A)Συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου Krassoukha-4 ανέπτυξαν οι ρώσοι στη Συρία-
Ρώσος Υφυπουργός Άμυνας:100% επιτυχής στόχευση κατά τις επιδρομές
Οι ρωσικές επιδρομές είναι απόλυτα επιτυχημένες και βρίσκουν το στόχο τους 100% δήλωσε ο ρώσος υφυπουργός άμυνας Anatoli Antonov. »Χρησιμοποιούμε δεδομένα από δορυφόρους,από αναγνωριστικά αεροσκάφη και όχι μόνο τους σύριους εταίρους μας « , αναφέρει στο RIA Novosti ο Anatoli Antonov. RT 06/10/2015
Την ίδια στιγμή η Ρωσία ανέπτυξε στη Συρία συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου Krassoukha-4 σύμφωνα με βίντεο που παρουσιάστηκε πρόσφατα στη ρωσική τηλεόραση Zvezda.
Στο βίντεο κατά την απαογείωση ενός ρωσικού μαχητικού Su-25 φαίνεται στο βάθος να έχει αναπτυχθεί ένα σύστημα που μοιάζει αρκετά με Krassoukha-4, και που προκαλεί σύγχιση κι εξουδετερώνει τα ραντάρ των εχθρικών αεροσκαφών ενώ επίσης δημιουργεί μια ηλεκτρονική ομπρέλα αδιαπέραστη στις συχνότητες GPS και από γενικά από τον εξοπλισμό ανίχνευσης του αντιπάλου.
[embed]https://youtu.be/G7AEY-TIaog[/embed]
Το σύστημα αυτό του ηλεκτρονικού πολέμου εμποδίζει τους πυραύλους Κρουζ,τις κατευθυνόμενες βόμβες με GPS αλλά και α εροσκάφη να πετύχουν τους στόχους τους σε μια δεδομένη περιοχή ακτίνας από 150 ως 300χλμ. Ενώ το σύστημα αντιδρά επιτυχώς κατά της δράσης και των πιο εξελιγμένων αναγνωριστικών drones.(sputniknews 5/10/15)
dimpenews.com
==============================================================
B) ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ
Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ* Μια ισχυρή χώρα είναι Παγκόσμια Δύναμη όταν μπορεί να ορίσει αυθαίρετα κάθε περιοχή του Κόσμου ως σημείο ζωτικού της συμφέροντος και εξ’ ίσου αυθαίρετα μπορεί να επέμβει για να υπερασπίσει αυτό το συμφέρον. Έως προχθές αυτό μπορούσαν να το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ, ήταν η μοναδική Παγκόσμια Δύναμη. Μετά την ένοπλη επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία, το μονοπώλιο των ΗΠΑ, ως μοναδικής Παγκόσμιας Δύναμης, ράγισε. Είναι η πρώτη φορά που η Ρωσία, υπό τον Πούτιν, «τολμά» να επέμβει ανοιχτά εκτός των συνόρων της και της περιοχής που έχει ορίσει ως άμεσου ζωτικού εθνικού συμφέροντος. Η Ρωσία δεν είναι ισοδύναμη των ΗΠΑ.
Εκμεταλλεύεται αδυναμίες των Αμερικανών, αντιφάσεις και σφάλματα της πολιτικής τους που οι ίδιοι δημιούργησαν. Η Ρωσία πριν επέμβει στρατιωτικά (προσώρας με την αεροπορία της) στη Συρία διαπραγματεύτηκε το θέμα και με τις ΗΠΑ αλλά και με το Ισραήλ και νομιμοποίησε την παρουσία της αποδεχόμενη πρόσκληση για βοήθεια από τη νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας και τον πρόεδρο Άσαντ. Αντίθετα οι ΗΠΑ βρίσκονται εκεί και βομβαρδίζουν αυθαίρετα, χωρίς την άδεια κανενός-βλ. αρχή του κειμένου. Οι ΗΠΑ υποχρεώθηκαν να παραχωρήσουν «έδαφος» στη Ρωσία στο πρόβλημα της Συρίας για να αντιμετωπιστούν οι τζιχαντιστές.
Αλλά αυτό είναι η στρατιωτική πλευρά. Οι τζιχαντιστές, δημιούργημα των ΗΠΑ είναι ο αδιάλλακτος παράγων στη Συριακό. Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να τους καταστρέψουν οι ίδιες με τους ίδιους βομβαρδισμούς που κάνουν οι Ρώσοι. Αλλά αυτό θα σήμαινε ότι θα ήθελαν το μονοπώλιο της διάδοχης κατάστασης, με εξοβελισμό του Άσαντ. Ο εξοστρακισμός του Άσαντ αποδείχθηκε αδύνατος. Η μόνη λύση που απόμενε ήταν να συνεννοηθούν ΗΠΑ και Ρωσία, να αποδεχθούν οι ΗΠΑ ότι η Ρωσία θα έχει μερίδιο και παρουσία στη διάδοχη κατάσταση στη Συρία. Τότε η Ρωσία άρχισε τους συμφωνημένους βομβαρδισμούς των τζιχαντιστών ώστε, ως νικητής-εξολοθρευτής των βάρβαρων τζιχαντιστών, να είναι αυτοδικαίως παρών στη διάδοχη κατάσταση στην περιοχή. Επίμαχο παρέμενε η τύχη του Άσαντ.
Η Ρωσία, παρά τα λεγόμενα, έχει συμφέρον να παραμείνει ο Άσαντ ενεργός παράγων, τουλάχιστον έως ότου βρεθεί διάδοχος της εμπιστοσύνης τους, ικανός να διατηρήσει τις (συμφωνημένες) ισορροπίες και προπαντός τη δική τους παρουσία στην περιοχή. Έκαναν, λοιπόν, μια «μικρή παρέκκλιση» από τα συμφωνηθέντα: Δεν βομβαρδίζουν κυρίως και αποκλειστικά τους τζιχαντιστές αλλά καταστρέφουν πρωτίστως τους φιλοαμερικανούς/φιλοδυτικούς αντάρτες που μάχονται τον Άσαντ. Έτσι ώστε να μην είναι αξιόλογος παράγων στις διαπραγματεύσεις για την διάδοχη κατάσταση, μετά την εξόντωση των τζιχαντιστών.
Αυτό προκαλεί την οργή εκείνων που αντιλαμβάνονται ότι προορίζονται για τη θέση των χαμένων από την όλη ιστορία. Χαμένοι εν προκειμένω είναι η Τουρκία, η Γαλλία, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τελικά η ΕΕ, ειδικά η Γερμανία. Ρώσοι και Αμερικάνοι συνεννοήθηκαν πάνω από τα κεφάλια τους, όπως τον «παλιό καλό καιρό» των δυο Υπερδυνάμεων αφήνοντας τους άλλους στα κρύα του λουτρού ή, έστω, αφήνοντας μερικά ψίχουλα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να χορτάσουν την ακόρεστη πείνα τους.
Οι ΗΠΑ, αν παγιδεύτηκαν από τον Πούτιν, πράγμα όχι και τόσο πιθανό, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να διαμαρτύρονται, οι Ρώσοι είναι ήδη εκεί. Αν πάλι δεν παγιδεύτηκαν από τον Πούτιν αλλά έχουν αποδεχθεί, στις μυστικές διαπραγματεύσεις, την καταστροφή και των «δικών τους» ανταρτών τότε διαμαρτύρονται για τα μάτια του κόσμου. Δεν είναι η πρώτη φορά που πουλάνε τους δικούς τους, όταν δεν είναι πια χρήσιμοι. Πάντως θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ότι πρόκειται για μια φιλική διευθέτηση. Αντιθέτως είναι προφανές ότι υπήρξε λυσσαλέα μάχη επί του πεδίου, ένας ανελέητος τετραετής πόλεμος και μια χώρα με ένα ηγέτη που υπερασπίστηκε έως θανάτου το δικαίωμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας. Κάθε σύγκριση είναι περιττή…
Η στοιχειώδης λογική επιβάλλει να σκεφτούμε ότι οι διαπραγματεύσεις με το Ιράν έχουν περιλάβει τις (σημερινές) εξελίξεις και τη θέση της Τεχεράνης στην περιοχή στη διάδοχη κατάσταση. Ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα είναι η Ουκρανία. Ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ δήλωσε προ ημερών ότι Συριακό και Ουκρανικό δεν συνδέονται. Εμένα μου λες. Μυστηριωδώς και ενώ οι Ρώσοι βομβαρδίζουν στη Συρία, οι δυο πλευρές στην Ουκρανία απέσυραν τα βαρέα όπλα τους από την εμπόλεμη ζώνη ενώ υπήρξε συνάντηση του Ποροσένκο με τη Μέρκελ και τον Ολάντ όπου η Συρία δεν αναφέρθηκε επισήμως ως θέμα συζήτησης αλλά οι διεθνείς αναλυτές θεωρούν εντελώς σίγουρο ότι εξετάστηκε εκτενώς. Οι κινήσεις αυτές σημαίνουν ότι υπάρχει μια συνολική συζήτηση και διευθέτηση, τουλάχιστον στις γενικές, χονδρικές γραμμές, των θεμάτων που φέρνουν αντιμέτωπες τις δυο πρώην Υπερδυνάμεις, με τους Ευρωπαίους να εμφανίζονται ως κάθιδροι κομπάρσοι που προκαλούν οίκτο. Με τη διευκρίνιση ότι η Γαλλία έχει προσκολληθεί στις ΗΠΑ μήπως και αποφύγει την ολοκληρωτική υποταγή της στο Βερολίνο.
Στα παρεπόμενα κατατάσσονται, μεταξύ άλλων, το Κουρδικό και η Τουρκία. Σημειώνουμε εδώ ότι η λύση του Κουρδικού εξαρτάται εν πολλοίς από το τι ακριβώς επιδιώκουν οι Κούρδοι. Αν στρατηγική τους είναι η παραμονή τους στην Τουρκία με προνόμια αυτονομίας ή επιδιώκουν την απόσχιση και ανεξαρτησία, πράγμα όχι σαφές ως τώρα. Η άλλη παράμετρος είναι φυσικά η στρατηγική των ΗΠΑ, τι σχεδιάζουν για την Τουρκία, συναφώς και για τους Κούρδους. Και από το αν θα λάβουν υπόψη τους αυτή τη φορά την κατάσταση επί του εδάφους, την απόφαση δηλαδή των Κούρδων μαχητών να υπερασπιστούν την όποια επιλογή τους ως το τέλος. Το βάρος αυτής της απόφασης έγινε απολύτως κατανοητό όταν οι ΗΠΑ αναίρεσαν τον χαρακτηρισμό του PKK ως τρομοκρατικών μόλις έγιναν απαραίτητοι στη μάχη εναντίον των τζιχαντιστών. Η Ελευθερία κερδίζεται δεν παραχωρείται. Αλλά γι’ αυτά μια άλλη φορά.
http://iskra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου