άλλωστε της αρμοδιότητάς του να μιλήσει για το θέμα αυτό. Ο οργανωμένος ποντιακός χώρος θέτει το θέμα της διδασκαλίας, στη μέση εκπαίδευση, της τραγικής ιστορίας ενός σημαντικού τμήματος του ελληνισμού, αλλά, αυτό είναι ένα διαχρονικό αίτημα και δεν βρισκόταν στην επικαιρότητα. Βεβαίως, λόγω παλαιότερης αρθρογραφίας του, ο κ. Φίλης αποτελούσε casus belli, για τον ποντιακό ελληνισμό αλλά, μετά τις πρώτες αντιδράσεις, το θέμα της υπουργοποίησής του υποχώρησε από τον κατάλογο προτεραιοτήτων.
Το θέμα της Γενοκτονίας των Ποντίων είναι περισσότερο ζήτημα εξωτερικής πολιτικής της χώρας, παρά εκπαιδευτικής. Ανακινήθηκε στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 και έφερε, και φέρνει, την Τουρκία αρκετές φορές σε δύσκολη θέση στα διεθνή φόρα.
ΣΤΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΦΑΡΕΤΡΑ
Χαρακτηριστικό της ενόχλησης της γειτονικής χώρας είναι ότι κάθε χρόνο υψηλά ιστάμενοι πολιτικοί παράγοντες κάνουν δηλώσεις απορρίπτοντας ότι οι νεότουρκοι και οι κεμαλιστές πραγματοποίησαν τη δεκαετία του 1910 ως το 1922, γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας.
Λόγω και αρκετών διεθνών αναγνωρίσεων της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντίων, και της διεθνούς απήχησης που έχει το θέμα, η Τουρκία έρχεται σε πολύ δύσκολη θέση. Ίσως, είναι ένα από τα λίγα θέματα που έχει στη φαρέτρα της η ελληνική διπλωματία το οποίο, αν αξιοποιήσει σωστά, μπορεί να τη βοηθήσει στις διαβουλεύσεις, από πλεονεκτική θέση, με τη γειτονική χώρα.
Επιπλέον, ο κ. Φίλης δεν είναι ένας απλός βουλευτής ή δημοσιογράφος που μπορεί να κάνει με σχετική ευκολία ανάλογες δηλώσεις. Ούτε ιστορικός που έταξε τον εαυτό του να μας εξηγήσει τη διαφορά γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης. Είναι υπουργός της Ελληνικής Κυβέρνησης και η δήλωσή του έχει, ως υπουργού, βαρύνουσα σημασία. Ακόμη και αν ήθελε να ανοίξει έναν επιστημονικό διάλογο, δεν θα μπορούσε να το κάνει με αυτόν τον τρόπο και με την ιδιότητα του υπουργού. Οι καλοί μας φίλοι απέναντι, έσπευσαν, ευφυώς, να εκμεταλλευτούν το ατόπημα.
ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΕ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ;
Με βάση όλα αυτά, λοιπόν, παραμένει η απορία: γιατί ο κ. Φίλης προέβη στο πολιτικό- και ιστορικό- αυτό ατόπημα;
Ο κ. Φίλης αυτοτοποθετείται σε μια ομάδα ιστορικών και άλλων επιστημόνων που εκκινεί από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες (δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί) αλλά έχουν έναν κοινό στόχο. Τους ενοχλεί, είτε ως άτομα είτε ως δημόσιες οντότητες το εθνικό κράτος, η σύγχρονη, δηλαδή, μορφή κράτους που δημιουργήθηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση (κατ άλλους μετά τη Συνθήκη της Βεστφαλίας, αλλά δεν θα αντιδικήσουμε και γι αυτό, τώρα) και θέλουν να το αλλάξουν Θέλουν πιο παγκοσμιοποιημένες μορφές οργάνωσης, θεωρώντας ότι το εθνικό κράτος είτε είναι ξεπερασμένο, ως μονάδα οργάνωσης της διεθνούς κοινωνίας, είτε δημιουργεί προβλήματα στο σύγχρονο κόσμο. Και επειδή ο καθένας μας υπάρχει ως πολιτική οντότητα μέσα από τη συμμετοχή του, ως πολίτη, σε μια πολιτεία με την εθνικότητα που έχει, η διακομματική αυτή τάση υποστηρίζει ότι αυτό μπορεί να αντικατασταθεί με μια παγκόσμια ιδιότητα: του πολίτη του κόσμου. Το πόσο λειτουργική , χωρίς προβλήματα και αποτελεσματική μπορεί να είναι μια τέτοια αλλαγή, είναι θέμα μιας εκτενούς ανάλυσης για την οποία δεν υπάρχει χώρος στο σημερινό άρθρο.
Για την επιτυχία αυτής της πολιτικής στόχευσης, τα έθνη θα πρέπει να εξαφανισθούν. Και για να εξαφανισθούν πρέπει να αποδομηθούν. Να αμφισβητηθεί η αναγκαιότητα ύπαρξής τους. Να τους αποδοθούν τα κακά της ανθρωπότητας. Να καταδειχθεί, έστω και ψευδώς, πως η ιστορία που συνέχει τις κοινωνίες τους είναι φαντασιακή. Δημιουργήθηκε πάνω σε ένα ψέμα.
Η ΑΠΟΔΟΜΗΤΙΚΗ ΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η τάση αυτή ονομάστηκε αποδομητική. Βεβαίως, όπως συμβαίνει με όλα, υπάρχουν άνθρωποι που την υποστηρίζουν ιδεολογικά. Υπάρχουν, όμως, επιστήμονες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και άλλοι πολλοί που διατυπώνουν παρόμοιες απόψεις οι οποίες αποβλέπουν σε πολιτικές σκοπιμότητες.
Στην Ελλάδα, η τάση αυτή εμφανίστηκε και πήρε σαφή χαρακτηριστικά, την εποχή της διακυβέρνησης της χώρας από τον κ. Σημίτη, με υπουργό εξωτερικών τον κ. Γιώργο Παπανδρέου. Βεβαίως, διεθνώς, είχε δηλώσει την παρουσία της από την επομένη της κατάρρευσης του κομμουνισμού, λόγω της απόφασης για διαμόρφωσης μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν ήταν ακόμη τόσο σαφή. Αλλά, στην Ελλάδα, όλα έρχονται με κάποια καθυστέρηση.
Το πολιτικό δίδυμο Σημίτης- Παπανδρέου είχε τις δικές του ιδεοληψίες. Πίστευε ότι αναθεωρώντας την ιστορία και ερχόμενο σε αντίθεση με την μέχρι τότε προσέγγιση της ελληνικής, θα διαμορφώσει μια νέα ομάδα προθύμων με την οποία- έναντι ανταλλαγμάτων- θα επιτύγχανε την ιδεολογική ηγεμονία (κάτι που συνέβη με την υποστήριξη των Μέσων Ενημέρωσης), θα διευκολύνετο η πορεία της χώρας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά, κυρίως, πως θα βελτιώνονταν οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία. Ήθελαν, δηλαδή, να απαλλάξουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις από «ό,τι τις βάραινε» και, κυρίως, διαμορφώνοντας μια νέα ιδεολογικοπολιτική νομενκλατούρα να χειραγωγούσαν την ελληνική κοινωνία στο νέο πνεύμα διεθνών και ελληνοτουρκικών σχέσεων που πρέσβευαν.
Λίγο νωρίτερα από την εμφάνιση Σημίτη- Γιώργου Παπανδρέου, ο ποντιακός χώρος, επι Ανδρέα Παπανδρέου και ό, τι αυτός πρέσβευε στην προσέγγιση των εθνικών θεμάτων, πέρασε από τη βουλή απόφαση με την οποία αναγνωριζόταν ότι στον Πόντο συνετελέσθη το έγκλημα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
Αυτό αποτελούσε ένα άγος για το νέο κυβερνητικό δίδυμο στη διαχείριση των νέων αντιλήψεών του. Άνοιξε, έτσι, τις πύλες του κόμματος και, προπαντός της κυβέρνησης και της κρατικής εξουσίας, στις αποδομητικές απόψεις.
Βοηθούσης και της γνωστής υπερδύναμης, η οποία εμφορείτο, για τους άλλους, όχι για τον εαυτό της, από ανάλογες αποδομητικές του εθνικού κράτους απόψεις, συγκροτήθηκαν ομάδες μελέτης των βιβλίων ιστορίας των βαλκανικών κρατών με σκοπό να αλλάξουν το περιεχόμενό τους στα σημεία που ενοχλούν τους γείτονές τους.
Προϊόν αυτών των αντιλήψεων είναι και το βιβλίο στο οποίο η κ. Ρεπούση έκανε τις γνωστές αναφορές της περί συνωστισμού στη Σμύρνη, την ώρα που καταδιώκονταν και σκοτώνονταν οι Έλληνες. Ειρήσθω εν παρόδω ότι η κ, Ρεπούση παρενέβη με δήλωσή της προς υποστήριξιν του κ. Φίλη λέγοντας πως κανένα κοινοβούλιο δεν μπορεί να παρεμβαίνει στην ελεύθερη διερεύνηση της ιστορίας. Διεκδικεί, προφανώς, για τη θέση της αυτή επιστημονικές δάφνες. Ας γνωρίζει ότι τίποτε- ιδιαίτερα στην επιστήμη, δεν υπάρχει χωρίς αμφισβήτηση και σχολιασμό. Μήπως επιθυμεί να επιβάλλει τις απόψεις της χωρίς την κριτική βάσανο της κοινωνίας; Ή, αμφιβάλλει πως στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να έχουν επιστημονικό- ιστορικό λόγο; Η σκοπιμότητα στην υπηρεσία της επιστήμης. Προϊόν αυτής της αποδομητικής τάσης είναι και η αμφισβήτηση της γενοκτονίας ( ο κ. Φίλης, κατά παραχώρισιν, δέχεται την εθνοκάθαρση αντι της γενοκτονίας). Προϊόν επίσης αυτής της τάσης είναι η αμφισβήτηση του «Κρυφού Σχολείου», της συνέχειας του ελληνισμού και άλλων πολλών. Το κυριότερο είναι ότι σε ό,τι προσεγγίζουν δίνουν δίκαιο στην άλλη- από την ελληνική- πλευρά: Η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν εκδήλωση του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ο ελληνικός στρατός διέπραξε εθνοκάθαρση, στο «Μακεδονικό» έχουμε εκδήλωση του ελληνικού εθνικισμού. Χαρακτηριστική του κλίματος στο οποίο κινείται η τάση αυτή είναι η κυνική δήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη στο «Ριζοσπάστη» (12-7-1935) : «.Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία, μα στρεφότανε και ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του Ελληνικού λαού. Γι αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ…»
ΕΙΣΟΔΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Παρέχοντας, με τη σκόπιμη και συνειδητή αναθεώρηση της ιστορίας, υπηρεσίες στη νέα πολιτική εξουσία, η διακομματική αυτή ομάδα, που κυρίως, εγκαταβιούσε στα διάφορα σχήματα της αναθεωρητικής αριστεράς, εισέβαλε με τις ευλογίες και την υποστήριξη των πολιτικών της προστατών στο ελληνικό δημόσιο και κατέκτησε κυρίαρχο λόγο στα μέσα ενημέρωσης. Όποιος διαφωνούσε μαζί της ήταν εθνικιστής και άρα, εξοβελιστέος από το δημόσιο λόγο.
Η ομάδα αυτή υπάρχει και είναι παρούσα και στο κράτος και στην κυβέρνηση και στο κυβερνών κόμμα. Απέκτησε ρίζες. Τις επόμενες ημέρες, οπότε θα υποχωρήσει η οργή από τις δηλώσεις Φίλη, η ομάδα θα εμφανισθεί με κυρίαρχο λόγο στα Μέσα Ενημέρωσης.
Όσοι πιστεύουν, ακόμη, στην αναγκαιότητα του εθνικού κράτους ή στην συντεταγμένη διάλυσή του αλλά από όλους και όχι μόνο από τους αφελείς, θα πρέπει να διεκδικήσουν επίσης δημόσιο λόγο για να αντικρούσουν την αποδόμησή του.
Η αναγκαιότητα του ανθρώπου να ανήκει κάπου έχει βαθιές ρίζες που χάνονται στις αρχές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Οι Πόντιοι διεκδικούν αυτό το δικαίωμα. Είναι αυτό που τους έφερε σε επαφή με τον υπόλοιπο ελληνισμό. Αυτήν τους τη σχέση με την ιστορία, τις μνήμες και το παρόν τους στο πλαίσιο του νέου ελληνισμού, αμφισβήτησε ο κ. Φίλης.
Ως Νίκος Φίλης, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Ως «ιστορικός» ή ιστοριοδίφης, επίσης. Ως υπουργός της κυβέρνησης όχι. Ο κ. Τσίπρας διεκδίκησε την ψήφο μας, λέγοντας διαφορετικά πράγματα. Τα επανέλαβε, άλλωστε, και η κυβερνητική εκπρόσωπος πως η κυβέρνηση διαφωνεί με τις απόψεις του κ. Φίλη. Μπορεί, όμως, ένας υπουργός να παραμένει στη θέση του όταν διαφωνεί με την κυβέρνησή του; Η κυβέρνηση δεν είναι πανεπιστημιακό αμφιθέατρο στο οποίο διατυπώνονται απόψεις. Διαβουλεύεται στα υπουργικά συμβούλια και παρουσιάζεται, δημοσίως, ενωμένη. Όποιος διαφωνεί, δημοσίως, αποβάλλεται.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Για τη συζήτηση επι της ουσίας της διαφοράς, δεν υπάρχει χώρος.
Επιγραμματικά θα λέγαμε πως η Γενοκτονία θεωρείται έγκλημα που τιμωρείται από το Διεθνές Ποινικό Δίκαιο.
Ο όρος εθνοκάθαρση δεν έχει λάβει ρητή νομική αναγνώριση, αν και επιμέρους στοιχεία της πρακτικής αυτής ορίζονται και τιμωρούνται από το διεθνές ή το εθνικό δίκαιο.
Το ερώτημα «γενοκτονία ή εθνοκάθαρση;» είναι άτοπο και δεν έχει τη παραμικρή σημασία γιατί ο όρος «γενοκτονία» είναι ένας νομικός όρος που δημιουργήθηκε μόλις το 1944 και εισήχθη στη διεθνή νομολογία το 1948, ενώ ο όρος «εθνοκάθαρση» είναι ένας κοινός όρος που περιγράφει συμπεριφορές και πρακτικές.
Συνεπώς ο κ. Φίλης όταν λέει ότι έγινε εθνοκάθαρση αλλά όχι γενοκτονία δεν γνωρίζει ακριβώς τι λέει. Προφανώς θέλει να διαβαθμίσει το κακό. Αλλά η ουσιαστική διαφορά τους είναι ότι η γενοκτονία τιμωρείται από το διεθνές ποινικό δίκαιο. Γιατί θέλει να απαλλάξει την Τουρκία από την τιμωρία αυτή;
Σύμφωνα με τον νομικό ορισμό του ΟΗΕ η γενοκτονία ορίζεται από το άρθρο 2 της Σύμβασης για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας του 1948 και αναφέρει πως ως Γενοκτονία λέμε πράξεις που σκοπό έχουν την καταστροφή ολόκληρου ή μέρους μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Τέτοιες πράξεις είναι η δολοφονία μελών της ομάδας, η σωματική ή πνευματική ζημιά σε μέλη της ομάδας καθώς επίσης και η ηθελημένη δημιουργία συνθηκών φυσικής καταστροφής ολόκληρης ή μέρους της ομάδας. Τι από αυτά δεν συνέβη στον Πόντο; Δεν έχει ακουστά ο κ. υπουργός τις περιπτώσεις που για να διαλύσουν ολόκληρες κοινότητες και να τις αφήσουν απροστάτευτες, οι Τούρκοι συνελάμβαναν και απαγχόνιζαν ολόκληρη την πνευματική, οικονομική και διοικητική ηγεσία τους;
Προϋποθέτει, ακόμη, η γενοκτονία, επιμελημένο κρατικό σχέδιο το οποίο με κεντρική οδηγία τίθεται σε εφαρμογή και προετοιμασία του λαού να αποδεχθεί και να βοηθήσει στην υλοποίηση του σχεδίου. Δεν θα έχει διαβάσει, ούτε ακούσει ο κ. Φίλης τον Τανέρ Ακσάμ διάσημο τούρκο καθηγητή ή τον Φουάτ Ντουντάρ, οι οποίοι με έρευνες που έκαναν σε οθωμανικά αρχεία, αποκάλυψαν ακριβώς αυτόν τον σχεδιασμό και αυτήν την οργάνωση από το τουρκικό κράτος;
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΩΣΗ ΜΕΛΕΤΗΤΩΝ
Να τι αποφάσισε η η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars – IAGS) -δηλαδή ο καθ’ ύλη αρμόδιος διεθνής οργανισμός για την γνωμοδότηση εάν μια βίαιη πράξη νομικά μπορεί να χαρακτηριστεί «γενοκτονία» και αν εμπίπτει στον ορισμό που εμπεριέχεται στη Σύμβαση του ΟΗΕ του1948«για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας».
Στις 16 Δεκεμβρίου 2007 η IAGS εξέδωσε το παρακάτω ψήφισμα, με το οποίο αναγνωρίζεται ότι η εθνική εκκαθάριση που υπέστησαν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς ανήκει στην νομική κατηγορία των «εγκλημάτων Γενοκτονίας», όπως αυτή ορίστηκε από τον ΟΗΕ.
Συγκεκριμένα αναφέρει:
«-ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που επιφυλάσσει στους δράστες της γενοκτονίας την ατιμωρησία και αποδεδειγμένα προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντικές γενοκτονίες.
-ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η γενοκτονία μειονοτικών πληθυσμών από το οθωμανικό κράτος κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία των Αρμενίων αποκλειστικά, με μερική μόνο αναγνώριση των ποιοτικά όμοιων γενοκτονιών άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. –
-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η εκστρατεία των Οθωμανών εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας.
-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ η Ένωση ζητά εκ τούτου από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη απολογία και να προχωρήσει σε άμεσα και σημαντικά βήματα για αποκατάσταση».
Ο όρος γενοκτονία, δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου από τον πολωνοεβραίο Ραφαήλ Λέμκιν (Raphael Lemkin) καθηγητή του Πανεπιστημίου του Γέιλ για να περιγράψει το έγκλημα της μαζικής εξόντωσης των Εβραίων από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ο Λέμκιν για να υποστηρίξει την άποψή του, ότι πρόκειται για ένα νέο είδος εξόντωσης που οργανώνουν οι εξουσίες κατά ανεπιθύμητων πληθυσμών, αναφέρθηκε στις μαζικές σφαγές και την εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Νεότουρκους. Ουσιαστικά, τη συνείδηση ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται μπρος σ’ ένα νέο τύπο μαζικού εγκλήματος ο Λέμκιν την απέκτησε μετά τις σφαγές των Ελλήνων, των Αρμενίων και αρχικά το περιέγραψε: «Έγκλημα της Βαρβαρότητας».
Σύμφωνα με τη σχετική Σύμβαση, γενοκτονία είναι: «η εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας», με έναν από τους παρακάτω τρόπους:
α) τον φόνο μελών της ομάδας,
β) την πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας,
γ) τη σκόπιμη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής υπολογισμένων, έτσι ώστε να επιφέρουν τη φυσική τους καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει,
δ) την επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας και
ε) την υποχρεωτική μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε κάποια άλλη» Στην περίπτωση των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εφαρμόστηκαν και οι πέντε τρόποι, σε διαφορετικό χρόνο και με διαφορετικό τρόπο στους επιμέρους πληθυσμούς.
ΤΑ 14 ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ κ. ΦΩΤΙΑΔΗ
Στο βιβλίο του για τη Γενοκτονία των Ποντίων ο γνωστός ιστορικός Κώστας Φωτιάδης αναφέρει 15 ενέργειες των Τούρκων που στοιχειοθετούν το έγκλημα: Εκτοπισμοί χριστιανικών πληθυσμών, ο εκτοπισμός γινόταν συνήθως χειμώνα και με δυσμενείς καιρικές συνθήκες, απαγορευόταν στους εκτοπισμένους να μεταφέρουν τρόφιμα, ρούχα, στρώματα, οι σταθμεύσεις γίνονταν στην ύπαιθρο και σε ακατοίκητες περιοχές , ώστε να αποκλείεται ο ανεφοδιασμός, απαγορευόταν η περίθαλψη των αρρώστων, ήταν υποχρεωτικό το λουτρό και ύστερα η έκθεση των εκτοπιζόμενων μεσοχείμωνα στην παγωμένη ύπαιθρο, η στέρηση της τροφής ήταν δεδομένη, μια και οι άνδρες είχαν καταταγεί στο στρατό (τάγματα εργασίας), οι εκτοπιζόμενοι ήταν γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι, οι εκτοπισμοί δεν γίνονταν σε αποστάσεις 50 χιλιομέτρων, σύμφωνα με τις επίσημες διαταγές αλλά πάνω από 200, γεγονός που μεγιστοποιούσε την πιθανότητα θανάτου, ενώ για τους Έλληνες της Ιωνίας, υπήρξε διαταγή για εκτοπισμό στην τουρική Αρμενία, υπήρξαν χωριά των οποίων οι κάτοικοι εκτοπίστηκαν δύο φορές σε διάστημα οκτώ μηνών, οι συμμορίες ελέγχονταν από τους κεμαλικούς, οι Έλληνες στα τάγματα εργασίας υποχρεούνταν να δουλεύουν με βροχή και με χιόνια επι 18 ώρες το εικοσιτετράωρο, οι εκτοπισμοί συνεχίστηκαν και μετά τη Συνθήκη του Μπρέστ Λιτόφσκ όταν αποχώρησαν οι Ρώσοι, σύμφωνα με το Μητροπολίτη Γερμανό στα 1917 τα δύο τρίτα των εξορισθέντων είχαν πεθάνει στα τουρκικά χωριά της Άγκυρας.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ
Ως εθνoκάθαρση ορίστηκε από Επιτροπή του ΟΗΕ το 1993 η προσπάθεια δημιουργίας εθνικά ομοιογενών γεωγραφικών περιοχών μέσω βίαιου εκτοπισμού πληθυσμών που ανήκουν σε ιδιαίτερες εθνικές ομάδες. Η εθνοκάθαρση προϋποθέτει την πλήρη απομάκρυνση και των τελευταίων υπολειμμάτων της στοχευμένης ομάδας μέσω της καταστροφής πολιτισμικών στοιχείων, όπως είναι τα μνημεία, τα νεκροταφεία και οι τόποι λατρείας.
Και για την εθνοκάθαρση υπάρχουν διεθνείς και εθνικοί νόμοι που τιμωρούν τους υπαιτίους.
Η Παμποντιακή Ομοσπονδία ας στείλει στον κ. Φίλη βιβλία τούρκων ιστορικών που αποδεικνύουν ότι το έγκλημα της γενοκτονίας συνετελέσθη. Τούρκων, όχι Ελλήνων που εμφορούνται από ακραίο ελληνικό εθνικισμό. Μήπως και, αν έχει καλή προαίρεση, αλλάξει απόψεις.
Δυστυχώς, δεν είναι τόσο άδολες οι αποδομητικές «επιστημονικές» απόψεις του κ. Φίλη, της κ. Ρεπούση, της κ. Σίας Αναγνωστοπούλου και αρκετών άλλων που θα εμφανιστούν τις επόμενες ημέρες στο δημόσιο διάλογο. Ας αποκαλυφθεί, τουλάχιστον, η σκοπιμότητά τους
www.anixneuseis.gr
Του Βασίλειου Κυρατζόπουλου
Στις
3/11/2015 σύσσωμος ο Ελληνικός και ο Τουρκικός Τύπος αναφέρουν τις
δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας. Νίκου Φίλη περί άρνησης “Γενοκτονίας των
Ποντίων”. Στις 5/11/2015 ο Υπουργός επανέρχεται υπενθυμίζοντάς μας το
άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στην Αυγή στις 20/8/2014.
Επειδή οι δηλώσεις των υπουργών δεσμεύουν μία χώρα στο διεθνές στερέωμα και δεν περιορίζονται σε επίπεδο πολιτικών συζητήσεων στη Βουλή όπως του Τατσόπουλου[1] ή σε ραδιοφωνική κουβέντα όπως της Ρεπούση[2], επιβάλλεται ο Υπουργός Παιδείας ή να ανακαλέσει ή να αποπεμθεί από την κυβέρνηση. Εξάλλου ο Ν. Φίλης μπορεί να στηρίξει τις όποιες ανιστόρητες παράνομες θέσεις του σε εθνικό – πολιτικό επίπεδο, που ναι μεν θα ακουστούν αλλά δεν θα δεσμεύσουν ανά την οικουμένη ένα πολυπαθέστατο έθνος.
Πριν συνεχίσουμε οποιαδήποτε αναφορά, καλό θα είναι να θυμηθούμε το διεθνές και εθνικό Δίκαιο σ’ ότι αφορά την παρανομία του Υπουργού, και ιστορικά δεδομένα σ’ ότι αφορά την αμάθειά του. Εξάλλου το θεωρητικό τμήμα του θέματος έχει εξαντληθεί από τον γράφοντα εδώ και μια δεκαετία[3]. Ας δούμε περιληπτικά το ιστορικό της θεσμοθέτησης του αδικήματος…
Η Γενοκτονία στο Διεθνές και Εθνικό Δίκαιο
Η προσπάθεια προστασίας “δικαίωμα στη ζωή” κάθε ανθρώπου, ξεκινά από το 17ο αιώνα και θεσμοθετείται στα τέλη του 19ου αρχές του 20ου αιώνα [4]. Η έννοια δε “αδίκημα κατά της ανθρωπότητας”, πρωτοεκφράζεται από τον Robespierre (Ροβεσπιέρο) στο Εθνικό Συμβούλιο της Γαλλικής Επανάστασης και επανέρχεται αρχές του 20ου αιώνα με την ιδέα να δημιουργηθεί Διεθνές Δικαστήριο για να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι που διέπραξαν εγκλήματα κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Π.Π.). Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων στην 15μελή Επιτροπή Υπευθυνότητας στο Παρίσι, που είχε συσταθεί με την λήξη του Α’ ΠΠ, ο Έλληνας Υπ. Εξ. Νικόλαος Πολίτης προκειμένου να τιμωρηθούν τα εγκλήματα κατά των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, προτείνει να χρησιμοποιηθούν δύο διαφορετικές έννοιες: “Εγκλήματα κατά των νόμων του πολέμου” και ” Εγκλήματα κατά των νόμων της Ανθρωπότητας”. Όμως αν και η επιτροπή υιοθετεί την εν λόγω πρόταση, αντί των δικαστικών διαδικασιών, η εν ιδρύσει Κοινωνία των Εθνών αποφασίζει να εφαρμοστούν οι αρχές του Woodrow Wilson (Ουίλσον)[5].Η έννοια «γενοκτονία» εκφράζεται για πρώτη φορά το 1943 από τον Πολωνοεβραίο Νομικό Raphael Lemkin (Ραφαέλ Λέμκιν). Ο ορισμός ως παγκόσμιο έγκλημα ψηφίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη στη Γενική Συνεδρίαση της 9/12/1948 με αριθ. απόφασης 260(ΙΙΙ) και τέθηκε σε ισχύ από τις 12/1/1951. Η Τουρκία χωρίς επιφυλάξεις υπογράφει τη σχετική απόφαση στις 31/7/1950 και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης στις 19/3/1954[6].
Ως προς την συνθήκη ο ορισμός της γενοκτονίας δίδεται:
” Άρθρο 2. … Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, ως τέτοιας:
α) Ανθρωποκτονία μελών της ομάδας.
β) Πρόκληση βαρείας σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας.
γ) Με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει.
δ) Επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας.
ε) Δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.
”
Επίσης αναφέρεται,
” Άρθρο 3. Οι παρακάτω αξιόποινες πράξεις τιμωρούνται:
α) Γενοκτονία,
β) Συνωμοσία προς διάπραξη γενοκτονίας,
γ) Άμεσα ή Έμμεσα η υποκίνηση διάπραξης γενοκτονίας,
δ) Απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας,
ε) Συμμετοχή σε γενοκτονία.
Άρθρο 4. Τιμωρούνται τα άτομα που συνωμοτούν και πράττουν τα προαναφερόμενα στο άρθρο 3, ανεξαιρέτως αν έδρασαν με συνταγματικότητα, με δημόσια εντολή ή ατομικά.
”
Ο Υπ. Παιδείας πρέπει να μας υποδείξει ποιο από τα προαναφερόμενα αδικήματα του άρθρου 2 δεν διαπράχτηκαν κατά των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων της Ανατολίας την περίοδο 1912 – 1925[7].
Τα όργανα του Ο.Η.Ε. από το 1993 ξεκινούν να συζητούν για την εγκαθίδρυση ad hoc δικαστηρίων που θα προσέδιδαν μία άλλη διάσταση στο ζήτημα της διεθνούς ατομικής ποινικής ευθύνης, που ήδη καθιέρωνε η σύμβαση για την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας του 1948 και, κυρίως οι τέσσερις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949 και τα δύο Πρόσθετα Πρωτόκολλά τους του 1977, που συναπαρτίζουν το κύριο σώμα του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου.
Στις 17/7/1998 στη Διπλωματική Διάσκεψη του Ο.Η.Ε. στη Ρώμη, εγκρίνεται το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (Δ.Π.Δ.), το οποίο διορθώθηκε στις 19/11/1998 και στις 12/7/1999. Στις διασκέψεις αποφασίζεται η έδρα του Δ.Π.Δ. να είναι η Χάγη και να έχει διεθνή νομική προσωπικότητα. Η Βουλή των Ελλήνων κυρώνει τον Καταστατικό Χάρτη της Ρώμης με τον Ν. 3003 (ΦΕΚ Α’-75, 8/4/2002).
Όμως στα κράτη μέλη που υπέγραψαν τη διακήρυξη περί “Πρόληψης και Τιμωρίας της Γενοκτονίας” διατυπώνεται το ερώτημα: “Από ποιο μέγεθος θυμάτων και μετά θα θεωρηθεί γενοκτονία;”
Για να απαντηθεί το συγκεκριμένο ερώτημα, όπως και για να λυθούν τυπικά, οργανικά και ουσιαστικά προβλήματα, στις 17/7/1998 συστήνεται η Preparatory Commission for the International Criminal Court (Προπαρασκευαστική Επιτροπή για το Δ.Π.Δ.). Η επιτροπή από την 1/1/1999 μέχρι τα τέλη του 2002 συνεδριάζει δέκα φορές. Μία από τις βασικές εντολές που είχε δεχθεί ήταν η διευκρίνιση των στοιχείων του εγκλήματος[8, παρ.Β’].
Η Προπαρασκευαστική Επιτροπή στη Νέα Υόρκη στις 30/6/2000 διευκρινίζει[9], με αναδρομική ισχύ, τον ορισμό της γενοκτονίας ανά παράγραφο ως εξής:
”
α) Εάν δράστης (-ες) δολοφονήσει (-ουν) ένα η περισσότερα μέλη της ομάδας.
β) Εάν δράστης (-ες) προκαλέσει (-ουν) βαριά σωματική ή διανοητική βλάβη σε ένα ή περισσότερα μέλη της ομάδας.
γ) Εάν δράστης (-ες) με πρόθεση επιβάλει (-ουν) επί της ομάδας συνθήκες ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της σε ένα ή περισσότερα μέλη της ομάδας.
δ) Επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων σε μέλος ή μέλη της ομάδας.
ε) Δια της βίας μεταφορά παιδιού ή παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.
”
Η Προπαρασκευαστική Επιτροπή του Δ.Π.Δ. στην ίδια απόφαση τονίζει ότι: “Η γενοκτονία πρωτίστως είναι έγκλημα και μετά ιστορικό ή κοινωνιολογικό φαινόμενο, και καθιστά υπεύθυνους πολίτες και κυβερνήσεις για τη γνωστοποίηση κάθε στοιχείου εγκλήματος στο Δ.Π.Δ.”.
Άρα η Ελληνική Κυβέρνηση και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση μπορούσε να καταγγείλει τις απάνθρωπες πράξεις. Έτσι η Ελληνική Βουλή:
- Με το Ν.2193 (ΦΕΚ Α’-32, 11/3/1994) και το Π.Δ.99 (ΦΕΚ Α’-78, 13/5/1994) καθιερώνει την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και διευκρινίζει τον τρόπο που θα διεξαχθούν οι εκδηλώσεις μνήμης.
- Με το Ν.2645 (ΦΕΚ Α’-234, 13/10/1998) και το Π.Δ.304 (ΦΕΚ Α’ – 207, 21/9/2001) ορίζει την 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος και διευκρινίζει τον τρόπο που θα διεξαχθούν οι εκδηλώσεις μνήμης.
Όταν οι απόγονοι των επιζησάντων στην Ελλάδα μετά από 70 χρόνια κατορθώνουν να καθιερώσουν ημέρα μνημόσυνου των χαμένων προγόνων τους, στο διεθνές στερέωμα οι Ακαδημαϊκοί προσπαθούν να παγιώσουν την έννοια της γενοκτονίας, ούτως ώστε ο όρος να μην χρησιμοποιείται καταχρηστικά από οποιαδήποτε πλευρά. Έτσι ο πρόεδρος της στηριζόμενης από τον Ο.Η.Ε οργάνωσης Genocide Watch (Παρατηρητήριο Γενοκτονιών), καθηγητής G. H. Stanton (Στάντον) το 1996 διατυπώνει και αναλύει τις οκτώ φάσεις γενοκτονίας και τις δημοσιοποιεί το 1998 στο Πανεπιστήμιο Yale των Η.Π.Α.[10]
Κατά τον Stanton, οι οκτώ φάσεις γενοκτονίας έχουν ακολουθηθεί σε κάθε περίπτωση που διαπράχθηκαν γενοκτόνες πράξεις ανά την οικουμένη. Η τελειοποίηση κάθε φάσης απαιτεί χρόνο και εμφανείς διαδικασίες που μπορούν να επισημανθούν από τους τοπικούς παρατηρητές (δημοσιογράφοι, ξένοι διπλωμάτες, εσωτερική αντιπολίτευση κ.ά.).
Ο οργανισμός Genocide Watch ισχυρίζεται ότι με τις αναφορές που συλλέγονται μέσω των παρατηρητών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και των Μη Κρατικών Οργανώσεων (N.G.O. ή Μ.Κ.Ο.), η διεθνής κοινότητα μπορεί να προλάβει «το κακό» και να σωθούν πολλές ανθρώπινες ζωές, μέχρι το γεγονός να εξελιχθεί στην τέταρτη φάση[11]. Ο οργανισμός ισχυρίζεται ότι τη στιγμή που επισημαίνεται κάποιο αντίστοιχο γεγονός, το Δ.Π.Δ. πρέπει να επέμβει μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. για να εμποδιστούν οι εξελίξεις που θα αμαυρώσουν την ανθρωπότητα[12].
Οι οκτώ φάσεις είναι:
- 1η Classification (Ομαδοποίηση)
- 2η Symbolization (Στιγματισμός ή Συμβολισμός)
- 3η Dehumanization (Απανθρωποποίηση ή Θηριοποίηση)
- 4η Organization (Οργάνωση)
- 5η Polarization (Πόλωση)
- 6η Preparation (Προετοιμασία)
- 7η Extermination (Εξολόθρευση)
- 8η Denial (Απόσειση ευθυνών, Άρνηση ενοχής).
Αμφότερες οι οργανώσεις διαπιστώνουν ότι εάν επέλθει και η 8η φάση, κατά μεγάλη πιθανότητα ή ο θύτης θα επαναλάβει τις απάνθρωπες πράξεις του ή το θύμα θα υποστεί τις ίδιες δοκιμασίες. Έτσι έχοντας ως αφετηρία το ολοκαύτωμα ποινικοποιούν την απόσειση / άρνηση της ενοχής, η οποία μπορεί να εμφανιστεί:
- Με απευθείας άρνηση
- Με παραμόρφωση των πραγματικών περιστατικών και κοινές στρεβλώσεις
- Με αλγεβρική πράξη απαλοιφής γεγονότων
- Με κατάχρηση γεγονότων
Στις 20/4/2009 ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Ban Ki-Moon τονίζει: “το 2007, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ψήφισμα που αναφέρει ότι αγνοώντας το ιστορικό γεγονός των εν λόγω τραγικών γεγονότων αυξάνει ο κίνδυνος να επαναληφθούν”. Και καλεί τη διεθνή κοινότητα να εντείνει τις προσπάθειες για την καταπολέμηση της γενοκτονίας και τις άλλες σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συνεχίζουν να μαστίζουν τον κόσμο μας. Προτρέπει όλους να αντιμετωπίσουν το ρατσισμό και το μίσος. Έτσι η Ελληνική Βουλή με το Ν.4285 (ΦΕΚ Α’-191, 10/9/2014) αρθ. 2. ποινικοποιεί την δημόσια επιδοκιμασία ή άρνηση εγκλημάτων που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων!
Βέβαια το θέμα μένει ανοικτό εάν η συζήτηση μπορεί να διεξαχθεί σε Ακαδημαϊκό περιβάλλον έχοντας υπόψη το Ακαδημαϊκό Άσυλο αλλά σίγουρα όχι σε τηλεοπτικές κουβεντούλες χωρίς αντίλογο. Σ’ ένα άλλο σημείο που τα μέλη της συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν αδιάβαστα είναι ότι στις αποφάσεις της Γενικής Συνεδρίασης του Ο.Η.Ε. (47/121) στις 18/12/1992, στην 9η παράγραφο του προοιμίου αναφέρεται ρητά:
“… η απεχθής πολιτική της εθνικής κάθαρσης, ως σχέδιο γενοκτονίας …»”
Άρα η πολιτική “εθνικής κάθαρσης” και οι πρακτικές αυτής από αρχές του 1993 νοούνται ως γενοκτονία και από τα όργανα του Ο.Η.Ε…
Οι προσωπικές εμπειρίες
Είχα την τιμή και το καθήκον να είμαι ένας από τους εισηγητές στο Σαράγιεβο στις 9-13/7/2007. Η Ελληνική αντιπροσωπία προσπάθησε να πείσει το Δ.Σ. του I.A.G.S να θέσει στα μέλη του σε ψήφισμα την Ελληνική απαίτηση. Το εγχείρημα είχε αίσιο τέλος [κοίτα σημ. 15] και μία δύσκολη αρχή. Να πείσουμε την οικουμένη για την σχετική αναγνώριση, και κυρίως να καμφθεί η εν Ελλάδι εσωτερική αντίσταση!Το θέμα της εισήγησης μου ήταν οι μεταπολεμικές γενοκτόνες πράξεις που υπέστησαν οι εναπομείναντες Έλληνες (Κωνσταντινούπολη – Ίμβρος – Τένεδος) εστιάζοντας στην γενοκτόνο πράξη των Σεπτεμβριανών (6 – 7/9/1955). Στη διάσκεψη ανακοινώθηκαν οι διαχρονικές παραβιάσεις της Τουρκικής Δημοκρατίας σ’ ότι αφορά τα άρθρα της Συνθήκης της Λοζάνης, του Καταστατικό Χάρτη της Ρώμης και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Πρωτοκόλλων της Σύμβασης[16].
Η επιστροφή αντί για δάφνες με βρήκε με άρθρο της Αυγής[17] που περιείχε συκοφαντικά σχόλια και απευθείας επιθέσεις στο πρόσωπό μου. Όταν δεν υπήρξε αντίδραση στην εξώδικη διαμαρτυρία μου, που παρέλαβε στις 10/8/2007 η διοίκηση της Αυγής, κάλεσα προσωπικά τον Ν. Φίλη. Αποκρινόμενος είπε “Ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υφίστανται γενοκτονίες κατά των Ελλήνων στην Ανατολία” και αν ήθελα να προχωρούσα στην αγωγή. Τότε που ελάμβαναν 3,26% των ψήφων[18] του εκλογικού σώματος της Ελλάδας, ίσως μερικές συνιστώσες στήριζαν τον Ν. Φίλη (δεν πιστεύω ότι συμμεριζόταν την άποψή του οι Ν. Κωνσταντόπουλος, Μ. Γλέζος, Α. Αλαβάνος) και θα είχε κάποια ποσόστωση στο κόμμα του, όμως σήμερα ως Υπουργός Παιδείας πόσους Έλληνες εκφράζει;
Δεν μου προκάλεσε ουδεμία έκπληξη η λασπολογία των συνιστωσών, όσο η αντίδραση του προεδρεύοντος της Ελληνικής αποστολής στο Σαράγιεβο καθ. Ν. Ουζούνογλου, ο οποίος μετά τις λεκτικές επιθέσεις που δεχτήκαμε, επιλεκτικά διαχώρισε την θέση του δηλώνοντας ότι “απλώς προέδρευε, χωρίς να υιοθετεί τις απόψεις”. Βέβαια ως μελλοντικός πρόεδρος της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών είχε κάποιο δίκιο, εφόσον ήταν αναγκασμένος να ταξιδεύει συχνά στην Τουρκία. Όμως πώς προεξοφλούσε από εκείνες τις ημερομηνίες την προεδρία;
Γεγονότα και επαφές, που είχαμε στο Σαράγιεβο[19] μας είχαν προβληματίσει αρκετά, όπως η ομολογία των Αρμενίων αντιπροσώπων του Μουσείου Γενοκτονίας του Yerevan, οι οποίοι μας είχαν εκμυστηρευτεί ότι είχαν χωρίσει ένα μεγάλο τμήμα του Μουσείου για να εκφραστούν οι Έλληνες, όμως είχαν αρνητική απάντηση την περίοδο που Υπουργός Εξωτερίκον ήταν ο Κάρολος Παπούλιας. Η Γενική Συνέλευση του I.A.G.S. συνέπεσε την περίοδο που Τούρκοι και Αρμένιοι επιστήμονες προσπαθούσαν να συντάξουν την κοινή βάση που θα κατέληγε στην Αρμενο – Τουρκική Συνθήκη φιλίας[20]. Τότε ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής μας εκμυστηρεύτηκε ότι η Τουρκική πλευρά ήταν διατεθειμένη σε σημαντικές υπαναχωρήσεις εάν οι Αρμένιοι σταματούσαν την παγκόσμια εκστρατεία προς αναγνώριση της γενοκτονίας που υπέστη ο Αρμενικός λαός. Δεν ενέδωσαν οι Αρμένιοι και έτσι στην Ζυρίχη στις 10/10/2009 υπογράφτηκε πρωτόκολλο διάρκειας μίας ημέρας! [21]
Οι εκπλήξεις μου δεν περιορίστηκαν στις προαναφερόμενες καταστάσεις. Όταν έσβησαν τα φώτα της γιορτής, Μικρασιάτες και Κωνσταντινουπολίτες εγκαταλείπουν τις προσπάθειες και “στον αγώνα” αφήνουν μόνο τους Πόντιους. Οι Πόντιοι ιθύνοντες παγκοσμίως προβάλουν τα γεγονότα ως “Γενοκτονία των Ποντίων”, περιορίζοντας το γεγονός σε μία μικρή γεωγραφική περιοχή και σε μία Ελληνική υποομάδα. Έτσι προβάλλεται αποκλειστικά το γεωγραφικό χαρακτηριστικό παρά η εθνική προέλευση. Οι εν λόγω πράξεις στηρίζονται από τα “μεγάλα” Ελληνικά Μ.Μ.Ε. και από Έλληνες που αγωνιούν για την παγκόσμια αναγνώριση. Δυστυχώς η στρατηγική αυτή αποκρύπτει τραγικά γεγονότα, όπως:
- Οι γενοκτόνες πράξεις στον Πόντο είχαν τερματιστεί πριν τις 29/10/1923. Όταν η Τουρκική Δημοκρατία πιεστεί ασφυκτικά θα επικαλεστεί, όπως θα πράξει και με τους Αρμένιους, ότι τα αδικήματα διαπράχτηκαν επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που μετά τη Συνθήκη της Λοζάνης δεν υφίσταται και είναι απλώς μία ιστορική ανάμνηση. Άρα η Τουρκική Δημοκρατία δεν φέρει καμία ευθύνη.
- Το γεγονός υποστηρίζεται και από πολλούς Τούρκους Πόντιους, τους οποίους αγκαλιάζουν και οι εν Ελλάδι Πόντιοι. Όμως έτσι η θιγόμενη ομάδα θα παραμείνει στην ιστορία μόνο με τον γεωγραφικό της προσδιορισμό, αφαιρώντας την δυνατότητα του εθνικού προσδιορισμού.
- Αφαιρεί όποια δίκαια αιτήματα προκύπτουν στην Ανατολία, αφού θα προβληθεί η “εκούσια” εγκατάλειψη των εστιών των Μικρασιατών, Θρακών και Κωνσταντινουπολιτών. Εξάλλου και στην χώρα μας σημειώνονται αρκετές του αυτού είδους αναφορές, που πηγάζουν από τις συγκεκριμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ανήκει και ο Ν. Φίλης.
Διεθνείς Συγκυρίες
Είναι γεγονός ότι η Γενοκτονία που υπέστησαν οι Αρμένιοι έχει αναγνωριστεί από 26 χώρες[22] με την πολιτική, οικονομική ενίσχυση και την προσπάθεια των Αρμενίων της διασποράς (κυρίως της Γαλλίας, των ΗΠΑ και της Αργεντινής). Η ειρηνική προσπάθεια (μετά ASALA περίοδο) των Αρμενίων απέδωσε κυρίως μετά την αναγνώριση της Γενοκτονίας από τον I.A.G.S. το 1997[23]. Έτσι οι 24 από τις 26 αναγνωρίσεις επήλθαν μετά το 1997. Όμως η μεγαλύτερη κεκαλυμμένη αντιπολίτευση που έζησε η Ελληνική αντιπροσωπία στο Σαράγιεβο το 2007 ασκήθηκε από το Αρμενικό lobby των ΗΠΑ εν αντιθέσει αυτών της Ευρώπης και της Αρμενίας, από όπου δεχθήκαμε την μεγαλύτερη υποστήριξη. Τότε το γεγονός είχε μεταφραστεί ως εσωτερική διαμάχη της ομάδας των Αρμενίων, που είχαν στόχο την διεθνή αναγνώριση…Ειδικά οι Κωνσταντινουπολίτες (ή/και αυτοί που υιοθετούν την Κωνσταντινουπολίτικη ταυτότητα) είχαμε να κινηθούμε σε πολύ ευαίσθητες γραμμές, τις οποίες θα πρέπει να τις έχουν υπ’ όψιν και οι υπόλοιποι αγωνιστές της προσπάθειας διεθνούς αναγνώρισης των γενοκτόνων πράξεων που υπέστησαν οι κοινότητες της καθ’ ημάς Ανατολής. Η ευαισθητοποίηση των Ελληνικών κοινοτήτων της οικουμένης μετά το 2007 θα είχε σημείο αφετηρίας το ψήφισμα του I.A.G.S. Στις ΗΠΑ, οι προσπάθειες ευδοκίμησαν την περίοδο 2007 – 2011, έχοντας επίσης ως επιχείρημα το ψήφισμα της Κεντρικής Γερουσίας Η.Π.Α. υπέρ του Οικουμενικού Πατριαρχείου από το 1995 [24]. Μετά το 2007 επιτεύχθηκαν συνολικά 57 ψηφίσματα υπέρ του Οικουμενικού Πατριαρχείου από τις Γερουσίες 48 πολιτειών[25].
Τα ψηφίσματα που καλύπτουν το 90% του πληθυσμού των ΗΠΑ, ζητούσαν την τήρηση ενός θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος, το σεβασμό στον “άλλο”, και την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, σχολή που επί των ημερών μας παραμένει παράνομα κλειστή και ως προς τους νόμους της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Και το 2011 ξαφνικά η Ελλάδα, χωρίς να είναι απαραίτητο, βρέθηκε στα νύχια του ΔΝΤ[26]! και οι Ρωμιοί (οι Ελληνορθόδοξοι) της Μέσης Ανατολής ή με κομμένα τα κεφάλια (ενήλικες) και τα χέρια (ανήλικες) ή ξεριζωμένοι από την γενέτειρά τους[27]. Και η Δύση να σιωπά στην εν εξελίξει Γενοκτονία!
Η δε Τουρκική Δημοκρατία να διαπραγματεύεται την ζωή “των άλλων”, (εφόσον δεν είναι πολίτες της Τ.Δ.). Στην επίσκεψη της Angela Dorothea Merkel στις 18/10/2015 εζήτησαν 3 δις.Ε. ενίσχυση για να “φιλοξενήσουν προσωρινά” τους πρόσφυγες. Η δε Γερμανία που δεν αντέχει ούτε να αποδεχτεί 4 εκ. πρόσφυγες αλλά ούτε να πληρώσει 3 δις.Ε, προφανώς αναζήτησε “ισοδύναμα”. Την ίδια ακριβώς περίοδο η Τρόϊκα ζητούσε από την Ελλάδα 2 δις.Ε “ισοδύναμα” για να κλείσει ο προϋπολογισμός του 2015, ενώ η ίδια με προγενέστερα μέτρα (μνημόνια) είχε διαλύσει την Ελληνική οικονομία. Και έρχεται από το πουθενά η δήλωση Ν. Φίλη, που την πίστευε, την πιστεύει και ας κάμει φυλακή!
Κλείνοντας
Η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, το να τιμολογείται κάθε υλικό και άυλο, έχει εισχωρήσει βαθειά στις συνειδήσεις αρκετών συμπολιτών μας. Σήμερα η χώρα που δημιούργησε το θεσμό της Δημοκρατίας, αποδεικνύει ότι έχει καταρρεύσει ο θεσμός της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας (εφόσον το 61% ΌΧΙ της βάσης μετατρέπεται σε 80% ΝΑΙ από τους αντιπροσώπους). Άρα όσο είναι νωρίς πρέπει να ενημερωθεί η οικουμένη ότι ούτε οι δηλώσεις αλλά ούτε και οι υπογραφές των “ισοδύναμων του ναι σ’ όλα” αντιπροσωπεύουν την χώρα και το Έθνος. Εξάλλου το Αρθ.120 παρ. δ’ του Συντάγματος δίνει και επιπλέον δικαιώματα στους Έλληνες πολίτες!βκ
=============================================================
ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.Παραμένει απορίας άξιον για ποιο λόγο ο υπουργός παιδείας Νίκος Φίλης προέβη στη δήλωση που προκάλεσε την έντονη αντίδραση όχι μόνο των Ποντίων αλλά και μεγάλου μέρους του υπόλοιπου ελληνισμού.
Τόσα χρόνια δημοσιογράφος και συνδικαλιστής ο κ. Φίλης, με το πολιτικό αισθητήριο που διαμόρφωσε θα μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες της δήλωσής του. Εθισμένος, δε, στο δημόσιο λόγο, είχε τη δυνατότητα να ξεφύγει, απαντώντας εμμέσως και χωρίς προκλήσεις, στην ερώτηση που του υποβλήθηκε. Δεν ήταν, άλλωστε της αρμοδιότητάς του να μιλήσει για το θέμα αυτό. Ο οργανωμένος ποντιακός χώρος θέτει το θέμα της διδασκαλίας, στη μέση εκπαίδευση, της τραγικής ιστορίας ενός σημαντικού τμήματος του ελληνισμού, αλλά, αυτό είναι ένα διαχρονικό αίτημα και δεν βρισκόταν στην επικαιρότητα. Βεβαίως, λόγω παλαιότερης αρθρογραφίας του, ο κ. Φίλης αποτελούσε casus belli, για τον ποντιακό ελληνισμό αλλά, μετά τις πρώτες αντιδράσεις, το θέμα της υπουργοποίησής του υποχώρησε από τον κατάλογο προτεραιοτήτων.
Το θέμα της Γενοκτονίας των Ποντίων είναι περισσότερο ζήτημα εξωτερικής πολιτικής της χώρας, παρά εκπαιδευτικής. Ανακινήθηκε στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 και έφερε, και φέρνει, την Τουρκία αρκετές φορές σε δύσκολη θέση στα διεθνή φόρα.
ΣΤΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΦΑΡΕΤΡΑ
Χαρακτηριστικό της ενόχλησης της γειτονικής χώρας είναι ότι κάθε χρόνο υψηλά ιστάμενοι πολιτικοί παράγοντες κάνουν δηλώσεις απορρίπτοντας ότι οι νεότουρκοι και οι κεμαλιστές πραγματοποίησαν τη δεκαετία του 1910 ως το 1922, γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας.
Λόγω και αρκετών διεθνών αναγνωρίσεων της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντίων, και της διεθνούς απήχησης που έχει το θέμα, η Τουρκία έρχεται σε πολύ δύσκολη θέση. Ίσως, είναι ένα από τα λίγα θέματα που έχει στη φαρέτρα της η ελληνική διπλωματία το οποίο, αν αξιοποιήσει σωστά, μπορεί να τη βοηθήσει στις διαβουλεύσεις, από πλεονεκτική θέση, με τη γειτονική χώρα.
Επιπλέον, ο κ. Φίλης δεν είναι ένας απλός βουλευτής ή δημοσιογράφος που μπορεί να κάνει με σχετική ευκολία ανάλογες δηλώσεις. Ούτε ιστορικός που έταξε τον εαυτό του να μας εξηγήσει τη διαφορά γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης. Είναι υπουργός της Ελληνικής Κυβέρνησης και η δήλωσή του έχει, ως υπουργού, βαρύνουσα σημασία. Ακόμη και αν ήθελε να ανοίξει έναν επιστημονικό διάλογο, δεν θα μπορούσε να το κάνει με αυτόν τον τρόπο και με την ιδιότητα του υπουργού. Οι καλοί μας φίλοι απέναντι, έσπευσαν, ευφυώς, να εκμεταλλευτούν το ατόπημα.
ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΕ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ;
Με βάση όλα αυτά, λοιπόν, παραμένει η απορία: γιατί ο κ. Φίλης προέβη στο πολιτικό- και ιστορικό- αυτό ατόπημα;
Ο κ. Φίλης αυτοτοποθετείται σε μια ομάδα ιστορικών και άλλων επιστημόνων που εκκινεί από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες (δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί) αλλά έχουν έναν κοινό στόχο. Τους ενοχλεί, είτε ως άτομα είτε ως δημόσιες οντότητες το εθνικό κράτος, η σύγχρονη, δηλαδή, μορφή κράτους που δημιουργήθηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση (κατ άλλους μετά τη Συνθήκη της Βεστφαλίας, αλλά δεν θα αντιδικήσουμε και γι αυτό, τώρα) και θέλουν να το αλλάξουν Θέλουν πιο παγκοσμιοποιημένες μορφές οργάνωσης, θεωρώντας ότι το εθνικό κράτος είτε είναι ξεπερασμένο, ως μονάδα οργάνωσης της διεθνούς κοινωνίας, είτε δημιουργεί προβλήματα στο σύγχρονο κόσμο. Και επειδή ο καθένας μας υπάρχει ως πολιτική οντότητα μέσα από τη συμμετοχή του, ως πολίτη, σε μια πολιτεία με την εθνικότητα που έχει, η διακομματική αυτή τάση υποστηρίζει ότι αυτό μπορεί να αντικατασταθεί με μια παγκόσμια ιδιότητα: του πολίτη του κόσμου. Το πόσο λειτουργική , χωρίς προβλήματα και αποτελεσματική μπορεί να είναι μια τέτοια αλλαγή, είναι θέμα μιας εκτενούς ανάλυσης για την οποία δεν υπάρχει χώρος στο σημερινό άρθρο.
Για την επιτυχία αυτής της πολιτικής στόχευσης, τα έθνη θα πρέπει να εξαφανισθούν. Και για να εξαφανισθούν πρέπει να αποδομηθούν. Να αμφισβητηθεί η αναγκαιότητα ύπαρξής τους. Να τους αποδοθούν τα κακά της ανθρωπότητας. Να καταδειχθεί, έστω και ψευδώς, πως η ιστορία που συνέχει τις κοινωνίες τους είναι φαντασιακή. Δημιουργήθηκε πάνω σε ένα ψέμα.
Η ΑΠΟΔΟΜΗΤΙΚΗ ΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η τάση αυτή ονομάστηκε αποδομητική. Βεβαίως, όπως συμβαίνει με όλα, υπάρχουν άνθρωποι που την υποστηρίζουν ιδεολογικά. Υπάρχουν, όμως, επιστήμονες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και άλλοι πολλοί που διατυπώνουν παρόμοιες απόψεις οι οποίες αποβλέπουν σε πολιτικές σκοπιμότητες.
Στην Ελλάδα, η τάση αυτή εμφανίστηκε και πήρε σαφή χαρακτηριστικά, την εποχή της διακυβέρνησης της χώρας από τον κ. Σημίτη, με υπουργό εξωτερικών τον κ. Γιώργο Παπανδρέου. Βεβαίως, διεθνώς, είχε δηλώσει την παρουσία της από την επομένη της κατάρρευσης του κομμουνισμού, λόγω της απόφασης για διαμόρφωσης μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν ήταν ακόμη τόσο σαφή. Αλλά, στην Ελλάδα, όλα έρχονται με κάποια καθυστέρηση.
Το πολιτικό δίδυμο Σημίτης- Παπανδρέου είχε τις δικές του ιδεοληψίες. Πίστευε ότι αναθεωρώντας την ιστορία και ερχόμενο σε αντίθεση με την μέχρι τότε προσέγγιση της ελληνικής, θα διαμορφώσει μια νέα ομάδα προθύμων με την οποία- έναντι ανταλλαγμάτων- θα επιτύγχανε την ιδεολογική ηγεμονία (κάτι που συνέβη με την υποστήριξη των Μέσων Ενημέρωσης), θα διευκολύνετο η πορεία της χώρας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά, κυρίως, πως θα βελτιώνονταν οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία. Ήθελαν, δηλαδή, να απαλλάξουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις από «ό,τι τις βάραινε» και, κυρίως, διαμορφώνοντας μια νέα ιδεολογικοπολιτική νομενκλατούρα να χειραγωγούσαν την ελληνική κοινωνία στο νέο πνεύμα διεθνών και ελληνοτουρκικών σχέσεων που πρέσβευαν.
Λίγο νωρίτερα από την εμφάνιση Σημίτη- Γιώργου Παπανδρέου, ο ποντιακός χώρος, επι Ανδρέα Παπανδρέου και ό, τι αυτός πρέσβευε στην προσέγγιση των εθνικών θεμάτων, πέρασε από τη βουλή απόφαση με την οποία αναγνωριζόταν ότι στον Πόντο συνετελέσθη το έγκλημα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
Αυτό αποτελούσε ένα άγος για το νέο κυβερνητικό δίδυμο στη διαχείριση των νέων αντιλήψεών του. Άνοιξε, έτσι, τις πύλες του κόμματος και, προπαντός της κυβέρνησης και της κρατικής εξουσίας, στις αποδομητικές απόψεις.
Βοηθούσης και της γνωστής υπερδύναμης, η οποία εμφορείτο, για τους άλλους, όχι για τον εαυτό της, από ανάλογες αποδομητικές του εθνικού κράτους απόψεις, συγκροτήθηκαν ομάδες μελέτης των βιβλίων ιστορίας των βαλκανικών κρατών με σκοπό να αλλάξουν το περιεχόμενό τους στα σημεία που ενοχλούν τους γείτονές τους.
Προϊόν αυτών των αντιλήψεων είναι και το βιβλίο στο οποίο η κ. Ρεπούση έκανε τις γνωστές αναφορές της περί συνωστισμού στη Σμύρνη, την ώρα που καταδιώκονταν και σκοτώνονταν οι Έλληνες. Ειρήσθω εν παρόδω ότι η κ, Ρεπούση παρενέβη με δήλωσή της προς υποστήριξιν του κ. Φίλη λέγοντας πως κανένα κοινοβούλιο δεν μπορεί να παρεμβαίνει στην ελεύθερη διερεύνηση της ιστορίας. Διεκδικεί, προφανώς, για τη θέση της αυτή επιστημονικές δάφνες. Ας γνωρίζει ότι τίποτε- ιδιαίτερα στην επιστήμη, δεν υπάρχει χωρίς αμφισβήτηση και σχολιασμό. Μήπως επιθυμεί να επιβάλλει τις απόψεις της χωρίς την κριτική βάσανο της κοινωνίας; Ή, αμφιβάλλει πως στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να έχουν επιστημονικό- ιστορικό λόγο; Η σκοπιμότητα στην υπηρεσία της επιστήμης. Προϊόν αυτής της αποδομητικής τάσης είναι και η αμφισβήτηση της γενοκτονίας ( ο κ. Φίλης, κατά παραχώρισιν, δέχεται την εθνοκάθαρση αντι της γενοκτονίας). Προϊόν επίσης αυτής της τάσης είναι η αμφισβήτηση του «Κρυφού Σχολείου», της συνέχειας του ελληνισμού και άλλων πολλών. Το κυριότερο είναι ότι σε ό,τι προσεγγίζουν δίνουν δίκαιο στην άλλη- από την ελληνική- πλευρά: Η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν εκδήλωση του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ο ελληνικός στρατός διέπραξε εθνοκάθαρση, στο «Μακεδονικό» έχουμε εκδήλωση του ελληνικού εθνικισμού. Χαρακτηριστική του κλίματος στο οποίο κινείται η τάση αυτή είναι η κυνική δήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη στο «Ριζοσπάστη» (12-7-1935) : «.Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία, μα στρεφότανε και ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του Ελληνικού λαού. Γι αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ…»
ΕΙΣΟΔΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Παρέχοντας, με τη σκόπιμη και συνειδητή αναθεώρηση της ιστορίας, υπηρεσίες στη νέα πολιτική εξουσία, η διακομματική αυτή ομάδα, που κυρίως, εγκαταβιούσε στα διάφορα σχήματα της αναθεωρητικής αριστεράς, εισέβαλε με τις ευλογίες και την υποστήριξη των πολιτικών της προστατών στο ελληνικό δημόσιο και κατέκτησε κυρίαρχο λόγο στα μέσα ενημέρωσης. Όποιος διαφωνούσε μαζί της ήταν εθνικιστής και άρα, εξοβελιστέος από το δημόσιο λόγο.
Η ομάδα αυτή υπάρχει και είναι παρούσα και στο κράτος και στην κυβέρνηση και στο κυβερνών κόμμα. Απέκτησε ρίζες. Τις επόμενες ημέρες, οπότε θα υποχωρήσει η οργή από τις δηλώσεις Φίλη, η ομάδα θα εμφανισθεί με κυρίαρχο λόγο στα Μέσα Ενημέρωσης.
Όσοι πιστεύουν, ακόμη, στην αναγκαιότητα του εθνικού κράτους ή στην συντεταγμένη διάλυσή του αλλά από όλους και όχι μόνο από τους αφελείς, θα πρέπει να διεκδικήσουν επίσης δημόσιο λόγο για να αντικρούσουν την αποδόμησή του.
Η αναγκαιότητα του ανθρώπου να ανήκει κάπου έχει βαθιές ρίζες που χάνονται στις αρχές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Οι Πόντιοι διεκδικούν αυτό το δικαίωμα. Είναι αυτό που τους έφερε σε επαφή με τον υπόλοιπο ελληνισμό. Αυτήν τους τη σχέση με την ιστορία, τις μνήμες και το παρόν τους στο πλαίσιο του νέου ελληνισμού, αμφισβήτησε ο κ. Φίλης.
Ως Νίκος Φίλης, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Ως «ιστορικός» ή ιστοριοδίφης, επίσης. Ως υπουργός της κυβέρνησης όχι. Ο κ. Τσίπρας διεκδίκησε την ψήφο μας, λέγοντας διαφορετικά πράγματα. Τα επανέλαβε, άλλωστε, και η κυβερνητική εκπρόσωπος πως η κυβέρνηση διαφωνεί με τις απόψεις του κ. Φίλη. Μπορεί, όμως, ένας υπουργός να παραμένει στη θέση του όταν διαφωνεί με την κυβέρνησή του; Η κυβέρνηση δεν είναι πανεπιστημιακό αμφιθέατρο στο οποίο διατυπώνονται απόψεις. Διαβουλεύεται στα υπουργικά συμβούλια και παρουσιάζεται, δημοσίως, ενωμένη. Όποιος διαφωνεί, δημοσίως, αποβάλλεται.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Για τη συζήτηση επι της ουσίας της διαφοράς, δεν υπάρχει χώρος.
Επιγραμματικά θα λέγαμε πως η Γενοκτονία θεωρείται έγκλημα που τιμωρείται από το Διεθνές Ποινικό Δίκαιο.
Ο όρος εθνοκάθαρση δεν έχει λάβει ρητή νομική αναγνώριση, αν και επιμέρους στοιχεία της πρακτικής αυτής ορίζονται και τιμωρούνται από το διεθνές ή το εθνικό δίκαιο.
Το ερώτημα «γενοκτονία ή εθνοκάθαρση;» είναι άτοπο και δεν έχει τη παραμικρή σημασία γιατί ο όρος «γενοκτονία» είναι ένας νομικός όρος που δημιουργήθηκε μόλις το 1944 και εισήχθη στη διεθνή νομολογία το 1948, ενώ ο όρος «εθνοκάθαρση» είναι ένας κοινός όρος που περιγράφει συμπεριφορές και πρακτικές.
Συνεπώς ο κ. Φίλης όταν λέει ότι έγινε εθνοκάθαρση αλλά όχι γενοκτονία δεν γνωρίζει ακριβώς τι λέει. Προφανώς θέλει να διαβαθμίσει το κακό. Αλλά η ουσιαστική διαφορά τους είναι ότι η γενοκτονία τιμωρείται από το διεθνές ποινικό δίκαιο. Γιατί θέλει να απαλλάξει την Τουρκία από την τιμωρία αυτή;
Σύμφωνα με τον νομικό ορισμό του ΟΗΕ η γενοκτονία ορίζεται από το άρθρο 2 της Σύμβασης για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας του 1948 και αναφέρει πως ως Γενοκτονία λέμε πράξεις που σκοπό έχουν την καταστροφή ολόκληρου ή μέρους μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Τέτοιες πράξεις είναι η δολοφονία μελών της ομάδας, η σωματική ή πνευματική ζημιά σε μέλη της ομάδας καθώς επίσης και η ηθελημένη δημιουργία συνθηκών φυσικής καταστροφής ολόκληρης ή μέρους της ομάδας. Τι από αυτά δεν συνέβη στον Πόντο; Δεν έχει ακουστά ο κ. υπουργός τις περιπτώσεις που για να διαλύσουν ολόκληρες κοινότητες και να τις αφήσουν απροστάτευτες, οι Τούρκοι συνελάμβαναν και απαγχόνιζαν ολόκληρη την πνευματική, οικονομική και διοικητική ηγεσία τους;
Προϋποθέτει, ακόμη, η γενοκτονία, επιμελημένο κρατικό σχέδιο το οποίο με κεντρική οδηγία τίθεται σε εφαρμογή και προετοιμασία του λαού να αποδεχθεί και να βοηθήσει στην υλοποίηση του σχεδίου. Δεν θα έχει διαβάσει, ούτε ακούσει ο κ. Φίλης τον Τανέρ Ακσάμ διάσημο τούρκο καθηγητή ή τον Φουάτ Ντουντάρ, οι οποίοι με έρευνες που έκαναν σε οθωμανικά αρχεία, αποκάλυψαν ακριβώς αυτόν τον σχεδιασμό και αυτήν την οργάνωση από το τουρκικό κράτος;
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΩΣΗ ΜΕΛΕΤΗΤΩΝ
Να τι αποφάσισε η η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars – IAGS) -δηλαδή ο καθ’ ύλη αρμόδιος διεθνής οργανισμός για την γνωμοδότηση εάν μια βίαιη πράξη νομικά μπορεί να χαρακτηριστεί «γενοκτονία» και αν εμπίπτει στον ορισμό που εμπεριέχεται στη Σύμβαση του ΟΗΕ του1948«για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας».
Στις 16 Δεκεμβρίου 2007 η IAGS εξέδωσε το παρακάτω ψήφισμα, με το οποίο αναγνωρίζεται ότι η εθνική εκκαθάριση που υπέστησαν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς ανήκει στην νομική κατηγορία των «εγκλημάτων Γενοκτονίας», όπως αυτή ορίστηκε από τον ΟΗΕ.
Συγκεκριμένα αναφέρει:
«-ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που επιφυλάσσει στους δράστες της γενοκτονίας την ατιμωρησία και αποδεδειγμένα προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντικές γενοκτονίες.
-ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η γενοκτονία μειονοτικών πληθυσμών από το οθωμανικό κράτος κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία των Αρμενίων αποκλειστικά, με μερική μόνο αναγνώριση των ποιοτικά όμοιων γενοκτονιών άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. –
-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η εκστρατεία των Οθωμανών εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας.
-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ η Ένωση ζητά εκ τούτου από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη απολογία και να προχωρήσει σε άμεσα και σημαντικά βήματα για αποκατάσταση».
Ο όρος γενοκτονία, δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου από τον πολωνοεβραίο Ραφαήλ Λέμκιν (Raphael Lemkin) καθηγητή του Πανεπιστημίου του Γέιλ για να περιγράψει το έγκλημα της μαζικής εξόντωσης των Εβραίων από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ο Λέμκιν για να υποστηρίξει την άποψή του, ότι πρόκειται για ένα νέο είδος εξόντωσης που οργανώνουν οι εξουσίες κατά ανεπιθύμητων πληθυσμών, αναφέρθηκε στις μαζικές σφαγές και την εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Νεότουρκους. Ουσιαστικά, τη συνείδηση ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται μπρος σ’ ένα νέο τύπο μαζικού εγκλήματος ο Λέμκιν την απέκτησε μετά τις σφαγές των Ελλήνων, των Αρμενίων και αρχικά το περιέγραψε: «Έγκλημα της Βαρβαρότητας».
Σύμφωνα με τη σχετική Σύμβαση, γενοκτονία είναι: «η εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας», με έναν από τους παρακάτω τρόπους:
α) τον φόνο μελών της ομάδας,
β) την πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας,
γ) τη σκόπιμη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής υπολογισμένων, έτσι ώστε να επιφέρουν τη φυσική τους καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει,
δ) την επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας και
ε) την υποχρεωτική μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε κάποια άλλη» Στην περίπτωση των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εφαρμόστηκαν και οι πέντε τρόποι, σε διαφορετικό χρόνο και με διαφορετικό τρόπο στους επιμέρους πληθυσμούς.
ΤΑ 14 ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ κ. ΦΩΤΙΑΔΗ
Στο βιβλίο του για τη Γενοκτονία των Ποντίων ο γνωστός ιστορικός Κώστας Φωτιάδης αναφέρει 15 ενέργειες των Τούρκων που στοιχειοθετούν το έγκλημα: Εκτοπισμοί χριστιανικών πληθυσμών, ο εκτοπισμός γινόταν συνήθως χειμώνα και με δυσμενείς καιρικές συνθήκες, απαγορευόταν στους εκτοπισμένους να μεταφέρουν τρόφιμα, ρούχα, στρώματα, οι σταθμεύσεις γίνονταν στην ύπαιθρο και σε ακατοίκητες περιοχές , ώστε να αποκλείεται ο ανεφοδιασμός, απαγορευόταν η περίθαλψη των αρρώστων, ήταν υποχρεωτικό το λουτρό και ύστερα η έκθεση των εκτοπιζόμενων μεσοχείμωνα στην παγωμένη ύπαιθρο, η στέρηση της τροφής ήταν δεδομένη, μια και οι άνδρες είχαν καταταγεί στο στρατό (τάγματα εργασίας), οι εκτοπιζόμενοι ήταν γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι, οι εκτοπισμοί δεν γίνονταν σε αποστάσεις 50 χιλιομέτρων, σύμφωνα με τις επίσημες διαταγές αλλά πάνω από 200, γεγονός που μεγιστοποιούσε την πιθανότητα θανάτου, ενώ για τους Έλληνες της Ιωνίας, υπήρξε διαταγή για εκτοπισμό στην τουρική Αρμενία, υπήρξαν χωριά των οποίων οι κάτοικοι εκτοπίστηκαν δύο φορές σε διάστημα οκτώ μηνών, οι συμμορίες ελέγχονταν από τους κεμαλικούς, οι Έλληνες στα τάγματα εργασίας υποχρεούνταν να δουλεύουν με βροχή και με χιόνια επι 18 ώρες το εικοσιτετράωρο, οι εκτοπισμοί συνεχίστηκαν και μετά τη Συνθήκη του Μπρέστ Λιτόφσκ όταν αποχώρησαν οι Ρώσοι, σύμφωνα με το Μητροπολίτη Γερμανό στα 1917 τα δύο τρίτα των εξορισθέντων είχαν πεθάνει στα τουρκικά χωριά της Άγκυρας.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ
Ως εθνoκάθαρση ορίστηκε από Επιτροπή του ΟΗΕ το 1993 η προσπάθεια δημιουργίας εθνικά ομοιογενών γεωγραφικών περιοχών μέσω βίαιου εκτοπισμού πληθυσμών που ανήκουν σε ιδιαίτερες εθνικές ομάδες. Η εθνοκάθαρση προϋποθέτει την πλήρη απομάκρυνση και των τελευταίων υπολειμμάτων της στοχευμένης ομάδας μέσω της καταστροφής πολιτισμικών στοιχείων, όπως είναι τα μνημεία, τα νεκροταφεία και οι τόποι λατρείας.
Και για την εθνοκάθαρση υπάρχουν διεθνείς και εθνικοί νόμοι που τιμωρούν τους υπαιτίους.
Η Παμποντιακή Ομοσπονδία ας στείλει στον κ. Φίλη βιβλία τούρκων ιστορικών που αποδεικνύουν ότι το έγκλημα της γενοκτονίας συνετελέσθη. Τούρκων, όχι Ελλήνων που εμφορούνται από ακραίο ελληνικό εθνικισμό. Μήπως και, αν έχει καλή προαίρεση, αλλάξει απόψεις.
Δυστυχώς, δεν είναι τόσο άδολες οι αποδομητικές «επιστημονικές» απόψεις του κ. Φίλη, της κ. Ρεπούση, της κ. Σίας Αναγνωστοπούλου και αρκετών άλλων που θα εμφανιστούν τις επόμενες ημέρες στο δημόσιο διάλογο. Ας αποκαλυφθεί, τουλάχιστον, η σκοπιμότητά τους
www.anixneuseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου